Μας πήρανε χαμπάρι

Εκλογές έρχονται, κι άλλες του χρόνου, καλό είναι να ακούσουμε και καμία πρόταση επί του θέματος…
Από την τελευταία ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ:

Το θέμα είναι κάτι παραπάνω από σοβαρό, αλλά επειδή δεν είμαστε συκοφάντες, το αφήνουμε στην κρίση των αναγνωστών (και ψηφοφόρων)

V for Vote

Στα δεξιά των αναρτήσεων για λίγες ημέρες, και κατόπιν σε ένα link στη θέση τους που θα παραπέμπει σε αυτά, θα βρείτε τα 2 φετινά δημοψηφίσματα “με έφτιαξε¨και “με χάλασε”. Ασφαλώς δεν αποτελούν αξιόπιστα στατιστικά εργαλεία, ωστόσο πολλές απόψεις μαζί θα  καταδείξουν ασφαλέστερα τι πήγε καλά φέτος και τι όχι ως προς τον απλό επισκέπτη του νησιού.
Οι ψήφοι μπορούν να είναι πάνω από μία προτιμήσεις. Η ψηφοφορία θα παραμείνει ανοικτή για πολύ καιρό ακόμη…

V for Vote (και όχι μόνο…)

Τι είναι η Αντίπαρος (αυτό το καλοκαίρι);… Ψηφίστε…

 

Μην είν’ τα γιωτ και τα κότερα

και τα αυθάδη ελικόπτερα;

Μην είναι οι ξανθές τουρίστριες

Και οι λαμέ αριβίστριες;

Μην είναι ο πεζόδρομος

Και του ευρώ ο μονόδρομος;

Το κάμπιγκ και οι φρίκουλες

οι πλούσιοι κι οι γύφτουλες,

οι γκέυ και οι κροίσοι

μαζί γυμνοί στη φύση;

Μην είν’ τ’ απορρίμματα,

τα ξεπλυμένα χρήματα,

το Ντορς κι η Λα Λούνα,

και η ψητή η γούνα;

Μην ειν’ το γάργαρο νεράκι

κι η βόλτα του –Θεαααά!- Ψινάκη;

Οι γάμοι όλο τρέλα,

κι η βίλα Καραβέλα;

Μην είν’ ο Lollo’s και η Vicky

και του Αυγούστου η φρίκη,

το φως της πανσελήνου,

κι η μάσα στου Πιπίνου;

Μην είν’ οι μπάφοι και η Coke;

Τα πάρτυ και η ροκ;

Οι γυμνασμένοι φέτες;

Οι βάρβαρες ρακέτες;

Το κότερο του Λάτση

κι οι άθλιοι παπαράτσι;

Μην είναι της Μυκόνου οι τέως;

Μην είν’ του Ακονητού το δέος;

Μην είν΄ πάλι ο Τομ κι η Ρίτα

Το Yannis Place κι η Μαργαρίτα;

Μην είναι η κιτς πλατεία;

Του Τζίμη τα αστεία;

Χταπόδι και δυο ούζα

στην πρωινή χαβούζα;

Κι η Αυγουστιάτικη άβυσσος;

μην είναι ο παράδεισος;

Κι η πρόεδρός μας;

Μην είν’ το βιος μας;

(Παλαιό ανώνυμο λαϊκό ποίημα)

Το νέο δημοψήφισμα είναι εδώ. Τι με έφτιαξε, τι με χάλασε. Εκφραστείτε ελεύθερα, η γνώμη σας μετράει και το συνολικό αποτέλεσμα θα εκφράζει και φέτος τη λαϊκή συνείδηση.

Μέχρι τότε, θυμηθείτε το περυσινό αντίστοιχο δημοψήφισμα 

Στα δεξιά των αναρτήσεων για λίγες ημέρες, και κατόπιν σε ένα link στη θέση τους που θα παραπέμπει σε αυτά, θα βρείτε τα 2 φετινά δημοψηφίσματα “με έφτιαξε¨και “με χάλασε”. Ασφαλώς δεν αποτελούν αξιόπιστα στατιστικά εργαλεία, ωστόσο πολλές απόψεις μαζί θα  καταδείξουν ασφαλέστερα τι πήγε καλά φέτος και τι όχι ως προς τον απλό επισκέπτη του νησιού.
Οι ψήφοι μπορούν να είναι πάνω από μία προτιμήσεις. Η ψηφοφορία θα παραμείνει ανοικτή για πολύ καιρό ακόμη…

V for Vote (και όχι μόνο…)

Ενημέρωση για τον ιό της γρίπης Η1Ν1

Ενημέρωση για τον ιό της γρίπης Η1Ν1, κόντρα –ελπίζουμε- στις υπουργικές φανφάρες και τις μηντιακές υστερίες. Κυριακή 20/9,  7μμ.

Αγαπητοί γονείς,

Την Κυριακή 20-9-2009 στις 7 μ.μ. σας καλούμε στην αίθουσα «Καλουδά» του Δημοτικού Σχολείου Αντιπάρου για ενημέρωση από τους γιατρούς Άννα Γεωργίου και Σωτήρη Σκούρτη σχετικά με τον ιό της γρίπης Α (Η1Ν1).

Μετά την ενημέρωση θα ακολουθήσει συζήτηση

Από το ιστολόγιο του σχολείου

Τι είδαν – Τι άκουσαν… Ατάκες του φετινού καλοκαιριού

Το ποστ θα ανανεώνεται  συνεχώς

με υλικό που μας στέλνετε

μέσω mail ή από τα σχόλιά σας,

μέχρι εξαντλήσεως

(κυριολεκτικής και μεταφορικής)

Το νησί και φέτος έγινε μάρτυρας κωμικοτραγικών καταστάσεων και διαλόγων από ντόπιους και -κυρίως- από επισκέπτες, ειδικά την περίοδο του Αυγούστου. Οι φίλοι Κ.Α., Β.Κ, Γ.Α., Α.Δ., Β.Σ. με σπουδή ντετέκτιβ περιμάζεψαν ατάκες που ακούστηκαν και με χαρά το antiparos-blog σας τις παραθέτει. Ευπρόσδεκτη η συμπλήρωση της λίστας και με άλλα (στα σχόλια)…  

-Μήπως έχετε κάνα μανό; Όχι εδώ… Για μετά… Έχει φτάσει το πεντικιούρ στο δάχτυλο!

(κυρία που απολαμβάνει το πρωινό της με την ομήγυρη τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες στο καφέ «Νησήλιος»)

-Τι ώρα κλείνει η παραλία;

(ενθουσιώδης νεαρός στην παραλία του Σωρού, ψάχνει ατάκα για να «ρίξει» γοητευτική λουόμενη)

-Γι αυτό με λένε μπουμπούκα, γιατί μ’ αρέσουν τα ρυζόγαλα!

(η διάσημη γυναίκα –χαλί κ. Μοιραράκη επιλέγει να φάει ρυζόγαλο αντί για παγωτό, στο γνωστό μαγαζί της “Vicky’s”)

-Εσύ πότε φεύγεις;

(πλατεία, νωρίς)

-Εγώ πότε ήρθα;

(πλατεία, αργά και κάτι παραπάνω)

-Φεύγω αύριο…

(ένα από τα γνωστά ψέματα του νησιού, ακούστηκε πολλές φορές)

-Πάω να μαζέψω κάτι μ… που εκπέμψανε σήμα πίσω απ’το Δεσποτικό!

(βράδυ στην ταβέρνα του Πιπίνου κι ο γνωστός Σαργός, καθώς πίνει μια τελευταία γουλιά από τη μπύρα του και χάνεται μες στο σκοτάδι)

-Μα καλά… Πού να φέρνω το φουσκωτό με το τρέηλερ στην Κυκλάδα;

(η άνοια της Αθηναϊκής ευζωΐας από φέρελπι εισοδηματία, ένα πρωινό του Αυγούστου στο καφέ Μαργαρίτα)

-Ινώ! Αυγουστίνα! Φεύγουμε!

(μητέρα στα τέκνα της, στο βιβλιοπωλείο, ασφαλώς απόγονοι του Ευριπίδη)

-Ευκλείδη, παιδί μου, πού πήγε η Αριάδνη;

(μαμά στο γιο, αναζητώντας την κόρη, όλοι ασφαλώς απευθείας απόγονοι του Αισχύλου)

-Πώς πάνε La Luna;

(ερώτηση των 3.15 τα ξημερώματα, κάθε βράδυ…)

-Το ξέρεις ότι ο γέρο-Πιπίνος είχε βραβευτεί από τον Κώστα Καραμανλή; Τον γέρο, όχι τον τωρινό…

(πρωί στο καφέ «Ναυάγιο», συνομιλία ιστοριοδιφών)

-Παιδιά! Πήγε κουώρτερ παστ σέβεν!

(καλοζωϊσμένη νεαρά στην παραλία του litte Soros, αποδεικνύει την ευφράδεια της αστικής τάξης εις την αγγλικήν )

-Δες! Δες! Ελικόπτερο! Η Μόνικα!

(περιχαρής μεσήλιξ νεανίζουσα κυρία αντικρίζει ένα από τα ελικόπτερα του φετινού καλοκαιριού και φαντασιώνει)

-Τι ωραίο φουστάκι που φοράς…

-Άντε πάλι τα ίδιααα…

(με το χέρι στη μέση, όλο νάζι και ζοχάδα, τρίχρονο κοριτσάκι -η μικρή Μαιρούλα με τ’ όνομα-, καθώς σχολιάζεται για 2^η συνεχή μέρα το κομψό ντύσιμό της, κάπου κοντά στο καφέ «Ναυάγιο»)

-Είμαι εγώ παράξενος; Όχι, είμαι εγώ παράξενος;;;

(φανατικός αναγνώστης των καλοκαιρινών αθλητικών εφημερίδων βιάζεται να αγοράσει τον Τύπο που μόλις ήρθε, και τρώει «πόρτα» από τον εφημεριδοπώλη, καθώς δεν τις έχει ξεπακετάρει ακόμα, οπότε και γίνεται ψιλομανούρα…)

-Ρε συ πού έστειλα εγώ μήνυμα?Ποια είναι η Άρτεμης?

(πρωινό ξύπνημα στο καφέ Μαργαρίτα, κάνοντας έναν απολογισμό της προηγούμενης νύχτας)

-Μεγάλωσε ο γιος του βιβλιοπώλη…

(γοητευτική τριαντάρα περιεργάζεται τον περί ου ο λόγος καθώς ξερογλείφει με λαγνεία το κουταλάκι με τη γλυκόξινη σως στο “Lollo’s”)

-Ένα χυμό ανανά θα μου φέρετε;
-Ναι, αμέσως.
-Είναι ντόπιος ο ανανάς;

(θαμώνας καφετέριας αποδεικνύει τη ζημιά που έκαναν οι παλιοφυλλάδες φέτος, αφήνοντας πιθανώς την εντύπωση πως μέχρι και ανανάδες αναπτύσσονται στη γόνιμη γη του νησιού)

-Συγνώμη, υπάρχει νευροχειρουργός στο νησί;

(κυρία VIP  ρωτάει με αφέλεια ντόπιο στο λιμάνι, μπερδεύοντας το L.A. με το ΕΣΥ του Αβραμόπουλου… -Σιγά μαντάμ, μήπως θέλετε να σας φέρουμε και τον Κλούνεϊ;…)

-Μήπως έχεις το PrezaTV;

(Ο Πέτρος Κωστόπουλος ρωτάει συνωμοτικά έναν από τους bloggers του νησιού)

-Παιδιά, μήπως έχετε  κανένα προφυλακτικό; Είναι επείγον… Excuse me girls, do you have a condom? It’s urgent!

(πυρωμένος θαμώνας της πλατείας σε απεγνωσμένη αναζήτηση σε ελληνικά και άπταιστα αγγλικά στους τριγύρω του - επείγον γαρ…)

-Έχετε ηρεμιστικά για παιδιά;

(Αργά, στο φαρμακείο…  Χωρίς σχόλιο)

-Παιδιά, σήμερα δεν θα πιω…

(μετά από ρακομελοκατάνυξη στην πλατεία και ξύπνημα με βαρύ κεφάλι. Κλασική ατάκα, πάντα πρωινή, που αρχίζει με σοβαρό ύφος και καταλήγει συνήθως σε μειδίαμα…)

-οκτώμιση…

-εννιά…

(οφθαλμολάγνοι θαμώνες κάθονται αντικριστά  στο Yannis Place και βαθμολογούν τις διερχόμενες δεσποινίδες από την οπτική τους γωνία)

Το πολύ οδηγεί στο ελάχιστο

Μήπως πρέπει να ξαναδούμε τις εκδηλώσεις του καλοκαιριού και την ανάγκη καλύτερου προγραμματισμού; Δήμος, Επαρχείο, Σύλλογοι και όσοι ασχολούνται με τον πολιτισμό, πρέπει να ξαναδούν τη λογική και το περιεχόμενο της πολιτιστικής κίνησης και να απαντήσουμε σε καίρια ερωτήματα, όπως λ.χ. γιατί γίνονται οι εκδηλώσεις, ποιες διαλέγουμε, για ποιους και από ποιους και κάθε πότε. Ίσως εισχώρησε κι εδώ η τουριστική λογική και η αγορά του πολιτιστικού προϊόντος, με αποτέλεσμα η θερινή Πάρος να έλκει τους εμπόρους του θεάματος και του είδους. Έτσι μετατρέπουμε το θέρος σε μεγάλο παζάρι κι αυτό ευνοεί ίσως ένα είδος τουρισμού και θα έφερνε πρόοδο και στον πολιτισμό, αν το είδος και η ποιότητα των θεαμάτων, περνούσε από συζητήσεις και επιλογές. 

Να θυμίσουμε ότι σε χαλεπούς καιρούς, όταν φύλλο δεν κουνιόταν στον νησιωτικό πολιτισμό, τολμήσαμε δυο φορές να οργανώσουμε παραστάσεις τραγωδίας με την Άσπα Παπαθανασίου. Τολμήσαμε με ελάχιστες δυνάμεις να παρουσιάσουμε τους παλιούς του λαϊκού πολιτισμού. Τους Σκιαδάδες της Νάουσας, τον Σαντουριέρη, τον Κλαρίνο και άλλους. Το πολύ οδηγεί συχνά στο ελάχιστο. Είναι όμως και το άλλο. Ότι συντελούμε στην ειδωλοποίηση των σπουδαίων, που συγκροτούν κι αυτοί ένα χώρο φεουδαρχίας, ένα ντοβλέτι με υψηλές αμοιβές. 

Είναι οι ημίθεοι του θεάματος, συχνά χάρτινοι και γυάλινοι κι εμείς μαζί με άλλους τους αποθεώνουμε, γιατί έχουμε ανάγκη δήθεν το τραγούδι. Η μουσική που ευαγγελιζόμαστε, θέλει και ανάλογη στάση ζωής, που την έχουμε αρκετά ψευτίσει. Μετά τις συναυλίες παραδινόμαστε στην ευτέλεια των καιρών και στη μοναξιά των συμβάσεων. Ο καθημερινός πολιτισμός στην ψυχρή και υστερική Πάρο των δύο ταχυτήτων και των πολλών εθνοτήτων είναι ακόμα ζητούμενο.

απόσπασμα από κείμενο του σκεπτόμενου κ.Χρ. Γεωργούση, στη "Φωνή της Πάρου"

«Μένουμε Ελλάδα»; Όχι

Φιλικό ζευγάρι κίνησε για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Θα σας πω πρώτα πού κατέληξε και μετά θα σας πω από πού ξεκίνησε. Λοιπόν, μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου ο Γιώργος και η Μαρία κατέληξαν στις... Μαλδίβες. Μετά από ψάξιμο στο Διαδίκτυο, βρήκαν μια προσφορά για 2 άτομα, ταξίδεψαν με την Emirates και με... υδροπλάνο προκειμένου να αφιχθούν στον τελικό προορισμό, το τοπικό Hilton: βίλες μέσα στο νερό, σε πυλωτές που στηρίζονται με πασσάλους. Ρωτάω τιμές: το φτηνό δωμάτιο κόστιζε 75 ευρώ με πρωινό, οι φίλοι νοίκιασαν ένα δωμάτιο με 110 ευρώ. Δέκα ημέρες έμειναν στον εξωτικό αυτό παράδεισο (συγνώμη για το κλισέ αλλά βλέποντας τις σχετικές φωτογραφίες, περί αυτού πρόκειται). Τελικές εντυπώσεις; «Πήγαμε στους καλύτερους με τους καλύτερους», αποκρίνεται ο Γιώργος κατηγορηματικά. «Άψογος επαγγελματισμός σε όλα τα επίπεδα, ευγένεια, χαμόγελο, εξυπηρέτηση με διακριτικότητα και προθυμία. Κι ας πήγαμε στην εποχή των Μουσώνων, που σήμαινε δεκάλεπτα διαλείμματα πυκνής βροχής». Και η σούμα; Περίπου 3.500 ευρώ για δέκα ημέρες.

Φαντάζομαι κάποιους από εσάς να θυμώνουν επειδή διαφημίζουμε πανάκριβες διακοπές λίγων κι εκλεκτών. Ας το ξαναπάρουμε λοιπόν από την αρχή και να πούμε από πού ξεκίνησε αρχικά το ζευγάρι για να πάει διακοπές: από την Ελλάδα. Ω, ναι, προορισμός τους ήταν δύο συγκεκριμένα νησιά του Αιγαίου (όχι η Μύκονος) όπου και θα έμεναν για δώδεκα ημέρες. Μετά από έρευνα στο Ιντερνέτ και πολλά τηλεφωνήματα, βρήκαν δύο συμπαθητικά δωμάτια. Στο ένα νησί, το δωμάτιο κόστιζε 100 ευρώ, στο άλλο 140 - και στα δύο ΔΕΝ συμπεριλαμβανόταν πρωινό. Για να αναχωρήσουν από τον Πειραιά με το πλοίο και να επιστρέψουν σε αυτόν («δύο άτομα συν ένα αυτοκίνητο, ένα 500αράκι»), θα έπρεπε να πληρώσουν γύρω στα 500 ευρώ. Από κει και πέρα, έμενε πόσα θα ξόδευαν για την κάθε μέρα τους: πρωινό (εκτός δωματίου φυσικά), φαγητό, ποτό το βράδυ, όπως το υπολόγισαν, θα ξόδευαν περίπου 120 ευρώ την ημέρα (ο Γιώργος: «Όλοι μου έλεγαν ότι λίγα είχα υπολογίσει»). Η σούμα; Γύρω στα 3.500 ευρώ για δώδεκα ημέρες.

Με τα ίδια χρήματα δηλαδή, και σε πολύ κατώτερα δωμάτια, μπορείς να μείνεις δύο ημέρες πιο πολύ στις Κυκλάδες απ’ ό,τι στο Hilton στις Μαλδίβες. Μάλιστα, σε κάποιο ανιχνευτικό τηλεφώνημα σε ένα από τα κυκλαδίτικα νησιά, η Μαρία βρήκε δωμάτιο με 190 ευρώ χωρίς πρωινό. «Είκοσι μέρες έχουμε για να δουλέψουμε κι εμείς», δικαιολογήθηκε ο ξενοδόχος. «Πολύ καλά», απάντησε η Μαρία, «μόνο που θα δουλέψετε χωρίς εμάς».

Σιχαίνομαι την γκρίνια και τη μιζέρια. Οι Κυκλάδες είναι υπέροχες, η Ελλάδα πολύ όμορφη χώρα και σε πολλά μέρη -και στις Κυκλάδες- συναντάς φιλόξενους ανθρώπους. Όμως φαίνεται ότι κάπου έχει «χαθεί η μπάλα» διότι και μόνον οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Το μότο της αφίσας του ΕΟΤ, αν θυμάμαι καλά, λέει: «Μένουμε Ελλάδα». Μένουμε Ελλάδα; Όχι.

Tου Ηλια Μαγκλινη

χωρίς θέμα

Φωτό του κ.Τ.Φαρούπου

Πρώτοι στη Μήλο και στο μιλητό, χάρη στην Κ.Α.

ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΑΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗ ΜΗΛΟ

Γνωστά τα προβλήματα που έχει συναντήσει μέχρι σήμερα ο Ναυτικός Όμιλος Αντιπάρου από την απαθέστατη και αδιάφορη Κοινοτική Αρχή. Χωρίς εγκαταστάσεις, χωρίς χρηματοδότηση, χωρίς καν ηθική υποστήριξη, φτάσαμε στο σημείο να αναγνωρίζεται το έργο του ΝΟΑ από την Πανελλήνια Ομοσπονδία και την ίδια στιγμή να αγνοείται από τους τοπικούς αιρετούς. Άραγε τώρα ενόψει εκλογών (βουλευτικών άμεσα και δημοτικών αργότερα) πόσοι στοργικοί πατέρες θα αγκαλιάσουν -στο μιλητό βεβαίως-τα ανάδελφα παιδιά του ΝΟΑ; Γράφαμε πριν λίγες μέρες ότι “τα μποφόρ της θάλασσας είναι παιχνιδάκι μπροστά στο κουπί που τραβάνε παιδιά και γονείς για να μπορέσουν να επιβιώσουν εν μέσω διοικητικής άπνοιας και προκλητικής κοινοτικής αδιαφορίας. Είναι φανερό ότι η εκπροσώπηση του νησιού από τους αθλητές του Ναυτικού Ομίλου αποτελεί κάποιας μορφής όνειδος για την Κοινοτική Αρχή, καθώς δεν ερμηνεύεται διαφορετικά η πλήρως απαξιωτική στάση της στα σοβαρά ζητήματα επιβίωσης του ΜΕΑΣ Ωλίαρος”.

Ακολουθεί η σχετική επιστολή του κ.Γ.Τριαντάφυλλου
(πάλι ο Γιάννης; Δυστυχώς, πάλι… Δεν υπάρχει κι άλλος)

“Η αγωνιστικότητα, ο ζήλος για διάκριση, οι ικανότητες των παιδιών,το μεράκι και οι γνώσεις του άξιου προπονητή, η αμέριστη συμπαράσταση ορισμένων γονέων άρχισαν δειλά-δειλά να φέρνουν τα πρώτα καλά αποτελέσματα σε πανελλαδικό επίπεδο πλέον. Μετά λοιπόν την αξιοπρεπέστατη συμμετοχή αθλητών του Ομίλου μας στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα Ιστιοπλοΐας στο Φάληρο και την Ιτέα τον Ιούνιο, ο Όμιλος, με μια από τις μεγαλύτερες συμμετοχές σκαφών, έλαβε μέρος στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα Όπτιμιστ Νήσων Αιγαίου παίδων-κορασίδων που έγινε στη Μήλο 5-6/9.

Θέσεις όπως:

η 1η στη γενική κατάταξη του ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΟΥΜΠΑ -που ουσιαστικά ανήκει στον ΝΟΑ αφού εδώ και ενάμιση χρόνο αυτός και ο μικρός αδελφός του ΣΠΥΡΟΣ προπονούνται στην Αντίπαρο(οι μεταγραφές τους στον όμιλο μας τελειώνουν αυτές τις μέρες).

η ΑΝΤΩΝΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ 10η στην γενική κατάταξη και 5η στα κορίτσια,

η ΑΣΗΜΙΝΑ ΝΤΟΤΣΙΚΑ 30η στην γενική .

ο ΚΩΝ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ 26ος

ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΡΟΥΠΟΣ 36ος, και στην κατηγορία Laser οι Αγγελική Ντότσικα 19η και Βασιλική Φαρούπου 22η, αλλά και τα πιο μικρά παιδιά του ομίλου όπως η ΑΡΤΕΜΙΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ (42η), ο ΠΕΤΡΟΣ ΦΑΡΟΥΠΟΣ (58ος) ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ(66ος), ο ΔΗΜ. ΦΑΡΟΥΠΟΣ (70ος),  κάνουν τον όμιλο μας έτοιμο να κοιτάζει στα ίσα ναυτικούς ομίλους με ιστορία ετών. Ένας ορφανός σχεδόν λοιπόν όμιλος, χωρίς καν υποτυπώδεις εγκαταστάσεις, χωρίς καν τουαλέτες και μέρος να αλλάζουν τα παιδιά τις κρύες μέρες του χειμώνα, στεγασμένος σαν πρόσφυγας κάτω από τα αλμυρίκια μιας παραλίας, είναι θέμα χρόνου να στείλει αθλητές στην εθνική ομάδα ιστιοπλοΐας!

Το θέμα θα είναι βέβαια λίγο οξύμωρο αφού σε αναγνωρίζει η ελληνική ομοσπονδία ιστιοπλοΐας, αλλά ταυτόχρονα σε παραμελεί και σε αγνοεί η τοπική σου αυτοδιοίκηση!!!

Πιστεύουμε με το άρωμα των εκλογών (βουλευτικών και δημοτικών) κάτι θα αλλάξει στη σκέψη μερικών αρχόντων. Τουλάχιστον να παραχωρηθεί στον όμιλο ένα κομμάτι γη στην Ψαραλυκή για τη δημιουργία εγκαταστάσεων.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλα τα παιδιά και στον προπονητή μας.

Και ας μην ξεχνάμε ότι κοινωνίες που δεν στηρίζουν τα παιδιά τους και τον αθλητισμό είναι καταδικασμένες.

Γ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ”

Όπως εγράφη εδώ κι αναπαράχθηκε και στον τοπικό τύπο πριν λίγους μήνες:
“Κάποιοι φυλάνε τα τάλαντα για εκεί ακριβώς όπου τα ταλέντα δεν είναι αναγκαία”.
ΥΓ: Κ.Α.= καλοκαιρινή άπνοια
(όποιος σκέφτηκε “Κρατική Απάθεια” ή “Κοινότητα Αντιπαξών” είναι διεφθαρμένος ηλεκτρονικός εγκληματίας)

Εκλογές χωρίς επιλογές

 

Μακάρι οι εκλογές να άλλαζαν τη χώρα

Μακάρι οι εκλογές να άλλαζαν τη χώρα. Nα άλλαζαν το κλίμα ατονίας και παγωμάρας, να ενέπνεαν αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση, να άρχιζε ο κόσμος να μη φοβάται το αύριο, να πιστεύει στις δυνάμεις του, να κάνει σχέδια για το μέλλον, να είναι υπερήφανος για την παρούσα χώρα του.

Αλλά οι εκλογές, που προκηρύχθηκαν βεβιασμένα, προτού τελειώσει το καλοκαίρι, μετά τις πυρκαγιές, όπως ακριβώς και πριν από δύο χρόνια, δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτε. Διότι το πρόβλημα της χώρας δεν έγκειται στην εναλλαγή παρομοίων ανέμπνευστων και ανεπαρκών προσώπων· το πρόβλημα δεν είναι η εναλλαγή παρεών και φατριών, οικογενειών και δυναστειών, γόνων βορείων και νοτίων προαστίων. Το πρόβλημα της χώρας εν πολλοίς είναι ακριβώς αυτά τα πρόσωπα, αυτά τα κόμματα, αυτές οι φατρίες, οι δυναστείες και οι παρέες, που νέμονται τη χώρα επί δεκαετίες, με μόνη έγνοια τη νομή της εξουσίας και τη μοιρασιά ανάμεσα σε αδίστακτα συμφέροντα. Σαν διαρκές πλιάτσικο.

Μακάρι οι εκλογές του Οκτωβρίου να άλλαζαν τη χώρα. Να έδιναν τη χαμένη πνοή της στην κοινωνία που βαρυγκομάει και παραπατάει. Μακάρι να ήμασταν πεισμένοι ότι η τελετουργική εναλλαγή θα ανανέωνε τη δημοκρατία, θα έφερνε νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, θα έφερνε ορμή και όραμα. Δυστυχώς, η πείρα αναλόγων εναλλαγών δεν μας επιτρέπει να ελπίζουμε κάτι τέτοιο. Πολύ περισσότερο που η διεθνής συγκυρία είναι δυσμενέστερη, αφενός, και τα πρόσωπα είναι απελπιστικά όμοια με άλλοτε, αφετέρου.

Ελπίδα αχνοχάραξε το ’96, με την πρώτη κυβέρνηση Σημίτη· είσοδο στη Ζώνη του Ευρώ και εκσυγχρονισμό έταζε τότε. Μπήκαμε στο ευρώ. Και κατόπιν όλο το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα ξεφούσκωσε· εξαντλήθηκε σε αψιμαχίες για τις ταυτότητες· η χώρα παραδόθηκε στις εργολαβίες και στο ψευδο-όραμα των Ολυμπιακών. Όλη η δεύτερη θητεία Σημίτη χαρακτηρίζεται από την υποχώρηση της πολιτικής, την εξάτμιση κάθε οράματος, το φούντωμα της διαφθοράς. Την απογοήτευση.

Παρομοίως αχνή ελπίδα φέγγισε το 2004, με την πρώτη εκλογή Καραμανλή. Βοηθούσε και η ευφορία του Euro και των Ολυμπιακών, το καλοκαίρι του 2004 ήταν καλοκαίρι μέθης. Ο Κ. Καραμανλής μιλούσε διαρκώς για διαρθρωτικές αλλαγές, για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό. Μίλησε ακόμη και για νταβατζήδες. Τον άκουγες και φανταζόσουν ότι θα συνέχιζε τον εκσυγχρονισμό από εκεί που τον παράτησε ηττημένος ο Σημίτης. Μάταια. Σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο, κάθε ελπίδα ανανέωσης, μεταρρύθμισης, εκσυγχρονισμού είχε σβήσει. Η μέθη του 2004, τα πανηγύρια, η ανάταση του φαντασιακού εξατμίστηκαν τάχιστα. Η δυσθυμία γενικεύτηκε, ρίζωσε βαθιά, μόνιμα μες στο κοινωνικό σώμα. Πολύ πριν από τις φοβερές πυρκαγιές του 2007 και το συνοδό ψυχικό σοκ, η κοινωνία είχε βουλιάξει στην αθυμία και στο τέλμα αλλεπάλληλων σκανδάλων. Και συνέχισε να βουλιάζει.

Τα σκάνδαλα επιβεβαίωσαν πια στο συλλογικό αίσθημα όχι απλώς τη διαφθορά, αλλά την ολοσχερή ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού και την απόλυτη απόσπασή του από την κοινωνική πραγματικότητα και από κάθε αίσθηση δικαίου. Αυτή τη δραματική απόσπαση του ασπαίροντος και αγωνιώντος κοινωνικού από το τρέχον φάντασμα του πολιτικού κατέδειξε αναλόγως δραματικά η εξέγερση των νέων, τον Δεκέμβρη του 2008. Η κοινωνία κινείται σε άλλη τροχιά, σε άλλο χωροχρόνο.

Η διεθνής κρίση και η ομολογημένη οικονομική δυσπραγία της χώρας (σχεδόν χρεοκοπία) βάρυναν το ήδη αβάσταχτο κλίμα. Τα υγιή τμήματα της κοινωνίας, που είναι και πλειοψηφικά, ασφυκτιούν στο κυρίαρχο σκηνικό πολιτικής και διοίκησης, στημένης επιχειρηματικότητας και νεοπαγών μαφιόζικων ελίτ: η ακηδία, η διαφθορά, η ανικανότητα, ο δόλιος ατομικισμός δηλητηριάζουν κάθε υγιή προσπάθεια, δηλητηριάζουν τη νεολαία· στραγγίζουν το σώμα από αίμα και πνοή.

Μακάρι οι εκλογές να άλλαζαν τη χώρα. Να άλλαζαν το κλίμα. Να έφερναν θέρμη στις καρδιές της στραγγισμένης και έμφοβης μεσαίας τάξης, λάμψη οράματος στα μάτια των νέων, να έφερναν αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό. Φοβάμαι ότι οι εκλογές, έτσι που γίνονται, με προκαθορισμένες και αδύναμες επιλογές, με πολιτικούς χωρίς όραμα, χωρίς ρίσκο, χωρίς θέσεις, με εναλλαγές δυναστειών και τεχνικών της εξουσίας, με απούσα την πολιτική, οι τέτοιες εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτε.

Εκτός κι αν, με την καταγραφή του αδιεξόδου και επί της κάλπης, σημάνει η απαρχή άλλων εξελίξεων, ανατροπών, ανακατατάξεων ουσιαστικά πολιτικών. Μακάρι.

του Νίκου Γ. Ξυδάκη (και όσων συμφωνούν)

Η Αντίπαρος στους Sunday Times (μεταφρασμένο)

Μετά από δημοσιογραφίζοντες σε εφημερίδες και εφημεριδάκια, κι αφού οι ανακρίβειες που έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα για το νησί μας κάνουν συχνά να αναρωτιόμαστε αν ζούμε στο ίδιο μέρος που οι γραφιάδες το περιγράφουν με ενθουσιασμό ως κοσμικό νησί, μία μίνι Μύκονο, ένα πλωτό Κολωνάκι και ό,τι άλλο τα αρρωστημένα μυαλά γεννάνε για να πουλήσουν κανένα φύλλο μαζί με την αξιοπρέπειά τους, φαίνεται πως έφτασε η ώρα να διαβάσουμε και μία σοβαρή δημοσιογραφική προσπάθεια. Ο R.Waters (http://www.richardwaters.co.uk/) ήταν στο νησί πριν λίγους μήνες, συζήτησε με απλούς ανθρώπους, περιηγήθηκε στο νησί και κατέγραψε τις εντυπώσεις του, που κάνουν το γύρο του κόσμου μέσω των Sunday Times.

Το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο είναι εδώ.

Έρημες ακτές, ατέλειωτος ορίζοντας και ο κλασικός συνδυασμός χρωμάτων των ελληνικών νησιών: η tourist-friendly Αντίπαρος έχει τα πάντα – εκτός από τους τουρίστες. Ο Ρίτσαρντ Γουώτερς βλέπει κάτω από την επιφάνεια…

Καθώς το δικινητήριο αεροπλάνο άρχιζε την απότομη κάθοδο προς τον αεροδιάδρομο της Πάρου, το γαλάζιο της θάλασσας και τ’ ουρανού κυλούσε περιπαιχτικά… κι από τη γωνία του ματιού πρόλαβα να δω έναν κοντινό σχηματισμό: Αντίπαρος. Ένα γρήγορο πέρασμα από το αεροδρόμιο, ένα ελληνικό αστραπιαίο ταξί ως την πόλη και εμείς- εγώ μαζί με τη σύντροφο μου και τα παιδιά- σύντομα ιδρώναμε στο λιμάνι της Πούντας.

Ανυπομονούσαμε να βρεθούμε στην Αντίπαρο και από το μώλο της Πούντας το χαμηλό λιμανάκι έμοιαζε αρκετά κοντά να το κολυμπήσεις (τι απόλαυση θα ήταν, αλήθεια, να δροσίζεσαι στα νερά ύστερα από ένα μακρύ, κολλώδες ταξίδι από την Αγγλία). Οι αποσκευές όμως μας καθήλωναν, κι έτσι περιμέναμε για το φέρυ, που δουλεύει σαν το μετρονόμο όλη μέρα. Καθώς πλησιάζαμε μέσω της θάλασσας, το νησί έμοιαζε συνηθισμένο- αλλά μόλις πατήσαμε στην ξασπρισμένη προκυμαία, φωτογραφικά πλάνα, σαν από Kodak, άρχισαν να ξεπηδάνε από παντού: ηλιοκαμένοι ψαράδες να παλεύουν με τα μπερδεμένα δίχτυα τους, εκτυφλωτικά λευκές μπουγάδες, η μυρωδιά του φρέσκου καφέ από ένα «καφενείο», και μουσική από «μπουζούκι» να ξεχύνεται από τα ραδιοκύματα. Θα πίστευε κανείς πως όλα στήθηκαν από το τουριστικό συμβούλιο προς τέρψη των φωτογραφικών φακών των τουριστών.

Αυτό το μικροσκοπικό φυλάκιο είναι, για μένα, το τέλειο ελληνικό νησί: αρκετά μικρό για να γλιτώσει από την αχαλίνωτη ανάπτυξη των μεγαλύτερων και πιο γνωστών αδερφιών του (και γλίτωσε παρά τρίχα), αλλά επίσης εύκολα προσβάσιμο, τόσο που να νιώθεις απόμερα χωρίς να νιώθεις παγιδευμένος. Έπεσα πρώτη φορά τυχαία απάνω του καθώς έγραφα ένα βιβλίο, το “Cool Camping Europe”, πέρυσι το καλοκαίρι, οπότε και ένιωσα κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά μου ταξίδια: απόλυτη γαλήνη, αυτή η «σπλαχνική» ικανοποίηση που παίρνεις όταν δοκιμάζεις το μπέικον-σάντουιτς της μαμάς ένα σαββατιάτικο πρωινό. Οι ρυτίδες εγκατέλειψαν το πρόσωπό μου και οι ώμοι χαλαρώσανε. Επιστρέφοντας ένα χρόνο μετά, η ίδια αίσθηση με διαπέρασε καθώς περπατούσαμε για το δωμάτιο ενώ μας περικύκλωναν κάποιες χήνες.

Μόλις πριν από 30 χρόνια το κυκλαδονήσι αυτό ήταν κάτι σαν πόλη-φάντασμα, με το υποτυπώδες λιμάνι του να κοιτάει ζηλόφθονα απέναντι το ξακουστό αδέλφι του, την Πάρο, και να αναρωτιέται πότε θα φάει κι αυτό κομμάτι από την τουριστική πίτα. Οι ντόπιοι, προκειμένου να ταΐσουν τις φαμίλιες τους, δούλευαν το μισό χρόνο σε μεγάλα εμπορικά καράβια ενώ οι γυναίκες τους πάλευαν να τα φέρουν βόλτα με τις μοναχικές τους ζωές.

Κάπου τότε, στη δεκαετία του ‘80, έφτασαν στο νησί και οι νεοχίππις από τη διπλανή Ίο, ελκόμενοι απ΄το διονυσιακό πνεύμα και τα οινοπνευματί νερά και φέρνοντας στο νησί sex, drugs και αυτοσχέδια μουσικά δρώμενα. Στη αρχή της χιλιετίας τους ακολούθησαν διεθνείς τραπεζίτες και Αθηναίοι χειρουργοί που έχτισαν εξελιγμένες εντυπωσιακές βίλλες με αχανείς πισίνες βγαλμένες απευθείας από πίνακες του Hockney.

Κάποιοι επισκέπτες αποκαλύπτουν ήρεμα ότι έρχονται στο νησί εδώ και τρεις δεκαετίες. Και τώρα, xολιγουντιανά ονόματα, επίσης -κάποια μάλιστα έχουν κερδίσει και το αγαλματάκι – φτιάχνουν σπίτια εδώ, για να μην αναφερθεί και το όνομα μιας σουπερστάρ που ψιθυρίζεται πως αγόρασε έκταση. Οι Παριανοί ίσως χλευάζουν, μπορεί να σας παροτρύνουν να αγοράσετε κανένα σάντουιτς πριν περάσετε στην Αντίπαρο, καθώς εκεί «δεν υπάρχει μέρος για να φας». Η Αντίπαρος όμως έχει χτυπήσει φλέβα χρυσού κι η Πάρος το ξέρει.

Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης είδαμε ανθρώπους να βάφουν με προσοχή τα κενά («γεράκια») ανάμεσα στις πέτρες του πεζοδρόμου και να μουρμουράνε ο ένας στον άλλο με πελώριες βούρτσες στα χέρια τους καθώς πασάλειβαν το στιλπνό λευκό. Σκεφτήκαμε πως έμοιαζε με έναν από τους άθλους του Ηρακλή καθώς τους βλέπαμε να κοπιάζουν στην Αγορά, το μακρύ πεζόδρομο που ελίσσεται μέσα στο χωριό. Εδώ μπορείς να στριμωχτείς σε σπιτικά παγωτατζίδικα (το καλύτερο, όπως ανακαλύψαμε, είναι της Vicky’s), μπαράκια, μαγαζιά ρουχισμού, κοσμηματοπώλες με χειροποίητα κοσμήματα, και παραδοσιακά ρούχα με δαντέλες. Υπάρχουν και μερικά ψιλικατζίδικα με κουβαδάκια και είδη θαλάσσης – αυτό είναι καλό, καθώς μόλις προσανατολιστείτε θα βρείτε πάνω από 20 έρημους κολπίσκους για εξερεύνηση, χωρίς να υπολογίσουμε τα έρημα νησιά του Δεσποτικού και του Αγ. Σπυρίδωνα.

Την πρώτη μέρα δεν κάναμε πολλά, περιπλανηθήκαμε στα πολύπλοκα σοκάκια της παλιάς πόλης και συναντήσαμε ένα παλιόφιλο, τον Θεολόγο, που γνωρίζει το νησί καλύτερα κι απ’ τους αετούς που μεγάλωνε όταν ήταν μικρός. Σε λίγες μόλις εβδομάδες ο πληθυσμός του νησιού θα αυξηθεί, με τους δρόμους του να προσελκύουν καλαίσθητους αστούς και Αθηναίους συγγενείς που ξεφαντώνουν. Αλλά προς το παρόν ήταν όλα ήσυχα στο «μέτωπο».

Το επόμενο πρωί είμαστε έτοιμοι για εξερεύνηση. Πρώτη στάση, γεύμα στην ψαροταβέρνα του Καπετάν Πιπίνου, περίπου 10χλμ νότια, στον Άγιο Γεώργιο. Κάτω από τον καυτό ουρανό υπήρχε μία σύνθεση καθαρά ελληνική: η γαλάζια ακτή, το τραπέζι μας γεμάτο μεζέδες από φρέσκο καλαμάρι, χωριάτικη σαλάτα, αθερίνα, κολοκυθάκια και ζουμερά κοκκινομώβ πλοκάμια από χταπόδι. Οι Γιαπωνέζοι έχουν βρει για αυτό ότι φέρνει καλή διάθεση, μια υδάτινη αποθήκη σεροτονίνης. Ίσως αυτό είναι το μυστικό της φιλόξενης διάθεσης των ντόπιων – καθώς και το γεγονός ότι πολλοί εδώ δεν θα έχουν ποτέ ξανά το λόγο να ανησυχήσουν για χρήματα, καθώς έχουν μοσχοπουλήσει τη γη τους σε διεθνείς κτηματομεσίτες. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να μοιραζόμαστε το χώρο με διεθνείς τραπεζίτες ή ψαράδες που απλά πέρασαν για ένα γρήγορο καφέ ή μια κουβέντα με τους συγγενείς. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο στην Αντίπαρο αυτά τα δύο άκρα φαίνονται να τα πηγαίνουν καλά.

Πήραμε μια βάρκα από την παραλία για το σιωπηλό νησί του Δεσποτικού. Σε απόσταση μικρότερη από ένα μίλι από την ταβέρνα του καπετάν Πιπίνου το μέρος είναι ακατοίκητο, εκτός από τα φαντάσματα της Νεολιθικής (4000πΧ) κοινότητας και κανένα περιστασιακό αρχαιολόγο. Κρυμμένοι θησαυροί βγαίνουν συνεχώς στο φως - αναθήματα αφημένα εδώ από τους προσκυνητές ανά τους αιώνες κατά το πέρασμα τους για το ιερό μαντείο της Δήλου. Πίσω στην Αντίπαρο, αντικρίσαμε το φερόμενο ως αρχαιότερο σπήλαιο σταλακτιτών στην Ελλάδα , σύντομο καταφύγιο κατά τον 4^ο αιώνα Μακεδόνων στρατηγών ύστερα από μία αποτυχημένη συνομωσία εναντίον του Μέγα Αλέξανδρου. Με αυτό μάλλον ολοκληρώθηκαν τα απαραίτητα αξιοθέατα της ημέρας, κι έτσι, τηρώντας την παράδοση, υποχρεωθήκαμε να περάσουμε το απόγευμα ρουφώντας παγωμένους καπουτσίνο στη Χώρα, πριν από μια βραδινή βουτιά και μια τελευταία έκρηξη του Αιγαιοπελαγίτικου ήλιου.

Οι απόμακρες γωνιές της Αντιπάρου είναι πιο εύκολα προσβάσιμες με πλοίο και αυτό ακριβώς κάναμε την Τρίτη μέρα του ταξιδιού μας, με πραγματικά αλεξανδρινό πνεύμα, χάρη στη βοήθεια που προσέφερε η DIY-ναυτική επιχείρηση “Sail Away”. Οπλισμένοι με χάρτες του νησιού, σωσίβια και λίστα πού να μην πλεύσουμε, βρεθήκαμε σε ένα ανθεκτικό 5μετρο σκάφος. Αν υπάρξει πρόβλημα με το Ποσειδώνα, τις σειρήνες ή ρουφήχτρες, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να καλέσεις το Χρήστο, τον ιδιοκτήτη, ο οποίος θα εμφανιστεί με το Zodiac του ανά πάσα στιγμή. Ο Οδυσσέας θα τα είχε καταφέρει με έναν τύπο σαν κι αυτόν.

Βγάλαμε το σκάφος στην ακτή, μετά το γιγαντιαίο κέδρο που σηματοδοτεί το Camping της Αντιπάρου, στη βόρεια πλευρά του νησιού, και με γοργό βήμα κατευθυνθήκαμε στις παραλίες. Κοντά στο λιβάδι με τις μαργαρίτες, πράσινο μετά τη βροχή, θα μπορούσε να ήταν η Κορνουάλη, αν εξαιρέσουμε την ζέστη. Στο βάθος, καθώς η λέμβος έσκιζε τα σκοτεινά νερά, μπορούσαμε να διακρίνουμε αμυδρά το νησί της Σερίφου, όπου κάποτε κατοικούσε η Μέδουσα, που είχε φίδια αντί για μαλλιά. Το μεγάλο πλεονέκτημα τού να ιστιοπλοείς μ’ αυτόν τον τρόπο είναι ότι είσαι ελεύθερος να βρεις τις καλύτερες παραλίες και να τις έχεις αποκλειστικά για τον εαυτό σου. Αν το να το κάνεις μόνος σου δεν σου ταιριάζει, υπάρχουν τρεις εναλλακτικές λύσεις στην πόλη, από έμπειρους καπετάνιους, οι οποίοι θα σε μεταφέρουν με παραδοσιακά ξύλινα σκάφη, ετοιμάζοντας ένα παραδοσιακό γεύμα barbeque καθώς εσύ κολυμπάς με την μάσκα σου ανάμεσα σε σκορπίνες και σμέρνες.

Δέσαμε απέναντι από τον Άγιο Σπυρίδωνα, ένα νησί που η Αιγαιοπελαγίτικη αντανάκλαση του απλωνόταν τόσο ζωντανή σαν το μωβ χρώμα του χταποδιού. Ένα μικρό ξωκλήσι στέκονταν στην κορυφή και χωθήκαμε μέσα. Ένα πεσμένο ασημένιο μικρό κηροπήγιο επάνω στην Αγία Τράπεζα σκεπασμένο από σκόνη, ένα ξεθωριασμένο πολύχρωμο γυάλινο παράθυρο... Τίποτα εκεί μέσα δεν φαινόταν να έχει αλλάξει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο λαός της Αντιπάρου ρίσκαρε τις ζωές του για τις συμμαχικές δυνάμεις. Επιστρέψαμε στην ακτή μέσω των μικρών υφάλων του Διπλού και του Κάβουρα, φαντασιώνοντας τους εαυτούς μας ως Αργοναύτες με αλατισμένα πρόσωπα και ανεμοδαρμένα μαλλιά.

Εκείνη η νύχτα είχε ακόμα περισσότερο καλαμάρι σε μια ταβέρνα πίσω από το δρόμο, όπου μάθαμε για μια ακόμη σημαντική μάχη που συνέβη αρκετά χρόνια πριν τον πόλεμο. Πίσω στον 15 αιώνα το νησί είχε βασανιστεί από το διαβόητο πειρατή Barbarossa. Με το ίδιο πάθος που η τοπική κοινωνία επιδεικνύει ακόμη και σήμερα, χτίσανε το απόρθητο τείχος που ήταν αρκετά ψηλό και παχύ για να προστατέψει τα σπίτια που βρίσκονταν μέσα σε αυτό. Ο περίπατος μέσα από τη σκεπαστή καμάρα, που αποτελούσε κάποτε τη μοναδική είσοδο του χωριού, είναι μαγικός: ένα παρεκκλήσι φωτίζεται από κεριά καθώς όλοι περιφέρονται άσκοπα και ανταλλάσουν «καλησπέρα».

Την τελευταία μας μέρα, και πάλι με τον φίλο μας Θεολόγο, πήγαμε για πεζοπορία στην στρωμένη με φύκια παραλία στα Λιβάδια, στη δυτική πλευρά του νησιού, όπου αναζητήσαμε καύκαλα σουπιάς σε όρθια ξανθά βράχια και στριφτούς κέδρους. Ο Θεολόγος βρήκε ένα δείγμα(καύκαλο), κάρφωσε ένα ξύλο στο κέντρο του και το λευκό προσωπείο έλαμψε από ευχαρίστηση καθώς έπλεε ξεκινώντας τη δική του Οδύσσεια.

Την τελευταία μέρα, όλα ήταν μελαγχολικά καθώς περιφερόμασταν λίγο πριν επιβιβαστούμε στο φέρυ. Αλλά η Αντίπαρος είχε να δώσει λίγο ακόμη από τη δική της παράσταση: μια ριπή από το καλοκαιρινό «μελτέμι» ανακάτωσε τα μαλλιά των αντρών που στέκονταν στις πόρτες των σπιτιών τους. Οι σχισμές (γεράκια) είχαν ήδη βαφτεί στην Αγορά και οι ψαράδες κρατώντας τα -Lucky Strike- τσιγάρα τους χαλάρωναν στην προκυμαία. Αυτό επισύναψε τι ακριβώς φέρνει τον κόσμο ξανά στο νησί: μια ήρεμη ευφορία που ακόμα δεν έχει αξιοποιηθεί. Ευτυχώς, δεν θα αλλάξει τα επόμενα χρόνια και έτσι θα μπορέσω να την γνωρίσω καλά.

επεξεργασία: antiparos-blog, ibislabs και φίλοι

Τα μποφόρ της θάλασσας και η άπνοια της Κοινότητας

Χάρη στην εμπνευσμένη παρουσία του προπονητή κ.Κοσμά Χατζηγρηγορίου και μερικών γονέων εθελοντών ο Ναυτικός Όμιλος Αντιπάρου κάνει διαρκή βήματα προόδου.

Σήμερα αναχώρησε η αποστολή του Ομίλου με τον προπονητή τους και ορισμένους γονείς για το Περιφερειακό Πρωτάθλημα Νοτίου Αιγαίου ιστιοπλοΐας σκαφών Optimist & Laser που θα γίνει στη Μήλο από 5 έως -7 Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, τα μποφόρ της θάλασσας είναι παιχνιδάκι μπροστά στο κουπί που τραβάνε παιδιά και γονείς για να μπορέσουν να επιβιώσουν εν μέσω διοικητικής άπνοιας και προκλητικής αδιαφορίας της Κοινοτικής Αρχής. Έχουν γίνει πολλαπλές αναφορές στο θέμα, είναι φανερό ότι η εκπροσώπηση του νησιού από τους αθλητές του Ναυτικού Ομίλου αποτελεί κάποιας μορφής όνειδος για την Κοινοτική Αρχή, καθώς δεν ερμηνεύεται διαφορετικά η πλήρως απαξιωτική στάση της στα σοβαρά ζητήματα επιβίωσης του ΜΕΑΣ Ωλίαρος. Στη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στις 13/6/09 στην εφημερίδα Τα Νέα Πάρου-Αντιπάρου (http://www.parosnews.gr/importantnews.asp?IdNews=467) ο προπονητής κ.Κοσμάς Χατζηγρηγορίου, με σεμνότητα, όπως αρμόζει και στη γενικότερη παρουσία του ως τώρα, επαναλαμβάνει τη σημασία που έχει για την τοπική κοινωνία η εύρυθμη λειτουργία του Ομίλου, αλλά και τα εμπόδια επιβίωσης που καθιστά δυσεπίλυτα η αυταπόδεικτη “κρατική απάθεια”.

Στα σχόλια θα διαβάσετε το -δικαίως πικρό- κείμενο του κυρίου Γ.Τριαντάφυλλου, καθώς και τη συνέντευξη του προπονητή.

Είναι επίσης βέβαιο πως τώρα που το νησί μπαίνει σε προεκλογικό κλίμα όλοι θα τρέξουν να αγκαλιάσουν στοργικά τα “παιδιά μας” και να τάξουν, όχι λαγούς και πετραχήλια, αλλά στέγη(=εγκαταστάσεις) και τροφή (=χρήματα).

Θυμηθείτε σχετικά:

Απάθεια και αντιπάθεια (η πρώτη ερμηνεία της “κρατικής απάθειας”)

το Σχολείο και το Σχόλιο – μια δυναμική επιστολή παραίτησης… (η λεπτομερέστερη ερμηνεία της “απάθειας” - δώρο η ερμηνεία του “στρουθοκαμηλισμού”)

και στην ετικέτα ναυτάκια ό,τι έχει συμβεί σχετικά με το Ν.Ο.Α. το τελευταίο διάστημα (άξιο ή φαιδρό)

Σημείωση: Το κείμενο των Sunday Times θα αναρτηθεί αύριο Σάββατο, ακριβώς το μεσημέρι.

Το μεταφρασμένο κείμενο – για να χλωμιάσουν τα κίτρινα έντυπα

 

Το εξαιρετικά επαινετικό άρθρο του Richard Waters για την Αντίπαρο θα αναρτηθεί μέχρι το βράδυ της Παρασκευής μεταφρασμένο. Στα ηλεκτρονικά τους λατομεία τα επιτελεία των antiparos-blog, ibislabs και φίλων κατάφεραν να μετατρέψουν το δύσκολο, γεμάτο ιδιωματισμούς και υψηλού επιπέδου απαιτήσεων αγγλικό κείμενο στο αντίστοιχο ελληνικό. 

Εκεί θα γίνει και σαφέστερο πώς ένας δημοσιογράφος αξιώσεων καταγράφει έγκυρα αυτό που οι υπόλοιποι εγχώριοι επαγγελματίες του είδους απλά “πασάλειψαν” στα κείμενα που δημοσιεύθηκαν φέτος στον Τύπο.

Ένα διαχρονικό τραγούδι από το παρελθοντικό προεκλογικό υπερπέραν

Πρώτη κυκλοφορία: 1982

Παραγωγή: Τζίμης Πανούσης - Μάνος Ξυδούς

Μουσικοί: Σπύρος Πάζιος (ηλεκτρ. & ακουστ. κιθάρα, τσινθεσάιζερ, στρινγκς), Γιάννης Δρόλαπας (ηλεκτρ. κιθάρα), Βαγγέλης Βέκιος (τύμπανα), Δημήτρης Δασκαλοθανάσης (ηλεκτρ. μπάσο, πιάνο, φλάουτο), Van Svarnas (σαξόφωνο)

Στίχοι: Τζίμης Πανούσης - Γρηγόρης Ψαριανός

Το άρθρο των Sunday Times για το νησί και η κατάρα των ελληνικών φυλλάδων

ΕΔΩ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΣΕ PDF ΜΟΡΦΗ:

link 

Μετά από δημοσιογραφίζοντες σε εφημερίδες και εφημεριδάκια, κι αφού οι ανακρίβειες που έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα για το νησί μας κάνουν συχνά να αναρωτιόμαστε αν ζούμε στο ίδιο μέρος που οι γραφιάδες το περιγράφουν με ενθουσιασμό ως κοσμικό νησί, μία μίνι Μύκονο, ένα πλωτό Κολωνάκι και ό,τι άλλο τα αρρωστημένα μυαλά γεννάνε για να πουλήσουν κανένα φύλλο μαζί με την αξιοπρέπειά τους, φαίνεται πως έφτασε η ώρα να διαβάσουμε και μία σοβαρή δημοσιογραφική προσπάθεια. Ο R.Waters ήταν στο νησί πριν λίγους μήνες, συζήτησε με απλούς ανθρώπους, περιηγήθηκε στο νησί και κατέγραψε τις εντυπώσεις του, που κάνουν το γύρο του κόσμου μέσω των Sunday Times.

Αν πιστεύαμε την κάθε ευφάνταστη “Σίβυλλα” ή κ. Δημητρίου (BIG FISH) με τις ανάλαφρες έως ελαφριές ανταποκρίσεις τους για ένα νησί που δεν υπάρχει στ’ αλήθεια, τότε πραγματικά το άρθρο του Richard Waters θα έπρεπε να είναι αποκύημα της βδελυρής φαντασίας ενός αποτυχημένου δημοσιογράφου. Ή μήπως πάλι συμβαίνει το αντίθετο;

«Dove sono e capere?Dove sono e capere?» έσκουζε ο Armani…. «Οh! Μadonna mia! Επιτέλους! She is coming!» έκραζαν οι λουσάτες ιδιοκτήτριες απέριττων βιλλών… Μήπως τα ελληνικά κείμενα για το νησί, που μετά αναπαράγονται αφειδώς και στο διαδίκτυο (όπως η περίπτωση με το κείμενο της -Σίβυλλας πάλι- “Μαντόνα επί Αντιπάρω” που κοσμεί αρκετά ελληνικά ιστολόγια και ιστοτόπους) δημιουργούν μία μηντιακή εντύπωση η οποία ευθύνεται για όλους αυτούς τους αλαλάζοντες αλαζόνες επιδειξιομανείς που μαζευτήκανε το τελευταίο διάστημα (και σιγά σιγά αποχωρούν σεμνά με τα παιδιά τους, τα SUV, τα σκάφη τους και τις Φιλλιπινέζες υποτακτικές, κατά σειρά βαρύνουσας σημασίας στο αξιακό τους σύστημα);

Ποια τιμωρία αξίζει στις χειμαρρώδεις πένες που καλύπτουν την γνωστική τους πενία με ευφάνταστα σκηνικά; Ίσως να τις βάλουμε να δουλέψουνε μεροκάματο στην πρώτη γραμμή, σε κάποιο από τα δημοφιλή στέκια του πεζοδρόμου που εξυμνούνε, από, ας πούμε, 1-20 Αυγούστου. Και μετά να τις βάλουμε να γράψουν εκατό φορές: δεν θα ξαναγράψω βλακείες. Η Αντίπαρος δεν είναι Μύκονος (ακόμη)…