Ερωτήματα

 
Τροποποιώντας τα παραπάνω ερωτήματα του σκεπτόμενου και αξιότιμου κ.Γεωργούση, μπορεί κανείς να αποτανθεί και στους τοπικούς υποψηφίους με αντίστοιχα ερωτήματα. Προσθέτουμε αυτά του πολιτικά αεικίνητου αντιπάριου και έτσι έχουμε την πρώτη μαγιά για τις συνταγές των παρατάξεων που διεκδικούν τη δημαρχία. Δεν υπάρχει βιασύνη να απαντηθούν, περιμέναμε τόσα χρόνια, για λίγες ημέρες όλοι μπορούν να κάνουν υπομονή, ούτε καν ανάγκη να απαντηθούν εδώ φυσικά…

ΠΗΓΗ: Φωνή της Πάρου

Ανάβρα ή Ασπρονήσι;

Σε ένα προεκλογικό σκηνικό, που τώρα μόλις ξεκινάει, είναι φανερό -στους περισσοτέρους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες- ότι πορευόμαστε προς τις πρώτες  εκλογές του Δήμου, απαιτητικές και κομβικές όσο ποτέ, χωρίς να υπάρχει κάποια εμβληματικής αξίας φιγούρα που να μπορούσε να ηγηθεί, να συνενώσει τα πλήθη και να συντρίψει τους αριβίστες μνηστήρες και τα πολιτικά πάθη των προηγουμένων ετών. Ασφαλώς δεν είμαστε ούτε Ανάβρα ούτε Μαριναλέντα, αλλά, ούτε από την άλλη, πρέπει να μείνουμε το μανταλενικό Ασπρονήσι των τελευταίων ετών.

Η απουσία ενός γενικώς αποδεκτού ηγέτη, φάνηκε ξεκάθαρα στις διαδικασίες της –θνησιγενούς- επιτροπής που ανέλαβε να διερευνήσει τις πιθανότητες ενός ενιαίου ψηφοδελτίου λίγους μήνες πριν. Σε αυτό το αμφίβολο λοιπόν πλαίσιο, κάθε πρόταση από τους πολίτες είναι ευπρόσδεκτη και κάθε κίνηση ανοικτής συζήτησης από τους φερέλπιδες δημάρχους κρίνεται ως αναγκαία. Κι είναι προϋπόθεση για ένα άξιο δημοτικό συμβούλιο η απουσία στην προεκλογική διαδρομή ρουσφετολογικών υποσχέσεων (που ήδη ακούγονται) και η κατάρτιση συνδυασμού πέρα από οικογενειοκρατικά ή αρχηγικά κριτήρια, τα οποία με μαθηματική ακρίβεια θα στείλουν στο δήμο ανθρώπους που πάνω από την αγάπη τους για το νησί βάζουν το συμφέρον το δικό τους και της φαμίλιας τους.

Υπάρχει άλλη λύση στο διεστραμένο αρχέτυπο Μονόλογος-Ρουσφέτι-Μονόλογος-Ρουσφέτι-Συκοφαντία-Μονόλογος-Μονόλογος; Υπάρχει: Διάλογος-Αντίλογος-Διάλογος-Αντίλογος. Λίγο πριν αρχίσουν να εκστομίζονται υποσχέσεις και δεσμεύσεις από τους υποψηφίους δημάρχους, αντιδημάρχους και συμβούλους, που στο μέλλον ίσως αποδειχθούν άκυρες, καλό είναι να αναρωτηθούμε τι περιμένει κανείς από μία νέα, άφθαρτη και τίμια διοίκηση.

Τα ζητήματα που «καίνε» δεν είναι μόνο η αποχέτευση και η αφαλάτωση. Φυσικά ναι στα μεγάλα βασικά έργα, που, σαν καραμέλα που κολλάει, αναμασάται από όλους ανεξαιρέτως, υπάρχουν όμως και άλλα ζητήματα, που ΔΕΝ πρέπει να τα ξεχάσουμε. Έχουμε την υποχρέωση να δεσμεύσουμε τους φερέλπιδες πολιτικούς μας για κάποια ζητήματα που μας αφορούν, μας θλίβουν, μας εξοργίζουν, μας προσβάλλουν και τελικά υποβιβάζουν το βιοτικό επίπεδο στο νησί. Και να μην φανεί απροθυμία από κανέναν από τους δύο υποψηφίους να αγγίξει ζητήματα που τα έχουμε καταχωνιάσει κάτω από το χαλάκι της ευυπόληπτης τοπικιστικής καθημερινότητας μας.

Περισσότερα σε λίγες μέρες, το ιστολόγιο θα θέσει ζητήματα και θα περιμένει απαντήσεις (εξάλλου ο μελλοντικός δήμαρχος και οι σύμβουλοι θα πρέπει να παίζουν το ίντερνετ στα δάχτυλα). Μέχρι τότε μπορείτε να καταθέτετε τους προβληματισμούς σας σχετικά εδώ ή στο antiparios.blogspot.com, που άνοιξε πρώτο το διάλογο. Αλήθεια, τα τοπικά ιστολόγια μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην αποκωδικοποίηση των θέσεων και των προθέσεων των υποψηφίων ή θα τα περιμένουμε όλα από τις δημόσιες ομιλίες, τα καφενειακά κους κους και τη -συχνά υποκειμενικά λανθασμένη- οπτική των ΜΜΕ;

 
Διαβάστε συμπληρωματικά:
Γ. Πατέλης (ο “γιατρός”): Ενιαίο, ομόνοια, συνεννόηση, συνεργασία, καταλλαγή. Από τη Φωνή της Πάρου.

Κι επίσης:
Η Ανάβρα και η Χάβρα ή ο άναβρος κι ο άνομβρος: Μπορούμε κι εμείς;

Όλοι κρύβουν ένα Ασπρονήσι…: Ανοιχτή πρόσκληση για δημιουργία Ενιαίου Ψηφοδελτίου (τέτοια ώρα τέτοια λόγια)

Κλώνοι γονέων και γόνοι κλώνων σε έναν Αύγουστο ψεύτικο

Η εκκωφαντική βουή του πολυπληθούς Αυγούστου δεν έχει ακόμα κοπάσει. Οι μόνιμοι κάτοικοι, ακόμα κι οι εξαρτώμενοι από τον τουρισμό, ταγμένοι όλοι να ζουν στο όμορφο νησί, το έβλεπαν διαρκώς να μεταλλάσσεται, κάθε μέρα και περισσότερο, σε έναν τόπο άγνωστο, άσχημο, σχεδόν αφιλόξενο. Κι όσο πιο αφιλόξενο τον νιώθαμε εμείς, τόσο αυτός ο τόπος, σαν από πείσμα νομοτελειακό, πλημμύριζε από κόσμο, κάνοντας τους επιχειρηματίες πρόσκαιρα ευτυχείς και τους Αθηναίους φανερά ικανοποιημένους και άνετους καθώς κινούνταν στα γνώριμα μονοπάτια που χαράζουν οι ζωές τους στην πόλη, μετατρεπόμενοι από κανονικοί άνθρωποι σε γόνοι κλώνων, που με τις νεόπτωχες εμφανίσεις τους και το άνετο ύφος που επιτάσσουν ο συνδυασμός εναλλακτικού lifestyle και απέριττης ζωής, περιδιάβαιναν τα σοκάκια του νησιού.
Η Αντίπαρος που γνώρισαν οι περισσότεροι επισκέπτες την περίοδο του Αυγούστου και τίμησαν τα περιοδικά, οι εφημερίδες και τα σαχλοκάναλα δεν είναι η πραγματική: η νύφη των κεντρικών Κυκλάδων που αγαπάμε έντεκα μήνες το χρόνο μετατρέπεται τον Αύγουστο, με όλο και μεγαλύτερη ακρίβεια κάθε χρόνο, σε ένα παρδαλό και υστερικό νυμφίδιο, χωρίς τρόπους, τσαλακωμένο κι αηδιαστικό. Στον δρόμο περιφέρονταν με ηδυπάθεια και ναρκισσισμό νεοέλληνες που δραπέτευσαν για λίγο από την κολασμένη πρωτεύουσα, ελπίζοντας σε ένα σύντομο διάλειμμα εκφόρτωσης στη ματαιόδοξη αστική ζωή τους, αγνοώντας ωστόσο το πρωταρχικό: η κοινωνική γκλαμουριά έχει τη δική της μνήμη.  Κι αυτή μεταφέρθηκε αυτούσια εδώ τον Αύγουστο, και μάλιστα ακόμα πιο ενοχλητική: Όλοι αυτοί οι κοκαρισμένοι νεόπτωχοι κλώνοι κροίσων γονέων, που αποβιβάζονται στο νησί με τα ελικόπτερά τους και συμπεριφέρονται με τη χαρακτηριστική άνεση που τους προσδίδει η εντύπωση πως είναι κομμάτι από εμάς, στην πραγματικότητα είναι ξένοι. Κι όσο δεν νιώθουν μια οργίλη πίεση να τους ελέγχει, τόσο πληθαίνουν και προκαλούν με τη στάση τους.
Ακόμα περιμένουμε τους μεγαλοκροίσους που έφτιαξαν εδώ τον φορολογικό τους παράδεισο να ανταποδώσουν την φιλοξενία του νησιού και την ανοχή των κατοίκων. Μάταια μέχρι σήμερα, είναι ελάχιστοι αυτοί που περιφέρονται στο χωριό και δεν εισπράττουν την πισώπλατη χλεύη, οργή κι αποδοκιμασία.
Το κάκιστο νερό, οι βρώμικοι δρόμοι, η ανύπαρκτη αστυνόμευση, οι μεταμεσονύκτιοι καυγάδες και ξυλοδαρμοί εν μέσω αλκοολικής -και άλλης- νιρβάνας γύρω από την κακαίσθητη θορυβώδη πλατεία και την –εκτός κανόνων λόγω ρετρό(;)- ντίσκο, το ολοσκότεινο κάστρο, έρμαιο στους σύγχρονους νεόπτωχους πειρατές και πειρατίνες, και πολλά ακόμα, κάνουν παράδοξη την αυξημένη επισκεψιμότητα του νησιού από VIPS, ψευδοVIPS, κροίσους, σελέμπριτις και φτηνιάρηδες διάττοντες αστέρες της ελληνικής σόουμπιζ, αφού δεν μπορούν να αρέσκονται να περιφέρονται ανάμεσα σε σωρούς από σκουπίδια ή να τρώνε πλάι σε ξέχειλους βόθρους ο Sakis, ο Νταλάρας, η Μπακοδήμου και οι λοιποί διάσημοι αξιοπρεπείς επισκέπτες. Μήπως αυτό αξίζει κατά βάθος σε όσους με υπερηφάνεια και έλλειψη κριτικής τους προωθούν (ΜΜΕ, blogs, κλπ);

διαβάστε επίσης: γυναίκες κλώνοι στο νησί - μια εξωραϊσμένη γυναικεία μάζα από πανομοιότυπες προτυποποιημένες γυναίκες στο νησί του Αυγούστου

Είσοδος Κινδύνου - Τίποτα δεν είναι ίδιο…

Τελικά φάνηκε πως η δυναμική του να γράφεις δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Η ανακοίνωση οριστικού κλεισίματος του ιστολογίου, όσο τεκμηριωμένη κι αν ήταν, δεν μπόρεσε να κρατήσει πολύ και κυρίως δεν ήταν θέμα καθαρά προσωπικό: σχόλια, e-mails, και, κυρίως, πολλές διαφορετικές φωνές, από σχεδόν αγνώστους στο δρόμο μέχρι φίλους στις συναντήσεις, κι από φρικιά τη νύχτα μέχρι ακαδημαϊκούς καθηγητές τη μέρα, όλοι τους δήλωσαν με μοναδική ευθυγράμμιση το αυταπόδεικτο,

φωτό: Julian Callos

πως το blog αυτό ήταν η φωνή τους, το παράθυρό τους, το διάλλειμα τους από μια επίπεδη πραγματικότητα, η ψυχοθεραπεία τους από μία διπολική κοινωνία, το αντίπαλο δέος σε κάποια τρωκτικοποιημένα, στρατευμένα, μισθωμένα, κλωνοποιημένα και παρωπιδοφόρα μπλογκς των νησιών, μια ταύτιση με κάτι περισσότερο έντιμο και ενδιαφέρον από τον πραγματικό τους περίγυρο.
Η συγκινητική υποστήριξη της Φ., η παρότρυνση από τον Γ., ο θυμός του Α., η πικρή απόγνωση του Κ., είναι ένα μέρος από όσους με μία κουβέντα στήριξαν την προσπάθεια ως σήμερα και αναίρεσαν την αρχική τελεσίδικη απόφαση.
Η ιστολογιακή απραξία και η αποστασιοποίηση έφερε λίγη περισσότερη σύνεση και έδιωξε την απογοήτευση, αλλά όχι την οργή ούτε τη σατιρική διάθεση . Στο ενδιάμεσο της απουσίας η τοπική μπλογκόσφαιρα άλλαξε κι όχι απαραιτήτως προς το καλύτερο. Όσο αποπροσανατολιστικό είναι να πιστεύει κανείς ότι τα blogs αλλάζουν το νησί, άλλο τόσο αποπροσανατολιστικό είναι να πιστεύει κανείς ότι τα blogs δεν ασκούν καμία επίδραση στην τοπική κοινωνία. Κι ακόμα περισσότερο αποπροσανατολιστικό να πιστεύει κανείς ό,τι υποκειμενικό, ανυπόστατο και «πονηρό» σερβίρεται ως είδηση, στο βαθμό που μας αφορά.
Οι «περιπέτειες του μάγου» επιστρέφουν, με το δικό τους slowbloggin’ ρυθμό και τη δική τους υποκειμενική αισθητική κι οπτική, πάντως επιστρέφουν. Τίποτα δεν είναι ίδιο…  

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.