Κλείσαμε χρόνο - γεράσαμε και μυαλό δε βάλαμε...

Ένας χρόνος φαγούρα. Ένας χρόνος που άρχισε δειλά και κλείνει ορμητικά. Με τα άγουρα λάθη και τον άδολο ενθουσιασμό ενός νεοσσού το antiparos-blog κέρδισε σιγά σιγά την εκτίμηση αρκετών και έβαλε το λιθαράκι στην ανάπτυξη της τοπικής ευλογόσφαιρας.

Περισσότερα εντός της ημέρας, αφού το ποστ θα εμπλουτίζεται σιγά σιγά.

Για την ώρα ξεκινάμε με μία τούρτα και θα κλείσουμε το θέμα απόψε το βράδυ με καραμέλες ibis, μπουρού και εκγύμναση ερωτικών σκλάβων (!)...

Στην πορεία του το blog αυτό κοινητοποίησε αρκετά κοινωνικά αντανακλαστικά, έκρινε κακώς κείμενα, διασκέδασε κάθε πικραμένο και, κυρίως, αυτοψυχοθεραπεύτηκε.

Διαπληκτίστηκε με όλα σχεδόν τα γύρω μπλογκς:
ωλίαρο για την όψιμη αντιπολίτευση,
αντιπάρια φωνή για το φαίνεσθαι στη μπλογκόσφαιρα,
πάροσπρες για τη διαμονή των καθηγητών,
παναθηναϊκόσπάροσκλαμπ για τον Ελαιώνα,
McManus για τη βλακεία και την αθεράπευτη αγένεια,
και βέβαια,
φιλελεύθερος για την ιερά αγανάκτηση, το μέιλ που έχει μέλι, το "όχι" του Μεταξά, το βασιλιά Αλέξανδρο, το Γιώργο Πίττα,το υγειονομικό αεροσκάφος, το ενιαίο ψηφοδέλτιο (διακιολογημένα λοιπόν δεν μας περιλαμβάνει στα link του).

Τους ευχαριστούμε όλους, αν δεν υπήρχαν αυτοί το antiparos-blog θα ήταν φτωχότερο εμπειριών και συναισθημάτων. Και κατά βάθος συμμεριζόμαστε όλοι κάποιες κοινές ανησυχίες.


Σκόρπισε γέλιο αφειδώς με ζητήματα που μόνο περίσκεψη και οργή προκαλούν:
τη χωματερή
τις φωτιές αγνώστου πατρός (μητρός)
τη λειψυδρία, τη δίψα, το αλμυρό νερό,
τους άφθονους παγκίτες Μαυρογιαλούρους (Βουλγαράκης και Μπομπ Βουλγαράκης, υπουργός παραΠαιδείας, Πασόου και δέος, πράσινος νομάρχης)
το εκκλησιαστικό οπαδιλίκι (ενθρόνιση, εγκαίνια)
τους VIPS
τις μεταδημοτεύσεις

Και βέβαια σας παρουσίασε σε αποκλειστικότητα τον αντι-καζαμία.

Με όλα αυτά λοιπόν αναρριχηθήκαμε ψηλά, ανέλπιστα ψηλά, στην ελληνική μπλογκόσφαιρα (α/α 223-280).

Η ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ

Τα δωράκια που ακολουθούν είναι του φίλου (αξιόλογου) ibis. Ευχαριστούμε:
και το ακόλουθο του αντιπάριου (έστειλε και ένα άσεμνο, αλλά προτιμούμε το σεμνό):
Λίγο πριν κλείσει η επετειακή ανάρτηση πρέπει να σας υπενθυμίσουμε ότι ίσως επισκεφθήκατε το μπλογκ αυτό ψάχνοντας κάτι...άλλο. Αναλυτικότερα, μέσα σ' αυτές τις 365 ημέρες το ποτάμι του ιστοχώρου έβγαλε στις όχθες μας χρήστες που αναζήτησαν στο google τα παρακάτω.
Άλλα είναι περίεργο που οδήγησαν εδώ, άλλα περίεργο που τίθενται ως ερωτήματα στο google...Διαβάστε για να αντιληφθείτε τι ακριβώς εννοούμε:

Νtalaras
papavazelos
ibis καραμέλες
αμπούλες βρώμας
βίντεο τσιτσιολίνα
Άδωνις Γεωργιάδης
πυροσβεστική αντιπάρου
charonia tritonis μπουρού
έλενα παπαρίζου κατοικία
δηλητηρίαση απο ευκάλυπτο
εκγύμναση ερωτικών σκλάβων
2o λυκειο πειραιά σπηλιωτόπουλος
πότε πέφτει το πάσχα 2010 καζαμίας
κάρκινος του ρινοφάρυγγα συμπτώματα
μπάρμπι και το πνεύμα των χριστουγέννων
Μοναχική Κοινότητα των Μαριανών Αδελφών
οιδιπόδειες φαντασιώσεις στο σεξ απο ενήλικες

(ελπίζω σ' αυτον που έψαξε την τελευταία φράση να βρήκε την αφέντρα που έψαχνε)

Και για το τέλος αφήνουμε το καλύτερο. Ποιος ή ποιοι είναι στ' αλήθεια πίσω από το antiparos-blog;
Η απάντηση αμέσως παρακάτω:

Μετά την εξαφάνιση παραδοσιακών επαγγελμάτων όπως ο μυλωνάς και η μυλωνού, τη θέση τους καταλαμβάνουν, συν τω χρόνω, νέες, πρωτότυπες ενασχολήσεις, όπως αυτή του μπλογκερά και της μπλογκερούς, μια ακόμα ένδειξη των ταχύτατων αλλαγών που συντελούνται αθόρυβα στην ελληνική κοινωνία, αλλοιώνοντας δραματικά τον παραδοσιακό χαρακτήρα της.

Ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού είναι όντα μονήρη, καλωδιωμένα, αυτοαναφορικά, ημιμαθή, προοδευτικά, γλωσσομαθή, ευαίσθητα, με αυξημένη εκτίμηση στην κρίση τους και στις προσωπικές τους εμπειρίες, τις οποίες και επεξεργάζονται εξαντλητικά, προετοιμάζοντας το επόμενο post. Μπορεί να μην έχουν παντελόνι να φορέσουν, έχουν όμως πληκτρολόγιο. Και είναι φουλ από ιδέες.

Ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού δεν έχουν πατέρα, μάνα, συγγενείς, φίλους, εραστές, με την έννοια ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα πρόσωπα τα υποκαθιστά θαυμάσια το ίδιο το blog και οι σχέσεις που αναπτύσσει ο ιδιοκτήτης με το συνάφι του.
Ως χαρακτηριστικό αυτής της περίπτωσης υποκατάστασης, μπορούμε να αναφέρουμε πρόχειρα το γεγονός ότι, όταν ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού γιορτάζουν, δεν ενδιαφέρονται τόσο αν τους θυμήθηκε η ίδια τους η μάνα όσο το αν πέρασε να τους ευχηθεί ο talos ή ο kukuzelis, το λεγόμενο βαρύ πυροβολικό των blog, οι ευχές των οποίων προσδίδουν άλλη αίγλη στα σχόλια· εμπεδώνεται, έτσι, ο ιδιοκτήτης τους στο συλλογικό ασυνείδητο της μπλογκόσφαιρας ως «εκλεκτός» ή «κεχρισμένος» από την «παλιοσειρά», κάποιου τύπου πιστοποιητικό εγκυρότητας των γραφομένων του.


Είναι σαφές ότι ο μπλο κι η μπλου, έχουν ως αποκλειστική ενασχόληση την ανελέητη κριτική της επικαιρότητας, με ταυτόχρονο σχολιασμό του Παντός. Εστιάζουν κυρίως στο τηλεοπτικό ή ευρύτερα δημοσιογραφικό τοπίο, αλιεύοντας μαργαριτάρια δεξιά κι αριστερά, ενώ η εκκλησιαστική ιεραρχία και δευτερευόντως ο πολιτικός κόσμος δέχονται καθημερινά την διεισδυτική, ενδελεχή κριτική τους. Δεν τους ξεφεύγει ασχολίαστη, αποστροφή του αρχιεπισκόπου ή εκφραστικό ολίσθημα του πατρός Επιφάνειου.

Και ενώ ο καθημερινός άνθρωπος ζει τη ζωή του απλά, αγοράζει μια τυρόπιτα, διαβάζει μια εφημερίδα στο περίπτερο και χαζεύει τα φύλλα των δέντρων να πέφτουν, ο μπλο κι η μπλου καιροφυλακτούν, διαβλέποντας πίσω από κάθε ασήμαντο γεγονός ένα πιθανό post. Είναι, κατά μία έννοια, οι παπαράτσι του αοράτου. Η παρατηρητικότητά τους οξύνεται σταθερά. Θα γράψω για τα φύλλα που πέφτουν, αναφωνεί ξαφνικά.(μέσα του)

Στήνεται αργότερα στην οθόνη και ξεκινά:
«Σήμερα χάζευα τα φύλλα να πέφτουν.»

Δεν του αρέσει. Το ξαναγράφει με απλότητα και ζωντάνια:
«Τόσα φύλλα στη μέση του δρόμου, ρε γαμώτο. Το καλοκαίρι ξεψυχά!»

Δεν του αρέσει. Αλλάζει κατεύθυνση:
«Έξι μήνες είναι πια ο Κωστάκης μας στην εξουσία και τα φύλλα στους δρόμους δεν αξιώθηκε να τα μαζέψει. Η Ντόρα κοιτάζει πότε πότε από το παράθυρο ή κάθεται κλεισμένη στον πύργο της;»

Ούτε έτσι του αρέσει. Καταφεύγει στους Doors.

Summer almost gone
Summer almost gone
Where will we be
When the summer’s gone?

Αυτό είναι, λέει τελικά και το στέλνει με καμάρι. Ύστερα φυλάει καραούλι. "Λες να αρέσει;" αναρωτιέται, Περιμένει σαν ινδιάνος. Ανά τέταρτο ανοίγει και κοιτάει. Κάποια στιγμή βλέπει: Σχόλια 5. "Ω ρε μάνα μου, αρέσει!" σκέφτεται. Ύστερα μονολογεί: "γαμώτο, τα τρία είναι του ίδιου που τα θυμήθηκε ένα ένα, το άλλο είναι του κολλητού μου που πάντα με σχολιάζει. Σκατά. Τίποτα δεν έχω. Δεν αρέσει!".

Ύστερα τρέχει να δει τι γράψανε άλλοι μπλο και μπλου. Διαβάζει σε τίτλους:
Η Δόμνα Σαμίου και το τέλος του καλοκαιριού.
κι από κάτω: σχόλια 24.
«Ω ρε μάνα μου, τι γίνεται εδώ μέσα;» σκέφτεται πικραμένος, η.

*

Είναι απορίας άξιο πώς οι μπλο και μπλου βγάζουν το ψωμί τους, καθώς ζουν και αναπνέουν μόνο για να μελετούν τα blog των άλλων, να ακολουθούν τις παραπομπές τους, να εμβαθύνουν, να σχολιάζουν, να διαβάζουν απαντήσεις στα δικά τους σχόλια ή σε σχόλια τρίτων, που με τη σειρά τους σχολιάζουν άλλα σχόλια, άλλων μπλογκεράδων. Γενικά οι μπλο και μπλου σχολιάζουν ό,τι περάσει από τα μάτια τους γιατί στόχος τους είναι ακριβώς αυτό: να αυξηθεί ο όγκος της φλυαρίας στο δίκτυο.

Είναι σίγουρο ότι εργάζονται κάπου (ή είναι φοιτητές), αλλά αφενός βρίσκονται πάντα δίπλα σε ανοιχτό υπολογιστή ώστε να ελέγχουν ανά μισάωρο την ανταπόκριση και αφετέρου δεν φαίνεται να κατέχουν θέσεις υψηλής ευθύνης. Αν τύχει δε και απομακρυνθούν από την αγαπημένη τους οθόνη (λόγω μιας σύντομης εκδρομής πι χι), αναπτύσσουν έντονα στερητικά σύνδρομα. Περπατώντας στο βουνό και ενώ η παρέα ψάχνει για ταβέρνα με ξυλόσομπα, εκείνοι αναρωτιούνται μυστικά: «ο ήλιος πάει να δύσει, πόσα σχόλια να έχω άραγε;»

Υπάρχει και η κατηγορία του μπλογκερά-μέρμηγκα. (Μέχρι τώρα δεν έχει εμφανιστεί η κατηγορία μπλογκερού-μυρμήγκω.) Είναι ο ακούραστος χειρούργος του δικτύου, ο οποίος δουλεύει κυρίως με το ηλεκτρονικό τοπίο σε βαθμό εξαντλητικό. Ο αναγνώστης των blog αυτών καλείται να κατεβάσει ημερησίως ένα (διασκεδαστικό) MP3, να διαβάσει πέντε, δέκα, είκοσι, ξενόγλωσσα πολιτικά άρθρα για την πετρελαϊκή κρίση στην παγκόσμια αγορά, ή να φορτώσει ένα (διασκεδαστικό) παιχνίδι σε εννιά, μόλις, λεπτά. Ανοίγοντας τα σχόλια αυτών των blog, ενδέχεται να βρεθείς εν μέσω πυρών σχετικά με τη στάση των ελλήνων ιεραποστόλων στην Αφρική στο ύστερο Βυζάντιο- εννέα στις δέκα φορές καταλαμβάνεσαι από τον πανικό της αμάθειας.

Από εκεί και πέρα συναντά κανείς καταχωρίσεις υψηλής βιρτουοζιτέ. Ανακαλύπτουμε εδώ κι εκεί ανέκδοτες ποιητικές συλλογές ή συλλογές διηγημάτων (αλλά και νουβέλα, δοκίμιο, χρονογράφημα, ευθυμογράφημα), εκλαϊκευμένη φιλοσοφία, ψυχανάλυση για αρχαρίους, επιστημοσύνη, πολιτικό μανιφέστο, οικονομική ανάλυση και πολύ, πάρα πολύ linux. Υπερτερεί, σαφώς όμως, ο προσωπικός αναστοχασμός των πεπραγμένων της ζωής, ένα λεπτό άρωμα νοσταλγίας που επικάθεται πάνω στα post, μετατρέποντας το blog σε ένα σεντούκι με παλιές δαντέλες.

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις. Ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού, είναι κι αυτοί πλάσματα ευάλωτα, που αντί για πένα και στυπόχαρτο διαθέτουν έναν πιο σύγχρονο τρόπο να φωνάζουν καθημερινά πόσο πολύ θέλουν οι άλλοι να τους αγαπούν.

Και με αυτόν τον ωραίο συναισθηματικό τόνο, με αυτή την ξαφνική ανατροπή της διάθεσης, λέω να κλείσω την απεραντολογία μου περί μπλο και μπλου, αφού κι εγώ αποτελώ κομμάτι της ίδιας κουλτούρας, σάρκα από τη σάρκα της και δεν είναι ούτε ηθικά σωστό ούτε ωφέλιμο να παίρνω αποστάσεις.

Γι αυτό, υπομονετικέ αναγνώστη μου, και ως εξιλέωση, έγραψα ένα ποίημα που καταφεύγει σε κλασικές, μελό ευκολίες, ώστε να φανεί ξεκάθαρα πόσο ο ψύχραιμος συντάκτης του κειμένου που μόλις διάβασες, δεν είναι παρά ένα απλό, καθημερινό παιδί, γεμάτο κλισέ ευαισθησίες και πασέ στιχουργική. Κι έτσι φτάνουμε και πάλι στην ανάγκη μας για αγάπη, που λέγαμε, ας μη γινόμαστε κουραστικοί.

Ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού
κάτι δραπέτες του εαυτού,
μες την οθόνη του μυαλού τους
γράφουν τραγούδια του καϋμού τους.

Ο μπλογκεράς κι η μπλογκερού
σκόνη και πάθος του ουρανού,
μικρό παιδί που χάθηκε
βαρκούλα που ξεχάστηκε

και πλέει μισοπέλαγα, δίχως κουπιά,
στα πέρατα
του κόσμου μας που γέρασε
ζωής που μας προσπέρασε.

*

Άντε. Τα μαντηλάκια σας, και για ύπνο τώρα, tough bloggers!

(το εξαιρετικό κείμενο προέρχεται από το ευφάνταστο vitamoderna)

Συνέντευξη του Σωκράτη Μάλαμα στο Ποντίκι

Συνέντευξη του Σωκράτη Μάλαμα στο Ποντίκι (29/1/09)

Ο Σωκράτης Μάλαμας ετοιμάζεται να κάνει χειμερινή στάση μερικών εβδομάδων στην Αθήνα, αυτή τη φορά στον Ζυγό, στην Πλάκα. Έχει σκάψει χίλιες νύχτες και θα σκάψει άλλες χίλιες. Ορυχείο συναισθημάτων, κανονικά. Το κοινό είναι πάντα εκεί, από την πρώτη στιγμή που ανοίγει η αυλαία μέχρι το τελευταίο τραγούδι που θα πει μόνος του με την κιθάρα. Σπάνια τραγουδοποιός κράτησε τόσο επικίνδυνη ισορροπία ανάμεσα στην ελεγχόμενη δημόσια έκθεση και την αυστηρή προσωπική διαδρομή. Το πλήρωσε με μια ζόρικη νεότητα, όπου λίγο έλειψε να αναλωθεί υπηρετώντας άλλους.

Αλλά η φλόγα έμεινε αναμμένη, τα στιχάκια και οι μελωδίες έγιναν οχήματα για μακρινά ταξίδια, τόσο στον έξω κόσμο όσο και στις σπηλιές του «εντός». Στη συζήτησή μας το προσωπικό αποκαλύπτεται αναπάντεχα οικείο και ο τραγουδοποιός γίνεται καθρέφτης για κάμποσες ψυχές.

Συναντιόμαστε σε ξενοδοχείο, είσαι πάντα με δυο κιθάρες και μια βαλίτσα στο χέρι. Είναι κατάρα των ελλήνων μουσικών να είναι περιπλανώμενοι Ιουδαίοι;

Σ.Μ.: Εμένα μ’ αρέσει πάρα πολύ. Ακόμη, στα 51 μου, ούτε διανοούμαι να σταματήσω, να πω «πρέπει να ξεκουραστώ». Σπίτι είναι τα ξενοδοχεία, τα αυτοκίνητα, τα μαγαζιά όπου παίζουμε. Μικρό παιδί με πλήγωνε, πέρα-δώθε, Ελλάδα-Γερμανία, αλλαγές σχολείων. Μετά συνηθίζεις. Αν υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος, αυτοί που πηγαίνουν στην Κόλαση σίγουρα δεν θα θέλουν μετά να πάνε στον Παράδεισο.

Άσε που συχνά πέφτουμε με τα μούτρα στα δύσκολα.

Σ.Μ.: Να σου πω, κανένας δεν αλλάζει την κατάστασή του, εκτός κι αν το αποφασίσει ο ίδιος και προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Έρωτες, εργασιακά, ναρκωτικά, σχέσεις – κυρίως αυτές. Πάρε κάποιον κουρασμένο από ένα γάμο δεκαετιών και πες του «Έλα, ρε, γύρνα αλλιώς τη ζωή σου». Εσύ, ο απ’ έξω, δεν θα τον πείσεις ποτέ. Θα αλλάξει μόνον εάν ο ίδιος πει: «Εδώ είναι αδιέξοδο, φεύγω και ανατρέπω τα πάντα».

Κάποιοι πιτσιρικάδες πίστεψαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Διαδήλωσαν, φώναξαν, πέταξαν πέτρες.

Σ.Μ.: Καλά έκαναν! Και δεν είναι ένα στιγμιότυπο που τέλειωσε. Είναι η αρχή μιας ιστορίας, αφού δεν αντέδρασε κανείς από το ’80 μέχρι τώρα. Δεν μπορεί να δουλεύεις πάνω στο κεφάλι του κασίδη και να μην αντιδράει ο κασίδης. Κάποια στιγμή θα σηκωθεί και θα ουρλιάξει: «Πάψε να χέζεις απάνω στο κεφάλι μου!».

Ο αντίλογος λέει ότι κάηκαν βιβλιοθήκες και μικρομάγαζα, πως κυκλοφορούν και κάμποσα αδέσποτα καλάσνικοφ.

Σ.Μ.: Ότι προκύπτουν αγριότητες στη μέση, ε, προκύπτουν. Δηλαδή τι, να δρα μόνον η πλευρά των τριακοσίων αντιπροσώπων μας, η οποία έχει κάνει μια εταιρεία τεράστια με τους μεγαλοσχήμονες οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες εις βάρος όσων καταθέτουν την ψήφο τους, με τα κομματικά μέλη να ακολουθούν από πίσω, μια κοινωνία έρπουσα;

Είναι πιο ζόρικο το μέλλον για τους νέους απ’ ό,τι ήταν για σένα στην ηλικία τους;

Σ.Μ.: Μην το λες, όχι. Θυμάμαι καλά την εφηβική μου ηλικία. Υπήρχε ένα πάθος απεριόριστο, το οποίο όμως πατήθηκε κυριολεκτικά για να μη λιμοκτονήσω στη μέση του δρόμου. Όλα τα όνειρα μαζεύτηκαν ένα κουβάρι. Και επειδή δεν μου ταίριαζαν πολλοί κανόνες της κοινωνίας, στα 17 μου αισθάνθηκα ότι εκτελέστηκα. Το ίδιο αισθάνονται κι αυτοί, δεν αλλάζει τίποτα.

Πώς επιβίωσες;

Σ.Μ.: Κυκλοφορούσα από νύχτα σε νύχτα για να βγάλω μεροκάματο εδώ κι εκεί, αν με πλήρωναν. Επτά μέρες την εβδομάδα, οκτώ χρόνια, σε κάθε είδους δουλειές, από σκυλάδικο της γειτονιάς μέχρι μπαλέτα, πανηγύρια και γάμους. Εργολαβίες «Ο Σωκράτης». Και σήμερα οι ευκαιρίες είναι το ίδιο λίγες. Η ανάγκη κυκλοφορεί σαν άγριο σκυλί ανάμεσά μας, ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρπάξει τον καθένα.

Κι όμως έβγαλες τις «Ασπρόμαυρες ιστορίες», τον πρώτο σου δίσκο, κι άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι. Σήμερα πολλοί νέοι μουσικοί έχουν ένα ανοικτό παράθυρο στο Διαδίκτυο, όλοι έχουν πρόσβαση σε ένα μικρό και φανατικό κοινό, αλλά δεν ζουν από τη μουσική τους.

Σ.Μ.: Δεν είναι τυχαίο ότι κι εμείς ξεκινήσαμε μετά τα τριάντα μας. Είχα μία τραγουδίστρια, τη Μαρία Λούκα, που έβγαλε ένα δίσκο. Ήξερα ότι δεν θα πήγαινε στα πρωινάδικα. Την είδα να γυρνάει με την κιθάρα της και δύο άτομα από μπαράκι σε μπαράκι σε όλη την Ελλάδα. Ε, της βγάζω το καπέλο!

Στον Ζυγό πόσες εβδομάδες θα παίξεις;

Σ.Μ.: Επτά.

Πολλές για Σωκράτη.

Σ.Μ.: Έχω παίξει στον Σταυρό του Νότου και για δύο μήνες. Κοίταξε, η Αθήνα είναι μάνα, μας κρατάει για καιρό, βιοποριστικά μας ζει, έχει κόσμο σχετικό με αυτό που κάνουμε. Δεν το βρίσκεις αυτό σε άλλες πόλεις. Η Θεσσαλονίκη είναι πιο μικρή, δεν έχει την ίδια δυναμική. Αλλά βλέπω ότι η επαρχία είναι πολύ ζωντανή, έχει φλόγα, ζωντάνια, επιθυμία για συμμετοχή. Κι ας είναι μικρότερα τα μεγέθη. Τις προάλλες, ας πούμε στη Δράμα, έπαθα πλάκα. Πιτσιρικαρία στο φουλ. Και μεγάλοι βέβαια, τους έβλεπα που κάθονταν κουρασμένοι στα τραπέζια. Παρ’ όλα αυτά λένε πάντα «ναι», είναι εκεί, παρόντες.

Είναι ραντεβού. Δεν μπορώ να σε φανταστώ να ζεις χωρίς συναυλίες.

Σ.Μ.: Είμαι άνθρωπος του παταριού. Μεγάλωσα σε αυτή τη δουλειά. Δεν βρίσκω τίποτα πιο ενδιαφέρον, όσο και να ’χω ψάξει άλλες παραμέτρους. Τη ζωγραφική, ας πούμε, σε περιόδους εσωστρέφειας, όταν είμαι πολύ άσχημα και δεν είναι εύκολο να βγω να παίξω. Τότε σκέφτομαι να σταματήσω να παίζω ή να αλλάξω δουλειά. Μου περνάει γρήγορα, σε μια-δυο βδομάδες καταλαβαίνω ότι κάτι ζωτικό μου λείπει.

Τι σου γυαλίζει στο βάθος της διαδρομής και ξαναβγαίνεις στη σκηνή;

Σ.Μ.: Ότι δεν πρόκειται να γλιτώσω από αυτό που είμαι. Κι έτσι καλό είναι να το αποδεχθώ και να πάψω να κάνω… μουνίσματα. Κατάλαβες; Να πάψω τις ηλιθιότητες. Έχω περάσει την εφηβεία.

Και τα κουρασμένα πρόσωπα γύρω μας ή όταν αντικρίζουμε τον καθρέφτη;

Σ.Μ.: Κανείς μας δεν είναι καμένο χαρτί. Εξυφαίνεται όμως ένας πόλεμος αντιλήψεων όλα αυτά τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάποιους τους καταπίνει εύκολα το στόμα της μαζικής συναίνεσης. Είναι μεγάλες οι δοκιμασίες. Αλλά υπάρχει λόγος που είμαστε έτσι. Για μένα είναι μεταφυσικός. Δεν μπορώ να πω ότι φταίει κυρίως το οικονομικό, το κοινωνικό, το πολιτικό ζήτημα. Ο άνθρωπος είναι ένα ονειρικό, ένα θαυμαστό πλάσμα και το έχει ξεχάσει. Πέφτει στην παγίδα της υλικότητας, η οποία έχει από δίπλα βοηθό την πενία. Ξεχνάει ότι είναι ένας μεγάλος ταξιδιώτης. Είναι το όλον και του λένε ότι είναι το επιμέρους, ότι εκεί έξω υπάρχει ένας κόσμος άγρια εχθρικός από τον οποίον καλό είναι να προφυλάσσεται. Έτσι καθηλώνεται στην άμυνα. Μένει ακίνητος, το πολύ να στροβιλίζεται όπως ένα σκυλί που δαγκώνεται από ένα τσιμπούρι.

Λύση;

Σ.Μ.: Δεν έχουμε λύσεις. Λύση είναι να περάσεις τη ζωή σου κοιτάζοντας προς τα μέσα. Όλο το ταξίδι είναι μέσα στον άνθρωπο. Είμαι πεπεισμένος πια γι’ αυτό το έργο. Κι ας μην ξέρω να σ’ το εξηγήσω.

Είναι το «γνώθι σαυτόν» του παλιού Σωκράτη;

Σ.Μ.: Αυτό. Και μόνον αυτό. Ο παππούς Σωκράτης μας έδωσε τη μεγαλύτερη εντολή για να την ακολουθήσουμε μέσα στον χρόνο και να βρούμε τη λύση. Και το περάσαμε σαν μάθημα αντιπαθητικό στο σχολείο και δεν θέλουμε να το ξανακούσουμε.

Η φυγή είναι ένας τρόπος;

Σ.Μ.: Όχι.

Δίνεις μερικές φορές την εντύπωση ότι επιλέγεις τη φυγή, λόγου χάρη έτσι όπως αλλάζεις τόπους διαμονής.

Σ.Μ.: Όπου και να πας δεν πας πουθενά. Ο τόπος είσαι εσύ. Μέσα σου κυκλοφορείς. Φρόντισε εκεί που κάθε φορά νομίζεις ότι πηγαίνεις να είσαι μέσα σου. Ακούγεται λίγο βουδιστικό, αλλά δεν είναι κιόλας, γιατί η νιρβάνα δεν ταιριάζει στη φύση μας. Χρειαζόμαστε ενεργητικότητα και κίνηση.

Υπάρχει το ενδεχόμενο να γυρίσεις στον πυκνό αστικό ιστό ή σε κρατάνε τα βουνά;

Σ.Μ.: Για μια δεκαετία ακόμα είμαι πολύ καλά μες στις ομίχλες, τα χιόνια και τα δάση της Πίνδου. Περνάω θαυμάσια στις πόλεις, αλλά για λίγο. Δεν μπορώ πια να τις ανεχθώ. Έζησα την πρώτη φάση της ζωής μου στις πόλεις, από παιδί μέχρι τα 38 μου. Πλήρωσα τα ένσημά μου, βαρέα και ανθυγιεινά. Αργότερα θα δούμε. Μπορεί στα 65 μου να πάρω μια γκαρσονιέρα και να πάω να ζήσω στα Εξάρχεια.

Τι σε τραβάει στα Εξάρχεια;

Σ.Μ.: Ότι οι γύρω νομίζουν πως εκεί γίνονται φασαρίες χωρίς λόγο. Εγώ όμως νομίζω ότι είναι η πιο ήσυχη και ζωντανή γειτονιά της Αθήνας. Και με απλότητα, όχι φανφάρες και φιοριτούρες. Με ενοχλεί λιγάκι που έστρωσαν την πλατεία και έκοψαν εκείνα τα δεντράκια, τις καβάτζες που είχες να αράξεις. Αλλά πρόλαβα κι έγραψα το τραγούδι «Τα παιδιά μες στην πλατεία». Και την κρατάω έτσι μέσα μου. Άσε που μπορεί να βάλω και για δημοτικός σύμβουλος στα γεράματά μου, με πρόγραμμα να επαναφέρω την πλατεία Εξαρχείων στα ίσα της! Από κάτω είναι το χώμα, μας περιμένει.

Σε πειράζει ο καθένας να αντιλαμβάνεται τα τραγούδια σου όπως θέλει, ενίοτε να τα παρερμηνεύει;

Σ.Μ.: Καθόλου. Τα τραγούδια γράφονται για να τα ζυγίζει ο ακροατής στη δική του ζυγαριά. Στην αρχή έπαιζα την «Πριγκιπέσσα» σαν αστείο τραγουδάκι, ήσυχο, που πατούσε στις παλιές φόρμες. Αργότερα το έπαιζα γιατί με ευχαριστούσε, θυμόμουνα ότι το έγραψα σε εποχή παράνοιας, με μοναδικό σταθερό πυρήνα μια γυναίκα. Το είχα γράψει αυτοσαρκαζόμενος, γελώντας. Όμως με τα χρόνια άρχισαν κάποιοι να το τραγουδάνε στα σοβαρά. Έκπληξη! Πολύ καλό αυτό. Είναι το θαύμα της συνείδησης των άλλων. Αυτό θα πει δημιουργία εκ μέρους του ακροατή.

Αυτό προκύπτει και όταν διαβάζεις.

Σ.Μ.: Μα γι’ αυτό είμαι φανατίλας στο διάβασμα, με βιβλία ανοικτά στο καθιστικό, στην κρεβατοκάμαρα, στην τουαλέτα. Διαβάζω παράλληλα. Φοβάμαι ότι δεν προλαβαίνω να μπω σε όλα τα όνειρα των ποιητών και των συγγραφέων.

Τώρα τι διαβάζεις;

Σ.Μ.: Τα ποιήματα του Φερνάντο Πεσόα, ξανά. Έχω τρία-τέσσερα σημεία που κολλάω. Κάθομαι κι ανοίγουν πόρτες. Μπαίνω και περπατάω. Ήταν γεννημένος ζωγράφος του λόγου, είχε τα χρώματα και τα πινέλα και μας περνούσε απέναντι.

Και πέθανε μόνος του, όπως έζησε, από κίρρωση του ήπατος, στα 47 του.

Σ.Μ.: Με γεια του, με χαρά του.

Το αλκοόλ είναι παρηγοριά ή τυραννία;

Σ.Μ.: Τυραννία μεγάλη. Τελεία. Είναι ασύμβατο με τον ανθρώπινο οργανισμό. Ο κατασκευαστής του μηχανήματος «άνθρωπος» δεν το περιλάμβανε στις προδιαγραφές, αλλάζει βάναυσα τον προγραμματισμό, τον σακατεύει. Μόνο το κρασί μπορούμε να εντάξουμε στις κανονικές μας δραστηριότητες. Τα αποστάγματα όχι. Είναι εσωτερικός εχθρός. Σου μιλάει ένας άνθρωπος που έχει ανοίξει κάβα.

(Ποντίκι, 29.1.2009)

Και ένα δώρο για τους fans του καλλιτέχνη:
12 τραγούδια όπως τα τραγούδησε πρόσφατα σε σταθμό της Θεσ/κης
το link εδώ (από την οδό ονείρων)

Απευθείας σύνδεση με το Θεό

Μέχρι πριν λίγα χρόνια το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία στο ψηλότερο σημείο του νησιού ήταν ένα σεμνό ησυχαστήριο. Εκεί, ατενίζοντας το πέλαγος που ξεκινάει από τα μικρά πέρατα του νησιού και χάνεται πίσω από τα γύρω νησιά, δεν ακουγόταν ανθρώπινος ήχος, μόνο μερικά περαστικά πουλιά και κάποια ράθυμα αιγοπρόβατα στα βάθη του Άη Γιώργη. Τότε ήρθε και φύτρωσε, σα ζιζάνιο στην ηρεμία του χώρου, η πρώτη κεραία. "Για να έχουμε σήμα σε όλο το νησί", ακούστηκε από τους ιθύνοντες. Μαζί, σαν επικύρωση του βιασμού του τοπίου, τοποθετήθηκε και μία γεννήτρια, απαραίτητη καθώς δεν υπάρχει ηλεκτρικό δίκτυο τριγύρω. Ο δυνατός θόρυβος-βόμβος της γεννήτριας και η αποκρουστική όψη της κεραίας πάνω από το ξωκλήσι μετέτρεψαν το άλλοτε ησυχαστήριο σε λησμονητήριο. Όποιος θυμάται το πριν και το τώρα δε μπορεί παρά να συμφωνεί.
Κατά την προχθεσινή εξόρμηση των 13 φίλων στη διαδρομή που αναλύθηκε στο αμέσως προηγούμενο post φάνηκε ότι ακόμα κι αυτό που ίσχυε ως τώρα φαντάζει αθώο εμπρός στο επερχόμενο: δείτε τις φωτογραφίες που τράβηξε ο φίλος μας Γ.Τ. και μαντέψτε τι μέλλει γενέσθαι. Όποιος μπορεί ας μας εξηγήσει. Μένει μόνο η απορία αν υπάρχει κοινοτική άδεια (γιατί κανείς στο πολύκοσμο κοινοτικό κατάστημα δεν γνωρίζει τίποτε).

Και μένει και άλλη μια απορία: μήπως τελικά οι κεραίες ακριβώς απάνω στο ξωκλήσι δεν εξυπηρετούν άλλο σκοπό παρά το να εισακούγονται εναργέστερα οι προσευχές των πιστών στην Αγία Τριάδα;

ΥΓ: Είμαστε ξεφτέρια και στα μαθηματικά: τα φερομενα 100 μέτρα γίνονται 9,3 μέτρα, η δε κεραία γίνεται πομπός προσευχών και δέκτης ασιχτηριών....

(από Google Earth, μετά από παρότρυνση σχολιαστή)

Και το πιο χαμηλό βαρομετρικό κρύβει εκπλήξεις

(το antiparos-blog ευχαριστεί το φίλο Bram για τις φωτό)

Το αντιπαρος-blog μεθαύριο κλείνει ένα χρόνο. Πέφτει και Σάββατο, οπότε το μπλογκ κάνει πάρτυ. Virtual πάρτυ.

Τεχνολογικά επιτεύγματα του μέλλοντος - ελπίζουμε και σε άλλα

Εκατό ειδικοί προβλέπουν τα επιστημονικά επιτεύγματα του μέλλοντος. Είχαμε το άρθρο έτοιμο εδώ και αρκετό καιρό (πηγές: techcast.org, wiki, allbusiness.com, κ.ά). Πριν λίγες ημέρες δημοσιεύθηκε στα Νεα ένα μέρος αυτών των προβλέψεων. Εδώ τις παρουσιάζουμε πληρέστερα.

Δυστυχώς δεν προβλέπεται ως τότε να έχει ανακαλυφθεί το αντίδοτο της βλακείας, ούτε οι αυτοφυώς δημιουργούμενοι βιολογικοί καθαρισμοί στα νησιά του Αιγαίου (θα έχουμε όμως σύμφωνα με τις προβλέψεις σίγουρα αφαλάτωση). Ίσως επίσης ως το 2025 να μην έχει βρεθεί αντίδοτο και για τη βασιλευόμενη οικογενειακή δημοκρατία. Επειδή όμως πολλές φορές η επιστήμη έχει διαψευσθεί, όσο ζούμε ελπίζουμε.


Διαστημικός τουρισμός και μετακινήσεις
Με μισό εκατομμύριο δολάρια όλοι θα μπορούν να ταξιδέψουν μέχρι το φεγγάρι ή και τον Άρη ή κι ακόμα μακρύτερα. Μάλιστα μερικούς θα τους στέλνουμε δωρεάν στο πυρ το εξώτερον. Παράλληλα το 2020 το 30% των πτήσεων θα είναι από υπερηχητικά αεροπλάνα, που θα κάνουν την απόσταση στο 1/10 του χρόνου που απαιτείται σήμερα (Πάρος - Αθήνα σε 2,5 λεπτά!)



Ευφυή αυτοκίνητα
Ως το 2020 τα αυτοκίνητα στον πλανήτη θα έχουν διπλασιασθεί. Ευτυχώς, όμως, μέχρι το 2014 30% από αυτά θα διαθέτουν όχι μόνο GPS (τι κωμικοτραγικό, να έχει κάποιος αυτοκίνητο με GPS σε Πάρο και ακόμα περισσότερο, σε Αντίπαρο!), αλλά και αυτόματα συστήματα πλοήγησης, παρκαρίσματος, ελέγχου διοδίων και αποφυγής συγκρούσεων (αυτά περιμένουμε και δεν φτιάχνουμε τους δρόμους μας...). 1 στα 3 αυτοκίνητα θα είναι υβριδικά.


Ιατρική
Είναι η λιγότερο κομπιουτεροποιημένη επιστήμη, επομένως αναμένονται ραγδαίες αλλαγές. Στις προβλέψεις για την Ιατρική δεν αναμένεται απλώς η από απόσταση διενέργεια επεμβάσεων και διοργάνωση ιατρικών συσκέψεων, που έτσι κι αλλιώς ήδη είναι δυνατή, αλλά και η πλήρης 3-D απεικόνιση του σώματος ακόμα και σε ολόγραμμα, όπως και η συνταγογράφηση και διάγνωση μέσω υπολογιστή και χωρίς την παρέμβαση γιατρού. Φυσικά
μέχρι τότε όλοι θα έχουν τις "έξυπνες κάρτες", που θα καταγράφουν μόνες τους ζωτικά σημεία και θα αποτελούν το φάκελο του ασθενούς που θα τον φέρει διαρκώς μαζί του. Μέχρι το 2024 αναμένεται η θεραπεία σχεδόν κάθε τύπου καρκίνου μέσω της νανοτεχνολογίας και της γονιδιακής θεραπείας, η οποία θα είναι σε πλήρη ανάπτυξη μέχρι το 2025 οπότε και θα γνωρίζουμε τα πάντα για τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Εκεί γύρω υπολογίζεται και η καλλιέργεια ανθρωπίνων οργάνων σε ευρεία κλίμακα ("βιονικά") και το 2035 πιστεύεται ότι θα είναι δυνατή η επέκταση του προσδόκιμου χρόνου ζωής (για όσους ζούνε μέχρι τότε). Έτσι ένα παιδί σε μια αναπτυγμένη χώρα που γεννιέται τότε θα αναμένεται να ζήσει 100-130 χρόνια.


Έλεγχος μέσω της σκέψης και biometrics
Ορισμένες ηλεκτρονικές περικεφαλίδες μπορούν να συλλάβουν εγκεφαλικά σήματα και στη συνέχεια να τα χρησιμοποιήσουν για τον έλεγχο ηλεκτρονικών υπολογιστών ή για την επικοινωνία με άλλους ανθρώπους. Μια εταιρεία έχει αναπτύξει ένα μηχανογραφημένο σύστημα, το ΒrainGate (Εγκεφαλική Πύλη), το οποίο παρέχει τη δυνατότητα σε παράλυτους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τη σκέψη τους για να χειριστούν τηλέφωνα, διακόπτες φωτός και άλλες συσκευές. Άλλα συστήματα επιτρέπουν σε ανθρώπους να πληκτρολογήσουν μέχρι 15 λέξεις το λεπτό επικεντρώνοντας το μυαλό τους στον κέρσορα ενός υπολογιστή.

Από το 2010 ξεχάστε κωδικούς ασφαλείας. Η αναγνώριση του ιδιοκτήτη ή κατόχου θα γίνεται με δακτυλικά αποτυπώματα, αναγνώριση ίριδας, χαρακτηριστικών του προσώπου και φωνής, ίσως δε και με τη σκέψη (εγκεφαλικά κύματα). Υπολογίζεται ότι θα απαιτείται αναγνώριση 2 τέτοιων στοιχείων για να είναι η ασφάλεια αποτελεσματική. Λέγεται μάλιστα ότι με τη χρήση κάποιου περίτεχνου τεχνολογικού βοηθήματος, σε λίγα χρόνια θα μπορούμε με τον νου μας να αλλάζουμε κανάλι στην τηλεόραση ή να «μιλάμε» σιωπηλά με κάποιον που βρίσκεται πολύ μακριά.


Τεχνητή νοημοσύνη
Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές μπορούν να νικήσουν κορυφαίους σκακιστές, να συνομιλήσουν με ανθρώπους, να καθοδηγήσουν ρομπότ... Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι κάποια μέρα οι μηχανές θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν εξ ολοκλήρου τους ανθρώπους. Αυτός ο αυτοματισμός της σκέψης εγείρει ένα από τα πιο κρίσιμα ερωτήματα της εποχής μας: Υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στην ανθρώπινη νοημοσύνη και στη νοημοσύνη των μηχανών;

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι ο νους είναι κάτι παραπάνω από ένα σφουγγάρι συλλογής πληροφοριών και πως συνιστά ολοκληρωμένο και αυτοεξελισσόμενο μηχανισμό που μέχρι τώρα έχει κατανοηθεί ελλιπώς και επομένως δεν δύναται να αντιγραφεί. Από την άλλη, ορισμένοι ειδικοί διατείνονται ότι από το 2020 και μετά τεχνητά νευρωνικά δίκτυα με ικανότητα αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον θα αποδείξουν ότι ο εγκέφαλος μπορεί να υποκατασταθεί εμφυσώντας ένα είδος ζωής στις μηχανές.

Το 2021 οι quantum computers (χρήση ηλεκτρονίων για το "0" και το "1" που σήμερα παράγεται από κυκλώματα σιλικόνης) θα κυκλοφορούν στο εμπόριο. Τι σημαίνει αυτό; Επανάσταση στους υπολογιστές ανάλογη της βιομηχανικής επανάστασης.

Εικονική πραγματικότητα
Ένας στους τρεις θα κάνει χρήση της εικονικής πραγματικότητας (virtual reality): virtual TV (τρισδιάστατη, με ενεργοποίηση κι άλλων αισθήσεων, όπως αφή και όσφρηση), virtual reality ιστοσελίδες-ιστόκοσμοι (όπως το Second Life), κ.ά.
Παράλληλα ως το 2015 το e-learning θα βρίσκει πλήρη εφαρμογή (οπότε και θα σταματήσουμε να τσακωνόμαστε για το άσυλο ενώ και οι μαθητές θα πάψουν να κάνουν φροντιστήρια για να περάσουν το Πανεπιστήμιο).

Ρομπότ
Ένα ιαπωνικό ρομπότ που λέγεται Αsimo μπορεί να ανεβαίνει σκάλες, να τρέχει και να χορεύει. Ρομπότ «εργάζονται» ως ρεσεψιονίστ σε γραφεία, σερβιτόροι και φύλακες ασφάλειας. Ιάπωνες και Κορεάτες ειδικοί σχεδιάζουν στο άμεσο μέλλον να αναθέσουν σε ρομπότ σημαντικά πόστα γραφείων, να τα τοποθετήσουν σε σπίτια ως οικιακούς βοηθούς, ακόμη και στον χώρο της υγείας έως το 2015.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα οι άνθρωποι εμφανίζονται ιδιαίτερα «φιλικοί» στα ρομπότ και μπορούν εύκολα να συνηθίζουν στην παρουσία τους καθώς, αν μη τι άλλο, κάνουν τη δουλειά τους, είναι και ευγενικά!
1 στους 3 θα έχει ρομπότ στο σπίτι του ως το 2020.
Ως το 2035 δε οι στρατοί των κρατών θα αποτελούνται αποκλειστικά από ρομπότ.


Εναλλακτική ενέργεια, εναλλακτικοί πόροι
Η εξάντληση των πετρελαϊκών αποθεμάτων πλησιάζει καθώς οι ανάγκες των αναπτυσσόμενων χωρών για ενέργεια αυξάνονται ολοένα και περισσότερο. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τον προβληματισμό για την προστασία του περιβάλλοντος, αναμένεται σύντομα να βάλει τέλος στη μακροχρόνια εποχή της εξάρτησης από τον άνθρακα. Σήμερα η ηλιακή ενέργεια είναι ανταγωνιστική προς εκείνη του συμβατικού ηλεκτρισμού όσον αφορά το κόστος και αναμένεται να είναι το ίδιο ανταγωνιστική κατά το 2015. Πολλοί ειδικοί προβλέπουν ότι οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας θα παρέχουν 30% της παγκόσμιας ζήτησης μέχρι το 2022.

Μέχρι το 2014 αναμένεται η τεχνογνωσία και η εφαρμογή της για τον έλεγχο του κλίματος και των αλλαγών του, καθώς και η "γεωργία ακριβείας" (precision farming), με χρήση δορυφόρων, υπολογιστή και εξελιγμένων μεθόδων καλλιέργειας. Οι υδατοκαλλιέργειες θα είναι δημοφιλείς ως το 2018, το 2020 ο βόρειος πόλος θα είναι χωρίς πάγο όλο το χρόνο, ενώ το 2023 η αφαλάτωση θα εφαρμόζεται σε παγκόσμια κλίμακα (εκεί ποντάρουμε κι εμείς!)

Στα χρόνια εκείνα ο πλανήτης θα είναι μία παγκόσμια κοινότητα





Αν και κάποιες από τις προβλέψεις μπορεί να μην αποδειχθούν εντελώς ακριβείς, ωστόσο οι περισσότερες μέλλει να αποδειχθούν σωστές. Και θα ήταν φρόνιμο για τις κοινωνίες να αρχίσουν να προετοιμάζονται για αυτές τις αλλαγές που η τεχνολογία θα φέρει στις αγορές, στον τρόπο εργασίας, στο lifestyle, στον ίδιο τον κόσμο που θα ζούμε.
Παρακάτω παρουσιάζεται ένα πιθανό σενάριο σύμφωνα με το οποίο θα αναπτυχθούν αυτές οι αλλαγές
2010: Ευφυΐα. Έξυπνες εφαρμογές σε επικοινωνίες και εμπόριο. Ο κόσμος σε 2 χρόνια αναμένεται ελκυστικότερος, ταχύτερος, παγκοσμιοποιημένος, έτοιμος για τις επόμενες αλλαγές.
2020: Επανάσταση. Η υπολογιστική δύναμη θα ισοφαρίσει την ευφυΐα. Η τεχνητή νοημοσύνη θα διεισδύσει έτσι στο οικείο μας περιβάλλον. Έξυπνα ρομπότ, αναγνώριση φωνής, τηλεϊατρική, εικονικό περιβάλλον εκπαίδευσης, ακόμα και κυβέρνησης (αυτό το έχουμε ήδη), και άλλα
2030 Πρόκληση. Η βιομηχανοποίηση θα φτάσει ακόμα και στα πιο μακρινά σημεία του πλανήτη, με 5-7 δις να ζούνε σε βιομηχανοποιημένες κοινωνίες. Παράλληλα θα κάνει την εμφάνισή της η νέα γενιά υπολογιστών καθώς και εξελιγμένη φροντίδα υγείας μέσω της γενετικής μηχανικής. Παρά την πρόοδο ατή όμως δεν θα υπάρχει πανάκεια για τα συνεχιζόμενα προβλήματα. Διαπολιτισμικές συγκρούσεις, όπλα μαζικής καταστροφής, απειλή περιβαλλοντικού ολέθρου θα πιέσουν προς την κατεύθυνση μιας παγκόσμιας κοινότητας.
2040-2050: Ωριμότητα. Ο πολιτισμός έχει σταθεί όρθιος μετά από την πτώση της Ρώμης, τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, και την απειλή ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Πιθανότατα θα αντέξει και το βάρος της παγκοσμιοποίησης. Η πρόβλεψη του TechCast είναι ότι θα οδηγηθούμε σε μία πλήρως μοντέρνα και σχετικά αρμονική υδρόγειο, σα μια μεγαλύτερη εκδοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή των ΗΠΑ. Οι επιστήμονες αποκαλούν αυτή την κατάσταση «τύπου 1 πολιτισμό»- έναν ενοποιημένο πλανήτη. Τοπικοί πόλεμοι, οικολογικές καταστροφές, κι άλλα δυσάρεστα συμβάντα θα συμβούν ασφαλώς, αλλά θα είναι περιορισμένα στις φυσιολογικές δυσλειτουργίες που ενέχει κάθε κοινωνικό σύστημα.

Ένα βραβείο Όσκαρ στα κάρβουνα...

Το φετινό Όσκαρ για animation μικρού μήκους περνάει από τις Κυκλάδες.

Όχι, δεν είναι το βίντεο της Αντιπάριας Φωνής που περιμένουμε εδώ και καιρό, αλλά η περιπέτεια δύο χταποδιών σε ένα νησί των Κυκλάδων (κάτι σαν Σαντορίνη), το περίφημο Oktapodi των Emud Mokhberi και Thierry Marchand από την Gobelins L'Ecole de L'Image . Τα δυο χταπόδια, που παλεύουν με το ανθρώπινο αδηφάγο στοιχείο και το πεπρωμένο τους να γίνουν στα κάρβουνα, τα είχαμε παρουσιάσει πριν λίγους μήνες, ωστόσο το βίντεο στο youtube εξαφανίστηκε, και το ξαναβρήκαμε τώρα που έφτασε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Με ένα σωρό βραβεία ήδη στα πλοκάμια τους, τα συμπαθή χταπόδια κάνουν το φετινό αγαλματίδιο λίγο πιο αλμυρό και ηλιοκαμμένο.



Μήπως θα έπρεπε να γυριστεί και μιά βερσιόν που, αντί για σχοινιά, να πέφτουν πάνω σε καμιά λαθρόφυτη κεραία του ξωκλησιού του προφήτη Ηλία;

Μονοπάτι στα παλιά αχνάρια των μεταλλείων

πανοραμική φωτό με θέα στα βόρεια του νησιού (κάντε κλικ να ανοίξει πλήρως)

Εδώ και καιρό η Τοπική Επιτροπή Περιβάλλοντος και Πολιτιστικής Κληρονομιάς είχε ανακοινώσει την πρόθεση να αναδειχθούν κάποια μονοπάτια και παραδοσιακές διαδρομές του νησιού. Το περασμένο Σάββατο, λοιπόν, μία ομάδα της Επιτροπής μαζί με μερικούς ακόμη που είχαν δηλώσει ενδιαφέρον βάδισαν το παλιό μονοπάτι που ενώνει το Σπήλαιο Αντιπάρου με την περιοχή Μοναστήρια, όπως φαίνεται στο χάρτη (όλες οι φωτογραφίες ανοίγουν σε μεγαλύτερη ανάλυση).

Το μονοπάτι αυτό ακολουθεί τη διαδρομή των εργαζομένων στα παλιά μεταλλεία, ενεργά στις αρχές του περασμένου αιώνα και άπνοα και άσημα σήμερα.

Η ομάδα των περιπατητών βάδισε μέσα σε μια μαγευτική διαδρομή, που άλλαζε διαρκώς: το σεληνιακό έδαφος με τα διάσπαρτα σιδηρομεταλλεύματα και οι σπηλιές των μεταλλείων με τα απύθμενα πηγάδια, οι άνυδρες ποταμιές και οι θαμνώδεις πλαγιές που ανάδιδαν φασκόμηλο, τα ερειπωμένα πέτρινα κτίσματα, και το ξωκλήσι της Αγίας Ζώνης πλάι στην παραλία της θέσης Μοναστήρια.

Οι φωτογραφίες αποδίδουν μέρος μόνο της γοητευτικής διαδρομής: Λίγο μετά την εκκίνηση. Στο βάθος ο Σωρός

Βαδίζοντας προς το ψηλότερο σημείο του νησιού

ο Άη Γιώργης και το Δεσποτικό στο δρόμο για τον προφήτη Ηλία

ο αμαρτωλός Ακονητός,
σαρακοφαγωμένος από την απληστία λίγων και την αδράνεια περισσοτέρων

ένα πέτρινο χάλασμα και στο βάθος η παραλία

Ένα μπράβο σε όλους όσους προσπάθησαν να γίνει αυτή η πρώτη προσπάθεια ανάδειξης μονοπατιού στην Αντίπαρο.

Μπανάνες στην Αθήνα

Δίστηλος δήμαρχος

«Θα είμαι δήμαρχος όλων των Αθηναίων». Έτσι είχε πει ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης αναλαμβάνοντας τη δημαρχία. Το γεγονός ότι οι πάντες, δήμαρχοι και πρωθυπουργοί, όταν εκλέγονται, χρησιμοποιούν το ίδιο κλισέ για να το λησμονήσουν γρήγορα, δεν σημαίνει ότι εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να το λησμονήσουμε επίσης, κι ας γνωρίζουμε εξαρχής την βαρύγδουπη κενότητά του. Ο κ. Κακλαμάνης, λοιπόν, που κατά την αποτυχημένη θητεία του στο υπουργείο Υγείας δεν υπήρξε «υπουργός όλων των Ελλήνων», δεν θα μπορούσε να είναι και δήμαρχος όλων των Αθηναίων. Εξού και η πρόσφατη χοντροκομμένα διχαστική δήλωσή του:

«Οταν θα έρθει η ώρα που θα εγκαινιαστεί το γήπεδο του Παναθηναϊκού, θα στηθούν δύο στήλες. Στη μία στήλη θα αναγράφονται αυτοί που βοήθησαν για να γίνει η διπλή ανάπλαση και στην άλλη θα αναγράφονται αυτοί που την πολέμησαν. Και αυτή η δεύτερη στήλη θα είναι χωρισμένη στα δύο. Στο ένα μέρος θα είναι οι φυσικοί αυτουργοί που πολέμησαν την ανάπλαση και τους ξέρουμε –αυτός ο περιοδεύων θίασος που κάνει ενστάσεις επί παντός επιστητού– και οι ηθικοί αυτουργοί, που κρύβονται πίσω από τους φυσικούς αυτουργούς, και για τους οποίους όταν έρθει η ώρα θα μιλήσουμε και γι’ αυτούς». Με τέτοια «πολεμικά ανακοινωθέντα», ο κ. Κακλαμάνης ίσως περάσει στη μικροϊστορία με το παρατσούκλι «Δίστηλος Δήμαρχος», όπως ο κ. Αβραμόπουλος πέρασε σαν «καγκελάριος».

Ωστε, λοιπόν, ο κ. δήμαρχος, ενθουσιασμένος από την κατάσταση της πόλης του ως προς όλα τα υπόλοιπα, αποφάσισε να κρατάει κατάστιχα για να σημειώνει ποιοι οι καλοί καγαθοί και ποια τα αποβράσματα. Προφανώς, στην πολιτική του συνείδηση η ψήφος των Παναθηναϊκών είναι βαρύτατη: αν τη βάλει στο ένα τάσι της ζυγαριάς και βάλει στο άλλο τη νομιμότητα, έτσι όπως ελέγχεται από το Συμβούλιο της Επικρατείας (που μάλλον δεν έχει διαβρωθεί από τος κόκκινους του Ολυμπιακού ή του ΣΥΡΙΖΑ), το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, σαν να παίζει ο ΠΑΟ με το Μαρκόπουλο. Ως επικεφαλής της «Ιεράς Συμμαχίας» που πολεμά τον «περιοδεύοντα θίασο», ο κ. Κακλαμάνης έχει πολλούς συμμάχους: τους πιεστικά παρεμβαίνοντες υπουργούς, το ΠΑΣΟΚ, τον θορυβωδέστατο κ. Βωβό, τα μισά κανάλια, που σε μια βδομάδα ανέβασαν τους εργαζόμενους στον Βοτανικό από μερικές εκατοντάδες σε μερικές χιλιάδες, τους μεγαλοδημοσιογράφους που ανέκαθεν θεωρούσαν «φλούφληδες» τους οικολόγους, τον κ. Αδωνη Γεωργιάδη, που του πέφτει βαριά η δημοκρατία και οι θεσμοί της, γι’ αυτό και αναθεμάτισε το ΣτΕ. Ο στρατηγός–δήμαρχος προαναγγέλλει αντίδραση «που πρέπει να γίνει όχι σαν δήμος αλλά σαν πόλη, σαν ένα εκατομμύριο κάτοικοι αυτής της πόλης». Για το πράσινο τάχα; Οχι, για τους πράσινους...

του Π.Μπουκάλα

(Αφιερωμένο στα αγόμενα παιδιά που νομίζουν πως είναι μεγάλοι και στους φερόμενους μεγάλους που νομίζουν πως είναι παιδιά)

Κινήµατα έναντι της ακρίβειας µε φαντασία - αλλού φυσικά...

Ενώ ζούμε στον αστερισμό των Ρομπέν των σούπερ μάρκετ και στα λύτρα του κάθε Παναγόπουλου, στη Γαλλία ακτιβιστικά κινήματα προσφέρουν και άλλες λύσεις στο ζήτημα της φτώχειας και ακρίβειας. Πικνικ στα σουπερμαρκετ, γιγάντιες λαϊκές αγορές, γευσιγνωσία της μιζέριας και συνδρομητική γεωργία δείχνουν πώς η φαντασία υπερβαίνει ενίοτε την ασυδοσία των λίγων πλουτοκρατών.


Κινήµατα µε φαντασία

Μπορεί στην Ελλάδα η ασυδοσία των εµπορικών επιχειρήσεων και η ακρίβεια να αποτελεί ένα σχεδόν µόνιµο φαινόμενο, όµως, για χώρες όπως η Γαλλία, το κύµα ακρίβειας των τελευταίων µηνών –κυρίως στα τρόφιµα– αποτέλεσε µια οδυνηρή έκπληξη. Πόσο µάλλον που συνέπεσε µε τις πρώτες συνέπειες της οικονοµικής κρίσης που συµπίεσε ακόµα περισσότερο την αγοραστική δύναµη των νοικοκυριών, οδηγώντας ολοένα περισσότερα άτοµα –για πρώτη φορά και χαµηλόµισθους εργαζόµενους– στα συσσίτια και στις διανοµές τροφίµων… Έτσι, το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόµµα άρχισε να οργανώνει τα «πικνίκ στο σουπερµάρκετ». Το πρώτο από αυτά πραγµατοποιήθηκε τον περασµένο Σεπτέµβριο, στο Carrefour του Σαιν Ντενί, ενός κατεξοχήν εργατικού προαστίου τού Παρισιού, σε συνεργασία µε την «επιτροπή τού πρεκαριάτου» (comité précarité) που έχουν συγκροτήσει άνεργοι, εργαζόµενοι που πλήττονται από την επισφάλεια και την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και εργαζόµενοι φοιτητές.

Τα µέλη του µπήκαν στο σουπερµάρκετ σαν συνηθισµένοι πελάτες και γέµισαν τα καρότσια τους µε κάθε είδους τρόφιµα. Όµως, δεν είχαν την παραµικρή πρόθεση να περάσουν από τα ταµεία: ξαφνικά, άπλωσαν ένα τραπεζοµάντιλο, τοποθέτησαν πάνω του τα τρόφιµα, τα ποτά και γλυκά που είχαν πάρει από τα ράφια και, µε το σύνθηµα «οι µεγάλες εµπορικές επιχειρήσεις ροκανίζουν την αγοραστική µας δύναµη, ας ροκανίσουµε κι εµείς τα κέρδη τους», κάλεσαν την έκπληκτη πελατεία τού σουπερµάρκετ σε ένα δωρεάν κολατσιό.Αυτό το εγχείρηµα επαναλαµβάνεται, και µάλιστα πραγµατοποιείται πάντα στα τέλη τού µήνα, όταν ο µισθός των περισσότερων εργαζόµενων έχει ήδη εξαντληθεί (καθώς αλυσίδες όπως η Carrefour αύξησαν τις τιµές τους κατά 9% κατά τη διάρκεια του πρώτου οκταµήνου τού 2008) µε αποτέλεσµα να είναι ακόµα περισσότερο δεκτικοί στο µήνυµα των προκηρύξεων που τους µοιράζονται: αύξηση των χαµηλών µισθών κατά 300 ευρώ (ο µεικτός βασικός µισθός ανέρχεται σε 1.300), πάγωµα των τιµών, φορολόγηση των κερδών των µεγάλων εµπορικών επιχειρήσεων, κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης…
Τις περισσότερες φορές, αυτή η πρωτοβουλία– την οποία συχνά καλύπτουν και τα µέσα ενηµέρωσης– συναντά αρκετά µεγάλη αποδοχή, έως και τον ενθουσιασµό των πελατών· µάλιστα, αν κρίνει κανείς από το ύφος τους, σε ορισµένες περιπτώσεις θα πρέπει να ενθουσιάζει ακόµα και τους σεκιουριτάδες που καλούνται να διώξουν τους ακτιβιστές από το κατάστηµα (οι τελευταίοι αποτελούν έναν από τους κατεξοχήν κλάδους που πλήττεται από την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων).

Από την πλευρά του, το Γαλλικό Κοµµουνιστικό Κόµµα βρήκε δύο πρωτότυπους τρόπους για να αντιδράσει στις έρευνες που διαπίστωναν το πόσο έχει ακριβύνει η υγιεινή διατροφή, µετατρεπόµενη πλέον σε ταξικό προνόµιο (ενδεικτικά, η τιµή των λαχανικών και των φρούτων αυξήθηκε κατά 10,5% και 15% αντίστοιχα, µε αποτέλεσµα η δαπάνη µιας τετραµελούς οικογένειας µονάχα για αυτά τα προϊόντα να φτάνει στο 12,6% του βασικού µισθού): σε συνεργασία µε το Συνδικάτο των Οικογενειακών Γεωργικών Επιχειρήσεων (Modef), µετέτρεψε την πλατεία τής Βαστίλης, στο κέντρο τού Παρισιού, σε γιγάντια λαϊκή αγορά στην οποία οι παραγωγοί πουλούσαν στους Παριζιάνους φρούτα και λαχανικά στην τιµή ακριβώς που τα πουλάνε στις µεγάλες αλυσίδες των σουπερµάρκετ, µέσα από τις οποίες διακινείται το µεγαλύτερο ποσοστό των νωπών τροφίµων στη χώρα. Εκατοντάδες καταναλωτές στήθηκαν σε µια τεράστια ουρά για να επωφεληθούν από τις πάµφθηνες τιµές σε 17 τόνους αγροτικών προϊόντων, αλλά και για να εκφράσουν µε αυτόν τον τρόπο τη διαµαρτυρία τους για τις ληστρικές τιµές των σουπερµάρκετ που επωφελούνται από τη δεσπόζουσα θέση τους, για να µειώσουν το εισόδηµα των αγροτών και να συµπιέσουν την αγοραστική δύναµη των µισθωτών. Για να γίνει περισσότερο υποφερτή η αναµονή, µέλη τού κόµµατος µοίραζαν σε όσους περίµεναν στην ουρά φρούτα αλλά και την «Humanité», η οποία εκείνη την ηµέρα είχε στο πρωτοσέλιδό της ένα αφιέρωµα στη «Μεγάλη ληστεία στα φρούτα και στα λαχανικά».

(δείτε το βίντεο)

Γευσιγνωσία

Δύο µήνες νωρίτερα, αντιδρώντας στις δηλώσεις τού Σαρκοζί ότι η αύξηση της αγοραστικής δύναµης θα προέλθει από τον ανταγωνισµό των σουπερµάρκετ (µάλιστα, γι’ αυτόν τον λόγο η γαλλική Δεξιά κατάργησε όλους τους περιορισµούς που είχαν τεθεί στο άνοιγµα νέων σουπερµάρκετ, έτσι ώστε να προστατεύεται το µικρό εµπόριο και η αισθητική των πόλεων), αλλά και στη διαφηµιστική εκστρατεία τού hard discount σουπερµάρκετ CASINO, που «χτυπάει την ακρίβεια» προσφέροντας στον γάλλο εργαζόµενο ένα «πλήρες γεύµα µε 0,94 ευρώ», το ΚΚΓ πραγµατοποίησε στο εστιατόριο της γαλλικής Βουλής µια «γευσιγνωσία» αυτού ακριβώς του γεύµατος, στην οποία είχαν προσκληθεί όλοι οι βουλευτές, δηµοσιογράφοι κι ένας διατροφολόγος. Μάλιστα, οι διοργανωτές είχαν την έµπνευση να τυπώσουν έναν κατάλογο στον οποίο αυτά τα –κατά γενική οµολογία– εντελώς άνοστα φαγητά παρουσιάζονταν µε εξαιρετικά ποµπώδεις εκφράσεις, όπως ακριβώς συνηθίζεται στα υπερπολυτελή εστιατόρια στα οποία έχει ιδιαίτερη αδυναµία ο Σαρκοζί.

Όµως, µεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσίαζαν οι δηλώσεις τού διατροφολόγου: «Αίσχος, αυτά τα λουκάνικα είναι άθλια: 28% λίπος και µονάχα 11% πρωτεΐνες. […] Αν τρέφεται κανείς µε παρόµοια προϊόντα µεσηµέρι βράδυ, θα καταστρέψει το συκώτι του και θα υποφέρει από ιδιαίτερα υψηλή χοληστερίνη». Κι οι βουλευτές-αµφιτρύωνες συνόψισαν: «Το ζητούµενο δεν είναι να ενοχοποιήσουµε όλους όσους δεν έχουν άλλη επιλογή για να τραφούν. Αντίθετα, αντί η κυβέρνηση να ευνοεί τα σουπερµάρκετ, καλά θα έκανε να δώσει αυξήσεις στους χαµηλόµισθους, έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα να τρέφονται πιο υγιεινά».

Τον δε περασµένο Απρίλιο, µια οµάδα αγροτοσυνδικαλιστών, µέλη τής Conféderation Paysanne, βρήκαν έναν πολύ πιο πρωτότυπο τρόπο διαµαρτυρίας για τα υπερκέρδη που αποκοµίζουν οι γαλακτοβιοµηχανίες εις βάρος τόσο των παραγωγών όσο και των καταναλωτών: επτά από αυτούς έσπασαν ένα βράδυ την µπάρα τής εισόδου τού εργοστασίου τής Nestlé στο Quincy, έφτασαν µε τα αυτοκίνητά τους ώς τις αποθήκες και τα φόρτωσαν µε γαλακτοκοµικά προϊόντα, τα οποία στη συνέχεια µοίρασαν στους κατοίκους ενός υποβαθµισµένου προαστίου τής Λιλ, µαζί µε τις προκηρύξεις τής οργάνωσής τους.

Όταν παραπέµφθηκαν στο δικαστήριο, χρησιµοποίησαν το εδώλιο ως βήµα για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώµης. Μερικές από τις δηλώσεις τους παρουσιάζουν ενδιαφέρον: «Το λαρδί που πουλάω σε µια θυγατρική τής Nestlé προς 2 ευρώ το κιλό, πουλιέται στο σουπερµάρκετ προς 9,60», «Ως Χριστιανός και ως άνθρωπος, δεν δέχοµαι να πηγαίνει διαρκώς ο πλούτος µονάχα στις τσέπες ορισµένων», «Είχαµε πάει στην έδρα τής Nestlé, στο Vevay τής Ελβετίας, για να διαµαρτυρηθούµε. Οι σεκιουριτάδες τής εταιρείας µε χτύπησαν µε τα γκλοµπ τους και µε τραυµάτισαν στα χέρια», «Κλοπή; Όλη η επιχείρηση που οργανώσαµε κόστισε στη Nestlé όσα κλέβει από έναν µονάχα κτηνοτρόφο επί ένα χρόνο. Η Λιλιάν Μπετενκούρ (ιδιοκτήτρια της L’Oréal, το πιο πλούσιο άτοµο στη Γαλλία) που κατέχει το 5% τής Nestlé, εισπράττει ως µέρισµα 70 εκατοµµύρια ευρώ το χρόνο. Αυτοί είναι οι κλέφτες!»

Συνδροµητική γεωργία

Τέλος, το οικολογικό κι εναλλακτικό κίνηµα εφαρµόζει εδώ κι αρκετά χρόνια τον θεσµό των Amap, µια µορφή «συνδροµητικής γεωργίας»: παρακάµπτοντας όλα τα κυκλώµατα εµπορίας, οι κάτοικοι των µικρών και µεσαίων πόλεων συµφωνούν να πληρώνουν ένα πάγιο ποσό σε έναν αγρότη (ή σε µια οµάδα αγροτών) και σε αντάλλαγµα να λαµβάνουν κάθε βδοµάδα ένα «καλάθι» αγροτικών προϊόντων, συνήθως βιολογικών ή «ήπιας γεωργίας» (ελάχιστη χρήση φυτοφαρµάκων και λιπασµάτων). Έτσι, εξασφαλίζουν σε ενδιαφέρουσα τιµή προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας και φρεσκάδας (πράγµα καθόλου αυτονόητο τη στιγµή που στη Γαλλία τα περισσότερα φρούτα και κηπευτικά είναι εισαγόµενα, από Ισπανία και Ιταλία ώς Νέα Ζηλανδία…!)

βρήκαμε το άρθρο εδώ