Αρχίζει η περίοδος μετάλλαξης–καλά να πάθουμε

Με ρυθμούς γνώριμους μεν αλλά όλο και πιο αποκρουστικούς το νησί υφίσταται τη γνώριμη μετάλλαξη του, από ένα όμορφο νησάκι του χειμώνα σε μία λαμπερή μειλίχια νυφούλα της άνοιξης και του πρώιμου καλοκαιριού, και  στο άχαρο λιπαρό νυμφίδιο που πλασάρει την εικόνα του διά των επισκεπτών του τον Ιούλιο και Αύγουστο.

Οι χειρότεροι εκπρόσωποι της μεγαλοαστικής τάξης, χειρότεροι όχι γιατί είναι τέτοιοι, αλλά γιατί περιφέρουν φιλάρεσκα την αύρα της χαλαρής, πλην μεγαλόφωνης χλιδής τους, διατυμπανίζουν δε με τα ελικόπτερά τους, τα απαστράπτοντα SUV τους και τα θεόρατα σκάφη τους, τα ρεζερβέ απέριττα τραπέζια που γευματίζουν, τις εστέτ παρέες τους και τις ατάκες που διαρρέουν πέραν της ομήγυρής τους τη ματαιόδοξη γκλαμουριά τους. Οι κάτοικοι του νησιού δεν αντιδρούν, από την εποχή του Καραβέλα η πορεία εξάλλου είναι προδιαγεγραμμένη, κάποιοι κρατικοδίαιτοι νεποτικοί επιχειρηματίες θα ξεπλένουν εδώ το χρήμα που απόκτησαν στις εποχές της πολυοργασμικής δεκαετίας που πέρασε, και κάποιοι θα διεκδικούν το ρόλο του υποτακτικού γιατί αυτό τους προσφέρει εργασία και έσοδα. Σκληρό πλην όμως τίμιο, αντίστοιχο με την εποχή που ζούμε, αλισβερίσι, που βάζει το νησί σε μία τροχιά ανάπτυξης άλλη από αυτή που ονειρευόμασταν.

“Ποια ανάπτυξη όμως ονειρεύεστε”, θα μας αποκριθεί η αβάντ γκαρντ παρέα παραδίπλα μας, “τη στιγμή που λογίζετε οι ίδιοι σαν ανάπτυξη τις ομπρελοξαπλώστρες και τα επερχόμενα μπαράκια στις ερημικές παραλίες, τα θορυβώδη ναρκισσιστικά θαλάσσια σπορ (και μάλιστα σε μία θέση –2η Ψαραλυκή- που δεν προσφέρεται, ενώ είναι ήδη πολύπαθη από τις κατά καιρούς παρεμβάσεις), την κενοφοβία εντός του χωριού, τέτοια που σαν άλλοι horror vacui θιασώτες γεμίζετε το δρόμο και την πλατεία με τραπεζοκαθίσματα, σαν να είναι το χωριό ένα μεγάλο υπαίθριο –και ενίοτε δυσανάλογα ακριβό- αναψυκτήριο;”

Δυστυχώς δεν μπορεί κανείς να δώσει απάντηση σε αυτό. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το νησί έχει αποκτήσει μία δημοφιλία δυσανάλογη με αυτά που προσφέρει, η δε έννοια “ανάπτυξη” μοιάζει εντελώς ξεχειλωμένη: χωρίς τις βασικές υποδομές (αποχέτευση, πόσιμο νερό ή νερό γενικότερα και ανακύκλωση) κατοχυρωμένες -βέβαια κάποιοι μεγαλόσχημοι φρόντισαν να διασφαλίσουν προκλητικά νεράκι για τις φυτείες τους και τους κήπους τους, σε βάρος των υπολοίπων-, με μία απεντόμωση που απότυχε παταγωδώς, κρίνοντας εκ του θλιβερού αποτελέσματος τα απνοϊκά βράδια, με το πλήθος των ενοχλητικών ζωυφίων( βλ. Ιούλιος – Αύγουστος εδώ), με διασκέδαση υβρίδιο μιας παρωχημένης 90s αισθητικής που διασταύρωσε ασύμμετρα με τα μυκονοειδή πρότυπα, με ανύπαρκτη  αστυνόμευση και φέτος, επομένως και πάλι ασυδοσία και ατιμωρησία των σεληνιασμένων (Λα Λούνα) πρωινών ζόμπι, με κάκιστη εξυπηρέτηση από το υποκατάστημα της Εθνικής, που κανείς –από όσο εκ των έσω ομολογείται- δεν φρόντισε να διορθώσει έγκαιρα, με αποτέλεσμα να ανοίγει μόνο δύο φορές την εβδομάδα, και αρκετά άλλα ακόμη, μοιάζει παράταιρο να περιγράφουμε αναμεταξύ μας, αλλά και σε επίπεδο ΜΜΕ, ελληνικών και διεθνών,το νησί ως κορυφαίο παγκόσμιο προορισμό. Δε θα γραφούν άλλα, γιατί οι ρουφιάνοι πάντα ψάχνουν για ένα συκοφάντη, τα προβλήματα όμως είναι εδώ και είναι ατομική ευθύνη του καθενός να τα αναγνωρίσει, στο βαθμό που του αναλογεί ένα άλλοτε άλλο ποσοστό κοινωνικής ευθύνης. Τα δε μήντια αναπαράγουν εντυπώσεις το ίδιο έγκυρες με τις αξίες που μας περιβάλλουν, δείτε παλιότερα ποστ (οι βλακείες του Big Fish, τα παραληρήματα της Σίβυλλας στο Βήμα) για να το επικυρώσετε. Αν τα σελέμπριτις ορίζουν την επιτυχία του τουριστικού προϊόντος στη μηντιακή μας δημοκρατία, εντούτοις όμως δεν ορίζουν και τους συντελεστές της ευζωίας για επισκέπτες και κατοίκους. Από τον άρτι αφιχθέντα (και παχουλό προς απογοήτευση των απανταχού θαυμαστριών) Τζόνυ Ντεπ στην Πάρο μέχρι την δρακοντείως φυλασσόμενη κατά την σύντομη περιήγησή της στην Αντίπαρο κ. Λάτση, μεσολαβεί ένα πλήθος ανωνύμων επισκεπτών που έλκεται από τέτοια ονόματα και καταφτάνει στο νησί αναζητώντας ως πρώτο αξιοθέατο όχι το Σπήλαιο ή το Δεσποτικό, αλλά τη βίλλα του Τομ Χανκς.

Υπάρχει μια διάχυτη γκρίνια φέτος μεταξύ των τουριστών, που έρχεται να προστεθεί στην αντίστοιχη περασμένων ετών, αφού πολλά από τα προβλήματα διαλάθουν χρόνια τώρα. Την ακούμε ή την προσπερνάμε φλυαρώντας; Είναι η ερώτηση που ίσως κρίνει αν το νησί θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ή θα κάνει τη θεαματική βουτιά σε λίγα χρόνια, που έκαναν πρωτύτερα άλλοι δελεαστικοί κορυφαίοι ελληνικοί νησιωτικοί προορισμοί.

Αρχίζει λοιπόν η περίοδος μετάλλαξης, κρατάει κανένα μήνα συνολικά και το μόνο που προσφέρει εκτός από χρήμα και εργασία σε πολλούς, είναι αισθητική κακοποίηση, περιβαλλοντική επιβάρυνση, αλλά και μια ευκαιρία να αναλογιστούμε αν αυτή η εικόνα είναι δέλεαρ ή αντιπρότυπο. Κι επειδή δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να τροχοδρομήσουμε προς ένα καθεστώς αποανάπτυξης (διαβάστε τα σχόλια του συνδέσμου) του νησιού, με όλα όσα αυτή συνεπάγεται, ας κρίνουμε και ας κριθούμε αναλόγως.

Διαβάστε για μια ακόμη φορά το εξαιρετικό κείμενο του Richard Waters για το νησί, αποτελεί το καλύτερο αντίδοτο στην αυγουστιάτικη λαίλαπα, και παράλληλα μια ασυναγώνιστη καταγραφή της ομορφιάς του νησιού.

Παράλληλα παρατίθεται παρακάτω το πρόσφατο άρθρο του περιοδικού Status (μια από τα ίδια, κάθε χρόνο κάποιος θα βρεθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις και να εκθειάσει για μια ακόμη φορά το νησί του… Lost):

STATUS Antiparos

Παρατίθεται το σχετικό σχόλιο ενός αναγνώστη πριν δύο χρόνια, εξίσου έγκυρο και σήμερα:

“das_boot”: Γι' αυτό πλέον τα μικρά-και έως πριν λίγα χρόνια έρημα- νησιά της πάλαι ποτέ "άγονης γραμμής" έχουν γίνει μικρά Μυκονιάτικα παραρτήματα. Επειδή κάθε καλοκαίρι είθισται να προτείνονται από τους "διαβασμένους" ρεπόρτερ ως "εναλλακτικοί" επίγειοι παράδεισοι. Με αποτέλεσμα να καλύπτεται και το παραμικρό τετραγωνικό εκατοστό της βραχονησίδας από Rayban-άτους λαδοπόντικες με το Μοχίτο ανά χείρας παρέα με τις μπάρμπι τους που συρρέουν ασύστολα, γιατί πήγε ο γείτονας, για socializing, για να δουν και να τους δουν. Διότι είναι της μόδας να αφήνεις την βίλλα σου -και την τεράστια πισίνα σου επίσης- και να βουλιάζεις στην άμμο με τη Manolo Blahnik γόβα, να γρατζουνάς το Chanel μανικιούρ που το χρυσοπλήρωσες στο Μποτέ στα κατσάβραχα, να σιχτιρίζεις που θα φάς μαρίδα με το χέρι -αλλά και πάλι δήθεν το απολαμβάνεις- και να μιλάς με την κολλητή φραγκάτη στο (στολισμένο με ζβαρόφσκι) τηλέφωνο εκθειάζοντας τις εναλλακτικές διακοπές που κάνεις.
Και δεν θα διανυκτερεύσεις φυσικά σε αντίσκηνο χύμα στο κύμα όπως τον παλιό καλό καιρό. Να είμαστε καλά και "πολυτελή" δωμάτια χτίζονται κάθε μέρα, εώς ότου να βουλιάξει το νησί.
Δεν έχω θέμα με τον πολύ κόσμο. Εχω θέμα με την ποιότητα αυτού του κόσμου, σχετικά με τα δεδομένα του νησιού. Και αυτό που ξέρω πια είναι πως η Λα Λούνα αποκαλείται πλέον "ανοικτό κλαμπ" και συρρέουν δεκάδες τζιπ τα Σάββατα από την Πάρο για να διασκεδάσουν. Α. Και πως "παίζουν" φέτος και events με DJs από το εξωτερικό σε γνωστή μοδάτη ψαροταβέρνα.
Με τις υγείες μας και περάστικά μας. Με όλη μου την αγάπη για το αγαπημένο μου νησί που ότι και να γίνει θα είναι πάντα ο δικός μου αγαπημένος προορισμός.
Και όσο για το άρθρο του Big Fish, αφού πάνε τόσοι επώνυμοι πια, μισό να βάλω το Versace μου κι έφυγααααααααααααα!

(σημ: η φίλη πια “das_boot” όντως “έφυγε”, αφού ζει μόνιμα στην Αντίπαρο, απολαμβάνει αυτό που στερούνται όσοι έρχονται Ιούλιο-Αύγουστο, επιμελείται -μεταξύ άλλων- τα τεύχη του Ωφλίαρου και παράλληλα κάνει αυτόν τον καιρό μία πρωτότυπη έκθεση, το Box in a Box, στο –παραμελημένο για μια ακόμη χρονιά- Κάστρο. Λεπτομέρειες εδώ και εδώ).

Box in a Box Poster Low

 

πηγή όλων των φωτογραφιών από το εξαιρετικό photo-blog http://optiko.wordpress.com,

που κοσμεί με τις λήψεις του την καθημερινή μας οπτική.

Cine Doc στο θερινό κινηματογράφο “Ωλίαρος”: 4-7 Αυγούστου

Μετά από μια επιτυχημένη χρονιά προβολών στην Αθήνα, το CineDoc ανοίγει τα φτερά του σε ένα τετραήμερο αφιερωμένο στα πιο αγαπημένα ντοκιμαντέρ του 2010-11 στην Αντίπαρο, σε συνεργασία με τον θερινό κινηματογράφο Ωλίαρος. Ταινίες για την μουσική, μαθήματα επιβίωσης και παραδοσιακής κτηνοτροφίας στις κορυφές του Ψηλορείτη, τα «καμάκια» της δεκαετίας του 1980 και η τουριστική «ανάπτυξη» με κάθε κόστος, ανήκουν στην θεματολογία του αφιερώματος που διαρκέσει τέσσερις μέρες από την Πέμπτη 4 Αυγούστου ως την Κυριακή 7 του μηνός. Το πρόγραμμα θα κλείσει…γλυκά, με διαγωνισμό ζαχαροπλαστικής που κόβει την ανάσα και αναδεικνύει τους καλύτερους ζαχαροπλάστες στον κόσμο.

Το πρόγραμμα (ακολουθήστε τους συνδέσμους των τίτλων για περισσότερη ενημέρωση):

4 Αυγούστου

21.00 ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

των Πολ Σμάσνι, Μαρία Στοτμάιερ, Γερμανία/Ελβετία, 2009, 100' στα ισπανικά με ελληνικούς υπότιτλους

Tο «Σύστημα» είναι πρόγραμμα μουσικής εκπαίδευσης στη Βενεζουέλα, που εμπνεύστηκε και ίδρυσε το 1975 ο οικονομολόγος και μουσικός Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου αλλάζοντας την ζωή δεκάδων χιλιάδων παιδιών που ζουν στις φαβέλες.

23.30 ΤΑΞΙΔΙΑΡΑ ΨΥΧΗ

της Αγγελικής Αριστομενοπούλου, Ελλάδα 2009, 60' στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους

Ένα ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Αγγελάκα που ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι τη δεκαετία του 80' και ως σήμερα η ποίηση του παραμένει το ίδιο επίκαιρη.

5 Αυγούστου

21.00 ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

του Στέλιου Αποστολόπουλου, Ελλάδα 2010, 52' στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους

Η ιστορία του Γιάννη, ο οποίος αφήνει πίσω την οικογένεια του στην Αθήνα και μετακομίζει σε ένα μικρό χωριό στα Λευκά Όρη της Κρήτης προκειμένου να αναλάβει το μητάτο της οικογένειάς του. Επιστρέφει σε ένα επάγγελμα που διατηρείται ζωντανό από ελάχιστους ανθρώπους στην ορεινή Κρήτη, με θέα το Λιβυκό Πέλαγος.

22.30 COLOSI OF LOVE (ΤΑ ΚΑΜΑΚΙΑ),

του Νίκου Μυστριώτη, Ελλάδα 2009, 52' στα ελληνικά/αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους

Μέρος της ελληνικής κουλτούρας των δεκαετιών του '70 και του '80, το «καμάκι», σημείο αναφοράς για δεκάδες ανέκδοτα, επανήλθε στην επικαιρότητα μέσω αυτού του ντοκιμαντέρ σε σενάριο - δημοσιογραφική έρευνα Μαρίας Κουφοπούλου. Το φιλμ εστιάζει σε μια παρέα πρώην καμακιών οι οποίοι απλά, άμεσα και με χιούμορ δίνουν μια εικόνα της εποχής που σημάδεψε τις ζωές τους.

6 Αυγούστου

21.00 ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

του Ανδρέα Αποστολίδη, Ελλάδα 2009, 58' στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους

Η ταινία περιγράφει τον τρόπο που εκδιώχθηκε ο τοπικός πληθυσμός της Τανζανίας από τις περιοχές Serengeti και Ngorongoro, προκειμένου να δημιουργηθούν δύο από τα διασημότερα εθνικά πάρκα στο κόσμο. Ο φακός εστιάζει στους ανθρώπους που «δεν θα έπρεπε να είναι εκεί», των οποίων οι φωνές ακούγονται σπανίως, την ίδια στιγμή που η τουριστική βιομηχανία κατασπαταλά με γοργούς ρυθμούς τους φυσικούς πόρους της περιοχής.

22.30 ΕΘΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΛΑΣΤΙΚΟ,

του Ιαν Κόναχερ, Καναδάς, 2008, 85', στα αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους

Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να χρησιμοποιούμε πλαστικό αναρωτιέται το φιλμ του Κόναχερ που γυρίστηκε σε μια περίοδο τριών χρόνων καλύπτοντας 12 χώρες και πέντε ηπείρους, συμπεριλαμβανομένων και των δύο ταξιδιών στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, όπου τα πλαστικά απορρίμματα που καταλήγουν στη θάλασσα συσσωρεύονται, δημιουργώντας ένα γιγαντιαίο νησί.

7 Αυγούστου

21.00 KINGS OF PASTRY

των Nτ.Α. Πενεμπέικερι και Κρις Χεγκέντους, ΗΠΑ, 2009, 85', στα αγγλικά και γαλλικά με ελληνικούς υπότιτλους

Για πρώτη φορά κάμερα βρίσκεται στο άδυτο της γαλλικής ζαχαροπλαστικής καταγράφοντας τον τριήμερο διαγωνισμό 15 σεφ στη Λιόν που κρίνει κάθε τέσσερα χρόνια ποιος θα λάβει τον τίτλο τιμής MOF Meilleurs Ouvriers de France (Best Craftsmen in France).

Τιμή εισιτηρίου 6 ευρώ, Προπώληση στo ταμείo του κινηματογράφου

Πληροφορίες: Κινηματογράφος ΩΛΙΑΡΟΣ, ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ τηλ.: 697 48 70 862, www. cinedoc.gr, τηλ.: 694 6060862

πηγή

Ενός λεπτού σιγή, 11+1 φιλοσοφικά κείμενα εις μνήμην Τάσου Πανταζή

κατεβάστε το τεύχος
σε μορφή pdf (9mb)

(27 Μαρτίου 1966 - 28 Σεπτεμβρίου 2009)

κυκλοφόρησε το τεύχος 1/2010 του περιοδικού "Παιδαγωγικός Λόγος", το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του αδερφού μου και φίλου σου Τάσου και στο οποίο δημοσιεύονται 11 επιστημονικά κείμενα διδασκόντων και συνεργατών του Τομέα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως και ένα κείμενο του Τάσου.

Επίσης, σε παράρτημα δημοσιεύονται κείμενα σχετικά με την προσωπικότητα και το έργο του από ανθρώπους που τον γνώρισαν.

Το κείμενό σου δημοσιεύεται στις σελίδες 230-232 και το πρόγραμμα του θεατρικού της Αντιπάρου στη σελίδα 261.

Το πλήρες τεύχος είναι διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του περιοδικού www.plogos.gr

όπου μπορεί κανείς να "κατεβάσει" το τεύχος και να δει και το εξώφυλλο,

καθώς και στη διεύθυνση

http://www.plogos.gr/TEYXH/1_2010MNHMH_T_PANTAZH.pdf

όπου μπορεί κανείς να "κατεβάσει" το τεύχος χωρίς εξώφυλλο.

Ο τίτλος του τόμου είναι:

Ενός λεπτού σιγή

11+1 φιλοσοφικά κείμενα

εις μνήμην Τάσου Πανταζή

Γράφουν:

Γεώργιος Αραμπατζής, Νίκος Χρ. Ντόλας, Παναγιώτης Πανταζάκος,

Γιούλη Ι. Παπαϊωάνου, Έλενα Παπανικολάου, Αριάννα Πετρομελίδου,

Γιώργος Ν. Πολίτης, Ευάγγελος Δ. Πρωτοπαπαδάκης, Γιώργος Στείρης,

Athanasia Τheodoropoulou, Σωτήρης Φουρνάρος, Αναστάσιος Ε. Πανταζής

Επιστημονική Επιμέλεια: Γιώργος Στείρης

Οι Κούροι του Κουράγιου–Νέα ευρήματα στο αδέσποτο Δεσποτικό

Αναδημοσίευση από το Βήμα της Κυριακής: Δεσποτικό: Μία νησίδα γεμάτη Κούρους 

Στο φως Κούροι που σμιλεύθηκαν στο περίφημο παριανό μάρμαρο

Κούρους που σμιλεύθηκαν στο περίφημο παριανό μάρμαρο φέρνει στο φως στο Δεσποτικό, τη νησίδα κοντά στην Αντίπαρο, ο αρχαιολόγος κ. Γιάννος Κουράγιος, ο οποίος ανασκάπτει από το 2001 ένα μεγάλο ιερό της Αρχαϊκής  εποχής αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα.

Ο κορμός ενός Κούρου _από την απαρχή του λαιμού ως τη μέση_ που  είχε τοποθετηθεί ανάποδα μέσα στο έδαφος, στο κατώφλι μίας θύρας προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως στήριγμα της και σε άλλο τμήμα της ανασκαφής δύο μεγάλα κομμάτια ποδιού _ κνήμη  και φτέρνα _  ενός άλλου αγάλματος, Κούρου  επίσης τα οποία σώζονται σε εξαιρετική κατάσταση  ήταν το εντυπωσιακό εύρημα της φετινής περιόδου, αν και όχι το μόνο. Το  σημαντικό μάλιστα είναι ότι ο κορμός αυτός συνενώνεται με το κάτω μέρος Κούρου, που  είχε αποκαλυφθεί εντοιχισμένος στον τοίχο ενός κτιρίου του ιερού το  2005.  Ενώ πιθανότατα,  όπως  λέει ο κ. Κουράγιος στο ίδιο γλυπτό να ανήκει και το κεφάλι Κούρου, που είχε βρεθεί πέρυσι!

Αλλά για να αντιληφθεί κανείς καλύτερα αυτή τη «γλυπτοθήκη» στην οποία τείνει να εξελιχθεί το εξαιρετικής  σημασίας  ιερό του  Δεσποτικού ας σημειωθεί ότι ως σήμερα έχουν έρθει στο φως περί τα 60 τμήματα γλυπτών,  μεταξύ  των  οποίων πέντε κεφαλές  Κούρων  και μία  μικρότερου  μεγέθους που ανήκει σε  Κόρη, περισσότεροι από  δέκα  κορμοί διαφόρων  διαστάσεων  και  περί τις 30  βάσεις για  αναθήματα (Κούρους  ή  αναθηματικούς  κίονες).  Και  έπεται  η  συνέχεια. 

Με βελόνι είχε αποκοπεί από το υπόλοιπο άγαλμα ο κορμός που βρέθηκε φέτος, είχε τοποθετηθεί ανάποδα στο χώμα και πάνω του έγιναν δύο μολυδβοχοημένες εντορμίες για να στηριχθεί ο στροφέας της θύρας. Βρέθηκε  άλλωστε σφηνωμένος με μαρμάρινους λίθους για την καλύτερη στήριξή της ενώ βελόνι χρησιμοποιήθηκε για  την  πίσω επιφάνεια ώστε να εφάπτεται στη πλάκα του κατωφλιού, που ήταν από σχιστόλιθο.

Το σημαντικό όμως βρίσκεται αλλού: Παρά την απολέπιση που είχε γίνει στην επιφάνειά του, σώζεται ακόμη το ίχνος του χεριού του λυγισμένο πάνω στο θώρακα. Γιατί όπως λέει ο  κ.  Κουράγιος: «Αυτός ο τύπος Κούρων απαντάται μόνο στα παριανά εργαστήρια γλυπτικής του τέλους του 6^ου π.Χ. αιώνα ενώ γενικότερα το  λυγισμένο χέρι στο στήθος είναι  όπως όλοι  γνωρίζουμε χαρακτηριστικό γνώρισμα των αρχαϊκών Κορών». Να σημειωθεί μάλιστα ότι μόνον άλλα δύο γλυπτά με αυτή την ιδιαιτερότητα  υπάρχουν,  συγκεκριμένα ο Κούρος που βρίσκεται στην Carlsberg Glyptotek της Κοπεγχάγης και ακόμη ένα ημίεργο άγαλμα, το οποίο εκτίθεται στο Μουσείο της Πάρου και  είχε  προέλθει από τα αρχαία λατομεία του νησιού.

Το κτίσμα στο οποίο εντοπίσθηκε ο κορμός είναι μικρό, έχει σχήμα ναού με πρόδομο, σηκό και άδυτο και βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά του περιβόλου του ιερού. «Φαίνεται ότι κτίστηκε στην ύστερη Αρχαϊκή περίοδο, μετά τη βίαιη καταστροφή των αρχαϊκών Κούρων», λέει  ο κ. Κουράγιος.

Γιατί όμως αυτή η καταστροφή; Όπως εξηγεί ο ίδιος «Πιστεύω ότι μπορεί να συνδέεται με τη διαμάχη μεταξύ  Αθήνας και Πάρου, όταν ο Μιλτιάδης εστάλη να τιμωρήσει το νησί γιατί εμήδισε κατά τους Περσικούς Πολέμους. Τότε  καταστράφηκαν τα γλυπτά και ξαναχρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό  υλικό».

Άλλο ενδιαφέρον σημείο της φετινής ανασκαφής ήταν  η αποκάλυψη ενός στυλοβάτη για κιονοστοιχία  που κατασκευάστηκε γύρω στο 500 π.Χ. με επτά κίονες ύψους 3,80μ. Στο βάθος της θεμελίωσης του στυλοβάτη αποκαλύφθηκαν τα  θραύσματα από το αριστερό πόδι αρχαϊκού κούρου φυσικού μεγέθους  και εξαιρετικής  γλυπτικής τα οποία «συνενώθηκαν» με το  θραύσμα από τον μηρό ενός γλυπτού που είχε βρεθεί το 2005. Τέλος, δίπλα τους βρέθηκε και η βάση στην οποία στηριζόταν ένας άλλος μικρότερου μεγέθους Κούρος, πάνω στην οποία σώζονται τρία δάκτυλα του δεξιού ποδιού του.

Ενας τετράγωνος, μαρμάρινος «βόθρος» τελετουργικού χαρακτήρα _εκεί έριχναν τις σπονδές στο θεό _ ο οποίος χρονολογείται στην πρώιμη Αρχαϊκή εποχή βρέθηκε εξάλλου κάτω από το μεταγενέστερο πλακόστρωτο δάπεδο του εστιατορίου του ναού. Εξι διαφορετικές κατασκευαστικές φάσεις εντοπίσθηκαν στη βόρεια πύλη του ιερού που θεωρείται ότι ήταν η αρχική είσοδός του. Και τέλος πληθώρα κεραμικής που χρονολογείται από την Γεωμετρική ως και την Αρχαϊκή εποχή ήρθε επίσης στο φως επιβεβαιώνοντας ότι το ιερό λειτουργούσε ήδη από τα γεωμετρικά χρόνια.

Η αρχαία Πρεπέσινθος, όπως ήταν η ονομασία του Δεσποτικού κατά τις μαρτυρίες του Στράβωνος και του Πλίνιου δεν υπήρξε μια τυχαία περίπτωση στο Αιγαίο. Ενωμένη κατά την αρχαιότητα με ένα άλλο (μικρότερο ακόμη) νησάκι, το Τσιμιντήρι - όπου άλλωστε επεκτείνονται τα αρχαιολογικά ευρήματα - , φιλοξένησε ένα σπουδαίο λατρευτικό ιερό. Η θέση του ήταν στρατηγική, είχε καλά προστατευμένο λιμάνι, οπτική επαφή με τη Σίφνο προς τα δυτικά και με την Αντίπαρο προς τα ανατολικά και ήταν… κατάφυτο.

Θραύσματα αγγείων που βρέθηκαν επάνω στο νησί με τις επιγραφές «ΑΠΟΛΛ», «ΑΡΤΗΜΕ» ή «ΑΡΧΗΜΕ» επιβεβαιώνουν τη λατρεία του Απόλλωνα και της Αρτεμης (άλλωστε ιερά του Απόλλωνα υπήρχαν σε 22 νησιά). Εκεί έφθαναν οι προσκυνητές φέρνοντας μαζί τους αναθήματα: Ειδώλια και αντικείμενα κάθε είδους έχει φέρει στο φως ως σήμερα η ανασκαφή: πόρπες χάλκινες και ελεφαντοστέινες, χάντρες χρυσές, γυάλινες αλλά και απλώς λίθινες, σφραγιδόλιθους από ημιπολύτιμους λίθους, αγαλματίδια από φαγεντιανή, αλάβαστρα και κορινθιακούς αρύβαλλους, ένα αβγό στρουθοκαμήλου, εγχειρίδια, ξίφη, υφαντικά βαρίδια, γεωργικά εργαλεία και πολλά χρηστικά αγγεία. Εντελώς ξεχωριστό εύρημα ωστόσο υπήρξε πριν από μερικά χρόνια το ειδώλιο μιας γυναικείας θεότητας δαιδαλικής τεχνοτροπίας (680-660 π. Χ.) που θεωρείται ότι ήταν το λατρευτικό άγαλμα του ιερού.

Στην ανασκαφή της ΚΑ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων υπό την διεύθυνση του κ. Κουράγιου συμμετείχαν και οι αρχαιολόγοι – μέλη της επιστημονικής ομάδας Κορνηλία Νταιφά, Σπύρος Πετρόπουλος, Θανάσης Γκαρώνης και φοιτητές από το Πανεπιστήμιο της Περούτζια. Παράλληλα, συνεχίστηκε για δεύτερη χρονιά η μελέτη του αρχιτεκτονικού υλικού και των δώδεκα κτιρίων από την αρχιτέκτονα, καθηγήτρια του Πολυτεχνείου του Μονάχου Δρ. Ανε Ονεσοργκ και την Δρ. Κατερίνα Παπαγιάννη. Το Ιδρύμα Ι. Λάτση και το Ιδρυμα Α. Π. Κανελόπουλου ήταν οι χορηγοί της ανασκαφής.

Διαβάστε επίσης:

Κούρος εν κινήσει (Ελευθεροτυπία)

Σπάνιος κούρος στην Αντίπαρο (ΕΡΤ)

Συνέντευξη του Γιάννου Κουράγιου στο free press Ωφλίαρος (σε δύο μέρη): μέρος 1 (σελ. 7), μέρος 2 (σελ.11-12)

Παράδοξα με pop corn

 

Παράδοξα σε μια κοινωνία που δεν έχει ωριμάσει. Ο κυριότερος εκπρόσωπος των κίτρινων ΜΜΕ, δημοφιλέστατος σε ποικίλα κοινωνικά στρώματα, στοχοποιείται και ο ιδιοκτήτης του εκτελείται από μία (φερόμενη ως) τρομοκρατική οργάνωση, που μπορεί να μην βρίσκει ανοικτούς υποστηρικτές για τον ένοπλο αγώνα της, αλλά σίγουρα αγκαλιάζει πολλούς κατά τ’ άλλα ειρηνόφιλους πολίτες που επικροτούν την ιδεολογία της. Αφετηρία και των δύο ο κοινωνικός φόβος, το αίσθημα αδικίας και η ανασφάλεια για το νοσηρό πρόσωπο ενός πελατειακού ανοχύρωτου κράτους.

Ο ιδιοκτήτης του blog Τρωκτικό δεν ήταν ένας τυχαίος Blogger-πολίτης κι ενίοτε δημοσιογραφίζων της ελληνικής διαδικτυακής κοινωνίας, όπως τόσοι άλλοι από εμάς. Επρόκειτο για έναν επαγγελματία δημοσιογράφο, που έχοντας θητεύσει με προσήλωση στα ιερατεία της σύγχρονης κίτρινης δημοσιογραφίας, βρήκε στον παρασκηνιακό δημοσιογραφικό του  ρόλο την διαδικτυακή υπόσταση που τον εξέφραζε. Η καθιέρωση του Τρωκτικού σε τοτέμ  της ηλεκτρονικής ενημέρωσης και σε επισκεψιμότητα δυσθεώρητη για ελληνική ιστοσελίδα δεν ήρθε ωστόσο από διαφήμιση ή προβολή από τα κλασσικά ΜΜΕ, αλλά από την αποθέωση από τη λαϊκή βάση. Ορίζοντας την είδηση ως λαϊκή ενημέρωση, το τρωκτικό και οι κλώνοι που το ακολούθησαν (κι εξαπλώθηκαν και στην επαρχία), απεικονίζει με ενοχλητική σαφήνεια το προφίλ, πολιτικό και πολιτιστικό, του μέσου Έλληνα.

Η ισοπεδωτική παρουσίαση αποκαλυφθέντων σκανδάλων πλάι σε πολύχρωμα εσώρουχα, κυτταρίτιδες επωνύμων και διαπομπεύσεις πολιτών και επιχειρήσεων, όλα βυθισμένα σε ένα διανοητικό χυλό με έντονη απόπνοια πατριδοκαπηλείας, ομοφοβίας, βλακ χιούμορ και μισαλλοδοξίας, ακύρωσε κάθε διαδικασία κριτικής σκέψης, ιεράρχησης και, τελικά, διάκρισης του σημαντικού από το γελοίο. Κι επιπλέον οδήγησε την ελληνική κοινωνία να αναρωτιέται εδώ και καιρό αν αξίζει στα ελληνικά ιστολόγια το αυτονόητο δικαίωμα της ανώνυμης παρουσίας.

Τα blogs δεν είναι ΜΜΕ, αλλά και τα ΜΜΕ δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να προσομοιώσουν τη διαδραστική καθημερινή και πολιτική διάσταση των blogs. Αντίθετα, η ολοφάνερη εξάρτηση της μηντιακής εξουσίας από την πολιτική τα έχει καταστήσει τόσο ευτελή στην κοινή γνώμη που έχει αποκαθηλώσει μέρος αυτών από το δεοντολογικό και λειτουργηματικό τους χαρακτήρα, αφήνοντας ένα πεδίο δόξης να αναδειχθούν αυτοβαπτιζόμενα ως ΜΜΕ ποικίλα ενημερωτικά blogs, τα οποία ωστόσο υστερούν εξ’ ορισμού σε εγκυρότητα.

 

Παράδοξα σε μια κοινωνία που δεν έχει ωριμάσει. Σε ένα κράτος νοσηρό, όπου οι θεσμοί είναι διάτρητοι και η αίσθηση κοινωνικής αδικίας διάχυτη, είναι δυνατό κανείς να καταλήξει αναγνώστης κι οπαδός στο τρωκτικό (Κακαουνάκης, Τράγκας, Χαρδαβέλλας, Μάκης, Τρωκτικό, η εξέλιξη των ανώτατων μηντιακών εισαγγελέων) ή πάλι να βγει στους δρόμους και να καταλήξει Σέχτα και οπαδός της. Μόνο που και τα δύο αναπαράγουν τελικά αυτό που δείχνουν να απεχθάνονται. Την κοινωνία του pop corn το μεν, την αισθητική του cop porn το δε. Και αντίστροφα.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο free press Ωφλίαρος του περασμένου Αυγούστου. Αναρτήθηκε τότε στο ιστολόγιο  ibisclub, που κατέθεσε τότε και τη δική του οπτική στη δολοφονία του αγιοποιημένου αλλά και εκλιπώντος Σωκράτη Γκιόλια. Αναδημοσιεύεται εδώ ένα χρόνο μετά.

Διαβάστε σχετικά: Σεμίνα Διγενή: Κύριε Παπουτσή, ξέρω πως ξέρετε τους δολοφόνους του Σωκράτη Γκιόλια

Χειμώνας του γκόθικ μες στο καλοκαίρι

Γυμνώνεται η ζωή, και φανερώνει τον σκελετό, την ουσία. Κι όσο γυμνώνεται, όλες οι μιλιές και οι ήχοι συμφύρονται αξεδιάλυτα, τα ασήμαντα αποκτούν ξεχωριστό βάρος, όλα γίνονται οιωνοί, σημάδια, και καθώς ανάκατα στροβιλίζονται στον νου, παίρνουν απρόοπτα νοήματα, δείχνουν προς τον ζόφο και το φως μαζί, παίρνουν μυθικές διαστάσεις, αραιά και πού παρηγορητικές, συχνότερα καταθλίβουσες.

Ηθογραφία. Ωριμη κυρία, φιλάρεσκη, περιγράφει ζευγάρι, περιγράφει μια ζωή βγαλμένη από πικρή ηθογραφία: ο σύζυγος Δον Ζουάν, ευπροσήγορος, γοητευτικός, άπιστος κατά συρροή, η σύζυγος σοβαρή, αυστηρή, αμίλητη, αυτός με δεσμούς αλλεπάλληλους, σοβαρούς δεσμούς, με γκαρσονιέρες διαρκώς, με γυναίκες νεότερες καριέρας, αυτή εκλεκτή επιστήμων, ανήσυχη για το τι θα πει ο κόσμος, αγέλαστη, σαν καθηγήτρια Αρσακείου, άνθρωπος τυπικός της αξιοπρέπειας, και πώς ντυνόταν, κι αυτός πίσω από έρωτες και ποδόγυρους, τον ήξεραν όλα τα κοσμηματοπωλεία, χρυσαφικά στη γυναίκα του, χρυσαφικά στις ερωμένες, και τι ντύσιμο, τι στυλ, τι γλυκιά γλώσσα, άνθρωπος του κόσμου. Εζησαν μαζί χρόνια πολλά.

Ρεαλισμός. Ο διευθυντής της τράπεζας αφηγείται πώς έτρωγε ψαρούκλες ο παλαιός υπουργός στο επίνειο - και τότε λέγανε ότι τα «έπιανε». Μιλάει με πίκρα, με τζάχτι, μετανιώνει που δεν τον γιαούρτωσε τότε, τώρα είναι αργά. Ο ακροατής του φεύγει ζαλισμένος, σπρωγμένος από το μικρό αλλά τόσο απτό μίσος. Ο μαγαζάτορας πιο κάτω: τη δική μου οικογένεια ποιος θα την προστατέψει από τη φτώχεια που την απειλεί; Δεν παίρνει απάντηση. Γιατί δεν λένε την αλήθεια; Ας πτωχεύσουμε, μουρμουρίζει, αυτή η εκκρεμότητα δεν αντέχεται πια. Ακίνητα βλέμματα. Ολα εκκρεμούν, μέσα στην άδεια τράπεζα, όπου πειράζονται δυο παιδαρέλια, στο μπακάλικο εκκρεμείς οι σιωπηλοί πελάτες, στο βιβλιοπωλείο, όλα μετέωρα, ασταθή, βασανιστικά.

Εκκρεμεί το καλοκαίρι. Ανταλλάσσουμε ευχές για τις διακοπές. Που πλησιάζουν αλλά κανείς δεν τις επικαλείται, δεν κλείνουν, δεν τις μελετάνε, σαν ζόμπι βαδίζουμε μες στο αβάσταχτο καλοκαίρι, τόσο ωραίο που θα ’ναι στα νησιά και στα όρη, τόσο απόμακρο.

Γκόθικ. Τη νύχτα υπνωτισμός με Game of Thrones, σήριαλ fantasy, άχρονος μεσαίωνας, στον κόσμο των Επτά Ρηγάτων-Βασιλείων, περιμένοντας τον αμείλικτο χειμώνα των απέθαντων Λευκοπερπατητών που θα ’ρθουν απ’ τον Βορρά. Οσο πιο άψαχνη η μεταμοντέρνα δημοκρατία, όσο βαθύτερα ζούμε μες στη βιοπολιτική που μας στερεί έδαφος και σώμα, τόσο πιο αχαλίνωτη γίνεται η μυθοπλασία που τρέφει τον αμφιβληστροειδή και τον ρινεγκέφαλο. Το Game of Thrones συνεχίζει τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, τον Κλαύδιο και τη Ρώμη, αδρή αλληγορία για την εξουσία, σε έναν γκόθικ κόσμο που κυριαρχείται από Παλαιούς Θεούς, απόλυτους ηγεμόνες, φατρίες, οίκους, αίμα, στρατιώτες, ευνούχους, πόρνες και ορδές βαρβάρων.

Οσο πιο ζοφερή η νεωτερική πραγματικότητα, τόσο πιο λαμπερό-αιχμηρό το γκόθικ, το φανταστικό, το θέαμα του αίματος· τόσο πιο εξαφανισμένη η δημοκρατία, και υπερτονισμένη η ωμή δύναμη του Αρχοντα και του Πολεμιστή, η κτηνωδία, η μαγεία, η λαγνουργία. Η κινηματογραφική βιομηχανία παράγει σαγηνευτικές ενδοσκοπήσεις, φαντασμαγορίες πέραν χρόνου και χώρου, με σκληρές αποδομήσεις της προτεσταντικής ηθικής, με αποθέωση μιας αναγεννησιακής πολιτικής σκληρότητας, με γοητευτικό ζωγράφισμα του ήρωα, του εξουσιαστή και του κτήνους· είναι φαντασμαγορίες για ακροατήρια που δεν αντέχουν πια να αντικρίζουν το έξω, την κόλαση του πραγματικού, και στρέφουν το βλέμμα μακριά, στη χώρα της φαντασίας, καταφύγιο παρηγοριάς και μέθης. Ο κόσμος ανασυντίθεται σαν παραλήρημα.

Η άνθηση του γκόθικ, του άχρονου, της απενεχοποιημένης σωματικής βίας και του σεξ, το νοητικό σπλάτερ, η αναπαράσταση του κόσμου σαν βίντεο γκέιμ, συμβαίνει σε μια ιστορική καμπή. Η δημοκρατία παγώνει μες στον επελαύνοντα χειμώνα. Ο κόσμος που ζούσαμε δεν έχει πια νόημα. Ο καπιταλισμός είναι ο δράκος που ξαναγεννιέται από το αδρανές αβγό, είναι η χρυσή ορδή και οι απέθαντοι.

Σαγηνευμένοι από το θέαμα της καταστροφής μας, ρουφάμε ίντριγκες, χαρακτήρες, τσεκούρια, αίμα, νάνους και σακάτηδες, φονιάδες, λύκους και κόρακες, εντρυφούμε σε φονικές ατάκες περί εξουσίας και δύναμης, περί μοίρας και υποταγής, σε μασκαράτες του Μακιαβέλι και του Νίτσε. Το γκόθικ εκτοπίζει την ηθογραφία της δημοκρατίας, εκτοπίζει τον ρεαλισμό, ακόμη και το πικρό πλην κομψό νουάρ, γιατί είναι το genre που εκφράζει με τον πιο αρμόζοντα τρόπο την αγωνία του καιρού, τον ρόγχο του οικείου κόσμου, το σβήσιμο του καλοκαιριού, την επέλαση του χειμώνα και της νύχτας. Βυθιζόμαστε στον ναρκωτικό χειμώνα του γκόθικ καθώς μας τυλίγει το πιο απόμακρο, το πιο ανησυχητικό καλοκαίρι της ζωής μας.

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

(photo: deviantart)

Διάπλους 2011–στο δρόμο για την καταξίωση

Συμμετοχή ικανοποιητική, καιρός ιδανικός για πάλη στα κύματα, αλλά διάθεση φωτεινή μέσα κι έξω από το νερό. Ο Ναυτικός Όμιλος σε συνεργασία με το Δήμο Αντιπάρου έκανε ένα βήμα ακόμα προς το μακρινό του όνειρο: να γίνει η συγκεκριμένη εκδήλωση κομβικό γεγονός όχι μόνο του νησιού αλλά και των Κυκλάδων, ίσως κι ακόμα ευρύτερα. Κάθε χρόνο οι οργανωτικές δυσκολίες παρακάμπτονται ευκολότερα και η εμπειρία που προστίθεται κάνει όσους πίστεψαν από την αρχή στο διάπλου Πούντας – Αντιπάρου ακόμα πιο αισιόδοξους. Ασφαλώς συγχαρητήρια αξίζουν άφθονα στο Ναυτικό Όμιλο, το Δήμο Αντιπάρου αλλά και στους πολλούς εθελοντές που έσπευσαν να βοηθήσουν στην απαιτητική διοργάνωση. Συγκινητική η παρουσία κάποιων που έκαναν αληθινή υπέρβαση για να διασχίσουν το κανάλι. Δείτε μερικές φωτό από τις πολλές που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο και ξεκινήστε προπόνηση για το επόμενο γεγονός, τις αθλητικές εκδηλώσεις του τριημέρου της  αγίας Μαρίνας. Ο Ιούλιος εδώ και λίγα χρόνια αποτελεί, εξαιτίας των αθλητικών και άλλων δρωμένων του, τον καλύτερο μήνα για να επισκεφτεί κανείς το νησί το καλοκαίρι.

δείτε ακόμα περισσότερο υλικό παρακάτω:

συλλογή photobucket (oliaros)

συλλογή (φωτό και βίντεο)  αντιπάριας φωνής

συλλογή αντιπάριου

4ος Διάπλους 2011 Πούντα - Αντίπαρος

O ΝΟΑ αναζητεί εθελοντές για τη διοργάνωση. Κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ  http://www.diaplous.tk/

Ξεκίνησε από μια ιδέα πριν τρία χρόνια σε μια παρέα στο Yannis Place  και εξελίχθηκε σε θεσμό του καλοκαιριού στο νησί. Κάθε χρόνο ο διάπλους Πάρου - Αντιπάρου κερδίζει σε αξία, δημοτικότητα και συμμετοχή. Φέτος, τέταρτη χρονιά που διοργανώνεται, αυτή τη φορά σε συνδιοργάνωση του Ναυτικού Ομίλου Αντιπάρου και του Δήμου Αντιπάρου, φιλοδοξεί να κερδίσει και πάλι τις θετικές εντυπώσεις.  

Διάπλους Κολύμβησης Πούντα-Αντίπαρος
9 Ιουλίου στις 18:00
Απόσταση: 1.453 μέτρα

(χωρίς περιορισμό στο στυλ κολύμβησης,

τα βοηθήματα –μάσκες, αναπνευστήρες, βατραχοπέδιλα, κλπ-

επιτρέπονται μεν, εκτός συναγωνισμού δε)

Πληροφορίες για συμμετοχή:
anael@otenet.gr
Τηλ. 6977/991537

Συνδιοργάνωση:
Ναυτικός Όμιλος Αντιπάρου και Δήμος Αντιπάρου

Η σελίδα του Διάπλου στο facebook

Θυμηθείτε τους προηγούμενους 3 αγώνες:
Διάπλους 2008
Διάπλους 2009
Διάπλους 2010

ΔΙΑΠΛΟΥΣ 2008

ΔΙΑΠΛΟΥΣ 2009

ΔΙΑΠΛΟΥΣ 2010

Εδουάρδο Γκαλεάνο: O Φόβος εξουσιάζει

“Θυμάμαι ότι τον καιρό της εξορίας στις ακτές της Καταλωνίας, μια μέρα μας έκαναν δώρο ένα ινδικό χοιρίδιο. Έφτασε στο σπίτι μέσα σε ένα κλουβί. Εγώ λυπόμουν να το βλέπω έτσι, φυλακισμένο, και το μεσημέρι του άνοιξα το κλουβί. Όταν γύρισα στο σπίτι, το σούρουπο, το βρήκα ακριβώς όπως το είχα αφήσει. Στο βάθος του κλουβιού, κολλημένο στα κάγκελα… έτρεμε από τον φόβο της ελευθερίας. Αναρωτιέμαι αν η εποχή μας μας κάνει όλους να μοιάζουμε σ’ αυτό το ινδικό χοιρίδιο. Σήμερα θα σας διηγηθώ, με τον δικό μου τρόπο, μερικές ιστορίες φόβου που κυβερνούν τον κόσμο…”

 

 

 
πηγή: http://www.cataplum.info/

Λίγα λόγια για τον Εντουάρντο Γκαλεάνο