Καλοδεχούμενοι φουσκωτοί στην Αντίπαρο

Πρόκειται για φουσκωτούς που δεν είναι απωθητικοί. Ο Όμιλος Φουσκωτών Σκαφών Ελλάδας (Ο.Φ.Σ.Ε.) έρχεται στο νησί αύριο παρέα με ΜΜΕ. Αν και δεν είμαστε ακριβώς άγονη γραμμή και ακριτικό νησί, η επίσκεψη των σκαφών και η προβολή του νησιού είναι καλοδεχούμενες.

Η πρόσκληση του Δήμου Αντιπάρου

Το Σάββατο 30 Απριλίου έως 2 Μαΐου ο  Όμιλος Φουσκωτών Σκαφών Ελλάδας  (Ο.Φ.Σ.Ε.) πραγματοποιεί την ετήσια αποστολή του «Ζωή στους βράχους του Αιγαίου» που σκοπό έχει την αρωγή στην κοινωνική ανάπτυξη των ακριτικών νησιών.

Φέτος θα επισκεφτούν το νησί μας 50 σκάφη με περίπου 150 άτομα. Θα τους συνοδεύουν δημοσιογράφοι από τους τηλεοπτικούς σταθμούς ALFA και NET, τις εφημερίδες, τα Νέα, την Καθημερινή, το Έθνος και περιοδικά πανελλήνιας εμβέλειας.

Ο Δήμος μας στα πλαίσια της Τουριστικής προβολής του νησιού μας θα τους υποδεχτεί το Σάββατο 30 Απριλίου στις 14:00 κατά την εντυπωσιακή είσοδό των σκαφών στο λιμάνι της Αντιπάρου και θα οργανώσει παραδοσιακό γλέντι την Κυριακή 1η Μαΐου και ώρα 20:00 στην πλατεία της Αντιπάρου.

Καλείστε όπως παρευρεθείτε στις δύο αυτές εκδηλώσεις

(σημ blog: ακόμα συναντάμε μικρολαθάκια στα επίσημα δελτία τύπου)

και το πρόγραμμα από το site του Ομίλου Φουσκωτών (από όπου προέρχονται και οι φωτογραφίες):

Σάββατο μεσημέρι στις 13.00 συγκέντρωση όλων των σκαφών του ομίλου έξω από το λιμάνι της Αντιπάρου αμέσως μετά την είσοδο του λιμανιού (προσοχή στο δίαυλο – ρότα του Φέρρυ-μπωτ). Η είσοδος όλων των σκαφών του ομίλου θα πραγματοποιηθεί στις 14.00.

Θα ακολουθήσει η τακτοποίηση στα δωμάτια και η υπόλοιπη ημέρα θα είναι ελεύθερη για περιήγηση και διασκέδαση. Την Κυριακή 1/5/2011 στις 11.00 όσοι θέλουν μπορούν να επισκεφθούν το Σπήλαιο Αντιπάρου με λεωφορείο που θα διαθέσει ο Δήμος.

Θα ακολουθήσει ομιλία-παρουσίαση των ανασκαφών και των αρχαιολογικών ευρημάτων στο νησί Δεσποτικό, σε χώρο που θα μας ανακοινώσει ο Δήμος. Οι συμμετέχοντες γιατροί του ομίλου φίλοι ή μέλη, σε συνεννόηση με τις αρχές , θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους κατοίκους του νησιού.

Το βράδυ της Κυριακής θα γίνει η παράδοση του εξοπλισμού, που θα έχουμε εξασφαλίσει, στην πλατεία του νησιού και θα ακολουθήσει γλέντι με τοπικά εδέσματα, ποτά και παραδοσιακή μουσική.

Την Δευτέρα 2/5/2011 το πρωί θα αρχίσει η αναχώρηση των σκαφών, όσο γίνεται κατά ομάδες, για την Αθήνα και κάποιων άλλων που μεταφέροντας τους δημοσιογράφους θα σταματήσουν στη Σίφνο.

Ο Ναυτικός Όμιλος στο Σωρό

Να πάτε όλοι, αλλά ακόμα κι αν δεν πάτε, ας αγοράσετε καμία πρόσκληση. Τα χρήματα θα πιάσουν τόπο σε ένα όμιλο πεντάρφανο που διαφημίζει το νησί εδώ και μερικά χρόνια.
  

Μεγάλη Εβδομάδα σε απευθείας μετάδοση και ανάθεση

Μεγάλη Δευτέρα: Με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών η Μεγάλη Εβδομάδα μετονομάστηκε λόγω κρίσης «Μικρή Εβδομάδα» και ένεκα αυτού μειώθηκε σε τρεις μόνο μέρες, τη μικρή Τρίτη, τη μικρή Παρασκευή και το μικρό Σάββατο. Τα Καγιέν, τα Τσερόκι και τα λοιπά αφάν γκατέ τετράτροχα απαγορεύονται στο νησί με εντολή του δημάρχου, ως ένα μικρό δείγμα υπακοής στη λιτότητα της τρόικας. Τα κολωνάκια του πεζόδρομου σπάνε όταν διέρχεται χαμογελαστός από πάνω τους για εικοστή φορά σε μία ώρα πρώην μεγαλοπαράγοντας του νησιού. Οι νεοκροίσοι επισκέπτες κυκλοφορούν πάνω κάτω με λαμπερά άρματα που τα σέρνουν νεόπτωχοι άνεργοι υπήκοοι, που αμείβονται με κουρεμένα ομόλογα. 

Μικρή Τρίτη: Ο δήμαρχος αποκαλύπτει σε οικεία ΜΜΕ ότι έχει αναθέσει τη βαφή των αυγών σε αθηναϊκό χρωματοπωλείο με την επωνυμία «Ελαιοχρωματισμοί το Ρολό». Το τροπάριο της Κασσιανής ψέλνει με εμπνευσμένο φάλτσο η Ορχήστρα των Χρημάτων. Ορδές πιστών του Σουβλιστού Αρνιού και του Αγίου Οινοπνεύματος καταφτάνουν στο νησί.

Μικρή Παρασκευή: στον Επιτάφιο ο ίδιος ο δήμαρχος βγαίνει στο σαραβαλιασμένο περιφερειακό δρόμο και κουβαλάει το Σταυρό στην πλάτη του, σε μία σκηνή με έκδηλο συμβολισμό, τη στιγμή που τα blogs, ως ανυπόληπτοι λαϊκοί εισαγγελείς, καταγγέλλουν την απευθείας ανάθεση των λαμπάδων της Ανάστασης σε εταιρία ερωτικών βοηθημάτων με την επωνυμία «η Δάδα». Την ίδια ακριβώς στιγμή γνωστή τρομοκρατική ομάδα δράττεται της ευκαιρίας και βομβαρδίζει το δημοτικό κατάστημα. Το γραφείο διαλύεται ολοσχερώς, αλλά ευτυχώς ο δήμαρχος έχει αναθέσει στην εταιρεία σεκιούριτι «Η Κοινωνία Αγγέλων» την ασφάλεια του Δήμου και επομένως η σύλληψη των τρομοκρατών είναι θέμα ημερών. Τίποτα δεν σπιλώνει βεβαίως τη γραφικότητα του Επιταφίου, αφού ο Χριστούλης στο Σταυρό είναι με απευθείας ανάθεση στη Μονή Ταρίφα.

Μικρό Σάββατο: Το βράδυ της Ανάστασης η πλατεία σείεται από τα ανδρειωμένα πυροτεχνήματα των ατρόμητων ακέφαλων πιστών, που σπάνε πλάκα και γκρεμίζουν τζαμαρία, ενώ το μαλλί της πρώην Κοινοτάρχισσας παίρνει φωτιά σα μαλλί της γριάς. Τίποτα όμως δεν χαλάει τη λαμπρή Ανάσταση. Κατακόκκινα αυγά μοιράζονται σε όλους τους κατοίκους. Οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί συγκεντρώνονται στο κέντρο της πλατείας με τα αυγά τους προτεταμένα. Με μια αστραπιαία κίνηση ο κ. Μαριάνος τσακίζει το αυγό του κ. Σφαλαγκάκου, ενώ αμέσως ο έντρομος δήμαρχος τρώει τo δικό του αυγό με μία χαψιά και μάλιστα ακαθάριστο, για να μην προλάβει να του επιτεθεί ο κ. Μαριάνος.

Κυριακή του Πάσχα: Η τοξική βαφή του αυγού προκαλεί σοβαρές στομαχικές διαταραχές στο δήμαρχο, που αναζητεί την επόμενη ημέρα ιατρική βοήθεια στο ΚΥ Πάρου, όπου τον ενημερώνουν ότι ειδικευμένος γιατρός θα βρίσκεται στο ΚΥ για να τον εξετάσει από τις 12 έως τις 15 Ιουνίου. Του προτείνεται μάλιστα διακομιδή στην Αθήνα με το υγειονομικό αεροσκάφος αλλά ο Πόντιος Πιλότος νίπτει τας χείρας του. Η επόμενη μέρα βρίσκει τον κατάκοπο Πάρη να μαζεύει χρησιμοποιημένες μινέρβες και φωτοβολίδες από την πλατεία. «Μαζί τα σκάγαμε» ακούγεται να μονολογεί. Ο κ. Σφαλαγκάκος κάνει λόγο για νέο δημοκρατικό έλλειμμα και μη τήρηση του κανονισμού τσουγκρίσματος, ενώ ο δήμαρχος αφήνει υπόνοιες για ξύλινα αυγά της μείζονας αντιπολίτευσης. «Το δικό μου δεν ήταν ξύλινο, απόδειξη ότι το έφαγα» δηλώνει φανερά ταλαιπωρημένος αλλά δικαιωμένος.

Η ΣΑΤΙΡΑ ΚΡΥΒΕΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΑΤΙΡΑΣ. ΠΟΙΟΣ ΑΝΤΓΡΑΦΕΙ ΠΟΙΟΝ; Η ΖΩΗ ΤΗ ΣΑΤΙΡΑ Ή ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ;
ΚΑΛΗ ΑΝΟΙΞΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Οι απόψεις του "Μάγου" είναι απόψεις ενός ατόμου μόνο και δεν πρέπει να συγχέονται, συνήθως από βιασύνη και αμέλεια, με τις θέσεις του "Μένουμε Αντίπαρο"

H χωματερή της Άνδρου

Πηγή: tvxs.gr

Επαναλειτουργεί η χωματερή της Άνδρου σύμφωνα με απόφαση της δημοτικής αρχής. Η κίνηση αυτή θεωρείται το δήμο ως η καταλληλότερη λύση για τη διαχείριση των απορριμμάτων του νησιού, μέχρις ότου ολοκληρωθούν οι μελέτες και τα σχέδια για την κατασκευή ΧΥΤΥ. Αντιδράσεις εκφράζουν μέλη περιβαλλοντικών οργανώσεων, όπως ο Θοδωρής Τσιμπίδης, διευθυντής της οργάνωσης «Αρχιπέλαγος».

Πριν από λίγους μήνες, σημειώθηκε κατολίσθηση στην παράνομη χωματερή της Άνδρου, με αποτέλεσμα τόνοι σκουπιδιών να πέσουν στη θάλασσα προκαλώντας εκτεταμένη περιβαλλοντική καταστροφή. Τα σκουπίδια έφτασαν σε όλο το κεντρικό Αιγαίο και τα Δωδεκάνησα, μέχρι και τις ακτές της Ρόδου, ενώ, όπως υποστηρίζουν μέλη της οργάνωσης «Αρχιπέλαγος», ο βυθός του Αιγαίου έχει υποστεί σημαντική μόλυνση.

Το tvxs.gr ήρθε σε επικοινωνία με τον διευθυντή της οργάνωσης «Αρχιπέλαγος» Θοδωρή Τσιμπίδη, ο οποίος μίλησε γι’ αυτή την περιβαλλοντική καταστροφή. «Έχουνε φύγει χοντρικά πάνω από 200.000 κυβικά μέτρα απορριμμάτων, η πλειοψηφία των οποίων είναι πλαστικά, χωρίς ωστόσο να παρθεί ούτε ένα μέτρο από τα αρμόδια όργανα για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Αυτό έχει εξοργίσει πια όλο τον κόσμο».

Αναφερόμενος στη νομιμότητα και τη λειτουργία της χωματερής, ο κ. Τσιμπίδης δήλωσε πως «η χωματερή της Άνδρου δεν σταμάτησε ουσιαστικά ποτέ την λειτουργία της, πέρα από κάποια μικρά διαστήματα – ύστερα από αντιδράσεις. Η χωματερή δεν υπήρξε ποτέ νόμιμη, ενώ η Γενική Επιθεώρηση Περιβάλλοντος έχει επιβάλλει αρκετές φορές πρόστιμα για τη λειτουργία της. Έμαθα, μάλιστα, ότι και χθες έριξαν απορρίμματα, παρόλο που περίμεναν βροχές και ήξεραν πολύ καλά που θα καταλήξουν τα σκουπίδια».

Ο διευθυντής του «Αρχιπελάγους» έκανε λόγο για τραγική αμέλεια από την πλευρά των αρμοδίων, ισχυριζόμενος ότι «πρόκειται για μεγάλο σκάνδαλο. Ξεκινά από το γεγονός ότι το σημείο όπου έχει κατασκευαστεί η χωματερή είναι αρχαιολογικός χώρος. Μάλιστα, δύο φορές ζήτησαν άδεια για τη λειτουργία της από την αρχαιολογική υπηρεσία και φυσικά δεν τους την έδωσε. Από εκεί και πέρα, από τη στιγμή που στοιβάχτηκαν όλοι αυτοί οι τόνοι σκουπιδιών σε τόσο μεγάλες κλίσεις και σε ένα ρέμα, όλοι γνώριζαν –ειδικοί και μη– ότι η χωματερή θα σπάσει και θα καταλήξει στην θάλασσα. Δεν έκαναν κάτι γι’ αυτό, δεν πήραν κανένα μέτρο ώστε να γλιτώσουμε τουλάχιστον αυτή την καταστροφή. Μετά την κατολίσθηση, έβαλαν απλώς τις επόμενες μέρες ένα πρόχειρο πλωτό φράγμα (οποιοσδήποτε καταλαβαίνει τι σημαίνει να βάλεις ένα πλωτό φράγμα σε περιοχές που δημιουργείται κύμα πέντε και επτά μέτρων), ώστε να έχουν μια δικαιολογία ότι κάτι έκαναν και τίποτα παραπάνω. Δεν φρόντισαν να σταματήσει η διαρροή της χωματερής και, όπως καταλαβαίνετε, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να σταματήσει άμεσα η χρήση της χωματερής».

Αξιοσημείωτο είναι ότι υπάρχουν εναλλακτικές για την τοποθεσία της χωματερής. «Φυσικά και υπάρχει άλλο μέρος στο νησί για να κατασκευαστεί η χωματερή, όμως δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια για νέα χωροθέτηση» δηλώνει ο κ. Τσιμπίδης. «Δεν πιέζονται τα αρμόδια όργανα και ακολουθούν την εύκολη λύση. Είναι σαν να πηγαίνουμε στην πίσω αυλή του σπιτιού μας και να πετάμε τα σκουπίδια μας. Το κάνουμε εδώ και δεκαετίες, δεν αλλάζουμε εύκολα και αυτό είναι ανησυχητικό. Έχουν ειδοποιηθεί οι πάντες –ο εισαγγελέας Αιγαίου, ο γενικός εισαγγελέας Περιβάλλοντος, η Γενική Επιθεώρηση και το αρμόδιο υπουργείο– και γνωρίζουν τόσο το μέγεθος της καταστροφής όσο και της ζημιάς που θα ακολουθήσει. Εμείς θα εξαντλήσουμε κάθε νομικό μέσο. Δουλεύουμε με επιστήμονες από δέκα χώρες και πλέον βρισκόμαστε –ως οργάνωση– υπόλογοι για όλη αυτή την κατάσταση. Πώς γίνεται αυτή η χώρα, με αυτή την τεράστια βιοποικιλότητα, την οποία κινδυνεύουμε να χάσουμε πριν καν μάθουμε πια είναι αυτή ακριβώς, να υφίσταται αυτή την καταστροφή;»

Διαβάστε ακόμα:

Το μπαλκόνι στο πέλαγος που ξεπλένει την ασυνειδησία (τι Άνδρος, τι Αντίπαρος)

Οι Σούπερ Ήρωες του νησιού μας (ακόμα ζουν ανάμεσά μας, εκλεγμένοι και δικαιωμένοι)

 Τζίμης Πανούσης για το θέμα: Δούρειος Ήχος 15-4-11 (στο 11'10''-13'15'') και Μάνος Κακλαμάνος-Τζίμης Πανούσης: ΘΕΜΑ ΑΝΔΡΟΣ (13-4-2011)

Δημήτρης Καζάκης - η επόμενη συνέντευξη

Η πρόσφατη συνέντευξη Καζάκη σε mp3

Συνέντευξη του Δημήτρη Καζάκη στο Κρήτη TV πριν λίγες μέρες. Αξίζει για μια ακόμα φορά το δίωρό μας...


Αξίζει να θυμηθεί κανείς και την πρώτη αποκαλυπτική συνέντευξη του Δ. Καζάκη στις αρχές Μαρτίου, που τον έκανε γνωστό σε πολλούς και αποτέλεσε την πρώτη επαφή ενός μεγάλου μέρους των ανύποπτων πολιτών με τις αλήθειες της οικονομικής κρίσης (πριν ακολουθήσουν οι κονταρομαχίες για το Debtocracy, καθώς  και άλλοι έγκυροι οικονομολόγοι που ταυτίζονται με τις ιδέες του Καζάκη). Μόνο οι πολιτικοί μας δείχνουν να τον αγνοούν, ίσως γιατί το κόστος μιας στρατηγικής κόντρα στο ΔΝΤ είναι βαρύ, ειδικά για πολιτικούς που χτίζουν καριέρες ζωής και ζωές καριέρας.

η πρώτη συνέντευξη του Δ. Καζάκη

Γυναίκες και Οικογενειακή Βία - ΕΠΑΨΥ

 

 

ΟΜΑΔΕΣ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 

 

 

 

Η Κινητή Μονάδα Ψυχικής Υγείας ΒΑ Κυκλάδων (ΕΠΑΨΥ) διοργανώνει Ομάδες Ενδυνάμωσης Γυναικών Κατά της Βίας στην Οικογένεια (Πρόγραμμα EMPOWER_W).

 

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ και θα τηρηθεί ΣΕΙΡΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ.

 

Αιτήσεις συμμετοχής έως 31 Μαΐου 2011 στα τηλέφωνα: 22840 22011, 6948374914 

 

 Στελλα Παντελίδου

Επιστημονική Υπεύθυνη ΚΜΨΥ ΒΑ Κυκλάδων ΕΠΑΨΥ, Ψυχολόγος MSc

σημ. blog: Κατάθλιψη, αλκοολισμός, ενδοοικογενειακή βία και κοινωνικό στίγμα δεν είναι άγνωστα στις κοινωνίες μας. Ας μην εθελοτυφλούμε. Όποιος έχει ανάγκη στήριξης ας απευθυνθεί στην ΕΠΑΨΥ στα παραπάνω τηλέφωνα. 

Διαβάστε σχετικά σε ένα παλιότερο ποστ, που πέρασε απαρατήρητο πριν δύο χρόνια:

Κατάθλιψη και άλλα δεινά του επιπολιτισμού

«Η εξιδανίκευση των Κυκλάδων, του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου και πολιτισμού, απέχει πολύ από την πραγματικότητα των νησιών με τα προβλήματα, την απομόνωση αλλά και τις πράξεις βίας που δεν οφείλονται απαραίτητα σε ψυχικές νόσους. Αυτά τα νησιά έχουν δύο όψεις εντυπωσιακά αντίθετες. Είναι η καλοκαιρινή κοσμοπολίτικη όψη, που σημαίνει τη δήθεν ταύτιση του νησιού με τον κοσμοπολιτισμό που δέχεται. Στην πράξη, όμως, οι περισσότερες από αυτές είναι κλειστές αγροτικές κοινωνίες που δέχονται μια τουριστική εισβολή, έναν επιπολιτισμό (acculturation), χωρίς να είναι καθόλου έτοιμες να αποδεχτούν κάτι τέτοιο. Η βίαιη αλλαγή πολιτισμικών και κοινωνικών κωδίκων σε μία κοινότητα έχει πολλαπλές επιπτώσεις. Ακόμα και στον ψυχισμό, ατομικό και συλλογικό των ανθρώπων. Η πράξη, λοιπόν, αυτή μοιάζει να έρχεται σε αντίθεση με αυτό που αποκαλούμε εμείς ειδυλλιακό τύπο διακοπών και ξεγνοιασιάς».

Στ. Στυλιανίδης, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής, Πρόεδρος Δ.Σ.ΕΠΑΨΥ - Εμπειρογνώμων ΠΟΥ

(από εδώ)

Οι πρόσφατες μελέτες τροχιοδρομούν την ετικέτα της κατάθλιψης πάνω από το νησί της Αντιπάρου. Και άλλα νησιά όμως φαίνεται να εμφανίζουν συχνότερα από παλιά ψυχιατρικές διαταραχές και νοσήματα. Τι κάνει όμως την Αντίπαρο (και τα άλλα νησιά) ξεχωριστή από την παγκόσμια κοινότητα, όπου τα ποσοστά της κατάθλιψης φαίνονται να καλπάζουν (9,5% στις ΗΠΑ, 8% στην Ελλάδα);

Είναι αλήθεια ότι εδώ ελλοχεύει περισσότερο η διάθεση να εγκλειστεί κάποιος στα ενδότερα δωμάτια της ψυχής του. Για διάφορους λόγους.

Είναι αυτός ο διαρκής κύκλος των εποχών, που επιτάσσει δράση και αδράνεια κάθε μισό του χρόνου, που μπορεί να αρπάξει τη διάθεση κάποιων και να την πετάξει, σαν αρπακτικό πουλί το θύμα του, απάνω στα βράχια της απόγνωσης.

Σ’ ετούτες τις μέρες οι αρραγείς κάποτε κοινωνικοί και οικογενειακοί δεσμοί μοιάζουν να έχουν χαλαρώσει ανεπανόρθωτα. Αυτό που κάποτε ήταν ένας πυκνός κοινωνικός ιστός που σκέπαζε στοργικά κάθε αδυναμία και ψυχική διαταραχή, δεν υπάρχει πια. Τα στενά οικονομικά συμφέροντα και οι φρενήρεις ατομικές επιδιώξεις που επέφερε η αλλαγή στόχων και ιδανικών, καθώς προέλαυνε το τουριστικό κύμα στα νησιά, βρήκαν τον πληθυσμό απροετοίμαστο. Οι μαθημένοι σε μια άλλη ζωή ηλικιωμένοι, οι κενών στόχων μεσήλικες και οι ματαιόδοξοι έφηβοι σκάβουν όλοι μαζί στην προσπάθεια τους να δραπετεύσουν, ένα λάκκο που τους βυθίζει όλο και βαθύτερα. Η τουριστική ακμή του νησιού έκανε τις σχέσεις πιο ψυχρές, τις αποστάσεις πιο δύσβατες, τα χαμόγελα πιο επιτηδευμένα και τις καρδιές πιο άψυχες. Και την ποιότητα της ζωής πιο βάρβαρη.

Είναι αλήθεια ότι τα χρόνια και βαριά ψυχικά περιστατικά λειτουργούν καλύτερα σε ένα περιβάλλον αγροτικό ή ημιαστικό, όπου η οικογένεια δρα σα μάγμα θαλπωρής και προστασίας σε σχέση με το αστικό αποξενωμένο περιβάλλον. Είναι, ωστόσο, άλλο τόσο αλήθεια ότι ο «τρελός» του χωριού, κάθε χωριού, και όλοι οι ψυχικά ασθενείς έξω από την προστασία της οικογένειας καταδεικνύονται ως περιγέλαστοι και δακτυλοδεικτούμενοι, ακριβώς επειδή στα μέρη αυτά δεν υπάρχει ανωνυμία και δεν προσπερνιέται η διαφορετικότητα.

Συμπερασματικά, φαίνεται ότι ενώ εδώ οι ψυχικά ευάλωτες ομάδες φαίνεται να έχουν συχνότερες ευκαιρίες για έμμεση ψυχοθεραπευτική προσέγγιση από πρόσωπα που μπορούν αν επιτελέσουν τέτοιο ρόλο (καφενείο, γειτονιά, συγγενείς, φίλοι, ιερέας, δάσκαλος, γιατρός), αυτό στην πραγματικότητα δε συμβαίνει. Το τίμημα της αναζήτησης κίβδηλων αξιών, εμβληματικών στόχων αποσυνδεδεμένων από κάθε λειτουργικότητα, επίπλαστης κοινωνικής αναγνώρισης και υποθετικής απόλαυσης είναι αυτό που ρίχνει τη σκιά του πάνω από το νησί της Αντιπάρου.

Αυτό που μάλλον θα μπορούσε να βελτιώσει συνολικά το επονείδιστο καταθλιπτικό προφίλ του νησιού που επισημαίνουν οι πρόσφατες μελέτες της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας για Πάρο και Αντίπαρο (22% του πληθυσμού με γενικά ψυχιατρικά νοσήματα, 10% με αγχώδεις διαταραχές, 23% στους άνδρες με επιβλαβή χρήση αλκοόλ) θα ήταν η επιστροφή στις ίδιες παραδοσιακές αξίες που έκαναν τη ζωή σ’ αυτά τα μέρη να μοιάζει με παράδεισο και στην εφαρμογή πιο ανθρώπινων αξιών στη ζωή των κατοίκων.

Ακόμα κι αν μοιάζει να είναι αργά.

Κι από τότε νικήθηκε ο θάνατος...

Ο Χριστός πόνεσε, κι από τότε ο πόνος άγιασε,
πολέμησε ως την τελευταία στιγμή, ο Πειρασμός να τον πλανέψει,
κι ο Πειρασμός νικήθηκε, σταυρώθηκε ο Χριστός,
κι από τότε νικήθηκε ο θάνατος.

1931. Στην Αίγινα.


Η δυαδική υπόσταση του Χριστού στάθηκε για μένα πάντα βαθύ, ανεξερεύνητο μυστήριο, η λαχτάρα, η τόσο ανθρώπινη, η τόσο υπερανθρώπινη, να φτάση ο άνθρωπος ως το Θεό -η πιο σωστά: να επιστρέψει ο άνθρωπος στο Θεό και να ταυτιστεί μαζί του, η νοσταλγία αυτή, η τόσο μυστική και συνάμα τόσο πραγματική, άνοιγε μέσα μου πληγές και πηγές μεγάλες.


Από τη νεοτητά μου η πρωταρχική αγωνία μου, από όπου πήγαζαν όλες μου οι χαρές κι όλες μου οι πίκρες, ήταν ετούτη: η ακατάπαυτη, ανήλεη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και στη σάρκα.


Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες σκοτεινές δυνάμες του Πονηρού. Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες φωτερές δυνάμες του Θεού, κι η ψυχή μου ήταν η παλαίστρα όπου οι δυο τούτοι στρατοί χτυπιούνταν κι έσμιγαν.


Αγωνία μεγάλη. Αγαπούσα το σώμα μου, και δεν ήθελα να χαθεί. Αγαπούσα την ψυχή μου, και δεν ήθελα να ξεπέσει. Μάχομουν να φιλιώσω τις δυο αυτές αντίδρομες κοσμογονικές δυνάμες, να νιώσουν πως δει είναι οχτροί, είναι συνεργάτες, και να χαρούν, να χαρώ κι εγώ μαζί τους, την αρμονία.


Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα, να γιατί το μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας, είναι πανανθρώπινο. Σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού κι ανθρώπου, και συνάμα η λαχτάρα της φίλιωσης. Τις πρισσότερες φορές η πάλη αυτή είναι ασύνειδη, βαστάει λίγο, δεν αντέχει μια αδύνατη ψυχή ν’ αντιστέκεται καιρό πολύ στη σάρκα, βαραίνει, γίνεται κι αυτή σάρκα, κι ο αγώνας παίρνει τέλος. Μα στους υπεύθυνους ανθρώπους, που έχουν μερόνυχτα καρφωμένα τα μάτια τους στο ανώτατο Χρέος, η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα ξεσπάει χωρίς έλεος και μπορεί να βαστάξει ως το θάνατο.


‘Οσο πιο δυνατή η ψυχή κι η σάρκα, τόσο κι η πάλη πιο γόνιμη κι η τελική αρμονία πιο πλούσια. Δεν αγαπάει ο Θεός τις αδύνατες ψυχές και τις πλαδαρές σάρκες. Το πνέμα θέλει νά’ χει να παλέψει με δυνατή, γεμάτη αντίσταση σάρκα, είναι πουλί σαρκοβόρο, που ακατάπαυτα πεινάει, τρώει σάρκα και την εξαφανίζει αφομοιώνοντάς τη.


Πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα, ανταρσία κι αντίσταση, φίλιωση κι υποταγή, και τέλος, ανώτατος σκοπός της πάλης, η ένωση με το Θεό -να ο ανήφορος που πήρε ο Χριστός και μας καλεί να πάρουμε κι εμείς ακολουθώντας τα αιματωμένα του αχνάρια.


Πώς να κινήσουμε κι εμείς για την ανώτατη αυτή κορφή, όπου, πρωτότοκος υιός της σωτηρίας, έφτασε ο Χριστός -να το ανώτατο Χρέος του αγωνιζόμενου ανθρώπου.


Ανάγκη λοιπόν, για να μπορούμε να τον ακολουθήσουμε, βαθιά να ξέρουμε τον αγώνα, να ζήσουμε την αγωνία του, πως νίκησε τις ανθισμένες παγίδες της γης, πως θυσίασε τις μεγάλες και τις μικρές χαρές του ανθρώπου κι ανέβηκε από θυσία σε θυσία, από άθλο σε άθλο, στην κορυφή της άθλησης, στο Σταυρό.


Γράφοντας την εξομολόγηση ετούτη της αγωνίας και της μεγάλης ελπίδας του ανθρώπου ήμουν συγκινημένος τόσο που τα μάτια μου βούρκωναν, δεν είχα νιώσει ποτέ με τόση γλύκα, με τόσο πόνο να πέφτει στάλα στάλα το αίμα του Χριστού στην καρδιά ου.


Γιατί ο Χριστός, για ν’ ανέβει στην κορυφή της θυσίας, στο Σταυρό, στην κορυφή της εξαϋλωσης, στο Θεό, πέρασε όλα τα στάδια του αγωνιζόμενου ανθρώπου. ‘Ολα, και γι’ αυτό κι ο πόνος του μας είναι τόσο γνώριμος και τον πονούμε, κι η τελική νίκη του μας φαίνεται τόσο και δικιά μας μελλούμενη νίκη. ‘Ο,τι είχε βαθιά ανθρώπινο ο Χριστός μας βοηθάει να τον καταλάβουμε και να τον αγαπήσουμε και να παρακολουθούμε τα Πάθη του σαν νά ‘ταν δικά μας πάθη. Αν δεν είχε μέσα του το ζεστό ανθρώπινο στοιχείο, δε θα μπορούσε ποτέ με τόση σιγουράδα και τρυφερότητα να αγγίξει την καρδιά μας, και δε θα μπορούσε να γίνει πρότυπο στη ζωή μας. Αγωνιζόμαστε κι εμείς, τον βλέπουμε κι αυτόν να αγωνίζεται και παίρνουμε κουράγιο. Βλέπουμε δεν είμαστε ολομόναχοι στον κόσμο, αγωνίζεται κι αυτός μαζί μας.
1912. Εθελοντής στους βαλκανικούς πολέμους


Η κάθε στιγμή του Χριστού είναι αγώνας και νίκη. Νίκησε την ακαταμάχητη γοητεία της απλής ανθρώπινης χαράς, νικήσε τους πειρασμούς, μετουσίωνε ολοένα τη σάρκα σε πνέμα κι ανηφόριζε, έφτασε στην κορυφή του Γολγοθά, ανέβηκε στο Σταυρό.


Μα κι εκεί ο αγώνας του δεν τελείωσε, επάνω στο Σταυρό τον περίμενε ο Πειρασμός, ο Τελευταίος Πειρασμός, σε μια βίαιη αστραπή άπλωσε το πνεμα του Πονηρού μπροστά από τα λιποθυμισμένα μάτια του Σταυρωμένου το πλανερό όραμα μιας γαλήνιας, ευτυχισμένης ζωής: είχε πάρει, λέει, έτσι του φάνηκε, τον εύκολο στρωτό δρόμο του ανθρώπου, είχε παντρευτεί, είχε κάμει παιδιά, τον αγαπούσαν και τον τιμούσαν οι άνθρωποι. Και τώρα γέροςπια, κάθουνταν στο κατώφλι του σπιτιού του, θυμόταν τις λαχτάρες της νιότης του και χαμογελούσε ευχαριστημένος. Τι καλά, τι φρόνιμα που έκαμε και πήρε το δρόμο του ανθρώπου, και τι παραφροσύνη ήταν εκείνη να θέλει, λέει, να σώσει τον κόσμο ! Τι χαρά που γλίτωσε από τις κακουχίες, το μαρτύρι και το Σταυρό.


Να ποιος ήταν ο τελευταίος πειρασμός που ήρθε, σε μιαν αστραπή, να ταράξει τις στερνές στιγμές του Σωτήρα.


Μα ολομεμιάς τίναξε ο Χριστός το κεφάλι, άνοιξε τα μάτια, είδε, όχι, όχι, δεν πρόδωκε, δόξα σοι ο Θεός, δεν λιποτάχτησε, εξετέλεσε την αποστολή που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, δεν παντρεύτηκε, δεν έζησε ευτυχισμένος, έφτασε στην κορυφή της θυσίας, βρίσκεται καρφωμένος απάνω στο Σταυρό.


‘Εκλεισε τα μάτια του ευτυχισμένος, και τότε ακούστηκε θριαμβευτικιά η κραυγή: «Τετέλεσται !» Δηλαδή τέλεψα το χρέος μου, σταυρώθηκα, δεν έπεσα στον πειρασμό.


Για να δώσω ένα ανώτατο πρότυπο στον αγωνιζόμενο άνθρωπο, για να δείξω πως δεν πρέπει να φοβάται τον πόνο, τον πειρασμό και το θάνατο, γιατί όλα αυτά μπορεί να νικηθούν, νικήθηκαν κιόλα, γράφτηκε το βιβλίο ετούτο. Ο Χριστός πόνεσε, κι από τότε ο πόνος άγιασε, πολέμησε, ως την τελευταία στιγμή, ο Πειρασμός να τον πλανέψει, κι ο Πειρασμός νικήθηκε, σταυρώθηκε ο Χριστός, κι από τότε νικήθηκε ο θάνατος.


Κάθε εμπόδιο στην πορεία του γίνουνταν αφορμή κι ορόσημο νίκης, έχουμε πια ένα πρότυπο μπροστά μας, που μας ανοίγει το δρόμο και μας δίνει κουράγιο


Το βιβλίο ετούτο δεν είναι βιογραφία, είναι εξομολόγηση του αγωνιζόμενου ανθρώπου. Δημοσιεύοντάς το έκαμα το χρέος μου, το χρέος ενός ανθρώπου που πολύ αγωνίστηκε, πολύ πικράθηκε στη ζωή του και πολύ έλπισε. Είμαι βέβαιος πως κάθε λεύτερος άνθρωπος που θα διαβάσει το βιβλίο ετούτο, το γεμάτο αγάπη, θ’ αγαπήσει περισσότερο παρά ποτέ, καλύτερα παρά ποτέ; το Χριστό.  
 
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
[Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ, Ανθολόγηση: Κώστας Δουρίδας]
(Φωτογραφία: Ο τάφος του Νίκου Καζαντζάκη στον προμαχώνα Martinego του ενετικού τείχους στο Ηράκλειο)

πηγή

Σταυρωμένη Παρασκευή

(ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ, ελευθεροτυπία, 17-4-2009)

Όσο περνούν τα χρόνια και μοιάζουμε μονόξυλα σε απριλιάτικη θάλασσα,

καταλαβαίνεις ότι «η αλήθεια λέγεται πληθυντικός: υπάρχουν αλήθειες»,

και όχι αλήθεια, η δική σου, η απόλυτη.

Οσο περνούν τα χρόνια, χειροκροτεί μέσα μας το ίσως... 

Όσο περνούν τα χρόνια, επισκέπτομαι συχνότερα τους κλειδωμένους θαλάμους της απουσίας.

Και τότε μου λείπει διπλά ο πατέρας με το λευκό του πουκάμισο κουμπωμένο μέχρις απάνω,

ήσυχος με το βλέμμα στην Ωραία Πύλη τη νύχτα των Εγκωμίων,

ο πατέρας που την έλεγε Σταυρωμένη Παρασκευή και είχε τα χέρια του πληγωμένα

από το τσαπί και το χωράφι... 

Με τον καιρό, μου λείπουν διπλά οι φίλοι που έφυγαν και χάθηκαν στα σκιερά πλατάνια του Αχέροντα,

και τους ακούω τις νύχτες - «λυπηρά αρπίσματα» οι φωνές και τα γέλια τους,

και τότε παίρνω τους δρόμους μεσάνυχτα και γλιστράω στα πικρά λιθόστρωτα της απουσίας τους... 

Γι' αυτό καμιά φορά, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, ξεροσταλιάζω δίπλα στις φωτιές,

γιατί λένε πως τέτοια μέρα «έρχονται τάχατες οι αποθαμένοι και ζεσταίνονται»... 

Πάμε, λοιπόν, στα πάτρια κι ας είναι γεμάτοι μεταλλικά μυρμήγκια οι δρόμοι

κι ας μοιάζει ορφανή από κατάνυξη η Μεγάλη Παρασκευή. 

Πάμε, διαγράφοντας προσωρινά το τηλεοπτικό nihil και τη γραβατωμένη φλυαρία των πολιτικών.

Πάμε, ακούγοντας τραγούδια-προσευχές, με το βλέμμα στον θαμπό ουρανό της Σταυρωμένης Παρασκευής. Πάμε κι ας μην περισσεύσει μέσα μας η πίστη. 

Πάμε κι ας έχει παραγίνει πια «η τροπική μας υλοφροσύνη».

Ωφλίαρος τεύχος 3

τα αρχεία αναρτήθηκαν εκ νέου στο http://ofliaros.blogspot.com/ 

Open publication - Free publishing - More antiparos

πηγή:ofliaros.blogspot.com

εναλλακτικός σύνδεσμος: scribd-ofliaros3

Πασχαλινή Αντίπαρος, η καλύτερη του χρόνου

Το νησί ξυπνάει από τη χειμερινή του ραστώνη, τινάζει από πάνω του τη σκόνη του χειμώνα, κοιτά κατάματα τον εαρινό ήλιο και χαμογελά απ' άκρη σ' άκρη. Αφτιασίδωτο, με μια λευκή δαντέλα μόνο στις ακρογιαλιές του, μοιάζει με μακρινό συγγενή της παρδαλής αυγουστιάτικης εικόνας του. Οι αισθήσεις όλες ενεργοποιούνται, το λευκό στους δρόμους φυλακίζει το φως και το βλέμμα, μέσα από τις γλάστρες αναβλύζει άνοιξη κι απ' τα παράθυρα του νησιού απλώνεται ανάκατη μυρωδιά από λιβάνι, κουλουράκια και τσουρέκια. Τα παιδιά λεύτερα τρέχουν, φωνάζουν, γελάνε και οι γλάροι από πάνω τους ζυγίζονται στον άνεμο και τη φθορά. Κάτω στο λιμάνι, οι βάρκες φτιασιδώνονται, το καφενείο γίνεται υπαίθριο και το φερυ αποβιβάζει επισκέπτες έμπλεους αγαλλίασης και ενός κρυφού νόστου, που μεταγγίζονται και στους κατοίκους. Και μοιάζει να κρύβεται για λίγο η γκρίνια κι η διχόνοια για όλα τα φαιά που αξίζει ή όχι να γκρινιάζει κανείς. Η πιο όμορφη Αντίπαρος του χρόνου είναι δίχως αμφιβολία αυτή της Μεγάλης Εβδομάδας.

(το κείμενο δημοσιεύεται στο τεύχος του Ωφλίαρου που κυκλοφορεί)

Έρχεται το ανοιξιάτικο τρίτο τεύχος του Ωφλίαρου!!!

από τη Μεγάλη Παρασκευή κοντά μας…
πηγή: http://ofliaros.blogspot.com/

Το Πάσχα στην ελληνική ποίηση

φωτογραφία: optiko.wordpress.com

πηγή άρθρου

«Λαμπρή», αιώνες κι αιώνες πριν, ονόμασε ο λαός μας το Πάσχα. Πανάρχαιη η λέξη, μετέφερε το πανάρχαιο αισιόδοξο μήνυμα του αέναου κινούμενου κύκλου της ανθρώπινης ζωής και της φύσης, της νίκης της ζωής επί του θανάτου, του ερχομού του «Ανώτατου Αγαθού», δηλαδή της γεμάτης λαμπρό φως άνοιξης. Πανάρχαιη και η καταγωγή των χριστιανικών μύθων και περί των παθών του θεανθρώπου και της εκ νεκρών «ανάστασής» του, «έθρεψε» και την ποιητική μούσα του λαού μας, δημώδη και έντεχνη. Μέσω της ελληνικής ποίησης - με χαρακτηριστικά αποσπάσματα δημοτικών ποιημάτων, καθώς και ποιημάτων σημαντικών παλαιότερων και νεότερων ποιητών - θελήσαμε να γιορτάσουμε φέτος τη γιορτή της άνοιξης. Η ποιητική περιήγησή μας στο «θείον» πάθος και την «Ανάσταση» αρχίζει με έξι στίχους από τον αριστουργηματικό «Επιτάφιο Θρήνο», ανωνύμου ποιητή.

«Ω γλυκύ μου έαρ,/ γλυκότατόν μου τέκνον,/

πού έδυσου το κάλλος;

Η δάμαλις τον μόσχον,/ εν ξύλω κρεμασθέντα,/

ηλάλαζεν ορώσα.

Ω φως των οφθαλμών μου,/ γλυκύτατόν μου

τέκνον,/ πώς τάφω νυν καλύπτη;».

Δημοτικά μοιρολόγια

«Τάξε του Χάρου καμπουχά, της Χάρισσας βελούδο,

και του μικρού Χαρόπουλου μεταξωτό μαντίλι.

Μπέρτι και σου τις χάριζαν τις τρεις γιορτές του χρόνου,

μόν' του Χριστού για το Χριστό και τω Βαγιώ για βάγια

και τη μεγάλη τη Λαμπρή για το Χριστοσανέστη».

***

«Με γέλασαν τα πουλιά»

«Με γέλασαν τα πουλιά, της άνοιξης τ' αηδόνια

Με γέλασαν κι μου 'πανε, πως φέτος δεν πεθαίνω.

Φκιάχνω το σπίτι μου, ψηλά-ψηλά κι ανωγιασμένο

Κι ακόμα δεν το πόφκιαξα, βγαίνω στο παραθύρι

Βλέπω τον χάρο να 'ρχεται, στους κάμπους καβαλάρης.

Μαύρος είν' μαύρα φορά, μαύρο κι τ' άλογο του.

Ζυγώνω κι τον αρωτώ, γλυκά τον κουβεντιάζω:

- Ασε με χάρε μ' άσε με, ακόμα για να ζήσω

Εχω γυναίκα κι πίδια, πού να τα παρατήσω

Το Σάββατο για να λουστώ, την Κυριακή ν' αλλάξω

και τη Δευτέρα το πρωί, θα έρθω μοναχός μου.

- Μένα μ' έστειλε ο Θεός, να πάρω την ψυχή σου.

- Τάξε του χάρου τάξε του, μεταξωτό μαντίλι.

Για να μ' αφήνει να 'ρχομαι, πολλές φορές το χρόνο

Του Χριστού για κοινωνιά και του Βαγιού για βάγια

Και τη Λαμπρίτσα το πρωί, για το Χριστός Ανέστη».

***

«Το περιβόλι του Χάρου» (Ζακυνθινό)

«Ο Χάρος εβουλήθηκε να κάμη περιβόλι,

Βάνει ταις νιαίς για τα δεντρά, τους νιούς για κυπαρίσσια

Βάνει και τα μικρά παιδιά για ταις γλυκομηλίτσαις.

Θεέ και να με βάνανε πραγματευτή ςτον άδη,

Να βάσταα ςτο κεφάλι μου κανίστραις με στολίδια,

Να βάσταα και ςτον ώμο μου παλληκαριών αρκιμπούζα,

Να βάσταα και ςτην ζώνη μου γερόντων κλαδευτήρια,

Να βάσταα και ςταις μπούρσαις μου μικρών παιδιών κουλούρια,

Νάρχοντ' οι νιοί για τ' άρματα κ' η νιαίς για τα στολίδια.

Νάρχονται και οι προεστοί να πέρνουν κλαδευτήρια,

Και τα μικρά παιδόπουλα να πέρνουν τα κουλούρια.

Παρακαλώ σε Παναγιά, και προσκυνώ σε πόλι,

Να μου δοθούνε τα κλειδιά, να μπω στο περιβόλι.

Παρασκευή τα ζήτησα, Σαββάτο μου τα δώσαν,

Την Κυριακήν ανήμερα άνοιξα, μπήκα μέσα.

Βλέπω ταις νιαίς χορεύουνε, τους νιούς και τραγουδούνε,

Βλέπω τα συμπαλλήκαρα κ' επαίζανε τσικμάδαις,

Βλέπω ταις νιαίς κ' εστρώνανε τα ξήστρωτα κρεββάτια,

Για νάρτ' ο νιος να κοιμηθή, πώρχετ' αποσταμμένος

Μεταξωτά παπλώματα και ρένσινα σεντόνια».

Σολωμός και μεταγενέστεροι

Η «σταύρωση» του αγωνιζόμενου ανθρώπου, οι θρήνοι της Μάνας του, η «ανάστασή» του ενέπνευσαν πολλούς ποιητές. Τον εθνικό ποιητή, Διονύσιο Σολωμό, αλλά και πολλούς ποιητές της γενιάς του '30, της προπολεμικής και της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ανάμεσα τους οι Κώστας Βάρναλης, Νίκος Καζαντζάκης, Αγγελος Σικελιανός, Γιάννης Ρίτσος, Ρίτα Μπούμη - Παπά, Νικηφόρος Βρεττάκος, των οποίων ποιητικά αποσπάσματα παραθέτουμε.

Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ: «Η ημέρα της Λαμπρής»

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε

τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη

και από κει κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,

που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:

Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

---

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,

όλοι, μικροί - μεγάλοι, ετοιμαστήτε

μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες

με το φως της χαράς συμαζωχτήτε

ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες

ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!

Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,

πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!

---

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,

και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες

γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-

σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες

λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι

από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες

κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,

όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».

***

ΒΑΡΝΑΛΗΣ Κ.: «Οι πόνοι της Παναγιάς»

«Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;

Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις

Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,

που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

---

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,

να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό

να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,

κ' υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ

που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...

---

Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,

χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν!

Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!»

***

ΒΑΡΝΑΛΗ Κ.: «Η Μάνα του Χριστού»

«Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι,

ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες!

Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει

και μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει.

---

Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,

των αλλώνε τα μίση καιρό τήνε θρέφαν,

κι αν η μαύρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,

να που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα!

---

Φεύγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου.

Ανοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.

Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,

δε μιλάς, δεν κοιτάς πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!

---

Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη...

Δολερά ξεσηκώσανε τ' άγνωμα πλήθη,

κι όσο ο γήλιος να πέση και νά 'ρθη το δείλι,

το σταυρό σου καρφώσαν κι' οχτροί σου και φίλοι.

---

Μα γιατί να σταθής να σε πιάσουν! Κι ακόμα,

σα ρωτήσανε: "Ποιος ο Χριστός;" τί 'πες "Νά 'με"!

Αχ! δεν ξέρει τι λέει το πικρό μου το στόμα!

Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ' έμαθ' ακόμα!».

***

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ: «Στ' Οσιου Λουκά το μοναστήρι»

«Στ' Οσιου Λουκά το μοναστήρι, απ' όσες

γυναίκες του Στειριού συμμαζευτήκαν

τον Επιτάφιο να στολίσουν, κι' όσες,

μοιρολογήτρες, ως με του Μεγάλου

Σαββάτου το ξημέρωμα αγρυπνήσαν,

ποια να στοχάστη έτσι γλυκά θρηνούσαν! -

πώς, κάτου απ' τους ανθούς, τ' ολόαχνο σμάλτο

του πεθαμένου του Αδωνη ήταν σάρκα

που πόνεσε βαθιά;

---

Γιατί κι' ο πόνος

στα ρόδα μέσα, κι' ο επιτάφιος θρήνος,

κ' οι αναπνοές της άνοιξης που μπαίναν

απ' του ναού τη θύρα, αναφτερώναν

το νου τους στης Ανάστασης το θάμα,

και του Χριστού οι πληγές σαν ανεμώνες

τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια,

τι πολλά τον σκεπάζανε λουλούδια,

που έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν!

---

Αλλά το βράδυ το ίδιο του Σαββάτου,

την ώρα π' απ' την Αγια Πύλη το ένα

κερί επροσάναψε όλα τ' άλλα ως κάτου,

κι' απ' τ' Αγιο Βήμα σάμπως κύμα απλώθη

το φως ως με την ξώπορτα, όλοι κι' όλες

ανατριχιάξαν π' άκουσαν στη μέση

απ' τα «Χριστός Ανέστη» μιαν αιφνίδια

φωνή να σκούξει: "Γιώργαινα, ο Βαγγέλης!"

---

Και να, ο λεβέντης του χωριού, ο Βαγγέλης,

των κοριτσιών το λάμπασμα, ο Βαγγέλης,

που τον λογιάζαν όλοι για χαμένο

στον πόλεμο - και στέκονταν ολόρτος

στης εκκλησιάς τη θύρα, με ποδάρι

ξύλινο, και δε διάβαινε τη θύρα

της εκκλησιάς, τι τον κυττάζαν όλοι

με τα κεριά στο χέρι, τον κυττάζαν

το χορευτή που τράνταζε τ' αλώνι

του Στειριού, μια στην όψη, μια στο πόδι,

μα ως να το κάρφωσε ήταν στο κατώφλι

της θύρας, και δεν έμπαινε πιο μέσα!

---

Και τότε, - μάρτυράς μου νάναι ο στίχος,

ο απλός κι' ο αληθινός ετούτος στίχος, -

απ' το στασίδι πούμουνα στημένος

ξαντίκρυσα τη μάνα, απ' το κεφάλι

πετώντας το μαντίλι, να χιμήξει

σκυφτή και ν' αγκαλιάσει το ποδάρι,

το ξύλινο ποδάρι του στρατιώτη,

(έτσι όπως τόειδα ο στίχος μου το γράφει,

ο απλός κι' αληθινός ετούτος στίχος),

και να σύρει απ' τα βάθη της καρδιάς της

ένα σκούξιμο: «Μάτια μου, Βαγγέλη!».

***

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: «Μαγδαληνή»

«Ω Κύριε, εγώ 'μαι που έσπασα σα μυρογιάλι

στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα

μακριά μαλλιά μου εγώ τ' ανέμισα στις τρέμουλες,

σκυφτές των Αποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!

Εγώ 'μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε

κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,

στεκόμουν στο πλευρό σου παραστάτης, κι όρθια

στα χέρια μου εδεχόμουν, στην ποδιά, στο πρόσωπο,

πηχτό, ζεστό, σαν όμπρο θερινό, το γαίμα σου!

Κ' έκραζα: Ανοίξου γης, ποτίσου γης, σκιρτήστε

σα σπόροι αθάνατοι στο χώμα, ώ πεθαμένοι!

Χριστέ, κι αν όλοι σ' αρνηθούν, δε θα πεθάνεις!

Γιατί στον κόρφο μου το αθάνατο νερό

κρατώ και σε κερνώ, και κατεβαίνεις πάλι

στη γης, και περπατάς μαζί μου στα χωράφια,

βολές σωπαίνοντας γλυκά, βολές ταΐζοντας

το Λόγο τον καλό στα πεινασμένα πλήθη».

***

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: «Εαρινή Συμφωνία»

«Ακου τα σήμαντρα

των εξοχικών εκκλησιών.

Φτάνουν από πολύ μακριά

από πολύ βαθιά.

Απ' τα χείλη των παιδιών

απ' την άγνοια των χελιδονιών

απ' τις άσπρες αυλές της Κυριακής

απ' τ' αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες

των ταπεινών σπιτιών.

---

Ακου τα σήμαντρα

των εαρινών εκκλησιών.

Είναι οι εκκλησίες

που δε γνώρισαν τη σταύρωση

και την ανάσταση.

---

Γνώρισαν μόνο τις εικόνες

του Δωδεκαετούς

που 'χε μια μάνα τρυφερή

που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι

έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι

που 'χε στα μάτια του το μήνυμα

της επερχόμενης Μαγδαληνής.

---

Χριστέ μου

τι θα 'τανε η πορεία σου

δίχως τη σμύρνα και το νάρδο

στα σκονισμένα πόδια σου;».

***

ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ - ΠΑΠΠΑ: «Ανοιξη»

«Ερχεται απ' το νοτιά με την καλοκαιριά

μπρος έστειλε τα χελιδόνια

να ψαλλιδίσουν κάθε δισταγμό

πίσω σέρνει τις μέλισσες,

τυφλές από το πάθος να τα δίνουν όλα

τ' άνθια κροτούν στα δάχτυλα των δέντρων

γι' αυτό σήκωσαν σήμερα σημαία στο κάστρο

καί λύθηκαν τα σήμαντρα της πόλης.

(...)Πάσχα, μητέρα Πάσχα!

Σφάξε το ζαρκάδι - δε θα κλάψω!».

***

ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ: «Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή»

«Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ' όνομά μας.

Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας.

Πάνω στο χώμα σου είμαστε. Εχουμε πατρίδα.

(...)Επαιξες τη φωτιά. Επαιξες το Χριστό.

Επαιξες τον Αη-Γιώργη και το Διγενή.

(...)Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο κ' έπαιξες τον Ανθρωπο!»

Το Πάσχα στη νεότερη ποίηση

Θα κλείσουμε την περιδιάβασή μας στην εμπνευσμένη από το Πάσχα ποίηση, με ποιήματα των Σ. Μαρτζώκη, Ιασ. Δεπούντη, Χ. Βαΐου, Ν. Καρούζου και της Κ. Δημουλά.

ΜΑΡΤΖΩΚΗΣ Σ.: «Ο σταυρός»

«Παράτησα τα ουράνια

και ντύθηκα την ύλη

κ' αισθάνθηκα στα χείλη

τη δίψα του φιλιού

---

Αισθάνθηκα στα σπλάχνα

του στεναγμού τη φλέβα,

κ' είπα σεμνά στην Εύα

τραγούδια τ' ουρανού.

---

"Ανέβα, ανέβα, ανέβα",

μου φώναζαν τα ύψη,

κ' εγώ μέσα στη θλίψη

ζητούσα να κρυφτώ.

---

"Ανέβα, ανέβα, ανέβα",

μου φώναξαν τ' αστέρια,

κι άνοιξα ευθύς τα χέρια

στη γη να σταυρωθώ».

***

ΔΕΠΟΥΝΤΗΣ ΙΑΣ.: «Ποτέ πριν...»

«Ποτέ πρίν δεν ακούστηκαν οι θείες καμπάνες να χτυπούν

γι' αυτούς που λείπουν.

Ποτέ πριν δεν άναψαν οι γιορτινές λαμπάδες της Λαμπρής,

γι' αυτούς που για πάντα λείπουν.

Ποτέ πριν, σαν απόψε, δεν κατεπόθη ο θάνατος εις νείκος,

γι' αυτούς που λείπουν, αποδημητές, στη χώρα του πολέμου!

---

Ποτέ πριν!.. Αυτοί την αρμονία δίνουν στις καμπάνες.

Ανάβουν τις λαμπάδες της Λαμπρής. Νικούν το θάνατο

με την αιωνιότητά τους!

---

Κάθονται στο τραπέζι του δείπνου μας, θλιμμένοι,

σαν ανάμνηση από τόσα χώματα πλημμυρισμένα.

Ωραίοι σαν το θαύμα του Ευαγγελίου.

Σα μια κραυγή χαράς

Χριστός Ανέστη!

---

Κι αυτές οι θείες καμπάνες

είναι τα λόγια τους.

Κι αυτές οι κόκκινες λαμπάδες

είναι το βλέμμα τους.

Κι αυτή η λεπτή κλωστή στα δάχτυλά τους

είναι η ζωή μας. Ολοι, νεκροί και ζωντανοί,

γύρω στο γιορτινό τραπέζι της Λαμπρής. Στην

κεφαλή του τραπεζιού

ο

Αναστάς Χριστός!»

***

ΒΑΪΟΥ Χ.: «Ορθρου ξεκίνημα»

«Ορθρος βαθύς, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,

φέρτε τα μύρα να γιορτάσουν πάλ' οι δρόμοι.

Ρήμαξαν όλα, και καρδιά και νους και πόθοι

ένας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη.

---

Μας παίδεψαν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,

σχήματα κι άπονοι αριθμοί κι άδικοι νόμοι.

Φωτιά την πότισαν τη γη κ' αίμα του ανθρώπου,

σταυροί και μνήματα η σοδειά του κάθε τόπου.

---

Πάμε, λοιπόν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,

φέρτε τα μύρα, φέρτε την αγάπη! - ακόμη

μένει μια πίστη που βαθιά μας δε δουλώθη.

Ενας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη».

***

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: «Ασμα μικρό»

«Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.

Είχε συνάξει λίγα φύλλα

ένα κλαδί γεμάτο φως

είχε πονέσει.

Και τώρα χάθηκε...

Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος

αγγίζει νέους ουρανούς

η προσευχή του μάχη.

Εαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο».

***

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ: «Γραμματείς και πρεσβύτεροι αιώνες»

«Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι

σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη.

---

Μέτωπο αιμάτινο σου πλέκουν τ' ακανθώδη

έθιμα

και επί τον ιματισμόν σου έβαλαν κλήρο

η νηστεία ο Μπαχ τα βαρελότα και η μέθοδος

να φτάνει με καρφιά στα άκρα του ο πόνος.

---

Τι κι αν εσχίσθη το καταπέτασμα των χαμομηλιών

τι κι αν χρωμάτων στρατιαί εξεπλήττοντο

---

σταύρωσον σταύρωσον αλαλάζουν

τα κρεοπωλεία οι ψησταριές κι οι φούρνοι.

---

Δε μ' άκουσες.

Αφησες ανύμφευτη την κόμη της Μαγδαληνής

και σπατάλησες το σπάνιο Νυμφίο άρωμά σου

για να κάνεις τεστ αληθείας στην αγάπη, στον πλησίον.

Σου φώναζα να τους αφήσεις όπως είναι

---

όπως τους παραλάβαμε από την υπαρξιακή παράδοση

όπως περιγράφτηκαν από στόμα σε στόμα

από πικρό ποτήριον σε πικρότερο. Δε γλίτωσε

σταυρώθηκε όποιος διανοήθηκε να τους επαληθεύσει.

---

Προσκυνώ το οικείον προσφιλές μου σφάλμα σου.

Εν συντριβή περιστρέφω τη σούβλα

αδημονώντας σε αμνέ μας».

Πασχαλινός Παπαδιαμάντης

Papadiamantis-Pasxalina





Διαχρονικός, ανθρώπινος, προοδευτικός ψυχογράφος.

Κατεβάστε το αρχείο από εδώ
(πηγή: http://www.24grammata.com/?p=12315)

Debtocracy: Απαντήσεις σε συχνές ερωτήσεις

Απαντήσεις σε συχνές ερωτήσεις σχετικά με το -κατηγορηθέν ως  μονόπλευρο, επιφανειακό, απολιτίκ, κ.ά- ντοκυμαντέρ Debtocracy, που, ακόμα κι αν δεν δίνει τις επιθυμητές σε πολλούς λύσεις, ωστόσο προτείνει ανεπιφύλακτα τη σύσταση επιτροπής ελέγχου του λογιστικού χρέους. Διαβάστε τις απαντήσεις και μην παραλείψετε να δείτε –αν δεν το έχετε ήδη κάνει- όχι μόνο το ντοκυμαντέρ, αλλά και ολόκληρη τη συνέντευξη Καζάκη στο Ράδιο Κρήτη, καθώς και το κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο (“Μερικές ιδέες για να σκεφτούμε διαφορετικά για την κρίση, του του καθηγητή Ιστορίας  Αντώνη Λιάκου”), που είναι μεν “δύσκολο”, αλλά αξίζει πραγματικά τον κόπο (συμβουλή: εκτυπώστε το)…

Τι κοινό έχει ο Ισημερινός με την Ελλάδα αφού είχε μικρότερο δημόσιο χρέος;

Η οικονομία του Ισημερινού, όπως μετριέται με βάση το ΑΕΠ, είναι πολύ μικρότερη από της Ελλάδας. Σε αδρές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι αντιστοιχεί στο ένα έβδομο* . Γι’ αυτό το λόγο το απόλυτο ύψος του δημόσιου χρέους του Ισημερινού δεν μπορεί να συγκριθεί με της Ελλάδας. Κάλλιστα όμως μπορεί να συγκριθεί με το ΑΕΠ της χώρας και αυτή είναι η διεθνής και χρόνια πρακτική. Να εξετάζουμε και να συγκρίνουμε δηλαδή τα ποσοστά του δημόσιου χρέους επί του ΑΕΠ από χώρα σε χώρα. Με αυτό το κριτήριο το εξωτερικό δημόσιο χρέος του Ισημερινού το 2003 ήταν 14 δισ. δολ. Δεδομένου πως το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν εκείνη τη χρονιά ήταν 23 δισ. προκύπτει ένας λόγος της τάξης του 60% κι αναφερόμαστε μόνο στο εξωτερικό κι όχι το εσωτερικό (δηλαδή προς τους κατοίκους της χώρας) δημόσιο χρέος.
Ως αποτέλεσμα ο λόγος του δημόσιου χρέους του Ισημερινού με της Ελλάδας κινείται σε απολύτως συγκρίσιμα επίπεδα.
Από μια άλλη οπτική γωνία, το γεγονός ότι ο Ισημερινός κήρυξε στάση πληρωμών για ένα πολύ μικρότερο χρέος, όπως και η Αργεντινή (για 97 δισ. δολ.) καθιστούν ακόμη μεγαλύτερη την ανάγκη να πράξει το ίδιο και η Ελλάδα.
*= Η σχέση αυτή συνάγεται αν συγκρίνουμε το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα (49 δισ. δολ. ΗΠΑ στον Ισημερινό έναντι 347 δις. δολ. ΗΠΑ για την Ελλάδα το 2008) και το κατά κεφαλήν εισόδημα (3.640 δολ. ΗΠΑ για τον Ισημερινό και 28.650 ανά κάτοικο για την Ελλάδα) των δύο χωρών.

Ο Ισημερινός είχε πετρέλαιο, μπορούσε επομένως να χρηματοδοτήσει την αποπληρωμή του χρέους, αντίθετα με την Ελλάδα. Η Ελλάδα που θα βρει τους πόρους;

Ο Ισημερινός μπορεί να εξάγει πετρέλαιο αλλά δεν συγκαταλέγεται σε εκείνες τις χώρες που τα έσοδα από τις σχετικές εξαγωγές αντιπροσωπεύουν το συντριπτικά μεγάλο μέρος των δημόσιων εσόδων τους. Στον Ισημερινό τα έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου αντιπροσωπεύουν μόνο το 25% των δημοσίων εσόδων. Κατά συνέπεια δεν ήταν τα πετρελαϊκά έσοδα που καθόρισαν τους όρους αποπληρωμής ακόμη κι αυτού του σημαντικά μειωμένου χρέους.
Πολλές φορές στην ιστορία η δυνατότητα αποπληρωμής του δημόσιου, εξωτερικού χρέους καθορίσθηκε με βάση το συνολικό ύψος των εξαγωγών μιας χώρας. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για παράδειγμα το ποσοστό των εσόδων από τις γερμανικές εξαγωγές που δεσμευόταν για την αποπληρωμή του χρέους ήταν 3,5%. Αν εφαρμοζόταν και στην Ελλάδα (με τη συνολική αξία των εξαγωγών το 2010 να ανέρχεται στα 16 δις. ευρώ) η ίδια ρύθμιση που εφαρμόστηκε και για τη ναζιστική Γερμανία, η χώρα θα έπρεπε να πληρώνει για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους 0,56 δισ. ευρώ ετησίως!

Μπορεί να εφαρμοστεί η έννοια του απεχθούς χρέους σε δημοκρατικά καθεστώτα ή αφορά μόνο τριτοκοσμικά, δικτατορικά καθεστώτα;

Το ζητούμενο είναι να πάψει το δημόσιο χρέος να αντιμετωπίζεται ως θέσφατο και να τεθεί στη δημοκρατική συζήτηση. Τα παραδείγματα που αναφέρονται στο ντοκιμαντέρ (και άλλα πολλά που δε χώρεσαν) ενοποιούνται ως παραδείγματα μη νομιμοποιημένου χρέους. Τέτοιο είναι το χρέος των Ολυμπιακών Αγώνων, το χρέος που συνάφθηκε για την αγορά πολεμικού υλικού για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, εξοπλισμού της Ζίμενς, κοκ.
Εισερχόμενοι στην ουσία λοιπόν το ερώτημα δεν είναι αν η κυβέρνηση που ανέλαβε το χρέος είχε εκλεγεί ή όχι, αλλά αν το ίδιο το χρέος είχε την ουσιαστική έγκριση του λαού που ψήφισε την κυβέρνηση ή συνάφθηκε παρά και ενάντια στη θέλησή του. Αυτό κατά βάθος συνέβη στην Κούβα το 1898, στο Ιράκ επί Σαντάμ Χουσεΐν και στην Ελλάδα κατά κόρον τις τελευταίες δεκαετίες.
Και η ίδια η έννοια του απεχθούς χρέους άλλωστε δεν αποτελεί φετίχ. Στον Ισημερινό, το παράδειγμα του οποίου αναπτύσσουμε στο ντοκιμαντέρ, στο τελικό πόρισμα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (κλικ εδώ) λίγες φορές χρησιμοποιείται η έννοια του «απεχθούς». Αντίθετα πιο συχνά χρησιμοποιείται η έννοια του «παράνομου», του «μη νομιμοποιημένου» και του «αντισυνταγματικού».

Μόνο η παγκόσμια κρίση και η δομή της ευρωζώνης ευθύνονται για το ελληνικό χρέος;

Το υπέρογκο δημόσιο χρέος στην Ελλάδα προκλήθηκε από τις εξής αιτίες, που παρατίθενται με σειρά σπουδαιότητας: τη θεσμοθετημένη απ’ όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις χαμηλή φορολογία του κεφαλαίου, τους υπέρογκους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τις άμεσες κεφαλαιακές ενισχύσεις στο κεφάλαιο (προβληματικές τη δεκαετία του ’80, Ολυμπιακοί Αγώνες την δεκαετία του 2000, κ.α.) και τη διαφθορά.
Στο μακροοικονομικό επίπεδο όμως η κρίση υπερχρέωσης της Ελλάδας οφείλεται στο συστηματικό έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών λόγω της πτώσης της ανταγωνιστικότητας μέσα στην Ευρωζώνη. Το έλλειμμα καλύφθηκε από ροή δανειστικού κεφαλαίου από το εξωτερικό, δηλαδή τη Γερμανία, τη Γαλλία, κλπ. Ο φτηνός δανεισμός από την ΕΚΤ έδωσε επίσης τη δυνατότητα στις ελληνικές τράπεζες να διευρύνουν το δικό τους δανεισμό. Ακριβώς ίδιες είναι και οι αιτίες της υπερχρέωσης της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Το πρόβλημα χρέους δηλαδή αφορά ολόκληρη της περιφέρεια ως προς το κέντρο της ευρωζώνης. Εκεί οφείλεται και η κοινή μοίρα όλων αυτών των χωρών παρά τις επιμέρους διαφορές τους που είναι βεβαίως σημαντικές.

Αν κάνει παύση πληρωμών η Ελλάδα στο υπάρχον χρέος, πως θα δανειστεί από τις αγορές για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της; Δεν θα τιμωρηθεί με αποτέλεσμα να πεινάσουμε;

Με την ακολουθούμενη πολιτική, η οποία αυξάνει αντί να μειώνει το χρέος, είμαστε ήδη εκτός αγορών και μάλλον εκεί θα μείνουμε για πολλά ακόμη χρόνια.
Γενικότερα μιλώντας, οι αγορές χρήματος δεν αποτελούν την μοναδική πηγή χρηματοδότησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ανεξάρτητων κρατών, δεδομένου ότι όλες οι χώρες είναι φυσιολογικό να δανείζονται και έχουν δημόσιο χρέος. Κάλλιστα μπορούν να βρουν τους επιπλέον πόρους από διμερή, διακρατικό δανεισμό ή τυπώνοντας επιπλέον χρήμα.
Είναι εξίσου σημαντικό ότι, ακόμα και με τα υπάρχοντα έσοδα η Ελλάδα θα μπορούσε να ικανοποιήσει η Ελλάδα τις ανάγκες της! Αρκεί μια ματιά στον τρέχοντα κρατικό προϋπολογισμό του 2011 απ’ όπου προέρχονται τα παρακάτω μεγέθη, σε δισ. ευρώ:

ΕΞΟΔΑ:
Δισ. ευρώ

Αποδοχές και συντάξεις:
19,8

Χρηματοδότηση ασφαλιστικών ταμείων:
13,2

Δαπάνες υπ. Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης:
7,3

Δαπάνες υπ. Παιδείας Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων:
6,3

Δαπάνες υπ. Εθνικής Άμυνας:
5

ΣΥΝΟΛΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ
51,6

ΕΣΟΔΑ:

Τακτικά έσοδα από άμεσους φόρους:
20,9

Τακτικά έσοδα από έμμεσους φόρους:
32

ΣΥΝΟΛΟ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΣΟΔΩΝ:
52,9

Με βάση τα παραπάνω (χωρίς να θιχτεί, για παράδειγμα, το προκλητικά χαμηλό ποσοστό φορολόγησης των ΑΕ, των τραπεζών, της εκκλησίας και των εφοπλιστών και χωρίς να υπολογίζονται οι απολήψεις από την ΕΕ) τα φορολογικά έσοδα της Ελλάδας φθάνουν και περισσεύουν για να καλύψουν τις κοινωνικά αναγκαίες δαπάνες! Υπό έναν όρο φυσικά: Να σταματήσει να πληρώνεται το δημόσιο χρέος, η εξυπηρέτηση του οποίου με βάση τον κρατικό προϋπολογισμό θα απαιτήσει για φέτος 15,9 δισ. ευρώ - σχεδόν τριπλάσια χρήματα απ’ όσα θα δοθούν για την Παιδεία! Εξάλλου, αυτή η παύση της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους θα θέσει τις προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί η οικονομία, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να αυξηθούν τα εισοδήματα.
Το παράδειγμα της Ρωσίας και της Αργεντινής, που έκαναν στάση πληρωμών το 1998 και το 2001 αντίστοιχα, δείχνει επίσης ότι οι χώρες αυτές μετά από δύο χρόνια μπόρεσαν να βγουν ξανά στις διεθνείς αγορές. Το επιχείρημα δηλαδή της «τιμωρίας» όποιων χωρών κάνουν παύση πληρωμών δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη. Η διεθνής βιβλιογραφία δείχνει ξεκάθαρα ότι το κόστος σε αυξημένο επιτόκιο ή δυσκολία πρόσβασης σε δανεισμό είναι αμελητέο. Οι αγορές έχουν βραχεία μνήμη και κοιτάνε μπροστά.

Δεν θα καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα;

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι ζωντανός νεκρός. Μάρτυρας είναι το γεγονός πως από τις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου έχει προικοδοτηθεί (υπό τη μορφή ρευστού ή εγγυήσεων) με 108 δις. ευρώ, όταν από την τρόικα πήραμε 110! Με βάση τις κεφαλαιακές ενισχύσεις που έχουν λάβει οι τράπεζες από τα χρήματα των ελλήνων φορολογούμενων, προβάλει ως πέρα για νόμιμο το αίτημα της εθνικοποίησης τους. Να σημειωθεί ότι οι εγγυήσεις που δίνει το ελληνικό κράτος στις τράπεζες δεν είναι παρά ένας ακόμη τρόπος για να διευρύνεται δυνάμει το δημόσιο χρέος. Ακριβώς με τον τρόπο αυτό κατέρρευσε η Ιρλανδία.
Το αίτημα της εθνικοποίησης των τραπεζών δεν είναι μόνο νόμιμο, δηλαδή κοινωνικά δίκαιο, είναι και αναγκαίο, έτσι ώστε να πάψει η φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό που αποσταθεροποιεί την οικονομία. Παράλληλα θα προστατευτούν και οι καταθέσεις των εργαζομένων και άλλων.

Στο βαθμό που τα δημόσια έγγραφα τα οποία σχετίζονται με τις εκδόσεις ομολόγων είναι στα χέρια του κράτους, που θα τα βρείτε για να ελέγξετε τη νομιμότητα των σχετικών εκδόσεων;
Τα σχετικά έγγραφα (εγκύκλιοι, Circulars) πράγματι είναι δυσεύρετα με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολα προσβάσιμα στον δημοκρατικό έλεγχο. Πολλά από αυτά όμως τα έχουμε στα χέρια μας και στο ντοκιμαντέρ ο φακός εστιάζει σε ένα από αυτά.

Αρκεί μια ΕΛΕ για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους;

Όχι! Όπως εξηγούμε και στα τελευταία λεπτά του Debtocracy, στη δημιουργία της ΕΛΕ θα συμπυκνωθεί ένας αγώνας μακράς διάρκειας για να μην πληρωθεί το δημόσιο χρέος. Προϋπόθεση επομένως είναι να αναπτυχθεί αυτός ο αγώνας και το αίτημα να υποστηριχθεί από την ίδια την κοινωνία.

Η έρευνα της ΕΛΕ αφορά μόνο το μέρος που είναι αποτέλεσμα διαφθοράς; Έτσι δεν νομιμοποιείται το υπόλοιπο χρέος;

Η πραγματικότητα είναι πως η διαφθορά αποτελεί μοχλό απονομιμοποίησης του χρέους στην λαϊκή συνείδηση και τη δικαιοσύνη. Στον Ισημερινό, πολιτικού χαρακτήρα χειρισμοί της κεντροαριστερής κυβέρνησης οδήγησαν στην διαγραφή πολύ μεγαλύτερου μέρους του χρέους από αυτό που κηρύχθηκε «παράνομο».

Ο λογιστικός έλεγχος μήπως αφορά μόνο τριτοκοσμικές χώρες, με δομή κατά βάση διμερούς διακρατικού κι όχι ομολογιακού δανεισμού, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα και τον ανεπτυγμένο κόσμο;

Η πραγματικότητα είναι πως στον Ισημερινό διαγράφηκε το 70% του ομολογιακού χρέους, που θεωρείται – και πράγματι είναι – το πιο δύσκολα ελέγξιμο, με τεχνικούς όρους. Φάνηκε ωστόσο ότι δεν είναι αδύνατο να ελεγχθεί. Επίσης μια ΕΛΕ για την Ελλάδα προφανώς δεν θα αποτελεί «καρμπόν» αυτής του Ισημερινού αλλά απλώς θα διδαχθεί από την συσσωρευμένη εμπειρία. Ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο στην περίπτωσή μας, όπως και στην Ιρλανδία και Πορτογαλία που πιθανώς θα ακολουθήσυν τα βήματά μας. Να πάρουμε την πλούσια εμπειρία των αναπτυσσομένων χωρών και να την προσαρμόσουμε στις συνθήκες της Ευρώπης που χειμάζεται από κρίση χρέους.

Μήπως χωρίς την πλήρη παραγραφή το πρόβλημα του δανεισμού αργά ή γρήγορα επανέρχεται, όπως συνέβη στην Αργεντινή;

Η πραγματικότητα είναι πως η πορεία του δημόσιου δανεισμού αποτελεί συνάρτηση της πορείας των κινημάτων που ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις. Όπως δεν μπορεί να ευθύνεται η προγενέστερη μείωση των ωρών εργασίας για την υπάρχουσα ελαστικοποίηση έτσι δεν μπορεί να ευθύνεται και η διαγραφή μέρους του χρέους για την εκ νέου βύθιση στο χρέος, όπως έγινε στην Αργεντινή με την υποχώρηση του Αργεντινάζο.
Το παράδειγμα από την άλλη του Ισημερινού δείχνει το αντίθετο. Η ενσωμάτωση στο σύνταγμα της χώρας δύο σαφέστατων άρθρων που σχεδόν απαγορεύουν τον διεθνή δανεισμό δείχνει την δυνατότητα της κοινωνίας να επιβάλλει τους όρους της. Το ίδιο δε, με την ενσωμάτωση στο Σύνταγμα της χώρας άρθρων που στην πράξη απαγορεύουν τον διεθνή δανεισμό του κράτους, συνέβη και στη Βολιβία.

Μήπως ο στόχος δημιουργίας ΕΛΕ αναθέτει την επίλυση του προβλήματος σε ειδικούς χωρίς τη δυνατότητα λαϊκής παρέμβασης;

Όπου δημιουργήθηκαν επιτροπές λογιστικού η παρέμβαση του λαϊκού στοιχείου ήταν άμεση. Οι ΕΛΕ σε όλο τον κόσμο αναδείχθηκαν σε προνομιακό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και ταξικής σύγκρουσης. Οι περισσότερες δεν κατάφεραν να φτάσουν τον τελικό σκοπό τους, όπως έγινε στις Φιλιππίνες, την Βραζιλία, κοκ. Το γεγονός ότι αυτές οι προσπάθειες δεν τελεσφόρησαν δεν μειώνει τη σημασία τους ως μέσα αντιμετώπισης των σχεδίων αναδιάρθρωσης του χρέους προς όφελος των πιστωτών.

Το αίτημα για δημόσιο, λογιστικό έλεγχο δεν υπονομεύει το αίτημα της παύσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους;

Στην πραγματικότητα το αίτημα τίθεται παράλληλα: Παύση πληρωμών μέχρι να ανοίξουν τα βιβλία του δημόσιου χρέους. Από κει και πέρα η λαϊκή πίεση στην κατεύθυνση της διαγραφής του χρέους και οι ευρύτεροι συσχετισμοί θα αποφασίσουν μέχρι που θα φτάσει το αίτημα.
Πως μπορώ να στηρίξω και εγώ την πρωτοβουλία της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στην Ελλάδα;

Άμεσα μπορείτε να υπογράψετε την έκκληση για σχηματισμό ΕΛΕ την οποία έδωσε στη δημοσιότητα η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση ΕΛΕ στις 3 Μαρτίου 2011. Θα την βρείτε στη διεύθυνση www.elegr.gr
Από κει και πέρα πρέπει κατά τη γνώμη μας να φτιαχτούν σε κάθε γειτονιά, δήμο και χώρο εργασίας επιτροπές που να προωθούν το αίτημα «ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους».

Τελείωσε το Debtocracy; Ό,τι είδαμε είδαμε;

Το Debtocracy αποτελεί απλώς τον βασικό κορμό του υλικού που θα δίνεται σταδιακά στη δημοσιότητα. Αρκετά ερωτήματα όπως αυτό για τις αντιδράσεις των αγορών και τις επιπτώσεις στο τραπεζικό σύστημα παρουσιάζονται στο υπόλοιπο των συνεντεύξεων που θα δίνονται στη δημοσιότητα σε αυτό που αποκαλούμε «παράπλευρα ντοκιμαντέρ» από τη διεύθυνση www.debtocracy.gr και www.xreokratia.gr

Γιατί σταματήσατε να δέχεστε χρήματα για το Debtocracy;

Χάρη στη βοήθειά σας καταφέραμε να συγκεντρώσουμε όχι μόνο το βασικό κόστος παραγωγής, για το οποίο ζητήσαμε τη συμβολή σας, αλλά και το κόστος διανομής και προώθησης. Από εδώ και στο εξής όποιος θέλει να συνεισφέρει μπορεί να το κάνει μέσω Paypal για επόμενα ντοκιμαντέρ της ομάδας του Debtocracy. Αν για τεχνικούς ή άλλους λόγους δεν παρουσιάσουμε προσχέδιο επόμενου ντοκιμαντέρ μέσα σε έξι μήνες, δηλαδή ως το τέλος Οκτώβρη του 2011, τότε τα χρήματα θα επιστραφούν.

Λεωνίδας Βατικιώτης
Άρης Χατζηστεφάνου
Κατερίνα Κιτίδη