28 Φεβ 2009

Οι Γερμανοί δεν ξανάρχονται....


Το παρακάτω άρθρο, ανταπόκριση από το Βερολίνο, θίγει τρία σοβαρά ζητήματα, που τα βλέπουμε γύρω μας και εθελοτυφλούμε. Την ακρίβεια των τουριστικών υπηρεσιών, την αναλγησία των Ελλήνων για τα ζώα και την έλλειψη καθαριότητας. Παρουσιάζονται ως τρεις βασικοί λόγοι που κάποιοι (Γερμανοί) τουρίστες δεν θα επισκεφτούν τη χώρα μας φέτος.


Πολλή συζήτηση και εξαγγελίες για την τουριστική πολιτική γίνονται τις ημέρες αυτές στην Ελλάδα. Από τη χώρα (Γερμανία) που μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία στέλνει σ' εμάς τους περισσότερους τουρίστες, να κάνουμε ορισμένες διαπιστώσεις:

Η Ελλάδα έχει ένα σημαντικό συγκριτικό μειονέκτημα τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τους ανταγωνιστές της. Εχει γίνει μια πολύ ακριβή χώρα, με υπηρεσίες που χρειάζονται σοβαρή βελτίωση. Σε όλους τους τομείς ο τουρίστας που έρχεται στην Ελλάδα θα δώσει τα διπλάσια χρήματα απ' ό,τι θα έδινε σε άλλους προορισμούς, που προσφέρουν περίπου τα ίδια με εμάς. Αυτό, αν το συνδυάσουμε με τη μεγάλη οικονομική κρίση, που κάνει όλο και πιο πολλούς Γερμανούς να σκέφτονται το πού θα δώσουν τα λεφτά τους, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στο θέμα του τουρισμού.

Υπάρχουν όμως και άλλοι τομείς στους οποίους η Ελλάδα υστερεί σημαντικά και για τους οποίους οι ιθύνοντες στην Αθήνα φαίνεται να μη λογαριάζουν στα σοβαρά.

Εχουμε και άλλες φορές γράψει από τη στήλη αυτή ότι η πλειονότητα των παραπόνων που φθάνουν στις διπλωματικές μας αντιπροσωπείες στη Γερμανία, είναι δύο ειδών, εκτός από την ακρίβεια: η μια κατηγορία αφορά την καθαριότητα σε δημόσιους χώρους, στην ύπαιθρο, στις ακτές και τη θάλασσά μας. Η Ελλάδα εκεί, για πολλούς τουρίστες που προέρχονται από βορειοευρωπαϊκές χώρες, παρουσιάζει τριτοκοσμική εικόνα.

Σε πολλά νησιά μας, για παράδειγμα, κυρίως το καλοκαίρι, αλλά και τους χειμερινούς μήνες, η ύπαιθρος είναι γεμάτη με κάθε είδους σκουπίδια. Δρόμοι που οδηγούν προς τουριστικά και αρχαιολογικά αξιοθέατα κατακλύζονται από πλαστικά μπουκάλια, κουτιά αναψυκτικών, πλαστικές σακούλες και άλλα απορρίμματα που συν τοις άλλοις ρυπαίνουν βαριά το περιβάλλον. Βασικό ρόλο στην κατάσταση αυτή παίζει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, που δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τον ρόλο της στην προστασία του περιβάλλοντος και την εικόνα που διαμορφώνουν οι ξένοι που επισκέπτονται τη χώρα μας.

Ως δικαιολογία, πολλοί τοπικοί άρχοντες προβάλλουν την έλλειψη κονδυλίων για τις υπηρεσίες καθαριότητας. Αν κάποιοι δήμοι είχαν περισσότερη φαντασία θα μπορούσαν να μετατρέψουν τα σκουπίδια αυτά σε κονδύλια. Για παράδειγμα, εάν μάζευαν τους τόνους πλαστικών μπουκαλιών και κουτιών αλουμινίου για αναψυκτικά, θα είχαν τη δυνατότητα να τα ανακυκλώνουν συστηματικά και να κερδίζουν χρήματα από την υπόθεση αυτή, ενώ την ίδια στιγμή θα είχαμε μια πιο όμορφη και περισσότερο καθαρή Ελλάδα.

Επίσης, ένας άλλος βασικός τομέας ο οποίος σοκάρει Γερμανούς -και όχι μόνο- που επιλέγουν τη χώρα μας για τουρισμό, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα αδέσποτα, αλλά και γενικότερα τα ζώα. Εχουμε ήδη γράψει ότι δύο φορές έχουν γίνει διαδηλώσεις έξω από την ελληνική πρεσβεία στο Βερολίνο τα τελευταία χρόνια και οι δύο αφορούσαν τη μεταχείριση των αδέσποτων. Καμιά ηγεσία του ελληνικού υπουργείου Τουρισμού δεν έχει μέχρι στιγμής λάβει μέτρο στον τομέα αυτό.

Η εικόνα των πεινασμένων, διψασμένων και άρρωστων αδέσποτων που σέρνονται στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και της επαρχίας, τείνει να γίνει σήμα κατατεθέν της χώρας μας. Και για τον λόγο αυτό, πολλοί δηλώνουν ότι δεν θέλουν να επισκεφθούν ξανά τη χώρα μας, ενώ κάποιοι πιο ευαίσθητοι -τους οποίους εμείς πολλές φορές αντιμετωπίζουμε εχθρικά- βάζουν λεφτά από την τσέπη τους και χρόνο πολύτιμο από τη ζωή τους για να στήσουν ειδικά καταφύγια, προκειμένου να περιθάλψουν και να φροντίσουν τα δικά μας αδέσποτα.

Γεύση από Βερολίνο-Ελευθεροτυπία

Το καλύτερο κρυμμένο μυστικό της Παρασκευής...

Τέσσερα χρόνια τώρα οι προβολές ταινιών της Παρασκευές στο σχολείο (τα μεσημέρια για τους μικρούς και τα βράδια για τους ενήλικες) πασχίζουν να καθιερωθούν ως μία άλλη πρόταση στο μονοδιάστατο τρόπο διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου κατά τη χειμερινή περίοδο.

Οι φετινές κινηματογραφικές βραδιές στην αίθουσα Καλουδά αποτελούν πλέον αυτό που από την αρχή ήταν σκοπός τους. Να διασκεδάσουν, να ψυχαγωγήσουν, να κινητοποιήσουν αδρανή συναισθήματα και να κεντρίσουν το πνεύμα σε έναν ευρύ αριθμό ατόμων.

Ένας σταθερός πυρήνας 30 ατόμων, που κάποιες φορές έφτασε και τους 90 θεατές, έκανε τις χειμωνιάτικες Παρασκευές πιο ζεστές. Ντόπιοι, επισκέπτες από τη Πάρο, αγγλόφωνοι αλλοδαποί, δημόσιοι υπάλληλοι, έδωσαν το τακτικό παρόν τους στις προβολές. Όλα δείχνουν ότι ο θεσμός των προβολών έχει πλέον καθιερωθεί.


Οι προβολές συνεχίζονται. Όσοι πιστοί και σινεφίλ προσέλθετε. Έχουμε και μεζέδες στο διάλειμμα...

26 Φεβ 2009

Χάι τεκ σχολείο: Να χαρεί κανείς ή να μελαγχολήσει;


Σε ένα ορεινό χωριό του Πηλίου, στο Μούρεσι, ξεκίνησε εδώ και λίγο καιρό μια προσπάθεια που έχει ήδη προβληθεί από τα (έντυπα) μέσα ενημέρωσης. Χάρη στο μεράκι και την προσωπική προσπάθεια ενός δασκάλου και μερικών ακόμα πολιτών στήθηκε η πρώτη ψηφιακή τάξη στη χώρα μας. Η είδηση παρουσιάστηκε, το εγχείρημα επαινέθηκε, οι εμπνευστές δικαιώθηκαν, οι μαθητές αναβαθμίστηκαν και, γενικά, όλα φαντάζουν ρόδινα στο μικρό χωριό. Και ίσως είναι.

Πέρα, ωστόσο, από τα εύσημα για την προσπάθεια αυτή δε μπορεί να μην γεννιέται η πικρία για το προφανές: Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι αυτό που οπουδήποτε αλλού στον δυτικό, τουλάχιστον, κόσμο είναι αυτονόητο, εδώ πραγματοποιείται μόνο με ιδωτική πρωτοβουλία, δωρεές, φιλότιμο και προσωπική αφοσίωση. Αντί, δηλαδή, η κεντρική παρέμβαση του κράτους να προηγείται, εδώ έπεται.

Δε μπορει παρά να δώσει κανείς πολλά συγχαρητήρια στην πρωτοβουλία του δασκάλου της Στ' τάξης Μ. Χειλαδάκη, να ευχηθεί καλή επιτυχία στο εγχείρημά του και, παράλληλα να ευχηθεί αυτή η προσπάθεια να παρακινήσει τους κρατικοδίαιτους ανάλγητους του χώρου της Παιδείας να εκσυγχρονίσουν επιτέλους την παρωχημένη μας εκπαίδευση χωρίς να περιμένουν τους ταλαίπωρους εκπαιδευτικούς να κινήσουν γη και ουρανό για ένα ψηφιακό εκπαιδευτικό περιβάλλον.

Εδώ είναι το ιστολόγιο της ψηφιακής τάξης. Επισκεφθείτε όμως και το αντίστοιχο ιστολόγιο του σχολείου του νησιού μας. Μόλις ξεκίνησε και καλό είναι να το στηρίξουμε. Έτσι κι αλλιώς το σχολείο μας, όπως έχει ξαναγραφτεί, αποτελεί κόσμημα για το νησί.

To άρθρο της Μαρίας Μυστακίδου (Ελευθεροτυπία):

Οι καλές ιδέες, για να πραγματωθούν, χρειάζονται προγραμματισμό. Οι πραγματικά σπουδαίες ιδέες πραγματώνονται αυθόρμητα και στα ξαφνικά. Για την υλοποίησή τους αρκούν μονάχα όραμα και μεράκι!

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη ψηφιακή τάξη στη χώρα μας. Η πρώτη τάξη Δημοτικού σχολείου που τόλμησε να παροπλίσει βιβλία, μολύβια και γομολάστιχες, και εδώ και σχεδόν έναν μήνα λειτουργεί με laptop, ποντίκια και e-books.

Τη στιγμή που γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για την Παιδεία και τις αλλαγές που αυτή χρειάζεται, στο 2ο Δημοτικό σχολείου Μουρεσίου του Πηλίου ο δάσκαλος της Στ' τάξης Μανώλης Χειλαδάκης, με τη συνδρομή της διευθύντριας Πολυξένης Μήτσιου και τη σύμφωνη γνώμη και παρότρυνση του σχολικού σύμβουλου Κυριαζή Πόρποδα, αποφάσισε να κολυμπήσει στα βαθιά και να μετατρέψει τη Στ' δημοτικού στην πρώτη tech τάξη της Ελλάδας!

Συζητώντας με τους μαθητές του, αποφάσισαν να επενδύσουν τα χρήματα από τα κάλαντα των Χριστουγέννων στην αγορά laptop. Τα παιδιά έβαλαν τα δυνατά τους, οι γονείς βοήθησαν, αλλά η έρευνα αγοράς έδειξε ότι το κεφάλαιο δεν ήταν αρκετό. Δεν απογοητεύτηκαν όμως. Δάσκαλος και διευθύντρια απευθύνθηκαν στον δήμαρχο Κωνσταντίνο Λεβέντη, του μίλησαν για το εγχείρημα και εκείνος συμφώνησε να χρηματοδοτήσει με το υπόλοιπο ποσόν την αγορά 13 laptop, ένα για κάθε «εκτάκι».

Από 'κεί και μετά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ο Μανώλης Χειλαδάκης πέρασε σε μορφή pdf όλα τα σχολικά βιβλία μέσα στα laptop των παιδιών και ξεκίνησε, εκτός από τη διδασκαλία της ύλης, να κάνει στα 13 καταχαρούμενα πιτσιρίκια και μαθήματα υπολογιστών.

«Αρκετά από τα παιδιά ήξεραν ήδη να χειρίζονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές», είπε στην «Ε» ο κ. Χειλαδάκης. «Ετσι τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Ομως και πάλι είχαμε να οργανωθούμε και να συνηθίσουμε σε μια εντελώς διαφορετική δομή διαβάσματος και συνεργασίας. Σ' αυτό βοήθησαν πολύ τα παιδιά, που αμέσως λάτρεψαν τον καινούργιο τρόπο που γίνονταν τα μαθήματα. Εχετε δει παιδιά να μη θέλουν να βγουν διάλειμμα;», ρώτησε γελώντας.

«Και οι γονείς πώς δέχτηκαν την αλλαγή αυτή;», επέμενα δύσπιστη. «Δεν μαγκώθηκαν κάπως; Δεν προβληματίστηκαν που βιβλία και τετράδια παροπλίζονται;».
«Προτού ξεκινήσουμε οτιδήποτε, κάναμε μια μίνι σύσκεψη με τους γονείς», μας είπε. «Αλλωστε ένιωθα ότι, αν δεν έχω και τη δική τους συμπαράσταση, δεν θα μπορούσα να προχωρήσω. Ηταν στο σύνολό τους πολύ δεκτικοί και τους άρεσε η ιδέα. Οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι και έχουν καταλάβει τη σπουδαιότητα του μέσου. Κακά τα ψέματα. Οσο και να μην το θέλουμε, στο κοντινό μέλλον έτσι θα γίνονται τα μαθήματα».

Ο κ. Χειλαδάκης είχε απόλυτο δίκιο και το ήξερα, αλλά από την άλλη γνωρίζω καλά ότι σε αυτές τις περιπτώσεις στην αρχή βρίσκουν... αντίσταση. Οπότε επέμενα. «Και οι συνάδελφοί σας;»
«Αυτοί έχουν όντως πρόβλημα», απάντησε σκασμένος στα γέλια. «Γιατί και οι δικές τους τάξεις στην αρχή ζήλεψαν. Τα παιδιά της Δ' και Ε' τάξης ήθελαν και εκείνα μάθημα με laptop. Τους είπαμε λοιπόν την αλήθεια. Οτι ξεκινάμε κάτι φιλόδοξο, ότι τα χρήματα δεν φτάνουν για όλες τις τάξεις, αλλά, αν η Στ' πετύχει, από του χρόνου το πρόγραμμα αυτό θα επεκταθεί και σε άλλες τάξεις».
«Και πώς ακριβώς δουλεύετε;»
«Κατ' αρχάς, πέρασα όλη την ύλη της Στ' Δημοτικού σε μορφή pdf στα laptop των παιδιών. Μετά χρειάστηκε να κάνουμε κάποια μαθήματα για το πώς χρησιμοποιούμε το καινούργιο εργαλείο. Πώς γράφουμε, πώς αποθηκεύουμε, πώς διαβάζουμε. Ακόμα δεν έχουμε "πετάξει" εντελώς τα βιβλία, αλλά τα ανοίγουμε πολύ λιγότερο, και το πιο σημαντικό: τα βιβλία μένουν στην τάξη και το βάρος της σχολικής τσάντας έχει μειωθεί κατά 4-5 κιλά. Τα παιδιά έρχονται στο σχολείο κουβαλώντας μόνο ένα πανάλαφρο laptop».
«Και οι εργασίες; Τα προβλήματα Μαθηματικών; Οι εκθέσεις;»
«Γράφονται όλα στο laptop. Αλλος φάκελος για τα βιβλία, και άλλος για να αποθηκεύουμε τα e-τετράδια».
«Ως εδώ όλα καλά, λοιπόν».
«Βοήθησε η τύχη του πρωτάρη», μου εκμυστηρεύτηκε ο δαιμόνιος δάσκαλος. «Γιατί το θέμα δεν είναι η ψηφιακή τάξη να λειτουργήσει μόνο φέτος και από του χρόνου να ξαναγυρίσουμε στα ίδια».
«Τι ακριβώς χρειάζεστε από εδώ και πέρα;». «Αυτή τη στιγμή, μια θετική απάντηση από τον ΟΤΕ για εγκατάσταση Ιντερνετ. Ετσι θα μπορέσουμε να εμπλουτίσουμε με κείμενα και πηγές το μάθημα, να γνωρίσουν τα παιδιά τι να προσέχουν και τι να αποφεύγουν, αλλά και θα "ανεβάσουμε" στον Ιστό τα ημερολόγιά τους, που τα γράφουν από την πρώτη μέρα που έπιασαν τα laptop στα χέρια τους και περιγράφουν τη μαθησιακή τους εμπειρία. Θα έχουμε το δικό μας blog δηλαδή».
«Και μετά;», επιμένω φορτικά.
«Μετά... έναν χορηγό, για να αγοράσουμε laptop για του χρόνου! Τα μηχανήματα που αγοράσαμε φέτος, ανήκουν στα παιδιά. Είναι τα προσωπικά τους εργαλεία. Στο τέλος της χρονιάς θα είναι γεμάτα από σημειώσεις, εργασίες, όλο τον κόπο και τις γνώσεις τους. Τους ανήκουν δικαιωματικά».

24 Φεβ 2009

Η ψυχοθεραπεία της ερασιτεχνικής γραφής


Αφιερωμένο στους κεντρομόλους bloggers και σε όσους κρατάνε φύλλα από τις σκέψεις τους που ποτέ δε θα διαβάσουμε.


Ένα ημερολόγιο, στίχοι που δεν θα γίνουν ποτέ τραγούδι- ακόμη και αποτυχημένα ποιήματα μπορεί να βοηθήσουν όσους το επιχειρήσουν να διαχειριστούν καλύτερα τα συναισθήματά τους και να νιώσουν χαρούμενοι, υποστηρίζουν Αμερικανοί ψυχολόγοι.

Oνόμασαν την ανακάλυψή τους «το φαινόμενο της Βridget Jones», από τη γνωστή ταινία του Χόλιγουντ, όπου η πρωταγωνίστρια αποτυπώνει την συναισθηματική της ζωή σε ημερολόγιο. «Το γράψιμο αποτελεί διαδικασία η οποία ηρεμεί την ψυχή και τον νου διότι επιτρέπει στο άτομο να εκφράσει τα συναισθήματά του, να αποστασιοποιηθεί από αυτά και να δει αυτό που τον απασχολεί από διαφορετική οπτική γωνία. Δεν έχει τόση σημασία το περιεχόμενο, όση η διαδικασία της συγγραφής, γιατί αυτή είναι που διεγείρει τα συναισθηματικά κέντρα του εγκεφάλου, αλλά και τις ορμόνες της ευεξίας» σημειώνει στα «ΝΕΑ» η κ. Λίζα Βάρβογλη, ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια και επιστημονική συνεργάτιδα του Παντείου Πανεπιστημίου.

Σύμφωνα με έρευνα ομάδας ψυχολόγων στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες, καταγράφοντας κανείς τα συναισθήματά του βοηθάει τον εγκέφαλό του να ξεπεράσει ό,τι τον αναστατώνει, με αποτέλεσμα να νιώθει πιο ήρεμος και χαρούμενος. Οι εθελοντές που έλαβαν μέρος υπεβλήθησαν σε μια εγκεφαλική εξέταση με την έναρξη του προγράμματος, αλλά και στο τέλος, αφού έγραφαν τις σκέψεις τους επί τέσσερις συνεχόμενες ημέρες επί είκοσι λεπτά την ημέρα. Οι μισοί έπρεπε να γράφουν για πρόσφατα συναισθήματά τους και οι άλλοι μισοί ό,τι ήθελαν. Η πρώτη ομάδα έδειξε μεγαλύτερη δραστηριότητα στον δεξιό πλάγιο προμετωπιαίο φλοιό του εγκεφάλου, ο οποίος ευθύνεται για την άμβλυνση της νευρικής δραστηριότητας που συνδέεται με τα έντονα συναισθήματα. Οι επιστήμονες επισημαίνουν μάλιστα ότι δεν έχει καμία σημασία τι γράφει κανείς και τονίζουν ότι η διαδικασία είναι αυτή που κάνει τη διαφορά για τον εγκέφαλο.


Θετικότερη επίδραση στους άνδρες

ΤΑ ΔΥΟ βασικά ευρήματα της έρευνας ήταν πως το γράψιμο έχει μεγαλύτερη- και άρα πιο θετική- επίδραση τους άνδρες, όπως και ότι ο εγκέφαλος επωφελείται περισσότερο όταν γράφει κανείς με το χέρι σε σχέση με την πληκτρολόγηση.

Σύμφωνα με την κ. Λίζα Βάρβογλη, «οι γυναίκες εκφράζουν με μεγαλύτερη ευκολία τα συναισθήματά τους και είναι πιο εξοικειωμένες με τη διαδικασία ανοίγματος της ψυχής απ΄ όσο οι άνδρες. Έτσι, όταν οι άνδρες έχουν τη νέα αυτή εμπειρία της γραπτής συναισθηματικής έκφρασης, έχουν και μεγαλύτερο όφελος».

Η ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια επισημαίνει ότι το γράψιμο μπορεί να είναι ισχυρότερο «χαλαρωτικό» για τον εγκέφαλο σε σχέση με την προφορική αφήγηση, επειδή όπως σημειώνει: «Η τελευταία δεν προσφέρει την αίσθηση του χειροπιαστού που δίνει η καταγραφή. Με άλλα λόγια, το άτομο που καταγράφει τα συναισθήματά του έχει και μια ευκαιρία να συλλογιστεί πάνω σε αυτά και να αποκτήσει άλλη κατανόηση, χωρίς να αμφισβητεί την εγκυρότητά τους ή τον εαυτό του, κάτι που μπορεί να του συμβεί πιο εύκολα όταν διηγείται».


«Έξω από τη νοοτροπία του Έλληνα»

Η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ των συναισθημάτων δεν είναι πάντα η πιο ενδεδειγμένη «ψυχοθεραπεία». «Το να πάρει κανείς τα συναισθήματά του και να τα καταγράψει βοηθά, μιας και δίνει τη δυνατότητα με το να τα επεξεργαστείς να έρθεις σε επαφή μαζί τους, να τα βιώσεις και να τα καταθέσεις», σημειώνει η κ. Τόνυ Ευαγγελοπούλου, ψυχολόγος- ακουστικοφωνολόγος. Επισημαίνει όμως ότι οι άνθρωποι που θα μπουν στη διαδικασία αυτή είναι πολύ λίγοι- και η αιτία; Όπως αναφέρει, «Θέλει προσπάθεια και χάρισμα». Υπάρχει όμως, σύμφωνα με την ψυχολόγο, και ένας ακόμη λόγος που αφορά ειδικά τους Έλληνες: «Η αποτύπωση των συναισθημάτων στο χαρτί είναι μηχανισμός μιας κουλτούρας διαφορετικής από τη δική μας. Ταιριάζει περισσότερο στην αγγλοσαξονική νοοτροπία. Ο Έλληνας είναι συνήθως εξωστρεφής χαρακτήρας και θα προτιμήσει να βγάλει τα συναισθήματα του με άλλον τρόπο. Θα φωνάξει για παράδειγμα ή θα μιλήσει με τις ώρες με οικείους ανθρώπους. Με δυο λόγια θα καταφύγει στον προφορικό λόγο και στον διάλογο», υποστηρίζει.

πηγή: τα ΝΕΑ

(Άραγε αν οι αιρετοί γελωτοποιοί κρατάγανε ημερολόγιο, τι θα γράφανε;;;)

23 Φεβ 2009

Τα δικά μας Όσκαρ είναι εδώ...


Σπάμε το μονοπώλιο του Χολλυγουντ και εισβάλλουμε στα άδυτα του κινηματογραφικού υποκόσμου.
Μετά από ενδελεχή μελέτη και αναζήτηση, ο μάγος του αντίπαρος-blog αποκαλύπτει τα Όσκαρ που απέκρυψαν οι Αμερικανοί.
Ελλαδάρα είσαι αξεπέραστη....

Ευχαριστούμε για άλλη μια φορά το φιλικό και ομογάλακτο ibisclub για την ταχεία και πολύτιμη συνδρομή του

Wall-E (To σουφλορομποτάκι)
Μέσα σε μία μεταβιομηχανοποιημένη κοινωνία τα σκουπίδια πνίγουν τον πλανήτη. Το ακούραστο σουφλορομποτάκι όμως στέκει άγρυπνος φρουρός στη χωροαταξία των σκουπιδιών. Το σουφλορομποτάκι ταξινομεί κάθε απόρριμμα με μεγάλη προσοχή διατηρώντας τον πλανήτη καθαρό και κατοικήσιμο.
Το σουφλορομποτάκι αναδεικνύεται ο μέγας χωροτάκτης της χρονιάς και δικαιωματικά θέτει υποψηφιότητα για τα φετινά Όσκαρ.

Milk (Ο Γαλαμάνης)
Στη συντηρητική πρωτεύουσα του 2009 ένας κρυπτοφυλομόφιλος δημοτικός σύμβουλος καταφέρνει να φτάσει στη δυσθεώρητη κορυφή της δημοτικής αρχής της πόλης. Δήμαρχος. Ο κόσμος αντιμετωπίζει τον Galamoney με σκεπτικισμό στην αρχή.

Ωστόσο, με πρωτοποριακές ενέργειες ο Δήμαρχος κλέβει τις καρδιές όλων.
Όλοι θυμούνται το χριστουγεννιάτικο δέντρο-λαμπάδα που ζέσταινε τους άστεγους καταστηματάρχες ή, πάλι, την επιτυχημένη του ατάκα στους άστεγους σε πρωτοχρονιάτικη γιορτή: «Άντε και του χρόνου πάλι εδώ μαζί.»


Κορυφαία ωστόσο στιγμή της δημοτικότητάς του είναι όταν μπερδεύει την αποτρίχωση των ευαίσθητων περιοχών με την απαλλοτρίωση των ευαίσθητων ζωνών –πάρκων της πόλης. Αρχικά ο κόσμος αντιδρά, αλλά σύντομα όλοι οι λογικά σκεπτόμενοι ξυρισμένοι νεοχαζοί πολίτες επικροτούν με δυναμισμό την κίνηση του Δημάρχου-ορόσημο.

Τελικά, λίγο πριν αγιοποιηθεί από τους αγίους κτηματοπατέρες δολοφονείται από τον πολιτικό του αντίπαλο και ηγέτη της δημοτικής παράταξης «Αθήνα - Ανοιχτοί Κώλοι» Αλέξη
Πρίτσα.
Λίγο πριν αποχαιρετίσει το μάταιο τούτο κόσμο ο χαρισματικός Γαλαμάνης (Galamoney) θα φωνάξει τσιρίζοντας: “για σένα λιώνω μάθε το και μ’ έχεις κάνει βωβό…” .

Δικαιωματικά κερδίζει την υποψηφιότητα για φέτος.


Dark Knight (o Θεοσκότεινος Ιππότης Κούγιαμαν) Η μάχη για την κάθαρση του Εxarheia City από τα εγκληματικά στοιχεία βρίσκεται στα χέρια μίας δυναμικής, μυστικής συμμαχίας. Ο μασκοφόρος Kougiaman - που δεν είναι άλλος από το μεγιστάνα playboy πνίχτη Δικηγόρο- ηγείται της προσπάθειας.

Η σπουδαιότερη απειλή για την έννομη τάξη της πόλης, όμως, μόλις που αρχίζει να αχνοφαίνεται, τρομοκρατώντας πρώτα - παραδόξως - τις αρχηγικές φυσιογνωμίες του υποκόσμου κι ακούει στο όνομα 15χρονος Τζόκερ. Το χάος που απειλεί να φέρει ο μυστηριώδης εγκληματίας με το νεανικό μακιγιάζ είναι δυνατό να αλλάξει τις ισορροπίες δραματικά. Ευτυχώς ο Θεοσκότεινος Ιππότης αποκαθιστά το νόμο και την τάξη.

Κορυφαία σκηνή της ταινίας εκεί που ο Κούγιαμαν στέκεται πάνω από το άψυχο κορμί του 15χρονου Τζόκερ και δηλώνει με μεγαλοσύνη ψυχής «Αν έπρεπε να χαθεί ή όχι το παιδί, αυτό θα το κρίνει η Δικαιοσύνη, δηλαδή ΕΓΩ».



H απίθανη ιστορία της Νινής Ντεμίση
Από ένα λάθος της φύσης η πρωταγωνίστρια διαγράφει τον κύκλο της ζωής ανάποδα: γεννιέται γριά ξεμωραμένη και πεθαίνει έμβρυο ξεμωραμένο. Εντυπωσιασμένοι οι κάθε φορά συνομήλικοί της την παρακολουθούν να γίνεται όλο και πιο νέα, αντίθετα με τους ίδιους, που γερνάνε. Αδύναμη να ερωτευθεί κάποιον που θα γερνάει ενώ αυτή γίνεται όλο και νεώτερη, καταλήγει να ερωτευθεί παθολογικά τον εαυτό της. Γίνεται στα εφηβικά της χρόνια διάσημη σταρ του θεάτρου, αλλά όσο μικραίνει τόσο χάνει και σε δόξα.

Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι η πιο δραματική: μικροσκοπική, αδύναμη, άσημη και μωρή, μπαίνει στη μήτρα της γριάς μητέρας της αφού πρώτα κάνει μία βαθιά υπόκλιση στους ανύπαρκτους θαυμαστές της.


Slumdog Millionaire (το αλάνι-εκατομμυριούχος) Ένα αλητάκι της Αθήνας, παιδί των φαναριών, παρουσιάζεται στην εκπομπή «Ποιος θέλει να γίνει Εκατομμμυριούχος» και σπάει όλα τα ρεκόρ. Ο αρχιστράτηγος Μπερντεντέρης τον ανακρίνει στα καμαρίνια λίγο πριν την τελευταία ερώτηση για τα 2,000,000 ευρώ. Ο μικρός δεν λυγίζει στα απάνθρωπα βασανιστήρια, μέχρι που ο Αρχιστράτηγος του διαβάζει ακατάπαυστα τις πολιτικές ειδήσεις του Μέγκα.
Γρήγορα το αλάνι καταρρέει και ομολογεί ότι απαντάει όλες τις ερωτήσεις σωστά γιατί κάθε ερώτηση του θυμίζει κάτι από τα βάσανα της πολυτάραχης ζωής του. Στην τελευταία ερώτηση «Ποιο είναι το μικρό όνομα του Γεωργιάδη» και αφού κάνει χρήση του 50-50, το αλάνι–εκατομμυριούχος πρέπει να αποφασίσει αν το σωστό είναι Άδωνις ή Αδόλφος. Δε θα σας πούμε για να μην σας χαλάσουμε το φινάλε.

Πάντως στο τέλος στήνεται τρικούβερτο γλέντι με το Σπύρο Παπαδόπουλο οικοδεσπότη και πολλούς εκλεκτούς καλεσμένους.


The Reader (Σφραγισμένα γράμματα) Ο έρωτας ενός ταχυδρόμου με μια μεγαλύτερη γυναίκα στη μεταπολεμική Ρουσσία θα τον μπλέξει σε μια δίκη για εγκλήματα πολέμου, όπου αποκαλύπτεται μια τρομερή αλήθεια: ο γιος του, καρπός του έρωτα των δύο πρωταγωνιστών είναι ο ισχυρότερος άνδρας της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Κύριο όπλο του αμοραλιστή νεαρού πολιτικού η διορατικότητα. Μάλιστα, λόγω του ότι έχει πατέρα ταχυδρόμο, του προσάπτουν το παρατσούκλι «ο άνθρωπος που διαβάζει σφραγισμένα γράμματα». «Είμαι γιος ταχυδρόμου, δεν γεννήθηκα ισχυρός» δηλώνει ο νεαρός Θοδωρής Ρουσσόδουλος. Το συγκλονιστικό φινάλε της ταινίας περιλαμβάνει την αποκαθήλωση του Θοδωρή, τη μετάνοιά του και την αποκάλυψη ενός φοβερού μυστικού: λατρεύει να βλέπει Λιακόπουλο και διαβάζει Λούκυ Λουκ.


The Wrestler (Ο βιο-παλαιστής)
Το σενάριο τετριμμένο αλλά γοητευτικό. Η διαδρομή της ζωής ενός νέου, φτωχού πλην τίμιου χριστιανόπουλου που κατεβαίνει σε αγώνες μπόντυ μπίλντινγκ και πάλης για να εξασφαλίσει τα προς το ζειν. Χάρη στη θεία χάρη που απολαμβάνει από τότε που τον ευλόγησε το Άγιο Πνεύμα αυτοπροσώπως με τη μορφή κουτσουλιάς περιστεριού, ο βιο-Παλαιστής καταφέρνει να διακριθεί, να αναρριχηθεί ψηλά στον στίβο της πολιτικής ζωής και τελικά να γίνει ευρωβουλευτής. Ίσως και πρωθυπουργός.


Frost – Nixon (Ανδρέας και Μπομπ)
Η ταινία βασίζεται στο φανταστικό σενάριο μιας σειράς συνεντεύξεων που εξασφάλισε ο Ανδρέας Μικρούτσικος από τον έκπτωτο Μπομπ Βουλγαράκη για το καλοκαίρι του 2012, όταν ο τελευταίος θα λήξει την τριετή σιωπή και μετάνοιά του, διάστημα κατά το οποίο θα αυτομαστιγώνεται καθημερινά στην Πλατεία Συντάγματος. Στην πιο αποκαλυπτική συνέντευξή του ο Μπομπ παραδέχεται, τελικά, την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Ζήμενς-γκέιτ, αλλά και στο off-shore-γκέιτ, το βατοπέδιο-γκέιτ και το Pakistani-γκέιτ και πολλά άλλα (Μπομπ ο Βουλγαράκης-Υποκλοπάκης-Αrtthinakis τρομοχεστάκης αμφιθεατροχυδαιάκης , κάθε link και μια διάσταση).

Μια ιστορική αναμέτρηση, την οποία παρακολούθησαν πάνω από χίλια αρρωστάκια τηλεθεατές και η οποία όχι μόνο άλλαξε τη ζωή και των δύο, αλλά και τους όρους και τα όρια της δημοσιογραφίας και της πολιτικής...

Συγκλονιστικό το τέλος της ταινίας, όπου ο μετανοών Μπομπ δηλώνει ότι είναι έτοιμος να ομολογήσει και το υπέρτατο αμάρτημα που θα τον βαραίνει μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Δεν θα προλάβει όμως να κατονομάσει το αμάρτημα, γιατί φθάνει η ώρα για το δελτίο καιρού, το οποίο εκφωνεί η απέριττη Πετρούλα. Προβλέπει καύσωνα, κι αρχίζει να ζεσταίνεται, οπότε από κάτω γίνεται χαμός, οι θαυμαστές της ουρλιάζουν και, τελικά, η συνέντευξη τελειώνει πριν τη συγκλονιστική αποκάλυψη του Μπομπ.
Την ίδια στιγμή τελειώνει και η Πετρούλα.



22 Φεβ 2009

Μια επώνυμη κλειστή γροθιά

Αυτή είναι η φωτογραφία του κ. Γιάννη Κολεσίδη που κέρδισε το δεύτερο βραβείο στην κατηγορία «Ανθρωποι στις ειδήσεις». Η φωτογραφία έχει ληφθεί στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της νεανικής εξέγερσης του περασμένου Δεκεμβρίου. Ξεφεύγοντας από τις τυπικές σκηνές βίας, η φωτογραφία συμπυκνώνει όλη την ένταση των ημερών σε μια κλειστή γροθιά που μοιάζει να έχει ματώσει από τη δύναμη της πίεσης (RΕUΤΕRS/JΟΗΝ ΚΟLΕSΙDΙS)


Το World Ρress Ρhoto είναι ο πιο έγκυρος φωτογραφικός διαγωνισμός της εποχής μας, με μεγάλη απήχηση σε όλο τον κόσμο. Είναι ένας ετήσιος διεθνής διαγωνισμός δημοσιογραφικής φωτογραφίας, στoν οποίov συμμετέχουν εικόνες δημοσιευμένες την προηγούμενη χρονιά σε εφημερίδες και περιοδικά σε όλον τον κόσμο.

Ο εν λόγω θεσμός ξεκίνησε το 1955 στην Ολλανδία από το μη κερδοσκοπικό ίδρυμα World Ρress Ρhoto· σήμερα αποτελεί το σημαντικότερο ανάλογο βραβείο για τον κόσμο της ενημέρωσης. Υπάρχουν συνολικά 18 κατηγορίες φωτορεπορτάζ, ανάμεσά τους επικαιρότητα, αθλητισμός, ειδησεογραφία, φύση και περιβάλλον, επιστήμη, τέχνη, πορτρέτα.

Η έκθεση του World Ρress Ρhoto δεν απευθύνεται μόνον στους λάτρεις της φωτογραφίας και της τέχνης και στους επαγγελματίες των ΜΜΕ, αλλά και στο ευρύτερο κοινό. Η επιτροπή που κρίνει τις φωτογραφίες και βραβεύει τις καλύτερες συγκεντρώνεται κάθε χρόνο στις αρχές Φεβρουαρίου. Αποτελείται από 13 κριτές, υπευθύνους φωτογραφικών αρχείων, φωτορεπόρτερ και εκπροσώπους ειδησεογραφικών πρακτορείων από διάφορες χώρες. Εφέτος εκλήθη να επιλέξει ανάμεσα σε 96.000 φωτογραφίες.
Φέτος, σε μία από τις 20 κατηγορίες του τιμήθηκε μία ελληνική φωτογραφία από τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου. Ο Γιάννης Κολεσίδης πήρε τη δεύτερη θέση στην κατηγορία «Άνθρωποι στα Γεγονότα» και παρ΄ ότι δεν είναι ο πρώτος Έλληνας που τιμάται, είναι η πρώτη φορά που βραβεύεται ελληνικό θέμα. Στο παρελθόν έχουν βραβευθεί ο Γιάννης Μπεχράκης (2000) για φωτογραφίες του από τον εμφύλιο στην Γιουγκοσλαβία και ο Γιάννης Κόντος (2005) για φωτογραφίες από τη Σιέρα Λεόνε. Φέτος οι συμμετοχές στον διαγωνισμό, που διεξάγεται από το 1955, ξεπέρασαν τις 92.000 από 124 χώρες, γεγονός που αποδεικνύει τη σημασία του.

Ο 35χρονος φωτογράφος που συνεργάζεται με το πρακτορείο Reuters και όλες τις μεγάλες ελληνικές εφημερίδες, κάλυπτε τα γεγονότα που ξέσπασαν στην Αθήνα αμέσως μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μαζί με δεκάδες άλλους συναδέλφους του, Έλληνες αλλά και ξένους που είχαν σταλεί γι΄ αυτό τον σκοπό στην Ελλάδα. «Στις 9 Δεκεμβρίου», διηγείται ο Γιάννης Κολεσίδης, «ακολουθούσα μια από τις διαδηλώσεις των φοιτητών, οι οποίοι σταμάτησαν στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου φωνάζοντας συνθήματα. Είχαν φτιάξει αλυσίδα και βρίσκονταν μπροστά από διμοιρίες των ΜΑΤ. Είδα ότι ακριβώς μπροστά από τα παιδιά είχε στηθεί ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο οποίος κοίταζε ακίνητος τους αστυνομικούς παρ΄ ότι έπεφταν δακρυγόνα, σαν να ήθελε λες να προστατέψει τους νέους. Μου έκανε εντύπωση το κόκκινο ντοσιέ που κρατούσε και πλησίασα για να το τραβήξω με φόντο τα ΜΑΤ. Μόνο όταν έφθασα πολύ κοντά είδα ότι από το χέρι του έτρεχε αίμα, προφανώς θα είχε τραυματιστεί λίγο νωρίτερα. Αργότερα έμαθα ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν τυχαίος. Ήταν ο 87χρονος αγωνιστής Αντώνης Καρράς, ένα από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ».

Η βράβευση φέρνει στο προσκήνιο τη σημασία του φωτορεπορτάζ και στη χώρα μας, αλλά και το υψηλό επίπεδο που έχει κατακτήσει τα τελευταία χρόνια, καθώς πολλοί νέοι φωτογράφοι μπαίνουν με σημαντικά εφόδια σε έναν χώρο πολύ απαιτητικό. Όλοι τους χάρηκαν ιδιαίτερα με τη βράβευση ενός Έλληνα συναδέλφου τους, καθώς οι σκληρές συνθήκες είναι κοινές για όλους. Και ο Γιάννης Κολεσίδης τι λέει για τη βράβευση; «Ήταν άπιαστο όνειρο για μένα. Είναι λυπηρό όμως ότι έγινε με αφορμή τον θάνατο ενός 15χρονου παιδιού».

πηγές: ΒΗΜΑ, Τα ΝΕΑ

20 Φεβ 2009

το κραχ του σήμερα





Κρίση

Ογδόντα χρόνια από το κραχ του 1929 ουδείς αμφισβητεί πλέον ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση του.

Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: Από το περασμένο καλοκαίρι μέχρι τα τέλη του 2008, τα κεφάλαια που «εξανεμίστηκαν», λόγω της καθίζησης των χρηματιστηρίων, ξεπερνούν τα 25 τρισεκατομμύρια δολάρια. Οπως έχει επισημανθεί, το ποσό αυτό ξεπερνά το 43% του παγκόσμιου ΑΕΠ και κινείται πάνω από το άθροισμα των ΑΕΠ των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Γερμανίας και της Κίνας, μαζί! Για να έχουμε ένα συγκριτικό μέγεθος, τα κεφάλαια που χάθηκαν με την κρίση του '29 ισοδυναμούσαν με το 47% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Παρά τα μέτρα στα οποία έχουν προχωρήσει τόσο οι ΗΠΑ και η ΕΕ, όσο και διεθνείς μηχανισμοί (ΔΝΤ, ΕΚΤ κλπ.), η κατάσταση κάθε άλλο παρά αναστρέψιμη δείχνει. Τα «πακέτα» με τα οποία κυβερνήσεις και οργανισμοί τροφοδοτούν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τις πολυεθνικές, μοιάζουν περισσότερο με λίπασμα στο λαβύρινθο της κρίσης παρά με «γιατρικό».

Η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται, έχει ήδη οδηγήσει στην κατάρρευση των θεωριών που αναπτύχθηκαν και αποδείχτηκαν βραχύβιας αξίας όσον αφορά την εξήγηση της κρίσης. Ούτε για φαινόμενο που οφείλεται στην απληστία των «γκόλντεν μπόις», πρόκειται. Ούτε για ντόμινο που περιορίζεται στο χρηματοπιστωτικό τομέα, αφήνοντας ανέγγιχτη τη λεγόμενη πραγματική οικονομία. Ούτε για μια «συνηθισμένη» καπιταλιστική κρίση περιφερειακού χαρακτήρα που θα ξεπεραστεί αν, τάχα, λειανθούν κάποιες πλευρές του νεοφιλελευθερισμού και επανέλθουμε σε συνθήκες «καλού» καπιταλισμού.

Το μέγεθος της κρίσης, η διάρκεια και η έντασή της συνιστά (κάτι που δεν κρύβεται πια) μια καθολική καπιταλιστική κρίση, που τα αίτιά της δε βρίσκονται στην αθέτηση των «ηθικών κανόνων» του συστήματος, αλλά ίσα - ίσα στην εφαρμογή αυτών των καπιταλιστικών κανόνων μέχρι τα ακρότατα όριά τους.

Η ανθρωπότητα ζει τις συνέπειες του κανιβαλικού χαρακτήρα του καπιταλισμού. Ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» καταγράφει την άποψη πως στην επιδίωξή του για ένα κέρδος της τάξης του 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μην είναι έτοιμος να διαπράξει ο καπιταλιστής, ριψοκινδυνεύοντας ακόμα και να οδηγηθεί στην κρεμάλα. Το έγκλημα, μάλιστα, γίνεται σχετικά ακίνδυνο για τον ένοχο, όταν η θηλιά των καταστροφικών επιλογών του αφορά όχι το λαιμό το δικό του, αλλά κυρίως το λαιμό των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων.

Εκείνο το 300% για το οποίο μιλούσε ο Μαρξ, και για το οποίο ο καπιταλιστής είναι έτοιμος να διαπράξει κάθε έγκλημα, είναι η σύγχρονη πραγματικότητα του ιμπεριαλισμού: Τα διαθέσιμα του πιστωτικού συστήματος (καταθέσεις, μετοχές, χρεόγραφα κλπ.) που το 1980 ανέρχονταν στο 100% του παγκόσμιου ΑΕΠ, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2007 ξεπέρασαν το 350%! Οσο για τα περίφημα «παράγωγα», τον τομέα δηλαδή όπου έσκασε η «φούσκα», η ονομαστική αξία τους μέσα στην τρέχουσα δεκαετία άγγιξε το 600% του παγκόσμιου ΑΕΠ!

Αυτό το «πλασματικό χρήμα» δεν είναι κάτι ανεξάρτητο από τη λεγόμενη πραγματική οικονομία, η οποία θα μπορούσε τάχα μου να ξαναβρεί το δρόμο της «αρετής», μέσω της αφαίρεσης των «καρκινωμάτων» που της προκάλεσαν τα «κακομαθημένα λαμόγια». Είναι τυπική λειτουργία αναπαραγωγής του κεφαλαίου στον καπιταλισμό, αφού «με την ανάπτυξη του τοκοφόρου κεφαλαίου και του πιστωτικού συστήματος φαίνεται σαν να διπλασιάζεται όλο το κεφάλαιο και, που και που, να τριπλασιάζεται...» (Μαρξ).

Η κρίση, επομένως, είναι το προϊόν μιας απίθανης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, το οποίο πλέον αδυνατεί να βρει διέξοδο, διότι το έδαφος πάνω στο οποίο δημιουργήθηκε προϋπέθετε μια έρημο φτώχειας και ανείπωτης εκμετάλλευσης των λαϊκών στρωμάτων. Γεγονός που ισοδυναμεί με πλήρη αδυναμία των τελευταίων να βγουν από την απόλυτη και σχετική εξαθλίωση στην οποία οδηγήθηκαν και συνακόλουθα προκαλεί μια άνευ προηγουμένου κρίση αδιανέμητης υπερπαραγωγής.

Ως εκ τούτου, πρόκειται για μια κρίση του καπιταλισμού στο σύνολό του, και όχι κάποιων πλευρών του. Είναι κρίση που αφορά το σύστημα εκ θεμελίων. Και που αναδεικνύει ότι ένας τρόπος υπάρχει για το ξεπέρασμα αυτής της κρίσης: Το ξεπέρασμα, η ανατροπή του ίδιου του καπιταλισμού. Αλλος τρόπος για να μπει τέρμα στην αιτία της κρίσης, που δεν είναι άλλη από τη μονοπώληση του παγκόσμιου πλούτου από την ολιγαρχία, δεν υπάρχει.

του Ν. Μπογιόπουλου

Kαι το ...τσικνισμένο σχολειό...




Χαρταετοί για τους μικρούς, μεζέδες για τους μεγάλους. Και ανάποδα.
Και του χρόνου, με την ελπίδα αυτή η καλή διάθεση να απλωθεί σε κάθε δραστηριότητα στο ανάδελφο νησί μας.

(Στα σχόλια το κείμενο του Συλλόγου Γονέων για το όμορφο δρώμενο)

18 Φεβ 2009

Το στοιχειωμένο σχολειό... (update)

Επανερχόμαστε στο πονηρό ζήτημα της απόσπασης εκπαιδευτικών απο τα σχολεία. Παρατίθεται η επιστολή του Προϊσταμένου Πρωτοβ. Εκπαίδευσης πριν από 2 χρόνια, μόνο και μόνο για να πιστοποιήσει την κρατική αδιαφορία. Και μετά φταίνε τα ανώνυμα μπλογκς που καταγγέλουν και θίγουν υπολήψεις δημοσίων προσώπων.
Ακολουθεί το κείμενο της παλαιότερης σχετικής ανάρτησης.

Επί τη ευκαρία ρίχνετε πού και πού καμία ματιά στο νεοαφιχθέν ιστολόγιο του Δημοτικού Σχολείου Αντιπάρου. Είναι άλλωστε το μόνο που δεν απειλείται με κλείσιμο...


Photobucket

Photobucket



Βρεξει χιονισει το κρατος σ' έχει φτυσει...


Τα σχολεία στην επαρχία δεν επωάζουν μόνο μαθητές αλλά και φαντάσματα. Εκπαιδευτικοί κάθε φύλου, γένους και κομματικής ταυτότητας δίνουν τη δική τους άνιση μάχη στα πιο δυσπρόσιτα μέρη της Ελλάδας: τα γραφεία που αποσπώνται. Δυσπρόσιτα στ' αλήθεια, αφού τέτοια προνόμια δεν είναι για όλους, αλλά για τους εκλεκτούς. Οι υπόλοιποι, μαζί με μαθητές και συλλόγους γονέων δίνουν μάχη να ξορκίσουν τα φαντάσματα.

Και η Αντίπαρος μπορεί να υπερηφανεύεται πως δικοί της εκπαιδευτικοί, διορισμένοι με οργανική θέση στο νησί, επανδρώνουν φιλότιμα τα τέσσερα σημεία του εθνικού μας ορίζοντα.

Η επιστολή που ακολουθεί είναι το δεύτερο μέρος μιας επιστολής με τον τίτλο "Χαιρετίσματα στην εξουσία" η οποία κρίθηκε ως "επιθετική" από το Υπουργείο και απαντήθηκε με ένα ξύλινο και ανούσιο μπλαμπλά. Την πρώτη επιστολή θα τη βρείτε εδώ: βρέξει χιονίσει το κράτος σ' έχει φτύσει: παιδεία πρότυπο(μαζί με άλλα ενδιαφέροντα)..



Ζητείται εξορκιστής φαντασμάτων για τα σχολεία, λεπτομέρειες εδώ


ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ
ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟΥ & ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ

ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ 07/02/2009

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ:
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ & ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
Κοινοποιηση:
Δ/ΝΣΗ Π/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ
ΓΡΑΦΕΙΟ Π/ΘΜΙΑΣ ΕΚ/ΣΗΣ ΠΑΡΟΥ
ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ
ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ
ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΝΟΜΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ
ΤΟΠΙΚΑ Μ.Μ.Ε.
ΕΠΑΡΧΕΙΟ ΠΑΡΟΥ
ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ


ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ Διαβάζοντας και ακούγοντας τις τελευταίες ημέρες στα Μ.Μ.Ε. για την προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργηθεί διακομματική επιτροπή για την χάραξη κοινής πολιτικής στο θέμα “ΠΑΙΔΕΙΑ” και ασχολούμενος τα τελευταία χρόνια με τους Συλλόγους Γονέων (Δημοτικού και Γυμνασίου) Αντιπάρου θα μου επιτρέψετε να επιστήσω την προσοχή σας στα κάτωθι: Οι οποιεσδήποτε αλλαγές πρέπει να αρχίσουν από το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό. Αλλά για να κυριολεκτούμε πρέπει να προσδιορίσουμε για ποιό Δημοτικό μιλάμε!!! α) Για το Δημοτικό που πάνε τα παιδιά μας στο νησί μας;;; Σε αυτό είμαστε πράγματι πλήρεις. Διορθώθηκε κάπως η κατάσταση με την έλευση αναπληρωτών και ωρομισθίων: μια γυμνάστρια, η οποία ανέλαβε υπηρεσία στις αρχές Δεκεμβρίου (ωρομίσθια με 2 παιδιά…) μια γυμνάστρια του ολοημέρου (επίσης ωρομίσθια) να διδάσκει α)στο ολοήμερο σχολείο β)στο Γυμνάσιο Αντιπάρου & γ) σε σχολείο στη Νάουσα,οι δάσκαλοι δεύτερης ξένης γλώσσας (επίσης ωρομίσθιοι) ήρθαν μέσα στον Ιανουάριο. Ο μισθός βέβαια όλων αυτών δεν φτάνει όπως καταλαβαίνετε ούτε για τα ενοίκια τους.
Το δε Νηπιαγωγείο, αν και διθέσιο, λειτουργεί με μια μόνο νηπιαγωγό με 28!!! παιδιά. Η καθαρίστρια του σχολείου (συμβασιούχος) δεν έχει πληρωθεί από τον Σεπτέμβριο… γιατί ακόμη δεν έχει υπογραφεί η υπουργική απόφαση για το πώς!!! θα πληρώνονται. Πρόταση των προϊσταμένων είναι να πληρωθεί αρχικά από τη σχολική επιτροπή και στη συνέχεια θα δούμε…. Ίσως λοιπόν μια καλή ιδέα θα είναι η σχολική επιτροπή να πληρώνει και τους δασκάλους... Έτσι λοιπόν παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των προϊσταμένων σε Πάρο και Σύρο (όπως είχαμε επισημάνει και τον περασμένο Οκτώβρη) κυλάει ο καιρός ήσυχα κι ωραία...
β) Αλλά πρέπει να λάβετε σοβαρά υπόψη σας ότι στο νησί μας λειτουργούν και ΣΧΟΛΕΙΑ - ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ με δασκάλους και καθηγητές-φαντάσματα… Στο νήπιο λοιπόν υπάρχει και 2η νηπιαγωγός η οποία όμως έχει πάρει απόσπαση για κάπου αλλού!! Τουλάχιστον μας τιμά με το πνεύμα της. Το δημοτικό σχολείο δικαιολογεί μια θέση γυμναστή. Οι ιθύνοντες όμως, επειδή μας έχουν αδυναμία, μας έχουν διορίσει δύο… Μόνο που οι άμοιροι δεν ξέρουν καν προς τα πού πέφτει η Αντίπαρος, αφού η μια είναι αποσπασμένη στο 2ο γραφείο Π.Ε. Ν. ΡΟΔΟΠΗΣ και η άλλη στη γραμματεία της Δ/σης Ν. ΣΕΡΡΩΝ. Έχουμε δάσκαλο με οργανική θέση στην Αντίπαρο ο οποίος έχει εξωτερική απόσπαση στην ΗΜΑΘΙΑ!!! Έχουμε κι άλλον, με εξωτερική απόσπαση στη Χίο!!! Έχουμε άλλους πέντε-έξι με άδειες ανατροφής!!!(εντελώς συμπτωματικά) κι έχουμε και καθηγητή αγγλικής γλώσσας με απόσπαση στη Χίο… Άρα μιλάμε για περίπου δέκα δασκάλους!!!! που το μόνο που έχουν στην Αντίπαρο είναι ο τραπεζικός αριθμός του βιβλιαρίου τους για να παίρνουν τον άξιο μισθό τους. Ευτυχώς, το γενναιόδωρο Υπουργείο τους ανταμείβει με τα περισσότερα μόρια που δικαιούται ένας δάσκαλος, δηλαδή με δέκα μόρια ετησίως για τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στο δυσπρόσιτο νησί μας (όπως θεωρείται η Αντίπαρος). γ) Και το Γυμνάσιο όμως είναι στοιχειωμένο: κι εκεί υπάρχουν επτά-οκτώ καθηγητές φαντάσματα (γυμναστές , πληροφορικής , ξένης γλώσσας), αποσπασμένοι σε Κομοτηνή, Θεσσαλία, Αθήνα(!)…

Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί μάς ενημερώνουν ότι η πρόταση τους για το ζήτημα αυτό είναι όλο αυτό το αλισβερίσι με τις μεταθέσεις, διορισμούς, αποσπάσεις, κλπ, να ολοκληρώνεται μέσα στον Ιούνιο, έτσι ώστε τα σχολεία να είναι έτοιμα και πλήρη κάθε Σεπτέμβριο. Μοιάζει με αποδοχή της διαφθοράς του συστήματος, αλλά τουλάχιστον διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων-φαντασμάτων (γιατί σαν τα δικά μας υπάρχουν άφθονα). Είναι άραγε κι αυτό το μέτρο τόσο δύσκολο;;; Μήπως τελικά δεν υπάρχει πολιτική βούληση; Μήπως όλο αυτό το σύστημα είναι πελατειακό – ψηφοθηρικό; Μήπως στις επόμενες εκλογές θα δημιουργηθούν και άλλες οργανικές θέσεις στα νησιά μας; Μήπως δεν είναι αρκετή δικαιολογία ότι όλα αυτά γίνονται για υπηρεσιακές ανάγκες; Ε ! όχι κύριοι! Δεν θέλουμε άλλους εκπαιδευτικούς-φαντάσματα. Ας πράξετε τουλάχιστον το ελάχιστο: αφαιρέστε από τους αποσπασμένους τα επιπλέον μόρια των νησιών. Δεν μπορεί ο κάθε βουλευτής, νομάρχης, υπουργός, περιφερειάρχης να δημιουργεί τόσες ανισότητες στον εκπαιδευτικό κλάδο. Κλείστε τα σχολεία-φαντάσματα, ξορκίστε τους εκπαιδευτικούς- φαντάσματα και μετά μπορείτε να σκεφτείτε λίγο καθαρότερα για το μέλλον της παιδείας στο τόπο μας….
Γι αυτό λοιπόν μη διστάσετε να δεχτείτε και πάλι τα χαιρετίσματά μας στην εξουσία μας!!! Με εκτίμηση για το Δ.Σ. του Συλλόγου γονέων & κηδεμόνων του Δημ. Σχολείου & Νηπ/γείου Αντιπάρου Ο Πρόεδρος Τριαντάφυλλος Ιωάννης


Και μια που οι σοφοί συσκέπτονται για το ζήτημα της παιδείας, ας ρίξουν μια ματιά στη Φινλανδία. Εκεί, οι βάρβαροι Σκανδιναβοί, έχουν λύσει τα ζητήματα "οργάνωση παιδείας", "σχολικό πρόγραμμα", "εκπαιδευτική ύλη", "εξετάσεις", "ελεύθερος χρόνος".
Η εκπομπή "Έρευνα" ασχολήθηκε πριν λίγες μέρες με δυο μαθητές, έναν Φινλανδό και μία Ελληνίδα, σύγκρινε τις ζωές τους και τις υποχρεώσεις τους και δικαιολόγησε αυτό που στην αρχή της εκπομπής εξοργίζει.
Μελαγχολικό ως προς τα συμπεράσματα, αλλά αξίζει...

Η δυστυχία να είσαι μαθητής... (όλο το βίντεο εδώ και σε πέντε μέρη παρακάτω):












Μην απορείτε που τη στιγμή που διεξάγεται στο νησί εξωδικοπόλεμος, εδώ ασχολούμαστε με τα της παιδείας...

Αν υπήρχε λίγη παιδεία περισσότερη, λίγη σοφία βαθύτερη, λίγη ωριμότητα ευχερέστερη, ίσως να μην εξαπλωνόταν το βασίλειο της γραφικότητας.

16 Φεβ 2009

Με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα...



Με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, με συνομωσιακές αγυρτείες και χοντροκομμένες προσεγγίσεις, φτάσαμε και στο σημείο που πριν λίγους μήνες είχαμε προβλέψει. Ένα μπλογκ της περιοχής, αδελφάκι στην ανάδελφη οικογένεια της τοπικής μπλογκόσφαιρας, κατέβασε ρολά. Έκλεισε. Παραδόθηκε. Συνθηκολόγησε. Έγινε έρμαιο των πολιτικών δυνάμεων που, πριν καλά καλά μάθουν τι ακριβώς σημαίνει "blog" (για το τι ακριβώς πρεσβεύει ένα μπλογκ χρειάζονται φροντιστήριο για να το καταλάβουν), χύμηξαν απάνω στον διαχειριστή που τους έκρινε, να του κατεβάσουν τη μάσκα, να τον ξεσκεπάσουν, να τον απειλήσουν, ίσως και να τον διαπομπεύσουν. Και είναι κακό σημάδι που όλη αυτή η κινητοποίηση έγινε απλά για μία κριτική σε ένα δημόσιο πρόσωπο. Πολύ σωστά δηλώνει ο απελθών μπλόγκερ ότι μέσω της δικής μας ανωνυμίας τα δημόσια πρόσωπα ελέγχονται και σοβαρεύονται, ενώ η δική μας επωνυμία είναι ένα μπούμεραγκ που επιστρέφει στον ίδιο το διαχειριστή.

Για πάμε λοιπόν άλλη μια φορά να αποσαφηνίσουμε στους κυρίους αιρετούς και ενάρετους τα ακόλουθα:

-Το ότι ένα μπλογκ είναι ανώνυμο δεν σημαίνει ότι είναι και ανυπόγραφο. Το κράτος άμα θέλει μπορεί να μάθει ποιος είμαι και ποια η διεύθυνσή μου, και οφείλει να το κάνει εφόσον τελούνται αξιόποινες πράξεις. Μόνο τότε όμως και μόνον το κράτος. Όχι ο καθένας που θίγεται από ένα κείμενο.


-Τα έντυπα ΜΜΕ βρίθουν από άρθρα ανυπόγραφα, γραφτά-λιβέλους, στήλες σατιρικές, σημειώσεις απαξιωτικές, σχόλια υβριστικά, και τέλος πάντων κείμενα πολύ πιο αήθη από τα περισσότερα κείμενα των τοπικών μπλογκς. Την πληρώνει ένας μπλόγκερ ως εξιλαστήριο θύμα ή επειδή τα συμφέροντα πολιτικής και έμμισθης δημοσιογραφίας είναι στενά συνυφασμένα στην κορυφή;


-Ο διαχειριστής του parospress δεν διέκοψε τη λειτουργία του μπλογκ του. Η σωστή διατύπωση είναι πως ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ να τη διακόψει. Αυτή η έμμεση απειλή που ακόμα μοιάζει να αιωρείται πάνω από το κεφάλι πια όχι του parospress μόνον, αλλά όλων μας, είναι απειλή κατά της δημοκρατίας και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Αν οι υπεύθυνοι για τον εξαναγκασμό σε παύση του parospress διαθέτουν πολιτική ευθιξία οφείλουν να επανορθώσουν. Πράγμα απίθανο, γιατί η πολιτική ευθιξία προϋποθέτει (πολιτική) παιδεία. Κι αν υπήρχαν έστω και ίχνη αυτής δεν θα κινούνταν λυτοί και δεμένοι να προσεγγίσουν τον εν λόγω διαχειριστή με τον τρόπο που το έκαναν.


-"Η ταυτότητα, το ύφος, και οι απόψεις του διαχειριστή ενός μπλογκ δεν πρέπει να ταυτίζονται με το βίο και τις απόψεις του στην πραγματική ζωή, εκτός αν ο ίδιος εκχωρεί αυτό το δικαίωμα."

Μήπως αυτή τη φορά πρέπει να συμφωνήσουμε σε αυτή την αρχή που διατυπώθηκε πριν λίγο καιρό (και συνάντησε τότε αντιρρήσεις);

"Φταίμε οι διαχειριστές που κρυβόμαστε πίσω από ψευδώνυμα; μα είναι προφανές ποιος είναι ποιος, ελάχιστοι διαφυλάσσουν την παρθενία της δημοσιοποίησής τους. Φροντίζουν, ωστόσο, να τηρείται μία στοιχειώδης απόσταση του ιστολογιακού προσώπου από το δημόσιο. Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί απόψεις αιρετικές, ακόμη κι από αυτό εδώ το ιστολόγιο, απόψεις όμως για τις οποίες ο ιδιοκτήτης κλήθηκε να λογοδοτήσει όχι ιστολογιακά μόνο αλλά και στην πραγματική ζωή. Εφόσον όμως δεν τελούνται παράνομες πράξεις και δεν καταστρατηγείται ο κώδικας ηθικής των μπλόγκερς ο καθένας πρέπει να μένει σ΄αυτά που στοιχειοθετούνται από την παρουσία του στον εικονικό κόσμο της μπλογκόσφαιρας. Πώς να εξηγήσει κανείς στους εκλεγμένους της Κοινότητας, από τους οποίους κάποιοι παραπονέθηκαν πρόσφατα, αλλά και σε άλλους, ότι συνομιλεί κανείς και κρίνει σ' αυτό το χώρο των blogs μία μόλις από τις ιδιότητες που ο blogger φέρει στην πραγματική του ζωή; Και πώς είναι δυνατόν να διαπομπεύεται κάποιος για θέσεις που διατυπώνει, αιρετικές ή μη;"

Και πως να πειστεί κάποιος ότι υπάρχει δίκιο στις πράξεις των υποτακτικών που εξανάγκασαν ένα μπλογκ σε κλείσιμο (κι ίσως έναν δημόσιο λειτουργό σε απολογία ή σε μετάθεση στην πινέζα του χάρτη).

Πώς να επιτρέψει να δεχτεί πιέσεις στην πραγματική του ζωή όταν δεν έχει εκχωρήσει αυτό το δικαίωμα;

Πως να συνταχτεί "
Με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα..."


14 Φεβ 2009

Η σφήκα και η μελόντικα και το Τριώδιο κι η τράπουλα και η γιορτή.... (μέρος 5ο): η γιορτή

Ο Δαλάι Λάμβδα κατέβηκε από τον ουρανό. Αλαφρύς σα φτερό, δυναμικός σαν εξώδικο


-Ομμμμμμμμμμμμμμμμ.......

Ο Δαλάι Λάμβδα κατέβηκε από τον ουρανό αλαφρύς σα φτερό, τόσο αθόρυβα που το πορτοκαλί του ράσο δεν ανέμιζε καθόλου.

-Ομμμμμμμμμμμμμμμμ...

Έκατσε οκλαδόν απάνω σε έναν καναπέ με θεά τα καϊκια του λιμανιού.
Ο Δαλάι Λάμβδα λίγο πριν το απρόσμενο ραντεβού


Στο Σάντα Πόρι ήταν Σάββατο απόγευμα. Ψηλά στον ουρανό δυο Πήγασοι έσκιζαν τον ορίζοντα. Λίγο πριν φθάσουν πάνω από το νησί ο μάγος Γίσσπορ κοίταξε κάτω.
"Πολύ ήσυχο το Σάντα Πόρι", σκέφτηκε. "Μόνο το Δαλάι Λάμβδα βλέπω..."

Με δυο τρία πετάγματα των φτερωτών αλόγων είχαν ήδη φθάσει πάνω από το εγκαταλειμμένο γήπεδο ποδοσφαίρου. Χορταριασμένο, έστεκε από μακριά σαν ένα μικρό γήπεδο γκολφ.


-Εδώ θα κατέβεις εσύ Ρήγα Μπαστούνη.

-Γιατί εδώ κι όχι στο λιμάνι που θα είναι κι οι άλλοι;

-Δεν πρέπει να κινήσουμε υποψίες ότι σε έφερα εγώ. Άσε που με το μπαστούνι του γκολφ που
κουβαλάς μόνο εδώ θα μπορούσα να σε αφήσω και να μην προκαλέσουμε υποψίες ότι είσαι απλά ένα τραπουλόχαρτο. Λοιπόν κατέβα και θα τα πούμε αργότερα.


Ο Ρήγας Μπαστούνης ξεπέζεψε με μια γρήγορη και συνάμα ανάλαφρη κίνηση, πάτησε στο έδαφος και έψαξε κάπου να κρύψει τον Πήγασό του.

"Μήπως να τον κρύψω μέσα στα γκολπόστ" σκέφτηκε και με μιας βάλθηκε να φέρει σε πράξη το ευφυές πλάνο του, αντάξιο της υψηλής νοημοσύνης του. Μέσα σε λίγα λεπτά ένας δεμένος Πήγασος κοίταζε απορημένα τον κόσμο μέσα από τις θηλιές ενός σκουριασμένου τέρματος στο χορταριασμένο γήπεδο του Σάντα Πόρι.

Ο Ρήγας Μπαστούνης είχε ήδη αρχίσει να βαδίζει προς το χωριό.




Ο μάγος Γίσσπορ συνέχισε να πετάει πάνω από το χωριό. Προσέχοντας να μην συγκρουστεί με καμία κουρούνα και γίνει περίγελως των μάγων κοίταξε λίγο πιο προσεκτικά έξω από το οβάλ γραφείο της φυλάρχου Μανάρας Βαρβέτα. Εκεί που πηγαινοέρχονταν ολημερίς κι ολονυκτίς ταλαίπωροι υπάλληλοι, ηθικοί γραμματείς και εωσφόροι φαρισαίοι, πρωτοπαλίκαρα της φυλάρχου και φιλότιμοι νενέκοι, έντιμοι γραφιάδες και πληρωμένοι γραφοφονιάδες, τώρα δεν υπήρχε κανένας.
"Πού είναι όλοι επιτέλους;" αναφώνησε δυνατά ο μάγος Γίσσπορ.



Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και ένα ρεύμα αέρα τον τύλιξε σα στρόβιλος, καθώς η Σούπερ Γούμαν και ο δικαστής Ντρεντ-αγκάνας πέρασαν από δίπλα του, πετώντας με ταχύτητα που κι ο ίδιος ζήλεψε. "Ήταν που ήταν εκτός ελέγχου η κατάσταση με τα οχήματα στον κεντρικό πεζόδρομο, τώρα θα τσακωνόμαστε και για τους αεροδιαδρόμους" σκέφτηκε ο μάγος.

Οι δύο σούπερ ήρωες χάθηκαν από τα μάτια του αλλά όχι από το νου του. Πρώτη φορά έβλεπε παχουλή σούπερ γούμαν, χώρια που η στολή ήταν κάπως στενή.


"Δικαστή Ντρενταγκάνα κουράστηκα", είπε η φύλαρχος Σούπερ Γούμαν στον δικαστή, καθώς πετάγανε πάνω από την παλιά χωματερή. "Πόσους καθαρίσαμε μέχρι τώρα;"


Ο τζατζ Ντρενταγκάνας έβγαλε το τεφτέρι του προσέχοντας να μην του το πάρει ο αέρας.


-Λοιπόν, μέχρι τώρα έχουμε καθαρίσει μόνο έναν, τον Καβλέντεη. Κι αυτόν κατά λάθος, τον πνίξατε ποτίζοντας τα λίλλιουμ.

-Καλά να πάθει, ας πρόσεχε που καθότανε...Τζατζ Ντρεντ, φτάνει, κουράστηκα και πείνασα. Ας σταματήσουμε για λίγο.

Δυο σούπερ ήρωες έσκιζαν τον ουρανό, καθώς αρχίσανε να κατεβαίνουν προς το λιμάνι. Εκεί που σιγά σιγά είχαν μαζευτεί όλοι οι γαλάζιοι Γίγαντες και οι μπλε Νάνοι, αυτοί που ο ήρωας σφήκα - Καβλέντεης πρόλαβε να τους καλέσει με το μαγικό κόλπο του μάγου Γίσσπορ, λίγο πριν πνιγεί άδοξα πλάι σε ένα ανθοδοχείο με ψεύτικα λίλλιουμ. Ο Γιουσουφλιάς, ο Βούρτσης, ο Συγκαμμένος κι ο Ραμπάχαλος Ροδοκόκκινος ήταν σε θέση μάχης, με τα στήθη προτεταμένα και τις αισθήσεις τεντωμένες, και πλάι τους η Σούπερ Γούμαν Μανάρα Βαρβέτα, ο δικαστής Ντρενταγκάνας κι ο φιλότιμος Δημήτρης, περιμένοντας όλοι μαζί να κατατροπώσουν το Ρήγα Μπαστούνη, το Δαλάι Λάμβδα και το σινάφι τους.
Η πιο μεγάλη ώρα ήταν τώρα. Ήταν;

Ο μάγος Γίσσπορ τα είδε όλα από μακριά, κι όμως ήταν βέβαιος πως δεν είδε λάθος. Με ένα μικρό νεύμα του μπαστουνιού ο Ρήγας Μπαστούνης σημάδεψε τη Σούπερ Γούμαν και της έκλεισε πονηρά το μάτι. Εκείνη ξαφνιάστηκε αρχικά, αλλά γρήγορα έφτιαξε τη στολή της, που την είχε τσαλακώσει πετώντας, και με ένα διερευνητικό χαμόγελο ανταπέδωσε με νάζι το χαιρετισμό. Ο Ρήγας Μπαστούνης χάιδεψε ελαφρά το μουσάκι του γελώντας πονηρά προς τη Σούπερ Γούμαν και αυτή ανασήκωσε λίγο το κολάν της να φανούν οι τροφαντές της γάμπες.

Την ίδια στιγμή ο δικαστής Ντρενταγκάνας στεκόταν ακριβώς απέναντι από τον απόκοσμα ντυμένο στα πορτοκαλί Δαλάι Λάμβδα. "Ομμμμμμμμμμμ" έκανε ο Δαλάι. "Μμμμμμμμμμμμμ" έκανε ο Ντρεντ. "Ομμμμμμμμμμμμμμ¨ ξανάκανε ο Δαλάι. "Αχμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ" αποκρίθηκε ο Ντρεντ, ανήμπορος να αντισταθεί στο κέλευσμα του Δαλάι Λάμβδα. Ο Δαλάι άνοιξε τα μάτια του, δεν είχε πια εκείνο το κοιμήσικο ύφος που συνήθιζε, ήταν αφύσικα γήινος, σχεδόν σε έξαψη. Κι ο δικαστής Ντρενταγκάνας δεν θυμόταν πια για ποιο λόγο ήθελε να καθαρίσει από προσώπου γης τον Δαλάι Λάμβδα. Πλησίασε κοντά του και του ΄πιασε το χέρι....

Ο μάγος Γίσσπορ βούρκωσε. "Ποιος το περίμενε", σκέφτηκε, "ότι θα τα έφερνε έτσι η μοίρα που θα γινόταν ανακωχή για μία έστω ημέρα".
"Ούτε καν οι γαλάζιοι Γίγαντες και οι μπλε Νάνοι δεν χρειάστηκαν", συνέχισε, καθώς ο Γιουσουφλιάς, ο Βούρτσης, ο Συγκαμμένος κι ο Ραμπάχαλος Ροδοκόκκινος αποσύρονταν όλοι αγκαλιασμένοι από το πεδίο της παρ'ολίγον μάχης.


-Πού θα πάμε τώρα; είπε ο Ροδοκόκκινος.
-Πρέπει να βρούμε κάπου να φάμε και να ξαπλώσουμε, είπε κι ο Γιουσουφλιάς, ονειρευόμενος ένα ωραίο ξενοδοχείο πέντε φασκέλων στην άκρη του γκρεμού.
-Καλώς τ΄ αγόρια, είπε μια άγνωστη γυναικεία φιγούρα που στεκόταν στο κατώφλι ενός πέτρινου σπιτιού που μόλις προσπεράσανε. Κοπιάστε, τέτοια μέρα είναι κρίμα να κοιμηθείτε μονάχοι. Όταν δρασκελίσανε μέσα στο αρχοντικό, τότε μόνο υποψιαστήκανε σε ποια είχαν εμπιστευτεί τη νύχτα τους. Στον τοίχο πάνω από το τζάκι που σιγόκαιγε υπήρχε μία φωτογραφία από τη μακρινή Αντίπαρο και μία στολή κρεμασμένη, όμοια με της Σούπερ Γούμαν της φυλάρχου, μόνο που αυτή έγραφε "η Πετρούλα του Σάντα Πόρι".

Το επόμενο πρωί η κομψή κυρία Πετρούλα θα έβγαινε στο μπαλκόνι φορώντας τη στολή και θα φώναζε με στόμφο και σκέρτσο:
-Είμαι η Πετρούλα του Σάντα Πόρι και...


"Μόλις τέλειωσα", είπε η σφήκα Καβλέντεης καθώς ένιωθε τον επιθανάτιο ρόγχο να τον κυριεύει. Δεν του έφτανε που τελείωνε η αναπνοή του, ασφυκτιούσε κιόλας μέσα στο στενό κολάν της σφηκοστολής κι επιπλέον δεν υπήρχε κανείς τριγύρω να τον τραβήξει πέρα από τη λίμνη νερού που είχε γίνει ο υδάτινος εφιάλτης του, ο υποψήφιος υγρός του τάφος. "Ώστε μέχρι εδώ ήταν;" σκέφτηκε. "Τόσες θυσίες, τόσα έξοδα, τόσα ξενύχτια για ένα τόσο άδοξο τέλος; Τι θα γράψει η ιστορία; <Καβλέντεης ο μέγας, πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό ντυμένος σφήκα>;;;" συνέχισε τη σκέψη του και ένιωσε πιο απελπισμένος και δυστυχής από ποτέ.


"Μόλις τέλειωσα", είπε ο φιλότιμος Δημήτρης καθώς έβαζε την υπογραφή του στο κείμενο που μόλις είχε γράψει. Το έβαλε σε ένα φάκελο και το έχωσε στην τσέπη του.


"Μόλις τέλειωσα", είπε κι
ο μάγος Γίσσπορ, καθώς σέλωνε πάλι τον Πήγασό του για να γυρίσει στο Ωσάλ Ιόρ. "Σαν μάγος μόλις τέλειωσα. Αν ήμουν μάγος σωστός έπρεπε να το είχα προβλέψει..." Ο μάγος Γίσσπορ έκλαιγε γοερά. Ήταν μια νύχτα που δε θα ξέχναγε ποτέ. Στα βάθη των αιώνων που θα έρχονταν θα θυμόταν πάντα πως μία νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου οι αντίπαλοι συνθηκολόγησαν για μια βραδιά, πριν ριχτούν πάλι στη μάχη την επομένη ημέρα.


"Μόλις τέλειωσα", είπανε με ένα στόμα και ο Ρήγας Μπαστούνης με τη φύλαρχο, πρώην Σούπερ Γούμαν.

θα σε πάρω να φύγουμε, σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη,
γιατι με τόσα εξώδικα, θα κρατήσω τεφτέρι

(συνεχίζεται... συνεχίζεται;;;)

με την πολύτιμη συνδρομή του ibis (http://ibisclub.blogspot.com/)

13 Φεβ 2009

Η επιτομή του κενού.Ο δοκησίσοφος Υπουργός - Υπουργός Τουρισμού , υπουργός Υγείας ή τουρίστας Υπουργός Υγείας;


κάμερα είναι αυτό; από πού μιλάνε;

«Δεν είμεθα σχολιαστές του παρόντος»...

Υπάρχουν κι ευτυχισμένοι πολιτικοί, και μάλιστα της κυβερνητικής παράταξης. Κι ας πέφτουν βροχηδόν τα σκάνδαλα, κι ας πέφτουν τα ποσοστά του κόμματός τους, κι ας πέφτουν ολοένα και πιο καταθλιπτικά τα βάρη στην πλάτη των αδυνάμων, αυτοί, ασάλευτοι στο ύψος της μακαριότητάς τους, εμφανίζονται στην αγαπημένη τους τηλεόραση με ένα χαμόγελο που το ζηλεύουν σίγουρα οι διαφημιστές και με ένα λέγειν ακατάσχετο και ακατάσχετα ναρκισσευόμενο.

Τυπικό παράδειγμα, ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος, υπουργός Υγείας, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Τυγχάνει δηλαδή πολιτικός προϊστάμενος (ή υπεύθυνος, για να μετακινηθούμε σε μια γλώσσα με ήχο αλλά δίχως νόημα) σε έναν χώρο δεινώς ταλανιζόμενο, αν δεν με απατά η πείρα μου, ίδια ακριβώς με την πείρα αναρίθμητων Ελλήνων που χρειάστηκε κάποια στιγμή να τρέξουν στα νοσοκομεία, για τον εαυτό τους ή για πάσχοντα άνθρωπό τους: εξαντλητικές αναμονές λόγω του λειψού προσωπικού, εκνευρισμός, κάμποσες εξετάσεις «σε πέντε μήνες» κι άλλες έξω, σε ιδιωτικά εργαστήρια, μιας και υπάρχουν αξονικοί τομογράφοι αχρηστευμένοι από τον χρόνο και άλλοι απλώς αποθηκευμένοι, «μέχρι να ρθει ο Μόσκοβος, να φέρει το σεφέρι»· ένα χάος, όπου ακόμα δεν έχει εμφανιστεί θεός (ή έστω υπουργός - μεσσίας) για να του δώσει μορφή και ρυθμό.


Μολαταύτα... Μολαταύτα, «εμείς οι πολιτικοί δεν είμαστε σχολιαστές του παρόντος» είπε και ελάλησε τις προάλλες ο κ. Αβραμόπουλος, ο οποίος με την τωρινή θητεία του αποδεικνύει δύο τινά: Πρώτον, ότι ναι, θα μπορούσε να τα πάει χειρότερα και από ό,τι τα πήγε ως δήμαρχος Αθηναίων (δις - ή δυσ., όπως λέμε δυστυχώς), και ως υπουργός Τουρισμού. Και δεύτερον, ότι ακόμη και η χείριστη (όπως καταμαρτυρούν νοσηλευόμενοι και νοσηλευθέντες) θητεία του κ. Νικήτα Κακλαμάνη στο ίδιο υπουργείο, της Υγείας, δεν ήταν τελικά η χειρότερη δυνατή· αφύσικο και αγραμμάτιστο ή όχι, έχει εντέλει και το «χείριστος» παραθετικά, δεν είναι η οροφή (πυθμένας μάλλον) όπως νομίζαμε.

Επαιζε λοιπόν στην ασφαλή γυάλινη σκηνή τον οικείο του ρόλο του μειλίχιου και σώφρονος πολιτικού ο κ. Αβραμόπουλος, του «συναινετικού». Δεν ήταν παρά μία από τις συνήθεις τηλεοπτικές εμφανίσεις του, οι οποίες λίγο απέχουν από το να χαρακτηριστούν παραστάσεις, μικρά θεατρικά όλο μελό και δοκησισοφία και χαμόγελο, να ένα χαμόγελο. Μόνο που, όπως άλλωστε και της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, πρόκειται για ένα χαμόγελο που σχηματίζεται αποκλειστικά από το μυϊκό σύστημα του προσώπου, χωρίς καμία συμμετοχή του βλέμματος, και το οποίο το υπαγορεύουν οι ίματζ μέικερ, που έχουν βέβαια τους λόγους τους να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι πολιτική και εμπόριο προϊόντων δεν διαφέρουν σε πολλά.


Ενας πολιτικός, όπως ο κ. Αβραμόπουλος, που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και αποσαφηνίζει σε υψηλό τόνο ότι «δεν είναι σχολιαστής του παρόντος», δεν χαλάει φυσικά λέξεις και σκέψεις παρά για βαθιές έννοιες όπως «πρωθυπουργική καταλληλότητα», «παράσταση νίκης», «λίστα δημοτικότητας» και τα συναφή. Επιπλέον, εφόσον ξεκαθαρίζει ότι «η κυβέρνηση έχει σχέδιο με βάθος χρόνου», μέγα βάθος, λογικό είναι να έχει την όρεξη να μιλήσει μόνο για τα υψηλά και τα σπουδαία, τα μελλοντικά, τα οραματικά. Τα σημερινά, τα ασήμαντα και τα τριμμένα δεν μπορεί και δεν πρέπει να απασχολούν τον στοχασμό του ούτε και να φαλκιδεύουν τον ελεύθερο χρόνο του, ο οποίος στην περίπτωση του υπουργού Υγείας μάλλον είναι αρκετός, αν κρίνουμε και από το γεγονός ότι διατηρεί στασίδι σε δέκα κανάλια και είκοσι ραδιόφωνα ταυτόχρονα, ενώ βεβαίως δεν λείπει ποτέ από κάθε είδους πανηγυρικές εκδηλώσεις.

Ολόκληρο διάγγελμα είχε εκτοξεύσει προ καιρού καταπάνω μας όταν κήρυξε το τέλος του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, όταν δηλαδή παρουσίαζε το πεπαλαιωμένο σαν καινοφανές, το αναμενόμενο και υποχρεωτικό σαν ριζοσπαστικό και πρωτοποριακό και το ξένο σαν δικό του. Διότι, όπως θυμόμαστε, επρόκειτο απλώς για την υλοποίηση μιας απόφασης η οποία είχε ήδη ληφθεί, και μάλιστα από άλλον υπουργό· και δεν επρόκειτο καν για άμεση και άνευ όρων και ορίων υλοποίηση, αλλά για άνευ ουσιώδους λόγου και αυθεντικής αιτίας (πλην της επικοινωνιακής, εννοείται) ανακοίνωση ότι μια απόφαση ήδη και από άλλον ειλημμένη θα υλοποιηθεί σε τρία ή δεκατρία τέρμινα.

Τ
ο μηδέν σαν θέμα και σαν θέαμα. Και σαν αφορμή για λιβανωτούς προς εαυτόν, για κείνη την ακίνδυνη αυτοδιαφημιστική φλυαρία που παριστάνει το έργο. Για τις εντατικές όμως που παραμένουν σφραγισμένες δεν είχε και δεν έχει τίποτε να πει ο υπουργός (Υγείας, αν δεν με απατά η μνήμη μου)· κι ας πεθαίνουν χίλιοι πεντακόσιοι ή και δυο χιλιάδες άνθρωποι τον χρόνο (σύμφωνα με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς) επειδή σε ώρα ακρότατου κινδύνου δεν βρίσκουν κλίνη σε εντατική. Γιατί δεν βρίσκουν; Επειδή, όπως είναι από χρόνια γνωστό ύστερα από δεκάδες ανακοινώσεις, καταγγελίες και συνεντεύξεις Τύπου (και όπως θα όφειλε λοιπόν να γνωρίζει ο κ. Αβραμόπουλος όχι ως υπουργός Υγείας αλλά έστω ως απλός πολίτης, αν βέβαια μπορεί να νιώσει έτσι), περί τις διακόσιες κλίνες εντατικών, πλήρως εξοπλισμένες, παραμένουν ανενεργές, κλειδωμένες, επειδή λείπει προσωπικό. Και δύο κινδυνεύοντες ασθενείς αν υποθέσουμε ότι μπορούν να βρουν σωτήρια βοήθεια σε μια τέτοια κλίνη (που αλλιώς πρέπει να την αναζητήσουν σε πανάκριβα ιδιωτικά νοσηλευτήρια, εκτός πια και διαθέτουν πρόσβαση σε βουλευτή ή κομματάρχη), θα διαπιστώσουμε, ύστερα από τους σχετικούς πολλαπλασιασμούς (δύο ασθενείς το μήνα επί δώδεκα μήνες επί διακόσιες κλίνες, ίσον 4.800) ότι οι υπολογισμοί για τους δύο χιλιάδες που πεθαίνουν άδικα των αδίκων κάθε χρόνο είναι όντως μετριοπαθείς. Το ενδεχόμενο να μη σωθούν και οι 4.800, που θα πρόβαλλε κάποιος σοφιστής, δεν δίνει σε κανέναν το «θεϊκό» δικαίωμα να στερεί την πιθανότητα να σωθεί έστω και ένας. Κανείς δεν περισσεύει. Για κανέναν.

Τίποτε επίσης το δεσμευτικό και το συγκεκριμένο (αν έχει υπάρξει ποτέ οτιδήποτε συγκεκριμένο στην τόση ρητορεία του) δεν βρήκε δεν να πει ο κ. υπουργός για τα σαράντα νοσοκομεία, σε όλη την Ελλάδα, που θα κλείνουν σταδιακά τις εφημερίες τους πάλι. Τίποτε επίσης για τα νοσοκομεία που, όσο και αν πασχίζει το προσωπικό τους, αδυνατούν να εκπληρώσουν τον ρόλο τους γιατί λείπουν άνθρωποι, μηχανήματα, φάρμακα. Οχι, «δεν είναι σχολιαστής του παρόντος» ο κ. Αβραμόπουλος. Θεατής του είναι, αφ’ υψηλού και εκ του μακρόθεν, σαν κάποιος που το ’χει αποφασίσει ότι συνομιλητής του δικαιούται να είναι μόνο η Ιστορία (κάτι τέτοιο δεν πίστευε και όταν ίδρυε το σχεδόν μονοπρόσωπο Κόμμα Ελεύθερων Πολιτών, τον καιρό εκείνο που εμφανιζόταν πεπεισμένος ότι «τα παραδοσιακά κόμματα έκλεισαν τον βιοϊστορικό τους κύκλο»;). Είναι όμως και καιροφυλακτών επίγονος, που γνωρίζει ότι συχνά στην πολιτική το καλύτερο εφόδιο για την αναρρίχηση δεν είναι η επιτυχία στα χαμηλότερα αξιώματα αλλά η αποτυχία, με την προϋπόθεση να την καλύπτει ο συνεχής αυτοπροπαγανδιστικός θόρυβος. Η ΕΙΝΑΠ πάντως, αφού κουράστηκε, όπως όλοι μας, να περιμένει υπουργική ανταπόκριση, βλέποντας ό,τι βλέπουμε όλοι πλην του υπουργού (και των συναδέλφων του βεβαίως και του προϊσταμένου του), αποφάσισε να προσφύγει στον Αρειο Πάγο. Συμβολικά.

Αλλά τι καλό μπορεί να συμβολίζει το ότι χρειάζεται εισαγγελέας και για τα στοιχειώδη και όχι μόνο για τα σκανδαλώδη; Και πότε επιτέλους θα ασχοληθούν οι κυβερνώντες με την «καθημερινότητα του απλού πολίτη», όπως εξαγγέλλουν δύο φορές τον μήνα; Την Κυριακή των εκλογών;
Tου Παντελη Μπουκαλα

το περίφημο νοσοκομείο μας...

Με ταχύρρυθμες διαδικασίες ο Υπουργός Tουρισμού ο Υπουργός Υγείας ο τουρίστας Υπουργός Υγείας εγκαινιάζει το νέο Νοσοκομείο Πάρου. Σε ερώτηση δημοσιογράφου γιατί δεν υπάρχει προσωπικό δηλώνει «εγώ δεν σας υποσχέθηκα προσωπικό, νοσοκομείο σας υποσχέθηκα, κι ο Αβραμόπουλος κρατάει το λόγο του». Τελικά αποφασίζεται να μετατραπεί σε πολυχώρο εκδηλώσεων μέχρι να επανδρωθεί στοιχειωδώς. (από τον Αντι-Καζαμία, μήνας Απρίλης, επόμενη εμφάνιση τον Οκτώβρη)



Και μια που μιλάμε για τον κύριο Υπουργό, την επιτομή του κενού, ας μην ανησυχούμε αν θα μας φτιάξει Νοσοκομείο, όπως μαυρογιαλουρικά εξήγγειλε (εδώ). Κι αν δεν ευοδωθεί το (πράγματι) σπουδαίο και φιλόδοξο έργο, θα μας στήσει μια ωραία κλινική τουρισμού υγείας, σε μια απόλυτα επιτυχή σύζευξη της θητείας του στα δύο υπουργεία. Λεπτομέρειες εδώ: Ξενοδοχεία πέντε αστέρων και (δεκαπέντε φασκέλων) με τη σφραγίδα του Υπουργείου Υγείας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί τον υπουργό Υγείας για «σοβιετικό» σύστημα προμηθειών και για ελλείψεις προσωπικού

Για το δημόσιο σύστημα υγείας είναι οδοστρωτήρας


Μη φωνάζεις βρε γιατρέ, ένα απλό ασθενοφόρο είμαστε



Και θυμηθείτε και μιαν άλλη, ρομαντική εποχή:
Σαβραμόπουλος

Υπουργός Τουρισμού, υπουργός Υγείας ή τουρίστας Υπουργός Υγείας;


Νοσοκομειακό κραχ

Του Nικου Γ. Ξυδακη

...Παύουν οι εφημερίες των δημόσιων νοσοκομείων. Οι προμηθευτές διακόπτουν τον εφοδιασμό των νοσοκομείων με αναλώσιμα, λόγω σωρευμένων απλήρωτων οφειλών. Το Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, που δέχεται όλο το φορτίο των πολυπληθών δυτικών συνοικιών, αδυνατεί να υποδεχτεί ασθενείς, καταρρέει. Ολο το Εθνικό Σύστημα Υγείας καταρρέει. Εξαιτίας της κακοδιοίκησης, του ελλιπέστατου προσωπικού, της οικονομικής ασφυξίας. Μα κυρίως επειδή απουσιάζει η πολιτική βούληση: οι κυβερνώντες δεν έχουν κανένα σχέδιο για την ανόρθωση του ΕΣΥ, ούτε καν για τη διάσωσή του.

Την ίδια στιγμή τα ιδιωτικά θεραπευτήρια επεκτείνονται και σωρεύουν κέρδη, αντλώντας δυνάμεις από τα ασφαλιστικά ταμεία και από το υστέρημα των ασθενών, που καταφεύγουν σ’ αυτά αδυνατώντας να περιμένουν μέρες και μήνες για μια εξέταση ή μια απλή επέμβαση ή, το τρομερό, για μια κλίνη εντατικής θεραπείας.

Και ο υπουργός Υγείας; Ο εκλεγμένος από τον λαό του ΕΣΥ, ο ταγμένος να υπερασπίζεται τη δημόσια υγεία; Α, ο κ. Δ. Αβραμόπουλος, εκ των μακροβιοτέρων υπουργών σε αυτήν τη θέση, υπάρχει βεβαίως, προεδρεύει, περιφέρεται λαλίλαστος και ατσαλάκωτος στα κανάλια, χρησμοδοτεί για το πολιτικό μέλλον του τόπου... Τίποτε άλλο. Κατά τα λοιπά, δηλαδή κατά την δημόσια υγεία, τίποτε, ανύπαρκτος. Δεν εμφανίζεται καν στους διαπιστευμένους δημοσιογράφους του υπουργείου του, την ώρα που απειλείται κραχ στα νοσοκομεία. Αλλωστε, ο κ. Αβραμόπουλος δεν ήθελε να παραμείνει στο καυτό υπουργείο Υγείας, μετά τις εκλογές – έτσι φημολογείται. Δυστυχώς παρέμεινε.

Και δυστυχώς το δημόσιο νοσοκομείο καταρρέει, συμπαρασύροντας κάθε νησίδα αξιοπρέπειας, γκρεμίζοντας την ισοπολιτεία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι του κράτους, υποβαθμίζοντας τη ζωή, αναιρώντας το δικαίωμα στη ζωή.

Για την αποτροπή της αγνώστου εκτάσεως και βάθους κρίσης των τραπεζών, το κράτος βρήκε 28 δισ. ευρώ. Για το καταρρέον ΕΣΥ πόσα μπορεί να βρει; Θέλει να βρει; Τι λέτε κ. Αβραμόπουλε, κ. Αλογοσκούφη, κ. πρωθυπουργέ;


Υπ. Υγείας, η χαρά του εργολάβου (για τα νοσοκομεία που χτίζει ο δοκησίσοφος Υπουργός)

Υποθεσεις
Το δάχτυλο, το φεγγάρι κι ένας υπουργός

Tου Παντελη Μπουκαλα

Αν κάποιος συμπολίτης μας, πατέρας, μάνα ή αδερφός, απελπισμένος που δεν βρίσκει κρεβάτι σε Εντατική για τον βαριά τραυματισμένο άνθρωπό του, βγει σε ένα από τα πρωινάδικα της τηλεόρασης που λειτουργούν σαν «κυτία παραπόνων» και θυμωμένος ιστορήσει το πρόβλημά του, τι θα συμβεί: Μα ό,τι έχει ήδη συμβεί, κι όχι μονάχα μία φορά: Βαθύτατα συγκινημένος όχι τόσο από το καθαυτό πρόβλημα όσο από τη μελοδραματική μεσολάβηση του οποιουδήποτε Αυτιά ή Αρναούτογλου ή Παπαδάκη ή…, ο υπουργός Υγείας βγαίνει τηλεφωνικώς στο γυαλί και, με φωνή περίπου ραγισμένη από τη συμπόνια, λέει ότι «μόλις πληροφορήθηκε το γεγονός, έδωσε εντολές για να λυθεί άμεσα το πρόβλημα»· για να βρεθεί δηλαδή ένα κρεβάτι σε κάποια Εντατική, και να υπάρξει έτσι ελπίδα ότι θα σωθεί ο άνθρωπος, ο πολίτης, ο φορολογούμενος, ο ψηφοφόρος εντέλει. Γιατί, όπως το γνωρίζουν άλλωστε ακόμα κι όσοι τυχαίνει σε κάποια φάση της καριέρας τους να περνούν από το υπουργείο Υγείας και βιάζονται να φύγουν για κάπου ψηλότερα και κυρίως ασφαλέστερα, αυτό κάνουν οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας: σώζουν ζωές, και μάλιστα ζωές που το νήμα τους φαίνεται να μην αντέχει πια. Κι όσο περισσότερες είναι, τόσο περισσότεροι συνάνθρωποί μας σώζονται.

Και στ’ αλήθεια συγκινημένος να είναι οποιοσδήποτε υπουργός Υγείας όταν, ακούγοντας τον τρανό τηλεμεσολαβητή, βγαίνει στην τηλεόραση για να λύσει το πρόβλημα σε απευθείας σύνδεση (με τους ψηφοφόρους), συχωροχάρτι δεν δικαιούται, ούτε έπαινο βέβαια και ψήφο. Γιατί η δουλειά του είναι να μη χρειάζεται η μεσολάβηση κανενός τηλεάρχοντα (αλλά και κανενός κομματάρχη, βουλευτή, δημάρχου ή νομάρχη) για να βρουν κρεβάτι σε Εντατική όσοι το έχουν απόλυτη ανάγκη. Δουλειά του είναι να προβλέπει και να οργανώνει. Κι αν ο συνάδελφός του υπουργός των Οικονομικών δεν του δίνει κονδύλια, να απαιτεί, να επιμένει, ενδεχομένως και να παραιτείται καταγγέλλοντας όσους βρίσκουν, ας πούμε, 28 δισεκατομμύρια για τους φιλάνθρωπους τραπεζίτες αλλά δυσκολεύονται να «σπαταλήσουν» πολύ λιγότερα για να εφοδιαστούν με τα χρειώδη τα δημόσια νοσοκομεία. Είναι μάλιστα τόσο μεθοδική η απαξίωση των δημόσιων νοσοκομείων, που στο μυαλό των ευλόγως φιλύποπτων περνάει η σκέψη ότι υποβαθμίζονται σχεδιασμένα, ίσως για να πουληθούν κοψοχρονιάς όπως τόσες άλλες φέτες του Δημοσίου, ίσως πάλι για να προκόβουν οι δουλειές των επιχειρηματιών της Υγείας.

Τι κάνει ένας υπουργός Υγείας όταν το πρόβλημα της έλλειψης κλινών στις Εντατικές αποκτά δημοσιότητα όχι επειδή μεσολάβησε κάποιος τηλεδιάσημος αλλά επειδή έδωσε συνέντευξη Τύπου το διοικητικό συμβούλιο της κατεξοχήν αρμόδιας επιστημονικής εταιρείας, της Ελληνικής Εταιρείας Εντατικής Θεραπείας; Τι κάνει ο υπουργός όταν ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Εταιρείας παρουσιάζουν με σαφήνεια και υπευθυνότητα, με έγνοια για το λειτούργημά τους και για τους συμπολίτες τους, όλες τις σοβαρότατες πτυχές του ζητήματος, στηριζόμενοι στην πανελλαδική χαρτογράφηση των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, που διενεργείται ανά διετία με τη συμμετοχή επιστημόνων από διάφορους κλάδους; Τι κάνει ο υπουργός όταν, για πολλοστή φορά, ακούει (αν ακούει, αν θέλει ν’ ακούσει) ότι 150 κλίνες εντατικής θεραπείας (η μία στις τέσσερις) παραμένουν κλειστές λόγω έλλειψης προσωπικού, πράγμα που σημαίνει ότι 4.500 συνάνθρωποί μας ετησίως (αφού σε μία κλίνη αντιστοιχούν τριάντα ασθενείς) στερούνται τη δυνατότητα να παλέψουν, μαζί με τους γιατρούς και τους νοσοκόμους, για τη ζωή τους, με αποτέλεσμα (απολύτως αναμενόμενο, πάντως όχι «μοιραίο», δεν είναι η Μοίρα υπουργός) να πεθαίνουν οι περισσότεροί τους; Α, τότε ο υπουργός, συνηθισμένος στον ψευδαισθησιακό τηλεοπτικό κόσμο, αντί να κοιτάξει το φεγγάρι που του δείχνουν, κοιτάζει το δάχτυλο, ειρωνεύεται τους γιατρούς (θα ειρωνευόταν όμως οποιονδήποτε Αυτιά ή Αρναούτογλου ή Παπαδάκη, από τους οποίους εξαρτάται εν πολλοίς η καριέρα του;) και «στέλνει τα στοιχεία στον εισαγγελέα για να ελεγχθεί η βασιμότητά τους», στο στυλ «θα φωνάξω την αστυνομία, να δεις». Μπορεί ο υπουργός μας να είναι ενοχλημένος που ο πρωθυπουργός δεν τον αναβάθμισε στον ανασχηματισμό, παρότι ο ίδιος το είχε ζητήσει, εξηγώντας ότι «είχε κλείσει ο κύκλος του στο υπουργείο Υγείας» (περίπου με τον ίδιο τρόπο που «είχε κλείσει και ο βιοϊστορικός κύκλος των παραδοσιακών κομμάτων», όπως με κάποια αυταρέσκεια κήρυσσε όταν ίδρυε το σχεδόν μονοπρόσωπο και περίπου μονοετές ΚΕΠ του). Μπορεί πάλι αντί της δημοκρατίας να προτιμά τη μεντιοκρατία, προτιμά δηλαδή ν’ ακούει και να βλέπει μόνον όσα παίζουν στο γυαλί, στην επικράτεια του οποίου έχει αποδείξει ότι νιώθει άνετα, κι όχι όσα γνωστοποιεί και καταγγέλλει ο αυθεντικός, μη γυάλινος δήμος, με τη μορφή επιστημονικών συλλόγων, συνδικαλιστικών σωματείων, επαγγελματικών ενώσεων, ή με τη μορφή ενός απλού «ανώνυμου» ανθρώπου που σέρνει την αγωνία του στους διαδρόμους των νοσοκομείων ελπίζοντας ότι θα βρεθεί ένα κρεβάτι πριν το παλικάρι του ξεψυχήσει χωρίς καν να δοθεί η μάχη να σωθεί.

Αντί να εξετάσει ο ίδιος τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν, ήδη γνωστά άλλωστε, αφού έχουν δημοσιοποιηθεί κατ’ επανάληψη και στη δική του θητεία και στων προκατόχων του χωρίς να βρουν ανταπόκριση, αντί να αναθέσει στους υφισταμένους τους, στους μηχανισμούς του υπουργείου του, να ψάξουν, να ρωτήσουν, να αναρωτηθούν, να λάβουν τα μέτρα τους, αφού αυτή είναι η δουλειά και το χρέος τους, ο υπουργός, με ύφος (στην επίσημη ανακοίνωσή του) που ακόμα κι αν το δικαιούται ως άτομο, απάδει στο αξίωμά του, ποινικοποιεί την κριτική, τη στατιστική, την έρευνα, την επιστήμη. Και, λάτρης της αυθεντίας του, εκφοβίζει και ουσιαστικά λογοκρίνει, θαρρείς και πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά την εικόνα του κι όχι χιλιάδες συνανθρώπους μας που αγωνιούν, απελπίζονται και μέσα στην απόγνωσή τους φτάνουν να κάνουν και κινήσεις που ενδεχομένως δεν θα τις έκαναν αν δεν ήταν ταραγμένη η ψυχή τους, να τηλεφωνούν δηλαδή στα πρωινάδικα εκλιπαρώντας τα να μεσιτεύσουν, μήπως και μισοξυπνήσει η κοιμωμένη Πολιτεία και πράξει, έστω για λόγους δημοσιότητας και εντυπωσιασμού, αυτό που η ίδια η ύπαρξή της της επιβάλλει να πράττει: να νοιάζεται για τους πολίτες της όποιο κι αν είναι το βαλάντιό τους, κι ας μην έχουν την παραμικρή πρόσβαση σε «ισχυρούς» και «επώνυμους». Ξέρουμε από τον καιρό της «Ιλιάδας» πως ο μετά θάνατον κόσμος είναι δημοκρατικότατος μες στην ανυπαρξία του, ο θάνατος ωστόσο διατηρεί την ταξικότητά του: Υπάρχουν και ιδιωτικές κλίνες Εντατικής, για όποιον αντέχει· οι άλλοι όμως, οι μη έχοντες, σε ποιον μεταθανάτιο εισαγγελέα να προσφύγουν;

Λοιπόν, μπορεί ο κύριος υπουργός να μην είναι ιδιαίτερα καλός στα μαθηματικά ή μπορεί, έτσι απασχολημένος όπως είναι με τα υψηλά και τα οραματικά, να αδιαφορεί για τους ταπεινούς αριθμούς. Οι άνθρωποι που πεθαίνουν όμως, ενώ υπήρχε έστω μια τόση δα πιθανότητα να επιβιώσουν, δεν είναι αριθμοί σε κάποιες στατιστικές, δεν είναι κουκκιδίτσες σε κάποια διαγράμματα. Αν πάντως επιμένει να θεραπεύσει το πρόβλημα της δημόσιας υγείας διά του εισαγγελέα, ιδού, ας στείλει στη Δικαιοσύνη και τους εργαζόμενους του Αρεταίειου. Στο πανό που έχουν αναρτήσει τούτες τις μέρες γράφουν: «Το νοσοκομείο κλείνει λόγω έλλειψης προσωπικού και χρηματοδότησης με ευθύνη των υπουργών Παιδείας και Υγείας». Ε, τι, παραπληροφόρηση δεν είναι και αυτό και πρόκληση ανησυχίας από ανεύθυνους;