Ο Τζιμάκος κι οι υπόλοιποι

Έμεινε τρία χρόνια στον πάγκο. Τώρα επιστρέφει με ορμή στο ραδιόφωνο, πάντα με τον Δούρειο Ήχο του, με αρκετό εκνευρισμό για τα παραστρατήματα της σάτιρας, αστρολογικές προβλέψεις για τις εκλογές, θυμό για την «πατάτα της οικολογίας» και μουσικά «διαμάντια» από τη δισκοθήκη της Γιάννας.

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ

Για πόσο καιρό ακόμα Τζιμάκος;

Κανονικά είναι Τζιπάκος. Επειδή έχω τζιπ. Γεννήθηκα με τζιπ. Είμαι τζιποκένταυρος. Πάντως το Τζιμάκος δεν μου το έδωσε ο κόσμος - όπως συνέβη με το Γιωργάκη. Η πρώτη μου εμφάνιση στη δισκογραφία το 1978, με μια παράνομη κασέτα, έγινε με την επωνυμία «Ο Τζιμάκος και οι Μουσικές Ταξιαρχίες».

Γίνεται ενοχλητικό κάποια στιγμή αυτό;

Μου αρέσει γιατί υπάρχει μια καλώς εννοούμενη οικειότητα με τον κόσμο, που είναι από τα καλά της δουλειάς που κάνω. Είναι γεγονός ότι πολλοί παίρνουν θάρρος και θράσος, αλλά δεν με πειράζει, είναι μέσα στα κόλπα της δουλειάς αυτό. Να σου πω ότι το κοινό είναι μαγικό μόνο όταν είναι όλοι μαζί. Έναν έναν αμά τους πάρεις και μιλήσεις μαζί τους σου φαίνονται περίεργοι. Όταν όμως είναι όλοι μαζί, κάτι γίνεται μεταξύ τους και μεταξύ μας, κάτι αμφίδρομο και είναι αυτοί που σε βοηθάνε να ανοίξεις τη στρόφιγγα της σάτιρας που εγώ την υπηρετώ και είναι μια δουλειά που την έχουμε πάρει από τους τσαγκάρηδες, από τους παππούδες μας και την υπηρετούμε ακόμη. Το κάνουμε με το σωστό τρόπο, αλλά έχει πολλά ρίσκα, βωμολοχίες, όρια πολύ αυστηρά που τα βάζει το κοινο. Θα σε φτύσει, αν δει ότι το κοροϊδεύεις και γίνεσαι χυδαίος. Τη σχέση με το κοινό, όταν λειτουργεί ως «κοινό», όχι μόνο τη σέβομαι αλλά είναι το μόνο πράγμα στο οποίο μπορώ να ακουμπήσω για να συνεχίσω.

Όλοι μαζί όμως είναι συχνά αγέλη..

Όχι. Εκεί γελάμε πολύ και αυτό το γέλιο είναι η βαλβίδα στη χύτρα ταχύτητος που όλοι βράζουμε μέσα, αυτή που έλεγε ο Μαρξ ότι θα πεταχτεί το καπάκι της κάποια στιγμή. Έχει κυλίσει περίεργα αυτό το καπάκι, το έχει πάρει ο διάολος αλλά κάποια στιγμή , κατά τας γραφάς, τα πράγματα θα γίνουν έτσι. Αυτό ελπίζω, γι' αυτό και σήμα της εκπομπής είναι το Bandiera Rossa.

Ποιο είναι το κοινό που σας ακούει στον City;

Koίτα. Το ραδιόφωνο το αγαπώ πολύ, γι' αυτό και ξαναγύρισα μετά από τρία χρόνια που κάθισα στον πάγκο και με ενοχλούσε. Κατ' αρχάς, πρέπει να σου πω ότι σιχαίνομαι την τηλεόραση επειδή ο τρόπος που γίνεται εκεί η δουλειά είναι άσχημος. Δεν υπάρχει η ελευθερία που υπάρχει στο ραδιόφωνο, δεν μπορείς να αναφερθείς στον ιδιοκτήτη... Εδώ για να καταλαβεις παίζω από την προσωπική δισκοθήκη της Γιάννας, προχθές έπαιζα Πρόδρομο Τσαουσάκη, ένα σαρανταπεντάρι που μου έδωσε χέρι με χέρι. Ξεπουλάω Channel, ξέρεις...

Δηλαδή στο ραδιόφωνο δεν υπάρχουν τέτοιου είδους παρεμβάσεις;

Όχι, έχεις το λόγο μου, ποτέ. Επί 15 χρονια που κάνω ραδιόφωνο, έχω δουλέψει τον Κόκκαλη, τον Λαμπράκη, τον Αλαφούζο, ποτέ κανένας δεν μου είπε το παραμικρό. Αλλωστε γι αυτό με παίρνουν κιόλας, για να πω αυτό που θέλω να πω. Ειλικρινά ποτέ δεν υπήρχε καμία παρέμβαση στις εκπομπές μου.

Eχετε αγωνία για τις ακροαματικότητες;

Όχι, γιατί εισπράττω θετικά μηνύματα, όχι μονο για την εκπομπή μου, αλλά για όλο το σταθμό. Όταν μπαίνω σε μια δουλειά μπαίνω σε μια ομάδα, δουλεύουμε όλοι μαζί και αυτό συμβαίνει εδώ. Για πρώτη φορά έχω καθημερινή παρουσία σε δουλειά, είμαι εδώ έξι ώρες κάθε μέρα. Εχω δουλέψει για δυόμισι χρόνια στην Εθνική Τράπεζα, πήγαινα για διευθυντικό στέλεχος. Αλλά πρήστηκα, έβγαλα μια μπάλα στο κεφάλι, αρρώστησα και διαγνώστηκε αλλεργία στη δουλειά. Από τότε, τώρα ξαναδουλεύω για πρώτη φορά κανονικά. Πάντα δούλευα Σαββατοκύριακα που υπολειτουργεί ο σταθμός. Τώρα που έρχομαι καθημερινά έχω επαφή με τα παιδιά του σταθμού, της εφημερίδας δίπλα, των περιοδικών και μου αρέσει πολύ αυτό. Λειτουργούμε πραγματικά ως ομάδα, κάνουμε όλοι μαζί εισηγήσεις, ακόμη και για τις διαφημίσεις του σταθμού. Και φυσικά μου αρέσει που μπορώ και εγώ σαν άνθρωπος να φεύγω τα Σαββατοκύριακα και να πηγαίνω να μποτιλιάρομαι στην Εθνική...

Διάβασα ότι παίρνετε 10.000 ευρώ το μήνα.

Παίρνω πολύ περισσότερα.

Ελπίζω. Και καθαρά βέβαια, με ασφάλιση...

Το έχω φροντίσει γιατί στο Σκάι που ήμουν είχα κάτι προβλήματα - γι' αυτό έφυγα εξάλλου. Είχα αρρωστήσει βαριά για δυο μήνες, είχα πάθει εγκεφαλικό και ήμουν στον Ευαγγελισμό ετοιμοθάνατος. Γυρνώντας, διαπίστωσα ότι αυτό το δίμηνο με είχαν απολύσει και με είχαν ξαναπροσλάβει. Και αυτό κλόνισε τις σχέσεις μας με το μαγαζί.

Νιώσατε σοκαρισμένος ή πικραμένος;

Όχι, καθόλου. Προτάσεις για ραδιόφωνο είχα πάντα, αλλά όπως σου είπα και πριν θέλω να νιώσω ότι δουλεύω με μια ομάδα. Ο City ξεκινούσε τώρα, ήταν και πολλοί φίλοι μου εδώ, μου άρεσε καλύτερα. Πρέπει να σου πω ότι είχα μια πρόταση για τριπλάσια λεφτά από αυτά που παίρνω εδώ, από το ραδιόφωνο του γνωστού εφοπλιστή. Με φόβισε όμως γιατί πρώτον σκέφτηκα ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες -είναι γνωστό αυτό, ε;- και όσο και να ακουστεί περίεργο -και θα διαβαστεί άσχημα- δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου με γνώμονα μόνο τα λεφτά. Όχι ότι δεν πληρώνομαι. Πληρώνομαι και ζητάω πολλά χρήματα για να κατεβάσω όσο το δυνατόν το ποσό της υπεραξίας που μου παίρνει ο εργοδότης. Παρ' όλα αυτά, δεν θα πάρω απόφαση με βάση μόνο το οικονομικό.

Η σάτιρα είναι πάνω από όλα;

Με τη σάτιρα έχω γεννηθεί, έχω μεγαλώσει. Τώρα που είμαι στην Άνδρο έχω ζήσει τα αποκριάτικα έθιμα, τα χοιροσφάγια, που βρίζουν τις γυναίκες. Η βωμολοχία είναι ένα πράγμα ιερό, αρκεί να έχεις τρόπο να το πεις.

Ποιος είναι αυτός ο τρόπος;

Είναι επίπονος και δύσκολος. Είναι σαν τους λαϊκούς δρόμους στη μουσική που δύσκολα θα φύγεις από αυτούς, αλλά και δύσκολα θα τους μάθεις. Μου έχει τύχει να πάρω τον καλύτερο ντράμερ του εξωτερικού και να μην μπορεί να παίξει ένα απλό ζεϊμπέκικο. Θέλω να σου πω ότι ένας βασικός όρος, απαράβατος, που έχουμε οι καλλιτεχνες της σάτιρας είναι ο όρκος του Απόλλωνα. Είναι ένας άγραφος νόμος που έχει μόνο ένα άρθρο: Δεν συνεργαζόμαστε με την εξουσία. Αν συνεργάζεσαι δεν κάνεις σάτιρα. Και αυτό που είναι τώρα της μόδας, κυρίως στην τηλεόραση, το να σατιρίζουμε ανώδυνα πρόσωπα και να πιάνουμε τον κάθε πεθαμένο και να τον ξεκατινιάζουμε, δεν είναι σωστό. Όχι ότι έχω πρόβλημα, αλλά πρώτα θα σατιρίσεις τον πρωθυπουργό, την εξουσία. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που βλέπω σε συναδέλφους -σε εισαγωγικά- είναι ότι αν τους ακούσεις είναι σαν να κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ. Ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι κυβερνάει η Νέα Δημοκρατία και αυτός είναι ένας από τους λόγους που επέστρεψα στη σάτιρα. Εντάξει, το ΠΑΣΟΚ τελείωσε, πέθανε, να το σατιρίσουμε, αλλά κυρίως να σατιρίσουμε τον μπουχέσα που μας κυβερνάει τώρα. Είναι απαράδεκτος και έχει το προφίλ του σοβαρού. Δεν μπορώ να μη σατιρίσω τον Αλογοσκούφη ή τον Ρουσόπουλο. Κατ' αρχας, όπου ακούς «όπουλος», εσύ μακριά...

Είναι προσωπική συμβουλή αυτή;

Βέβαια, οι Πελοποννήσιοι είναι Τουρκαλβανοί γιατί ο Αλάριχος κατ' εντολή του Μεγάλου Θεοδοσίου είχε κατέβει και είχε σφάξει κάθε ζώσα ψυχή. Για 400 χρόνια δεν υπήρχε τίποτα και μετά κατέβηκαν οι Τουρκαλβανοί και βγήκε ο Παπαδόπουλος και οι άλλοι που μας κυβερνάνε.

Πάντως ο Καραμανλής βάλλεται έντονα μετά τη ΔΕΘ.

Καιρός ήταν. Είναι ντροπή, αυτή η κυβέρνηση που έχει κάνει τέτοια αίσχη με τα ομόλογα, με τη γυναίκα του που της έκανε μεταγραφή στην Ιατρική. Σεμνόνητα και Ταπεινότητα Α.Ε. Το ότι πέρασε μπροστά το ΠΑΣΟΚ είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Και γι' αυτο είναι υπεύθυνος ο Γιωργάκης. Τώρα βέβαια περιμένουμε τις επόμενες μέρες να κάνει και άλλη γκάφα, ξέρεις, μετά από αυτή με το ποδήλατο. Και έτσι θα ξαναβγεί ο Καραμανλής. Τον κρατάνε βέβαια, γιατί έχει συμβούλους πρώην Κνίτες και τον κρατάνε κλεισμένο.

Πώς αναλύετε τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ;

Έχω σπουδάσει και έχω δουλέψει με τα γκαλοπ. Αν τα δεις προσεκτικά, θα καταλάβεις ότι είναι λίγο πλασματικό το αποτέλεσμα. Δεν έχει περάσει μπροστά το ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι κοντά. Το μεγαλο πρόβλημα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν τραβάει ο ξύλινος λόγος του Αλέξη. Δεν κάνει γι' αυτή τη δουλειά. Πάντως, όλο το πανηγύρι για τις εκλογές είναι ένα εργαλείο των αμερικανοτσολιάδων του καπιταλισμού. Γιατί αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες. Τωρα με την Ολυμπιακή τα τρώνε όλα γιατί τους έχουμε κάνει εκλογική παροχή. Εχουν πάρει τα πράγματα και τα πουλάνε. Και πώς θα τελειώσει; Αν δεν κάψουν ένα αεροπλάνο...

Παρακαλώ;

Δεν λέω να το κάψουν. Ας κάψουν πέντε, αλλά δεν πρόκειται να γίνει κάτι. Ταξίδεψα πρόσφατα με υδροπλάνο ιδιωτικής εταιρείας και είδα που ο πιλότος μας κουβάλαγε ο ίδιος τις βαλίτσες. Πώς να το κάνουμε, μερικά πράγματα πρέπει να ανήκουν στο Δημόσιο. Δεν μπορείς να αφήσεις στους καραγκιόζηδες την υγεία και την παιδεία. Είδαμε ότι στην Κίνα βάλανε μελαμίνες στα γάλατα για να βγάλουν λεφτά. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Μαζεύεται το μετοχικό συμβούλιο και αποφασίζει πώς θα βγάλει περισσότερα κέρδη για το αφεντικό. Ετσι έγινε και με το Σαμίνα, είπαν όχι στον τεχνικό έλεγχο στις μπουκαπόρτες: «Δεν μας συμφέρει, τι θα παρουσιάσουμε στους μετόχους, λάδωσε και τον υπάλληλο που θα κάνει τον έλεγχο». Λαδώνεις τον υπάλληλο, πνίγεται ο κόσμος, πηδάει ο Σφηνιάς. Ο σφηνωμένος καπιταλισμός είναι αυτός. Ο πηδηχτός.

Είστε υπέρ του ακτιβισμού, των Ρομπέν των Φτωχών;

Μου αρέσει πολύ, ήμουν και εγώ, έχω κάνει Ρομπέν των Χαζών. Οι φτωχοί, οι χαζοί, μαζί όλοι πρέπει να είναι. Τέτοια πράγματα πρέπει να γίνονται. Έτσι λύνονται τα θέματα, αλλά και με τις πορείες, τις διαδηλώσεις. Δεν λύνονται με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Έλεος, δεν υπάρχει πιο γελοίο ανέκδοτο: μη κυβερνητικές οργανώσεις με χρηματοδότηση από το κράτος. Είναι ντροπή. Και αυτό το παραμύθι για την οικολογία μου τη δίνει.

Δηλαδή;

Ολη αυτή η μοντερνιά «μην πετάξεις το μπουκάλι, μη βάλεις τη λάμπα, κλείσε την τηλεόραση». Ο καπιταλισμός μας δημιουργεί τύψεις ότι εμείς φταίμε για τη μόλυνση του περιβάλλοντος, ενώ αυτός μας βομβαρδίζει με πλουτώνιο και φταίει ο καημένος που άφησε την τηλεόραση και την τοστιέρα να περιμένουν. Είναι αυτή η οικολογία Αλ Γκορ, Αλ Αφούζου, Αλ Καπόνε. Τη σιχαίνομαι. Πιστεύω ότι τα θέματα είναι πολιτικά. Τι Greenpeace και πράσινα άλογα, που παίρνουν και στο λαιμό τους πολύ νεολαία. Τι να κάνω, να σώσω την αρκούδα; Σταμάτησε πρώτα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και μετά σώσε την αρκούδα. Αλλά πώς θα τη σώσεις αν δεν έχεις να φας;

Προκλητικό ακούγεται αυτό, κυρίως στη χώρα μας που έχει υποφέρει από τις μεγάλες πυρκαγιές...

Δεν είναι καθόλου προκλητικό και πρέπει να σου πω ότι ο Καραμανλής, που έκαψε όλη την Ελλάδα, ξαναβγήκε εξαιτίας του συστήματος των Πράσινων Οικολόγων. Αυτοί του έδωσαν την αυτοδυναμία.

Την άφησε να καεί εννοείτε;

Ναι, αφού έβαλε την αγροφυλακή με τα νεροπίστολα να σβήσει τις φωτιές. Δεν δουλεύει τίποτα. Δεν είναι υπό διάλυση τα πράγματα, είναι ήδη διαλυμένα. Και εμείς λέμε να φυτέψουμε δεντράκια... Δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, χρειάζονται ριζικές αλλάγες. Ο καπιταλισμός είναι αντιοικολογικός από τη φύση του. Καλός και κακός καρκίνος δεν υπάρχει.

Εσείς έχετε να προτείνετε κάτι στο κοινό σας;

Εγώ δεν προτείνω τι να κάνεις, παρ' όλα αυτά, πάντα με μηνύουν λες και βγαίνω με προκηρύξεις. Κάνω μια συγκεκριμένη δουλειά σε συγκεκριμένο χώρο, ο άλλος έρχεται να με δει πληρώνοντας το εισιτήριό του. Υποτιμάνε τόσο πολύ τον κόσμο, ότι δηλαδή κάθεται και πληρώνει λεφτά για να ακούει έναν υβριστή, ένα χυδαίο.

Πόσες φορές έχετε οδηγηθεί στο δικαστήριο;

Άπειρες.

Γεμάτος ο τοίχος χαρακιές;

Όχι, δεν το κάνω αυτό. Το κάνω μόνο με τις κοπέλες στο πέος μου. Το οποίο δεν είναι πολύ χαραγμένο, δεν θα το έλεγες χαρακωμένο. Περιχαρακωμένο ναι.

Πόσο σας έχει κουράσει όλο αυτό;

Είναι γελοιο, γυρνάμε πάλι στα αυτονόητα: Τι είναι η σάτιρα, τι είναι ελευθερία της έκφρασης... Η σάτιρα δεν κάνει διακρίσεις, δεν είναι ρατσιστική. Δεν μπορώ να μη σατιρίσω την Κουτσίκου επειδή είναι ανάπηρη. Και τον ανάπηρο και τον ομοφυλόφιλο τους θεωρώ ισότιμους με τους άλλους. Και τον εαυτό μου και το διευθυντή μου και τη μάνα μου και τον πατέρα μου θα σατιρίσω. Ο αυτοσαρκασμός είναι βασικό στοιχείο της σάτιρας. Δεν έχει καμία δουλειά εδώ ο πολιτικός ορθολογισμός που λέει, για παράδειγμα, δεν σατιρίζουμε τους μαύρους. Γιατί όχι, δεν είναι άνθρωπος; Εχει δήλωση σχετική και ο Αλογοσκούφης οn camera. Σβήστηκε ένα μόνιτορ πίσω του και λέει «σβήστε αυτό το πράγμα γιατί είναι αράπης, δεν είναι άνθρωπος». Αυτό είναι βαθιά πεποίθησή του, από τη στιγμή που του βγαίνει αυθόρμητα. Είναι ρατσιστής, ακροδεξιός, που λέει ότι σώζει την Ελλάδα. Και έχουν βρει την καραμέλα της οικονομικής κρίσης. Ερχονται οι Κινέζοι δηλαδή και εμποδίζουν τον Αλογοσκούφη να μαζέψει το ΦΠΑ και το ΙΚΑ από τους εργοδότες. Ξέρεις τα γαλάζια παιδιά, τα golden boys που λέει και ο Πολύδωρας.

Ποιοι είναι οι πιο χρήσιμοι για τη σατιρά σας; Υπάρχει top-ten;

Α, αυτοί αλλάζουν συνέχεια. Παλαιότερα ήταν ο Γιακουμάτος, τώρα δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του. Είναι τοσο μέτριοι. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που αναγκάζομαι να ασχοληθώ με ανθρώπους ημιμαθείς, κάτω του μετρίου, που σε άλλη περίπτωση ούτε που θα μιλούσαμε γι' αυτούς. Τι να ασχολείσαι με τον Τζουμάκα, τον Παπουτσή... Ολοι αυτοί δεν θα βρίσκουν δουλειά ούτε ως σεκιουριτάδες μετά, όταν τους ξεχάσουμε. Βέβαια έχουν ένα δικαιολογητικό που τα παίρνουν γιατί η δουλειά του πολιτικού είναι λάντζα. Δεν είναι χαζός ο κόσμος που διαλέγει τον ηλίθιο για να τον εκπροσωπήσει. Όπως διαλέγει απορρυπαντικό, έτσι διαλέγει πολιτικούς. Πολύ σωστά ψηφίζει ο κόσμος, πολύ σωστά κάνει και κατρακυλά ο ΣΥΡΙΖΑ . Πιστεύω ότι το παιχνίδι θα παιχτεί με ένα 25% αναποφάσιστων μέχρι την τελευταία στιγμή.

Θα έχουμε πρόωρες εκλογές;

Οι εκλογές θα γίνουν το Μάιο - ασχολούμαι με τα αστρολογικά και τα ξέρω αυτά. Τα βλέπω και σε ένα χάλκινο με κάτι νερά, τα έχω μάθει αυτά από τη γιαγιά μου που ήταν από τη Σμύρνη, λέω και καφέ. Τι πίνεις; Γαλλικό; Α, τέτοιο δεν λέω, λέω όμως φρέντο, που είναι ελληνική εφεύρεση.

Τι είπε λοιπόν το χάλκινο;

Είπε ότι ο Καραμανλής θα διώξει από μόνος του κανά δύο για να πάει σε εκλογές το Μάιο, για να τους πάει με λίστα, να μη βγει κανένας. Αυτό που διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον είναι συνεργασία, συμπαιγνία να το πούμε, ΠΑΣΟΚ με ΣΥΡΙΖΑ.

Ρυθμιστικός παράγοντας υπάρχει; Μπορεί να είναι το ΚΚΕ;

Κοίτα, το ΚΚΕ είναι ένα παλαιολιθικό κόμμα. Εγώ την αγαπώ την Αλέκα, έχω γράψει και τραγούδι γι' αυτήν. Την θεωρώ Τσιτσιολίνα της Ελλάδας.

Τηρουμένων των αναλογιών, πάντα...

Ναι, είναι πιο όμορφη η δικιά μας. Εχει γεράσει πολύ η Τσιτσιολίνα, η δικιά μας μου αρέσει, μου αρέσουν τα ταγεράκια της. Είναι όμως στον κόσμο της. Έχουν μια δικαιολογία όμως εκεί στον Περισσό, το λέω τώρα εκ του περισσού. Παθαίνουν ζημιά γιατί το 902 παίζει συνέχεια τελεμάρκετινγκ που είναι η πιο χυδαία έκφραση του καπιταλισμού. Οπότε το μυαλό τους έχει χαλάσει, βλέπουν συνέχεια εικόνες του Στάλιν και εχω πληροφορίες ότι υπάρχει ταριχευμένο μουστάκι του Στάλιν στην τσάντα της Αλέκας. Εχεις προσέξει ότι κρατάει συνέχεια την ίδια τσάντα; Σερβιέτα αποκλείεται να έχει, άρα είναι το μουστάκι του Στάλιν.

Αντί για σταυρουδάκι από τίμιο ξύλο;

Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το ΚΚΕ το βλέπω ως μια δράκα Ιεχωβάδων, είναι τέτοιου επιπέδου. Βέβαια, από πλευράς σάτιρας έχει τρομερό ενδιαφέρον, από την άλλη, μην ξεχνάς ότι έχουν εκμεταλλευτεί όλους τους αγώνες του 90% του ελληνικού λαού. Βέβαια αυτοί είναι ξεκάθαροι, είναι αυτοί που είναι. Οι χειρότεροι είναι της λεγόμενης ανανεωτικής Αριστεράς που είναι το βαθύ κράτος. Αν δεις τις βασικές θέσεις των υπουργείων, είτε ΠΑΣΟΚ είτε ΝΔ είτε ΛΑΟΣ βγει, πάλι αυτοί είναι που θα έχουν το know how. Και απ' ό,τι μαθαίνω, ο Γιωργάκης έχει πρώην Κνίτες στο επιτελείο του.

Εσείς πηγαίνετε να ψηφίσετε;

Βεβαίως, ως ενεργός πολίτης πηγαίνω πάντα. Μάλιστα είχα βρει μια τρύπα στον εκλογικό νόμο που δεν καθόριζε το χρόνο που μπορείς να μείνεις μέσα στο παραβάν και καθόμουν με τις ώρες. Στους Αμπελοκήπους που ψήφισα είχα πάρει και το ταπεράκι μαζί μου, γιατί εγώ σκεφτόμουν και αυτό είναι ιερό δικαίωμα, δεν μπορεί κανείς να σε διακόψει. Εκλεισε το τμήμα, τους πήραν τους αντιπροσώπους. Υπάρχουν τρόποι. Να το σκίσεις και να το πετάξεις μέσα. Και το σαλάμι και το ψάρι. Θα γίνουν πολλά σε αυτές τις εκλογές. Ο κόσμος δεν θα τσιμπήσει σε αυτή την οικολογική πατάτα. Οικολογία και φιλανθρωπία είναι τα δεκανίκια του καπιταλισμού, ο οποίος είναι ετοιμοθάνατος, αλλά έχει αρκετά χρόνια ακόμη μπροστά του. Ελπίζω τα παιδιά μας να πάνε στην κηδεία του.

Έπρεπε να παραιτηθεί τελικά η Μάρα Ζαχαρέα;

Διαφωνω με την απομάκρυνσή της, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι είναι καλύτερο να δουλεύει η Μάρα παρά να μας δουλεύει ο Ρουσόπουλος. Και να σου πω την αλήθεια, όλο αυτό είναι ρατσιστικό και αντιφεμινιστικό. Όλα αυτά γίνονται επειδή είναι γυναίκα. Είναι βαθιά φαλλοκρατικό αυτό που συνέβη. Αν η Μαρα ήταν υπουργός και δούλευε ο Ρουσόπουλος στο ραδιόφωνο, θα του έλεγαν τίποτα; Αν ήταν γκέι, ακόμη χειρότερα...

Ποιους βάζετε στο απυρόβλητο;

Κανέναν, ούτε τη μάνα μου. Δεν υπάρχει κάτι που δεν σατιρίζεται, ακόμη και ο Χριστόδουλος. Ο Χριστόδουλος μάζευε πολυελαίους Baccarat και Gucci. Δεν μπορώ να μην τον σατιρίσω επειδή πέθανε. Ούτε ο πεθαμένος δεν δικαιώνεται. Ετσι είναι η σάτιρα, έτσι γίνεται, με όλες τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει.

Ο Ιερώνυμος είναι το άλλο άκρο;

Χαίρομαι που βγήκε ο Ιερώνυμος γιατί είναι ο πρώτος αρχιεπίσκοπος ΕΜΟ. Είναι στενοχωρημένος γιατί απ' ό,τι έχω ακούσει έγινε παπάς επειδή είχε μια ερωτική απογοήτευση. Φαίνεται σοβαρός, δεν μιλάει πολύ. Το άλλο πράγμα ήταν τραγικό, κατέβηκε ο διάολος και μας έφαγε. Βέβαια είχαμε ψωμί για σάτιρα.

Εκτός από το ραδιόφωνο τι άλλο ετοιμάζετε;

Εχω τελειώσει ένα διπλό DVD της παράστασης Της πατρίδας μου η σημαία, που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο με δώρο μια εφημερίδα που έχω φτιάξει. Ξεκινάω τώρα και ένα CD και ξεκινάω παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη Παρασκευοσαββατοκύριακα για δυο μήνες.

Τι περιμένετε από τη δίκη που γίνεται σήμερα, την ημέρα που κυκλοφορεί η LifO;

Δικάζομαι για την περσινή παράσταση, για το Vasileros Bromas, για την αφίσα με την κότα. Δικάζομαι για προσβολή θρησκεύματος και διάφορα τρελά, τα οποία θα καταπέσουν, εκτός αν είναι κανένας δικαστής που συχνάζει στο Βατοπέδι.

Είναι και οικονομικά εξοντωτικό όλο αυτό;

Είναι πολλά τα έξοδα. Όσα χαλάει η Βανδή σε τουαλέτες. Επειδή εγώ φοράω ένα τισερτάκι, τα πληρώνω σε δικαστικά έξοδα. Τα έχω κανονίσει σωστά.

Τι σας φοβίζει;

Εχω πολλές φοβίες την ώρα που βγαίνω στην παράσταση, στο ραδιόφωνο, είναι κάτι διαφορετικό. Μετά ακούω και εγώ ως ακροατής τον εαυτό μου και δεν ντρέπομαι να σου πω ότι μου αρέσει. Είναι κάτι άλλο, δεν είμαι εγώ. Ξέρεις, αν μπερδέψεις τη σκηνή με τη ζωή, είναι πολύ άσχημο. Μου έχει τύχει και το ξέρω. Αυτό που έκανε ο Νταλάρας, που μπέρδεψε τη δημόσια εικόνα με την πραγματική ζωή.

Πώς ξεφύγατε εσείς από αυτό;

Κοίτα, πήγα να μπερδέψω τα τρελά που γίνονται στη δουλειά. Έχω κάνει τέρατα σε χάπενινγκς, σε δρόμους. Αν το μπερδέψεις είναι πρόβλημα. Ετσι και αρρώστησα. Αντέδρασε ο οργανισμός μου, όπως και τότε στην τράπεζα που πρήστηκα. Μου αρέσει μια ρήση του συναδέλφου σοφιστή Γοργία, «το μυστικό της μακροζωίας είναι να μην υπολογίζεις τη γνώμη των άλλων». Εγώ είμαι το εντελώς αντίθετο, σκέφτομαι και το βλέμμα που θα μου ρίξει ο άλλος, αν θα βήξει το κοινό ή δεν θα με κοιτάξει. Αυτό είναι θάνατος. Όταν κάνω εκπομπή έχω τρομερό άγχος .

Δεν είστε ατρόμητος λοιπόν, όπως φαίνεστε;

Είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Εγώ νομίζεις δεν στενοχωριέμαι που τα είπα τόσο χοντρά για τον Αλογοσκούφη... Να πούμε και κανένα αστείο, γιατί τα είπαμε πολύ σοβαρά.

Η εκπομπή του Τζίμη Πανούση μεταδίδεται καθημερινά 12.00-12.30 στη συχνότητα του City 99.5. Eπαναλαμβάνεται στις 12 τα μεσάνυχτα. ΚΑι στα δεξιά υπάρχει link με όλες τις εκπομπές του Τζιμάκου (επισκευάσθηκε και λειτουργεί πλέον)

Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ από το Lifo
(είναι αλήθεια ότι ετοιμάζεται free press έντυπο και στα νησιά μας;)

Μετανοείτε, ήρθε το τέλος της Αντιπάρου

Γέμισαν τοίχοι και κάδοι με ξενοφοβικά-αντιαλβανικά συνθήματα. "Αλβανοί = το τέλος της Αντιπάρου", "Αλβανοί θα πεθάνετε". Κι αν οι δύστυχοι Αλβανοί ίσως φοβηθούν τις αόριστες απειλές του θρασύδειλου ρατσιστή, το σύνθημα είναι ωστόσο κατά το ήμιση σωστό. Προφητικό. Ήρθε το τέλος της Αντιπάρου που ξέραμε, έχει παρέλθει προ πολλού η αγνή εποχή που οι κάτοικοι ήταν γνήσια φιλόξενοι και άδολοι στον απόηχο μιας πάλης για μια καλύτερη ζωή, ενός κάθιδρου μεροκάματου που έδινε δικαίωμα στο όνειρο. Ακούγεται γραφικό, σαν ελληνική ταινία του 50, κι ίσως είναι. Όπως είναι ακριβώς έτσι, σαν τους τότε κατοίκους του νησιού, οι σημερινοί Αλβανοί (και Βούλγαροι, Αιγύπτιοι, Πακιστανοί).

Είναι σημεία των καιρών, δε θα μπορούσε η ξενοφοβία να λείψει από τούτο το μέρος (και την Πάρο βέβαια, εκεί το φαινόμενο είναι πιο όψιμο).
Οι φιλόξενοι Έλληνες γίναμε ξενοφοβικοί λοιπόν. Όχι όλοι βέβαια κι όχι ισόποσα έναντι όλων. Κυρίως έναντι αυτών που μας μοιάζουν περισσότερο, των Αλβανών.
Είναι στρατηγικής σημασίας να βλέπεις κοινωνικές ομάδες, όπως οι μετανάστες, που πασχίζουν για τα αυτονόητα του ζειν, να κυκλοφορούν γύρω μας. Νιώθεις πως υπάρχει πάτος και πιο κάτω από το δικό σου. Τεχνηέντως αλλά πειστικότατα: βαυκαλιζόμαστε πως η δική μας ζωούλα κυλά όμορφη και ανεμπόδιστη.


Ήρθε το τέλος της Αντιπάρου λοιπόν. Εμπρός να την εξαγνίσουμε, παρέα με την Πάρο και τους πάτρωνές της, από κάθε μίασμα, κάθε διαφορετικό. Ας την κάνουμε μια αποστειρωμένη κοινωνία χωρίς Αιγύπτιους ψαράδες και Αλβανούς οικοδόμους, χωρίς φρικιά, χωρίς Ρομά, χωρίς ομοφυλόφιλους. Για το τελευταίο δεν απαιτείται ιδιαίτερη δυσκολία: τα δύο νησιά, ενδεχομένως και τα υπόλοιπα, παρουσιάζουν τόσο μικρά, σχεδόν μηδενικά ποσοστά ομοφυλοφιλίας, που διεκδικούν παγκόσμια πρωτεία καθαρότητας φύλου. Κι αν υπάρχουν και λίγοι επαμφοτερίζοντες δεν πειράζει: υπάρχει τόση αντρίλα τριγύρω, όπως του δημοκράτη που έγραψε τα ρατσιστικά συνθήματα που φτάνει και περισσεύει για όλους.

Τα συνθήματα παρέμειναν εκεί, προς συμμόρφωση και παραδειγματισμό των Αλβανών, προς ανάδειξη της κοινωνικής αναλγησίας των υπολοίπων. Όλοι τα είδανε, πρώτοι οι κοινοτικοί άρχοντες και υπάλληλοι. Κανείς μα κανείς δε φάνηκε να ενοχλείται, μέχρι που μια απηυδισμένη επισκέπτρια του νησιού πήρε μπογιά και τα έσβησε μόνη της.

(κι ένα ανέκδοτο: η Αστυνομία διενεργεί ελέγχους)


Και για να μη νομίσει κανείς ότι ο ρατσισμός είναι στα λιακοπούλεια γονίδιά μας κι όχι κρατική πρωτοβουλία ας σκεφθεί τα περί καταδίκης της χώρας μας (διαβάστε εδώ) για τα παιδιά των Ρομά στον Ασπρόπυργο που εδώ και δυο χρόνια ψάχνουν σχολείο. Ή τις διακρίσεις στην τέχνη ("Δεν θα βραβευτείς ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ").

Ή ας προβληματισθεί για την πανευρωπαϊκή πρωτιά της Αθήνας στη δημιουργία γκέτο εντός της πόλης (λεπτομέρειες εδώ).

Και τέλος ας διαβάσει και την επιστολή που ακολουθεί

Τα σπίτια μας είναι φτιαγμένα από χαρτόνι

Ισως αυτό το κείμενο δεν θα έχει καμία επιρροή στους Ελληνες, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, ίσως δεν έχει νόημα γι' αυτούς.

Γιατί είμαστε πρόσφυγες; Υποφέρουμε από 30 χρόνια πολέμων στο Αφγανιστάν. Αγανακτήσαμε απ' τον πόλεμο και τη βία. Γι' αυτό βρισκόμαστε στις πύλες της Ευρώπης αναζητώντας άσυλο.

Αν εμείς, οι οικογένειές μας, τα μικρά παιδιά μας, οι φίλοι μας δεν είχαμε υποστεί τη βία, τον πόλεμο και την τρομοκρατία (τις βόμβες και τις ρουκέτες) στη χώρα μας, δεν θα είχαμε καταφύγει σαν πρόσφυγες σε καμία χώρα και δεν θα ήταν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό που βλέπουν όλοι σε εμάς, του πρόσφυγα.

Ζούμε σε παραπήγματα φτιαγμένα από χαρτόνι και πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την ανυπόφορη ζέστη, δεν έχουμε νερό και τροφή, ούτε ηλεκτρικό και τα βασικά αγαθά για τη ζωή. Είμαστε άνθρωποι. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αλλά η αστυνομία, το λιμενικό, κάποιοι Ελληνες που ζουν γύρω απ' τον καταυλισμό μάς αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαστε ανθρώπινα πλάσματα.

Από τους ήχους των όπλων και των εκρήξεων, από τα κατεστραμμένα και καμένα σπίτια έχουμε μαύρες αναμνήσεις. Οπου κι αν πήγαμε, αντί για τη βοήθεια που αναζητούσαμε βρήκαμε τιμωρία. Ζητήσαμε από την ελληνική κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ενωση μια καλή μεταχείριση σχετικά με τη ζωή. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή και τα προβλήματα που έχουμε στην Πάτρα. Δεν είμαστε εγκληματίες, μη μας κατηγορείτε και μη μας φέρεστε σαν εγκληματίες.

Δραπετεύσαμε από το Αφγανιστάν εξαιτίας του πολέμου, της βίας, της αδικίας και της ανασφάλειας. Διασχίζουμε χιλιάδες μίλια κάτω από αμέτρητους κινδύνους για να βρούμε καλύτερη ζωή, ελευθερία και δημοκρατία, αλλά δεν βρήκαμε τίποτα εδώ. Πού είναι εκείνος ο Μεσσίας που μιλούσε για δικαιοσύνη, ελευθερία; Υπάρχει κανείς που να ακούει τη φωνή μας;

Είμαστε ήδη φυλακισμένοι στον καταυλισμό μας και ακόμα κι αυτόν θέλουνε να τον καταστρέψουν.
Κάθε φορά που βλέπουμε τους τραυματισμένους αδερφούς μας, με σπασμένα χέρια, σπασμένα κεφάλια, σπασμένες καρδιές τότε κι η ψυχή σπάει, σκοτεινιάζει - ψυχορραγούμε.

Αφγανοί πρόσφυγες Πάτρας

ΣΣ: Το άρθρο ανέβηκε και στο troktiko (απλά το σημειώνουμε χωρίς να περιποιεί ιδιαίτερη τιμή για το ιστολογιό μας) - http://troktiko.blogspot.com/2008/09/blog-post_9632.html

Ανακύκλωση και στην Αντίπαρο (θα ανακυκλώνονται και οι εγκέφαλοι;)

Αν όλα πάνε κατ'ευχήν η ανακύκλωση θα ξεκινήσει και στο νησί της Αντιπάρου.

Νωθρά στη αρχή, με κατοίκους διστακτικούς για το τι πετάνε πού και ποιος πετάει τι (και ποιον).
Με κοινοτικούς υπαλλήλους και τοπικούς άρχοντες που θεωρούν ότι η εκπαίδευση του πληθυσμού, αυτή που κράτησε μήνες στην Πάρο, εδώ είναι ζήτημα λίγων λεπτών.

Και κυρίως με μια βεβαιότητα ότι η κίνηση αυτή θα σώσει τον πλανήτη. Η μετακύλιση κοινωνικών ευθυνών που σαν παγκόσμια αύρα κυκλοφορεί, επιτάσσει (όπως λέει κι ο γενειοφόρος καλλιτέχνης-περσόνα στα δεξιά) ότι για την παγκόσμια περιβαλλοντική καταστροφή, το λιώσιμο των πάγων, την άνοδο της θερμοκρασίας, το οικονομικό κραχ και όλα τα συναφή, δεν ευθύνεται καμία βιομηχανία, κανένας πόλεμος, καμία κυβέρνηση, αλλά εμείς κι εσείς που δεν ανακυκλώνουμε,δεν συμπιέζουμε τα σκουπίδια, δεν αλλάζουμε τους λαμπτήρες στο σπίτι μας και αφήνουμε στο stand-by την τηλεόρασή μας.

Έστω και σαν μία πρόταση προς το περιβάλλον που θα βελτιώσει το μικροκοσμό μας και θα κρύψει και τις ενοχές μας για την κοινωνική μας μυωπία, η έναρξη της ανακύκλωσης είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Ειδικά άμα μπούνε και κάδοι για ανακύκλωση των ληγμένων εγκεφάλων.

Επίσημη ημερομηνία τοποθέτησης των κάδων θα ανακοινωθεί η 6η Οκτώβρη. Οι κάδοι σε αρχική φάση θα είναι του Δήμου Πάρου, μέχρι να ευοδωθεί η σύμβαση της Κοινότητας με την Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης και να αποκτήσει τους δικούς της.

Ημερίδα ενημέρωσης του πληθυσμού θα πραγματοποιηθεί στις 3 Οκτώβρη (διοργάνωση: Τοπική Επιτροπή Αντιπάρου για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς) με ομιλίες ειδικών και προβολές, στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου (αίθουσα Καλουδά), λίγο πριν την έναρξη της τοπικής Σινε-λέσχης 08-09.

Εδώ το φυλλάδιο που θα μοιράσει στους κατοίκους η Τοπική Επιτροπή (αρχείο .pdf, δεξί κλικ και "αποθήκευση ως...")

Ο θλιβερός μπερντές των 8 που μας αξίζει

«Το φαινόμενο είναι αποκλειστικά ελληνικό. Κάθε βραδάκι στις οκτώ, το τηλεοπτικό τοπίο γίνεται πανομοιότυπο. Στη ζώνη που παλαιά ακούγαμε ειδήσεις, καμιά τριανταριά γνωστοί και άλλοι τόσοι άγνωστοι σκάνε μύτη στα "παράθυρα". Δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες, πολιτικοί και πολιτευόμενοι, άλλοι σοβαροί και αξιοπρεπείς και άλλοι νούμερα ή σαλταρισμένοι, άλλοι νηφάλιοι και άλλοι υστερικοί δίνουν την παράστασή τους. Το κοινό δεν προλαβαίνει να αλλάζει κανάλι για να μη χάσει τις πιο καυτές σκηνές από το θέαμα, που μόνο κατ' ευφημισμόν μπορεί να ονομαστεί ενημέρωση.

Σε αυτό το σκηνικό, οι έγκυροι δημοσιογράφοι, που κάνουν τη δουλειά τους με ευπρέπεια και ευσυνειδησία, χάνονται. Οπως χάνονται και οι μετρημένοι πολιτικοί που εκφέρουν τη γνώμη τους με επιχειρήματα. Η καλή τηλεόραση εξοβελίζεται. Στα λεγόμενα "δελτία των οκτώ", μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Μεγάλα θέματα και σοβαρές ειδήσεις αγνοούνται. Εκτυλίσσονται πραγματικοί ή εικονικοί καβγάδες γύρω από ένα και μόνο θέμα. Χάριν της εύκολης τηλεθέασης στην καλύτερη περίπτωση. Και της προσφοράς διατεταγμένων υπηρεσιών στη χειρότερη...

Σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Οι ακρότητες στην εκφορά του λόγου και οι υπερβολές ακρωτηριάζουν την πραγματικότητα, παραποιούν την αλήθεια και αναγάγουν την έννοια της τηλεοπτικής ενημέρωσης πότε σε τσίρκο με θηρία και πότε σε επιθεώρηση. Ενα μεγάλο τμήμα της ελληνικής τηλεόρασης έχει μεταβάλει την πληροφόρηση σε βάρβαρη δραστηριότητα, που σε αγριεύει.

Οι κραυγές, η αβασάνιστη εξαγωγή συμπερασμάτων, η επιθετικότητα μεταξύ εαυτών και αλλήλων συχνά είναι μια παράσταση με προκαθορισμένους ρόλους. Αλλοτε η εμφανής υποστήριξη συγκεκριμένων επιδιώξεων βγάζει μάτι. Φυσικά, σε βάρος της αλήθειας αλλά και του νευρικού συστήματος των τηλεθεατών. Που με τη σειρά τους αποδεικνύουν ότι κάθε κοινωνία έχει την τηλεόραση και την ενημέρωση που της αξίζουν.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Από τον «Ελεύθερο Τύπο»

Φως και φωστήρες

Ποιος είναι ο πιο επωφελής για τον τόπο και ποιος προσεταιρίζεται ποιον; ερωτήματα που πλανώνται ανάμεσα στα έρημα και στα δημοφιλή, στα σεμνά και στα άκομψα, στα μαύρα και στα κίτρινα, στα ψηφοθηρικά και στα διαμαρτυρόμενα ιστολόγια των δυο νησιών.

Κάπου πιο πέρα, άνθρωποι σκεπτόμενοι προβληματίζονται ορθότερα από εμάς και δείχνουν το δρόμο για να ξαναγίνουμε οι τυχεροί άνθρωποι που ζουν στο όμορφο Αιγαίο.

Όλα γύρω είναι φως, πάντα ήταν σ'αυτά τα μέρη, και όλοι αυτοί οι φωστήρες που ευαγγελίζονται ο καθένας τη δική του αλήθεια, από αυτό το ίδιο φως μας κλέβουν και το πουλάνε για δικό τους. Δικό μας.

«Κι όλα γύρω σου είναι φως...»

«φως το χέρι, φως το πόδι, / κι όλα γύρω σου είναι φως.»

Διονύσιος Σολωμός, Υμνος εις την ελευθερία.

Νερά σμαραγδένια, βαθυκύανα, ρυτιδωμένα απ’ το αεράκι ή καθρέφτες, παραλίες αγκαλιές θηλυκές, και βράχοι αγέρωχοι αρσενικοί, στις αμμοθίνες θυμάρια και μυρωδάτες λυγαριές, καπαριές να χύνονται απ’ την πέτρα και να αιωρούνται πάνω απ’ το κύμα, βότσαλα λευκόγκριζα γλυμμένα κόκαλα αρχαίων ζώων, και άμμος χρυσή, άμμος λευκή, ρυζάτη, πούδρα, και πάντα φως, όλα γύρω λιώνουν στο φως.

Αυτός ο παράδεισος παραδίδεται κάθε καλοκαίρι στον Ελληνα. Ακόμη κι ο έσχατος, ο μπατίρης, ο καταφρονεμένος, έχει την ευκαιρία του στη δημοκρατία του φωτός, ίση με όποιου άλλου προνομιούχου: να κολυμπήσει σε αυτά τα νερά, να λουστεί στο φως, να αφήσει τη θάλασσα την ανετυμολόγητη να μπει δριμεία στα ρουθούνια του, να ψηθεί στην αρμύρα, να θαμπώσει. Και να πιει ένα ποτήρι κρασί, ένα ούζο κάτω απ’ την καλαμιά, να γευτεί ένα ψαράκι. Και να υψωθεί. Για δυο στιγμές, ένα απομεσήμερο, ένα πρωινό, ένα απόγευμα. Να υψωθεί μες στην ευδαιμονική, τη μεταφυσική Δημοκρατία του Καλοκαιριού.

Γυρνούσαμε τα παράλια της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου. Διαπλέαμε ελιές και πέτρες, θάλασσες και κυπαρίσσια, τα πολλά πράσινα και τα πολλά γαλάζια, κι ανάμεσά τους τα γαιώδη του χώματος και της πέτρας. Ευλογημένοι τόποι, ιστορημένοι, περήφανοι, και τώρα ανυπεράσπιστοι, παραδομένοι όχι στην αμεριμνησία, αλλά στην απονιά και την απληστία. Ακούγαμε τους φίλους που μας φιλοξενούσαν και μας οδηγούσαν: πού αποβιβάστηκαν οι Βενετοί, πού έγινε η πολιορκία του τουρκόκαστρου, πού ήταν τα Μαυρομιχαλαίικα, από πού φόρτωναν σταφίδα, σύκα, λάδι, μετάξι, πρινοκούκκι, από πού ξεφόρτωναν βελούδα και καθρέφτες. Κάθε γωνιά, ιστορία. Κι όλη η θηλυκότητα των κάμπων και της θάλασσας, σκεπασμένη απ’ τον Ταΰγετο, ρωμαλέο, πλούσιο, αφειδώλευτο.

Πλούσιος πάντα ο τόπος, γενναιόδωρος. Δημοκρατικός. Δίνεται σε όλους, δίνει τα ουσιώδη: ομορφιά και συνείδηση. Δίνει· μα πρέπει να μπορείς να λάβεις. Να μπορείς να αναγνωρίσεις το δόσιμο, να αντιληφθείς το δώρο, να λάβεις τη χάρη· για να απολαύσεις και να ταπεινωθείς, για να χαρείς και να υψωθείς. Και να σκεφτείς.

Να σκεφτείς τη χάρη και το προνόμιο αυτής της φυσικής δημοκρατίας. Και να σκεφτείς τι κάνεις για να τη στερεώσεις και να τη βαθύνεις, να τη σώσεις ακέραια, όσο γίνεται, για να την παραδώσεις στους άλλους που ακολουθούν. Σαστίζεις με τον πλούτο, ευφραίνεσαι με τις εναλλαγές του ανέμου, δεν χορταίνεις να παρακολουθείς τη θάλασσα ν’ αλλάζει χρώματα και διαθέσεις, ρουφάς τη νυχτερινή αύρα στο μπαλκόνι των Κιτριών, κι όμως πίσω από την ευφορία ένα κεντρί: πώς ζουν οι Ελληνες αυτή την Ελλάδα; Γιατί ξέρεις, το ’χεις δει να ξετυλίγεται φλεγόμενο το σενάριο σε άλλα μέρη: το σενάριο της υπερανάπτυξης, της εκμετάλλευσης, της τάχα μου αξιοποίησης, της οικοπεδομανίας, όλα τσιμέντο και άσφαλτος, επιδοτούμενα, με δανεικά, με μαύρη εργασία, με ξεπούλημα.

Ο χειρότερος εχθρός αυτού του γενναιόδωρου τόπου είναι οι άνθρωποί του, αυτοί που απολαμβάνουν τα δώρα του. Οι μισοί απ’ αυτούς έχουν συνωστιστεί σε ένα λεκανοπέδιο, σε έναν τόπο θείο κάποτε, τσιμεντωμένο τώρα και εχθρικό. Ζουν κλεισμένοι σε αυτοκίνητα, με τεχνητό φωτισμό, αποκομμένοι από ρίζες και μέλλον, αποκομμένοι από την ενδοχώρα, τα νησιά, τους ανέμους και τα βουνά· o τόπος είναι τοπίο πια, αισθητικοποιημένο πακέτο προς κατανάλωση· ο τόπος άψυχος, άσαρκος, χωρίς ιστορίες και μύθους· ο τόπος είναι real estate: Εδώ πόσο πάει το στρέμμα; Ρωτάει τον ταβερνιάρη καθώς ρεύεται.

Ακόμη κι όταν θαυμάσει τον τόπο - τοπίο, όταν γευτεί προσώρας τα δώρα του, αυτός ο άνθρωπος σκέφτεται αμέσως πώς να ’χε ένα οικόπεδο να χτίσει, όχι πώς να χαρεί αυτό που του προσφέρεται δωρεάν· σκέφτεται να επιβληθεί, να γίνει κυρίαρχος, σπιτούχος, ιδιοκτήτης θέας. Δεν μπορεί να αρκεστεί στα μοναδικά δώρα του καλοκαιριού, να χορτάσει μες στην απλοχωριά της αυγουστιάτικης δημοκρατίας· δεν θέλει να είναι, θέλει να έχει.

Γυρνάμε την πέτρινη έξω Μάνη, γυρνάμε τη θηλυκή Φοινικούντα, γυρνάμε τα ανάλαφρα Κυκλαδονήσια, παντού αντικρίζουμε οικοδόμηση, γιαπιά, μπετά, αναμονές, καφετέριες, αυτοκίνητα, δρόμους για αυτοκίνητα. Και αγωνία για τη σεζόν, την τουριστική βεβαίως. Μετά την αισθητικοποίηση, ο τουρισμός: ο τόπος είναι για πούλημα.

Εδώ παραπάνω ο οικισμός λέγεται Γερμανικά, μας λένε. Οι Γερμανοί ήρθαν κι αγόρασαν χωράφια και ελαιώνες, έχτισαν σπίτια, οργανώθηκαν, ζουν εδώ. Οι ξένοι χτίζουν ωραία σπίτια, αρμονικά, αναστηλώνουν τα παλιά. Οπως στη Νάξο, όπως στην Πάρο, όπως στα Δωδεκάνησα... Φαίνεται ότι οι ξένοι αγαπούν τον τόπο σαν τόπο, όχι σαν τοπίο ή σαν οικόπεδο.

Γυρνάμε στην Αθήνα. Ευγνώμονες για τα δώρα που μας χαρίστηκαν, αλλά και μ’ ένα κέντρισμα. Είμαστε κατώτεροι του τόπου· ανάξιοι να τον αφουγκραστούμε και να τον ζήσουμε, αρμονικά, δημιουργικά, ευφορικά. Είμαστε ικανοί μόνο να τον καταναλώσουμε βουλιμικά, αρπακτικά, κυριαρχικά, ανηδονικά εντέλει. Σαν αδιάφοροι τουρίστες ή σαν άπληστοι οικοπεδούχοι. Και στις δύο περιπτώσεις, μοιραίοι. Και χαμένοι: η ομορφιά περνάει πλάι μας και δεν τη γευόμαστε· η ομορφιά δίδεται δωρεάν, αρκεί να την αναγνωρίζεις και να τη δρέπεις, όσο κρατάει, όσο δίδεται.

Γιατί γέρνουμε σε μια εκ των υστέρων μεμψιμοιρία μετά την ευδαιμονία της μεσσηνιακής γης; Να, μήπως και αναλογιστούμε τι έχουμε μες στα χέρια μας, και τ’ αφήνουμε να γλιστράει...

Του πάντα εύστοχου Ν. Ξυδάκη

Γυμνάσιο; Λύκειο; Υπάρχουν όλα στη virtual Αντίπαρο

Ελπίζουμε στ' αλήθεια το εξαγγελθέν Γυμνάσιο - Λύκειο Αντιπάρου, όπως ακριβώς εκστομίστηκε από τα χείλη του Υπουργού Παιδείας και Εντέρου, να υπάρξει κάποτε και στην πραγματική ζωή κι όχι μόνο στην εικονική πραγματικότητα των πολιτικών εωσφόρων.

Μια εικονική πραγματικότητα που έχει ήδη φτιάξει μιαν άλλη Αντίπαρο με αφαλάτωση, βιολογικό καθαρισμό, αλιευτικό καταφύγιο, καλούς δρόμους, ανακύκλωση, δωρεάν ασύρματο internet, γήπεδο μπάσκετ, γυμναστήριο, Νοσοκομείο στο απέναντι νησί, άφθονο νερό και καθαρό αέρα.

Μιαν Αντίπαρο τόσο μακρινή από αυτήν που ζούμε εμείς. Και τόσο κοντά στην εικονική Αντίπαρο, αυτήν της πολιτικάντικης μανιέρας.

Μέχρι να περάσει το πρώτο παιδί την πόρτα του εξαγγελθέντος σχολείου δικαιούμαστε να γκρινιάζουμε και να αμφιβάλλουμε.

Μας έχει εκχωρηθεί αυτό το δικαίωμα, χρόνια τώρα, από όλους τους παγκίτες πολιτικούς που τάζουν και ξετάζουν, διορίζονται και ανασχηματίζονται, διορίζουν και εξυπηρετούν. Και ποτέ δε χορταίνουν.

Η είδηση από τον κ. Μ. Βουτσίνο στην "Κοινή Γνώμη"

αριστερό κλικ και "άνοιγμα"

ο Υπουργός Παιδείας, οι βλάκες Δανοί και το έντερο που ρέει εντός

Ευχαριστούμε όλοι οι Αντιπάριοι τον κ. Υπουργό Παιδείας που, μη επισκεπτόμενος το νησί μας, μάς έβγαλε από τον κόπο να του αποδώσουμε τιμές και τραπεζώματα. Όλοι προσωρινοί είμαστε, ίσως την επόμενη φορά ο επόμενος Υπουργός να ασχοληθεί και με τα 100 παιδιά του Δημοτικού και Γυμνασίου Αντιπάρου.

Τιμής ένεκεν του αφιερώνουμε το παρακάτω άρθρο που δείχνει γιατί σε κάποιες άλλες χώρες τα παιδιά μεγαλώνουν σαν παιδιά και δεν αναγκάζονται να κουβαλάνε 20κιλες τσάντες και να επιδίδονται σε αγώνες ταχύτητας εισροής πληροφοριών 18 ώρες το 24ωρο.

Στα σχολεία της Δανίας, οι νέοι παίρνουν «άριστα» στο να είναι νέοι

LΕ ΜOΝDΕ , Της ΑΝΝΙCΚ CΟJΕΑΝ

αναδημοσίευση από "Τα Νέα"

Στη Δανία ζουν οι πιο ευτυχισμένοι νέοι. Έχουν εμπιστοσύνη στο μέλλον, οι γονείς και οι δάσκαλοι τους κανακεύουν, στην αγορά εργασίας οι πτυχιούχοι είναι μικροί βασιλιάδες. Πώς τα καταφέρνουν άραγε; Καλώς ήρθατε στο βασίλειο της ανεμελιάς! Σύμφωνα με μια συγκριτική έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2006 σε 17 χώρες μεταξύ νέων 16- 29 ετών, 60% των Δανών θεωρούν ότι το μέλλον τους είναι ευοίωνο, 60% είναι πεπεισμένοι πως θα βρουν μια καλή δουλειά, 51% είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, 45% δηλώνουν πως έχουν πλήρη ελευθερία και ελέγχουν πλήρως το μέλλον τους. Και ενώ οι νέοι σε άλλες χώρες θεωρούν ότι το πεπρωμένο τους κρίνεται πριν από τα 25 τους και ότι θα πληρώνουν σ΄ όλη τους τη ζωή αν κάνουν τώρα κάποιο σφάλμα στον προσανατολισμό τους ή αν έχουν μια αποτυχία, οι νεαροί Δανοί, γεμάτοι αυτοπεποίθηση και οικονομικά αυτόνομοι χάρη σε υποτροφίες, δάνεια και δουλειές μερικής απασχόλησης, ενθαρρύνονται να εξερευνούν και να είναι κινητικοί. «Οι νέοι μας αριστεύουν στο να είναι νέοι!», λέει ο Σβεν Μορς, καθηγητής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης.

Χωρίς άγχος.

Το άγχος της βαθμολογίας είναι άγνωστο για τους Δανούς μαθητές. «Οποιαδήποτε ιδέα για ιεράρχηση των μαθητών είναι απαράδεκτη», διαβεβαιώνει ο 20χρονος Στεφάν. «Θα αντέβαινε στην ισότητα στην οποία είναι βασισμένη η σοσιαλδημοκρατία μας. Οι καθηγητές, όπως και οι γονείς, προσπαθούν πάντα να βρίσκουν τα θετικά. Αυτό που μετράει, είναι να είσαι ο εαυτός σου και να αισθάνεσαι καλά». Ανάμεσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, πολλοί μαθητές κάνουν μια «παύση», στη διάρκεια της οποίας αφιερώνονται σ΄ αυτά με τα οποία παθιάζονται: αθλητισμό, τέχνη, περιβάλλον. Τη χρονιά εκείνη, ο 17χρονος Μάρκους μελέτησε την κουβανέζικη μουσική και έζησε στο Παρίσι και την Κούβα. Τη θυμάται σαν μια υπέροχη και ουσιαστική χρονιά κατά την οποία, όπως λέει, «μεγάλωσα, ονειρεύτηκα, έμαθα να ζω και να συμφιλιώνομαι με τους άλλους, σκέφτηκα τη ζωή». Άλλα δύο χρόνια στο Λύκειο και θα κάνει και πάλι μια «παύση». Για ένα χρόνο, για να βγει στον δρόμο. «Θα πάω ίσως στην Ισπανία. Θα δουλέψω σερβιτόρος και θα περιπλανηθώ πριν ξεκινήσω σπουδές Ανθρωπολογίας». Οι νεαροί Δανοί θεωρούν «επικίνδυνο», ακόμη και «καταστροφικό», το να ριχτούν κατ΄ ευθείαν στις σπουδές, αφού «αυτή είναι η στιγμή για να αποκτήσουμε εμπειρίες, να δοκιμαστούμε, να ωριμάσουμε έξω από το πλαίσιο της οικογένειας», όπως διαβεβαιώνει ο 19χρονος Λαρς- ο οποίος πρέπει εξάλλου να βρει επειγόντως διαμέρισμα να νοικιάσει, διότι η μητέρα του τον διώχνει: «Η μητέρα μου έχει δίκιο», λέει ο νεαρός. «Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μείνουμε αγαπημένοι!».

Αυτονομία.

Η αναχώρηση από το σπίτι των γονιών εντάσσεται σε μια πορεία προς την αυτονομία που ξεκινάει από την ηλικία των 13-15 ετών, με αμειβόμενες μικροδουλειές (ταμία, πωλητή, εφημεριδοπώλη) και συνεχίζεται με την καταβολή, από την ηλικία των 18 ετών, μιας κρατικής οικονομικής αρωγής (περίπου 300 ευρώ). Στη χώρα αυτή των 5,4 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου η φορολογία μπορεί να φτάσει το 80% των εισοδημάτων, οι σπουδές είναι δωρεάν και όλοι έχουν δικαίωμα σε έξι χρόνια κρατικών υποτροφιών, καθώς και σε δάνεια με προνομιακούς όρους, όποια κι αν είναι τα εισοδήματα των γονιών τους. Ο συνδυασμός των δύο μπορεί να καταλήξει σε σχεδόν 1.000 ευρώ τον μήνα. Η ιδέα της αποτυχίας δεν υφίσταται «Εδώ οι νέοι έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθος στη διαδρομή τους, δικαίωμα στον δισταγμό και στην περιπλάνηση», σχολιάζει ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ντομινίκ Μπουσέ, ο οποίος διδάσκει και ζει στη Δανία. «Μπορεί κανείς να αλλάξει κατεύθυνση, να κάνει μια παύση, να ξαναρχίσει αργότερα σ΄ έναν άλλο τομέα. Κάθε διαδρομή είναι σεβαστή, η ιδέα της αποτυχίας δεν υφίσταται». Γιατί; Διότι η κυρίαρχη ιδέα, την οποία συμμερίζονται οι εργοδότες, είναι πως σημασία έχει «να βρεις τον εαυτό σου» και πως ένα βιογραφικό δεν συνοψίζεται σ΄ έναν κατάλογο με διπλώματα. «Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η προσωπικότητα», λέει ο Βαχν Σόρενσεν, πρόεδρος της επιχείρησης τηλεπικοινωνιών ΤDC. «Τι μικροδουλειές έχεις κάνει; Τι ταξίδια; Τι εμπειρίες ηγεσίας έχεις; Εθελοντικής εργασίας;». Επιπλέον, σε μια χώρα όπου το ποσοστό ανεργίας είναι 1,6%, ο νεαρός πτυχιούχος είναι περιζήτητος. Σύμφωνα με τον Σόρενσεν, «αυτή τη στιγμή είναι ένας μικρός βασιλιάς!».

Με μια ματιά
● ΟΙ ΝΕΑΡΟΙ Δανοί κάνουν διαλείμματα από το σχολείο (ένα έτος ανάμεσα στο γυμνάσιο και το λύκειο, άλλο ένα πριν από το πανεπιστήμιο) για να ασχοληθούν με αθλητισμό, τέχνη, ταξίδια... (εδώ τα παιδιά γίνονται παχύσαρκα, αναποφάσιστα, και ατάλαντα)
● Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ του νέου από το σπίτι των γονιών εντάσσεται σε μια πορεία προς την αυτονομία που αρχίζει ήδη από τα 13 του, όταν προσλαμβάνεται σε μικροδουλειές μερικής απασχόλησης (εδώ η αυτονομία του "νέου" αρχίζει μετά τα 30, όταν εγκαταλείπει το πατρικό του σπίτι. Και πάλι προσλαμβάνεται σε μικροδουλειές μερικής απασχόλησης)
● ΟΙ ΔΑΝΟΙ εργοδότες ενδιαφέρονται περισσότερο για την προσωπικότητα και τις εμπειρίες του νέου παρά για τα διπλώματά του (εδώ ενδιαφέρονται περισσότερο για το θείο βουλευτή και τις δημοσιες σχέσεις του)
● ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ οικονομική αρωγή, τις υποτροφίες και τα προνομιακά δάνεια, ένας 18χρονος Δανός μπορεί να λαμβάνει σχεδόν 1.000 ευρώ τον μήνα (εδώ γελάνε)

------------------------------------------------------------------------------------------------

Και βέβαια θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τη γκάφα του Υπουργού στις αρχές του 2008 που πέρασε απαρατήρητη από τα ΜΜΕ. Μάλιστα, επειδή το άρθρο της πανεπιστημιακού Βάσως Κιντή δεν υπάρχει στο site της εφημερίδας της πλέον (ο νοών νοείτω) σας το παραθέτουμε όπως δημοσιεύθηκε και καταγράφει την ελληναράδικη τσαρλατανιά του υπουργού στην Παλαιά Βουλή περί Hellenic Quest και λιακούρειας ετυμολογίας του "εντέρου". Δε θα σας μείνει άντερο (από το "άντε" και το "ρε").

Ρέοντας εντός του εντέρου

της Βάσως Κιντή

Από το 2001 συμμετέχω ως κριτής σε αγώνες επιχειρηματολογίας που οργανώνει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας και στους οποίους συμμετέχουν μαθητές λυκείων της χώρας. Σε πρόσφατους αγώνες που έγιναν στη Θεσσαλονίκη και σε θέμα που αφορούσε τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία, άκουσα μαθητές ιδιωτικού λυκείου της συμπρωτεύουσας να υποστηρίζουν, μεταξύ άλλων, ότι η αρχαία ελληνική είναι η πλουσιότερη γλώσσα στον κόσμο, ότι χρησιμοποιείται σήμερα για να προγραμματίζονται ηλεκτρονικοί υπολογιστές, ότι είναι η μόνη «νοηματική» γλώσσα όταν όλες οι άλλες είναι «σημειολογικές» (sic). Τις ίδιες απόψεις συμμερίζονταν και δύο εκ των κριτών, καθηγήτριες της Μέσης Εκπαίδευσης, οι οποίες, στις αντιρρήσεις μου ότι οι διακρίσεις αυτές είναι ανυπόστατες και οι ισχυρισμοί εντελώς αβάσιμοι, απάντησαν λέγοντας ότι δεν είμαι ενημερωμένη.
Πράγματι ενημερώθηκα και είδα ότι οι ιδεοληψίες αυτές περιέχονται σε κατασκευασμένο κείμενο-απάτη που διακινείται στο Διαδίκτυο αναπαραγόμενο σε εθνικιστικά blogs, όπως αυτό της νεολαίας του ΛΑΟΣ. Δεν έδωσα συνέχεια στο γεγονός, παρά το ότι αναρωτήθηκα τι μπορεί να διδάσκονται οι μαθητές στα ελληνικά σχολεία.

Όμως, αποφάσισα να γράψω αυτό το σημείωμα, όταν την Κυριακή 27/01/2008 άκουσα τον υπουργό Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη να επαναλαμβάνει τις ίδιες εθνικιστικές ασυναρτησίες ενώπιον του νυν και της πρώην προέδρου της Βουλής, πανεπιστημιακών, καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης και μαθητών στον τελικό των αγώνων επιχειρηματολογίας που έγιναν στην Παλαιά Βουλή.

Ο υπουργός επανέλαβε αυτολεξεί τα μυθεύματα του κειμένου- απάτη: περί 6 εκατομμυρίων λεκτικών τύπων της ελληνικής, όταν η αγγλική έχει συνολικά 490.000, περί τελείων προγραμμάτων υπολογιστών που αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της ελληνικής σε μαθηματικά ολοκληρώματα, περί υπολογιστών προχωρημένης τεχνολογίας, οι οποίοι δέχονται ως «νοηματική» γλώσσα μόνον την ελληνική, ενώ όλες οι άλλες γλώσσες είναι «σημειολογικές». Έφερε δε ως παράδειγμα που δείχνει, υποτίθεται, την «πρωτογενή σχέση» (sic) ανάμεσα σε σημαίνον και σημαινόμενο στη «νοηματική» ελληνική γλώσσα τη λέξη «έντερο» που σημαίνει, όπως είπε, «εντός ρέω» (!). Η σύγχυση, νομίζω, σχετικά με την ετυμολογία, τη σημασιολογία, τη σημειολογία, κ.λπ., είναι προφανής.

Ο συνεργάτης του υπουργού που έγραψε (ή μάλλον αντέγραψε) την ομιλία του τον εξέθεσε. Ο ίδιος ο υπουργός, έστω και αν κατάλαβε την ποιότητα όσων εκφωνούσε, επέλεξε να τα πει διότι θεώρησε προφανώς ότι προάγουν την ιδεολογία του. Εκτός κειμένου είπε τα εξής: «Πιστεύω ότι σήμερα, αυτήν την ποιότητα διανόησης και γνώσης της ελληνικής γλώσσας, η νέα γενιά την αναδεικνύει παραδειγματικά ενώπιον της κοινωνίας και αυτή είναι η πιο ισχυρή απάντηση που μπορεί να δώσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα προς όλους αυτούς που αμφισβητούν την ποιότητά του». Αν αυτά που είπε ο υπουργός δείχνουν την ποιότητα της ελληνικής εκπαίδευσης, τότε θα πρέπει να τα γκρεμίσουμε όλα. Αν θέλει να προάγει την «ποιότητα» επιπέδου Λιακόπουλου, τότε μας οδηγεί στον σκοταδισμό.

Περισσότερα για τους εντεροπαθείς αναγνώστες μας:


Ευριπίδης Στυλιανίδης, Υπουργός Σκοταδισμού και Θρησκευμάτων;
(εμπεριστατωμένη ανάλυση του κ. Σαραντάκου)

Hellenic Quest στο wikipedia
(ο ο μακροβιότερος ελληνικός αστικός μύθος περί Apple, CNN και ελληνικής γλώσσας)

Το εθνικιστικό «σκονάκι» του υπουργού Παιδείας
(από την Καθημερινή, του Πάσχου Μανδραβέλη)

Κριτική στο Hellenic Quest, το Λερναίο κείμενο περί ελληνικής γλώσσας

Kαιρός για φούσκους No2

τραβεστί πολίτης εν οίκω ανοχής ορέγεται φουσκων

Άρχισαν πάλι οι γραφικότητες όπως λένε και οι νέοι ανήσυχοι του νησιού.

Χωρίς άλλα σχόλια. Το κείμενο των antiparock νέων τα λέει όλα.
Είναι κρίμα το νησί να ζει ακόμα στην εποχή της Μανταλένας, με φανφάρες, πολώσεις και πολιτικά μίση.

Ακολουθώντας τα παρακάτω links θα βρείτε κείμενο και ήχο


Οι επιστολές αντιπολίτευσης και Προέδρου Κοινότητας (αρχείο .pdf)

http://www.fileden.com/files/2008/4/29/1889281/symperifora%20ypallhlou.pdf


Η ανοχή έχει ποικίλες έννοιες (αρχείο .mp3)

http://www.fileden.com/files/2008/4/29/1889281/symperifora%20ypallhlou.mp3

Θαυμάστε επίπεδο διαλόγου κοινοτικού συμβουλίου, αγαστό επίπεδο συνεργασίας, χαμηλότονη πολιτική επιχειρηματολογία.

Απενδυόμενοι το δημοσιογραφίσκικο ένδυμα εξακολουθούμε να ελπίζουμε ότι όλα αυτά είναι μία φάρσα.

Η δύναμη της θέλησης

Για να μην ξεχνάμε τα εμπόδια που μπορεί να υπερνικήσει ο ανθρώπινος νους.

(Αλήθεια αχολήθηκε κανείς με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες;)

Τις φωτογραφίες χωρίζουν 30 χρόνια. O Ρικ σε ηλικία 15 ετών και ο τότε 38χρονος πατέρας του.

Πριν από 46 χρόνια, η Τζούντι Χόιτ γέννησε τον Ρικ. Ο τοκετός ήταν δύσκολος γιατί ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από τον λαιμό του εμβρύου, σταματώντας για λίγο την αιμάτωση του εγκεφάλου. Το αγοράκι έζησε, αλλά εξαιτίας της επιπλοκής δεν θα μπορούσε ποτέ να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Μπορούσε μόνο να κουνά το κεφάλι του. Οταν ο μικρός έγινε 9 μηνών, οι γιατροί πρότειναν στους γονείς του να τον βάλουν σε ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με παρόμοια προβλήματα, ώστε να έχει την καλύτερη δυνατή φροντίδα.

Η Τζούντι και ο Ντικ Χόιτ αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Δεν ήθελαν να αποδεχτούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα «φυτό» και ότι θα είχε καλύτερη φροντίδα μακριά τους. Αποφάσισαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα, να τον μεγαλώσουν σαν φυσιολογικό παιδί μαζί με τ' αδέρφια του.

O Ρικ 45 και ο Ντικ 68. Για δεκαετίες ο ένας δοκιμάζει τα όρια του άλλου. Για να ανακαλύψουν και οι δύο ότι στη θέληση δεν υπάρχουν όρια...

Οταν ο Ρικ ήταν 11 ετών, οι γονείς του τον πήγαν στο Πολυτεχνείο Tufts της Βοστόνης προσπαθώντας να ανακαλύψουν κάποιον τρόπο ώστε να επικοινωνούν μαζί του.

Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, αποφάνθηκε ότι οποιαδήποτε επικοινωνία είναι «αδύνατη». Ο πατέρας του μικρού όμως επέμενε: «Σας παρακαλώ. Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!» Ο καθηγητής είπε στον Ρικ ένα ανέκδοτο και το παιδί γέλασε. Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί τού Tufts δημιούργησαν ένα πρόγραμμα με το οποίο ο Ρικ, κουνώντας το κεφάλι του, μετακινούσε έναν κέρσορα, επέλεγε γράμματα, σχημάτιζε λέξεις και τελικά ολόκληρες φράσεις στην οθόνη του υπολογιστή. Ηταν η αρχή μιας μεγαλειώδους πορείας!

Η πρώτη πρόταση που «έγραψε» ήταν ένα σύνθημα υπέρ της αγαπημένης του ομάδας χόκεϊ. Ο πιτσιρικάς λάτρευε τα σπορ!

Ο Ρικ πήγε σχολείο. Στην ηλικία των 15 κάποιος συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Γυρίζοντας στο σπίτι ο Ρικ έγραψε: «Μπαμπά, θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ».

Ο Ντικ τα έχασε. Του φαινόταν αδιανόητο πως ένας τελείως αγύμναστος άνθρωπος σαν και αυτόν, που στο παρελθόν δεν είχε τρέξει ποτέ περισσότερο από ένα χιλιόμετρο μονομιάς, να έτρεχε σπρώχνοντας μάλιστα και το αναπηρικό καροτσάκι με τον γιο του για 8 ολόκληρα χιλιόμετρα! Ο δισταγμός ήταν στιγμιαίος. Ο Ντικ έκανε το χατίρι του μικρού. Και τα κατάφεραν. Μετά τον τερματισμό ο Ντικ δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του για δύο εβδομάδες! Ο Ρικ όμως ένιωσε πως ξαναγεννήθηκε! «Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ενιωθα πως έτρεχα κι εγώ μαζί σου!» έγραψε.

Οι δυο τους άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Παρ' ότι απέτυχαν να πάρουν επίσημη συμμετοχή, έτρεξαν και τερμάτισαν!

Επόμενη πρόκληση, το τρίαθλο. Τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι: τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40 χλμ. και κολύμπι 1,5 χλμ. Ο Ντικ τα δοκίμασε όλα. Και τα κατάφερε σε όλα. Οσο ο πατέρας ανέβαζε τον πήχη των δυσκολιών τόσο ο γιος ένιωθε φυσιολογικός και ελεύθερος από την τετραπληγία του. Η κορυφαία δοκιμασία, παγκοσμίως, για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο που διεξάγεται στη Χαβάη: 3,8 χλμ. κολύμπι, Μαραθώνιος (42 χλμ. τρέξιμο) και 180 χλμ. ποδηλασία! Δεκαπέντε εξαντλητικές ώρες επίπονης προσπάθειας.

Ο Ντικ συμμετείχε 6 φορές. Τερμάτισε και τις 6! Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία καθόταν ο Ρικ, έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι και ποδηλατούσε μαζί με τον γιο του για 180 χλμ.

Μετά τη συμμετοχή τους στον μαραθώνιο της Βοστόνης το 1979 ο Ντικ και ο Ρικ Χόιτ, η ομάδα Χόιτ όπως ονομάζεται, συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα (!) Πέρσι ο Ντικ σε ηλικία 67 ετών με τον 45χρονο Ρικ τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών!

Ο Ρικ κατάφερε και πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Οταν αποφοίτησε δέχτηκε πρόταση να εργαστεί στις υπηρεσίες του Πανεπιστημίου, όπου και δουλεύει μέχρι σήμερα.

Ο Ντικ ανακηρύχτηκε πατέρας του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα, όποτε οι υποχρεώσεις τού Ρικ το επιτρέπουν. Πρόσφατα, σε κοινή τηλεοπτική συνέντευξη πατέρα και γιου, ρώτησαν τον Ρικ τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του, που σήμερα είναι 68 ετών. Ο Ρικ έγραψε: «Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθήσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ».

Διαβάστε ακόμα:

http://en.wikipedia.org/wiki/Team_Hoyt

http://www.teamhoyt.com/

http://www.teamhoyt.com/history.shtml

http://video.google.com/videoplay?docid=4642920755415594672

της ΜΑΡΙΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ από τη Ελευθεροτυπία

Πατρίς, Θρησκεία, Μπίζνες

...Θα υπάρχουν βέβαια και στο Άγιον Ορος, όπως και στον έξω κόσμο, άνθρωποι πνευματικοί που όταν ακούνε για τα πετεινά του ουρανού, για τους δύο χιτώνες ή για την ανοησία να θησαυρίζουμε θησαυρούς της γης δεν θα ζορίζονται για να μην ξεσπάσουν σε γέλια. Αν είναι λίγοι ή πολλοί, ένας Θεός το ξέρει.

Αυτό που εμείς ξέρουμε μέσα στη θνητότητά μας, αυτό που (ξανα)βλέπουμε τούτες τις μέρες, είναι ότι το επιχειρηματικό δαιμόνιο δεν δυσκολεύτηκε να ανοίξει παραρτήματα ακόμα και μέσα στο λεγόμενο Περιβόλι της Παναγίας. Σε οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες προσευχή και οχτώ ώρες ύπνο μοιράζεται εκεί το εικοσιτετράωρο, εκ παραδόσεως, για κάποιους ηγούμενους όμως παραδόσεις όπως αυτή είναι γράμμα κενό, όπως και οι Γραφές γενικότερα και οι αυστηρές εντολές τους. Προσεύχονται βέβαια, και παραπάνω από οχτάωρο, όχι όμως υπέρ ευκρασίας αέρων και ευφορίας των καρπών της γης αλλά υπέρ εμπορίας αγροτεμαχίων, όχι υπέρ πλεόντων και οδοιπορούντων αλλά υπέρ τοκιζόντων και οικοδομούντων.

Από το παλιό τρίπτυχο της βαριά υποκριτικής εθνικοφροσύνης μας, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», που το χάραζαν στο μυαλουδάκι μας σχολεία, κατηχητικά και στρατός, διαπιστώνουμε τώρα, όχι πάντως με ιδιαίτερη έκπληξη, ότι η πατρίς και η θρησκεία, έτσι όπως εμψυχώνονται από πρόσωπα υψηλά, έχουν ιδιαίτερη έφεση στο επιχειρείν.

Μπίζνες οι υπουργοί (οι οποίοι μάλιστα επικαλούνται τις ανάγκες του τρίτου σκέλους του τριπτύχου, της οικογένειας δηλαδή, για να δικαιολογήσουν τα πεπραγμένα τους), μπίζνες και οι ηγούμενοι, προφανώς για να μην αφήσουν τους μητροπολίτες μόνους τους στο παιχνίδι της αγοράς. Μπαινοβγαίνοντας από τα παραθυράκια της πιο σύγχρονης νομοθεσίας ή εκμεταλλευόμενοι βυζαντινά χρυσόβουλλα και κιτάπια της Τουρκοκρατίας, οι πολιτικοί και θρησκευτικοί μας ταγοί (ο Θεός να τους κάνει) εμπορεύονται, φοροδιαφεύγουν ανενδοίαστα και αναιδώς, πλουτίζουν, ανταλλάσσουν λίμνες με ολυμπιακά χωριά, δίνουν εν πάση περιπτώσει το καλό παράδειγμα της χρηστότητας, της αρετής, της ολιγάρκειας...

(το υπόλοιπο κείμενο θα το βρείτε εδώ)

(Παρεπιπτόντως στα links δεξιά υπάρχει η καθημερινή εκπομπή του αντιπάριου Τζιμάκου στον CITY 99,5)

Οι μοναχοί το 1430 παίξανε την άλωση της Πόλης στάνταρ άσο

Τέλος κι αυτή η φούσκα, καιρός για φούσκους

Η αποτυχία των μικρών νησιών να διαχειριστούν τα κοινοτικά κονδύλια είναι πασιφανής και μπορεί να αιτιολογηθεί συγκαταβατικά (έλλειψη τεχνογνωσίας, έλλειψη ειδικευμένου προσωπικού, πολλαπλοί στόχοι με διάσπαση της αφοσίωσης σε ένα έργο) ή καταδικαστικά (απαίδευτοι κυβερνώντες, μίζες-κλίκες-λαμογιές, λάθος ιεράρχηση προτεραιοτήτων).

Φούσκα το πρόγραμμα για τα μικρονήσια λοιπόν, φούσκα σαν τόσες άλλες που μασάμε ηδυπαθώς χρόνια τώρα.
Κι όσο ηδονίζονται οι πολιτικοί να μας κερνάνε φούσκες άλλο τόσο αρέσει στο λαό να βαυκαλίζεται. Έτσι, για να 'χουμε να σχολιάζουμε και για τα επόμενα χρόνια, τότε που η κάνουλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα 'χει στερέψει χειρότερα κι από τον υδροφόρο μας ορίζοντα.

«Φούσκα» το πρόγραμμα για τα μικρονήσια

Του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ

Το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα για τα μικρά νησιά του Αιγαίου, που ανακοίνωσε ως αποδεικτικό του ενδιαφέροντός του για τα μικρά νησιά κατά την επίσκεψή του στη Μυτιλήνη ο ίδιος ο πρωθυπουργός και περηφανεύτηκε γι' αυτό κατά τις προεκλογικές περιοδείες του στα νησιά, αποδείχθηκε... «φούσκα».

Περισσότερα από 35 εκατομμύρια ευρώ για τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου με πληθυσμό κάτω των 3.100 κατοίκων χάνονται μια για πάντα.

Τα χρήματα αυτά διαχειρίστηκαν ή μάλλον δεν διαχειρίστηκαν, με τις ευλογίες του ίδιου του πρωθυπουργού και πρωτοκλασάτων υπουργών της κυβέρνησης, ο τέως υπουργός Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής Αριστοτέλης Παυλίδης και στη συνέχεια ο σημερινός υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής Γιώργος Βουλγαράκης. Επί τρία χρόνια δεν κατάφεραν να απορροφήσουν ούτε ένα ευρώ από τα εκατομμύρια της κοινοτικής χρηματοδότησης που εγκρίθηκε ειδικά για τα μικρονήσια.

Σήμερα, κι ενώ σε τρεις μήνες λήγει η δυνατότητα εκταμίευσης δαπανών από το Γ' ΚΠΣ, τα μικρά νησιά του βόρειου Αιγαίου δεν έχουν απορροφήσει ούτε ένα ευρώ από τα 12 εκατομμύρια που τους αναλογούσαν από το πρόγραμμα. Δεν υπάρχει ούτε καν μια νομική δέσμευση (σύμβαση με ανάδοχο) για έστω ένα έργο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω της αρμόδιας Επιτρόπου Περιφερειακής Πολιτικής κ. Danuta Hubner , απαντώντας στον ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Σταύρο Αρναουτάκη, σημείωσε, από τα 18 εκατομμύρια που είχαν δεσμευθεί για τα μικρονήσια του νοτίου Αιγαίου, έχουν απορροφηθεί μόλις τα τέσσερα.

Το σύνολο των ενεργειών της κυβέρνησης αποδείχθηκαν «κυβερνητική φούσκα», με υπεύθυνο τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που καλείται να δώσει εξηγήσεις για το πώς χάθηκαν τόσα λεφτά από τα μικρονήσια. Και φυσικά να αποδώσει ευθύνες στους συνεργάτες του. Αν και δεν το συνηθίζει.

Η είδηση στην Ελευθεροτυπία, στον economist.gr και αλλού

προς επίρρωση: ο άγγλος ποδηλάτης κι ο κάφρος ελληναράς οδηγός

Γύρισε ολόκληρο τον κόσμο με ποδήλατο. Ταξίδεψε κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες και σε μέρη που οι δρόμοι είναι σχέδια για το μέλλον. Οδήγησε το ποδήλατο από την ΓΗ του ΠΥΡΟΣ έως την ΑΛΑΣΚΑ. Πέρασε μέσα από εμπόλεμες ζώνες, από ζούγκλες, μέσα από περιοχές που τις έλεγχαν ληστές και βρήκε τραγικό θάνατο στην Βαρυμπόμπη από έναν ασυνείδητο οδηγό αυτοκινήτου. Από έναν ελληναρά.

Ο λόγος για τον 74χρονο Βρετανό υπήκοο ΙΑΝ ΧΙΜΠΕΛ.

Ο οδηγός του αυτοκινήτου έκανε ΚΟΝΤΡΕΣ με άλλο αυτοκίνητο.

Από τις τρικλοποδιές και το θέμα "Τι 'ναι η πατρίδα μου-μέρος 2ο"


Πιο αναλυτικά εδώ: Το μοιραίο λάθος του Αγγλου ποδηλάτη...

Κι ακόμα πιο αναλυτικά προς εμπέδωση του Ελληναρά οδηγού (Κάφελλος -Κάφρος Ελληναράς Οδηγός) εδώ:
Briton who cycled around the world for 40 years killed in hit-and-run in Greece

Θα μας λείψει ο Μπομπ ο κοτεράκης Νο 2 - Η ΕΞΟΔΟΣ

Οπότε, οι δεκάδες φωτογραφίες του Βουλγαράκη με το σκάφος του και το λευκό λουλού του στα κοσμικά νησιά είναι κάτι σχεδόν μπανάλ - the banality of evil. Moυ θυμίζει έντονα τον Λάκη Γαβαλά που κατέφτασε πέρυσι με το σκάφος του σε ένα φτωχό, ερημικό τόπο του διαβόλου που έκανα τα μπάνια μου - στο Φραγκοκαστέλο της νότιας Κρήτης. Η αμμουδιά ήταν καλή, αλλά το υποτυπώδες χωριό ήταν πολύ ταπεινό - απλοί ντόπιοι και μερικές οικογένειες. Ο Λάκης αποβιβάστηκε με δυο ολόλευκα φουσκωτά και ένα τσούρμο τεκνά και μοντέλες. Έστησαν στην αμμουδιά μια τεράστια ανισοϋψή λευκή τέντα, κουβάλησαν καφάσια με ποτά σε πάγο και άρχισαν να πηγαινοέρχονται τιτιβιστά με τα Burberrys μπικινάκια τους ανάμεσα στους αποσβολωμένους ντόπιους, που δεν ήξεραν αν πρέπει να κράξουν ή να φύγουν. Στην Ιταλία που συνέβη κάτι ανάλογο την περασμένη εβδομάδα με έναν αθλητικό παράγοντα (διαβάζω στην «Καθημερινή»), οι ντόπιοι λουόμενοι του επιτέθηκαν πετώντας βρεγμένη άμμο στα άσπιλα ναυτικά του ρούχα: «Φύγε από την παραλία μας ξεφτιλισμένε» του φώναξαν. Κι ο δημοσιογράφος της «Guardian» που είδε τη σκηνή, αναρωτιέται πώς και μια τέτοια αντίδραση άργησε τόσο, σε εποχές που η φτώχια καλπάζει και ο πλούτος γίνεται όλο και πιο συμπαγής, όλο και πιο προκλητικός.

Εδώ αντίθετα, τα περιοδικά του κουτσομπολιού φωτογραφίζουν τον Βουλγαρακη (τον κάθε Βουλγαράκη) να χτίζει κάστρα από άμμο στη Μύκονο, με χαριτωμένες λεζάντες. Και ο Τύπος ανέχεται τον πρωθυπουργό να συγκαλύπτει την αποθρασυμένη αναρρίχηση της Μάρας Ζαχαρέα, την απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου, τα σκάνδαλα του Παυλίδη, ξεστομίζοντας ρητορικές ανοησίες που θα έπρεπε να τον κάνουν να ντρέπεται. Όπως έκανε και επί της προηγούμενης κυβερνήσεως, με τους επίσης αμοράλ και ξεσαλωμένους υπουργούς, που πλούτισαν αδίκως και τώρα σέρνονται παραλυμένοι στα σελέμπριτις πάρτις και τα ριζόρτ περιμένοντας τον επόμενο κύκλο της Μεγάλης Ληστείας. Αν αναλογιστεί, λοιπόν, κανείς ότι σχεδόν όλα τα κόμματα εξουσίας λίγο πολύ διαφθείρονται, όλο και σαφέστερα νιώθει ότι το Σαλό δεν είναι γεωγραφικός τόπος, αλλά κοινωνικός. Είναι η περίφημη Καταναλωτική Κοινωνία που αντλεί τη δύναμή της από την ψήφο μας - έτσι περίπου όπως την άντλησε και ο Χίτλερ. Δηλαδή, ζούμε μέσα στη φυλακή που μόνοι μας χτίσαμε. Ανήμεροι, σαν τα χωριατόπαιδα του Σαλό, αθώα ρηχοί, αθώα συγχυσμένοι: στη μοντέρνα Ελλάδα είμαστε όλοι Μυκονιάτες.

Υπερβολή; Κάθε άλλο! Η δομή της μοντέρνας Ελλάδας είναι τέτοια που τους λειώνει όλους - λίγο πολύ. Δεν μπορεί κανείς να είναι απολύτως ελεύθερος ή απολύτως αξιοπρεπής. Κανείς!! Εκτός κι αν πάει να ζήσει με τα θηρία. Το ήξερε και ο Παζολίνι και το έλεγε: «Σήμερα τους έχει διαλύσει όλους το χρήμα - μου έρχεται να πάω να κρυφτώ σε μια τρύπα». Οπότε, ο Καραμανλής θα πέσει μέσα μας, αλλιώς δεν θα πέσει ποτέ. Γι' αυτό και όσοι βρίζουν εναργέστερα τον Βουλγαράκη δεν τον σιχαίνονται τόσο όσο τον ζηλεύουν. Καμιά φορά απορώ κι εγώ, μήπως κατά βάθος θα ήθελα να διαπλέω το Αιγαίο με το σκάφος του - ή έστω το σκάφος του Δακη Ιωάννου, που του το ζωγράφισε ο Τζεφ Κουνς, το έχει εξασέλιδο η τελευταία αμερικανική «Vogue» και είναι ένα κυπριακό όνειρο επιδειξιομανούς ξιπασιάς.

http://www.lifo.gr/content/x6/1387


διαβάστε και το σπαρταριστό κείμενο από την πρόσφατη επίσκεψή του στο νησί μας
Θα μας λείψει ο Μπομπ (ο Φαντομάκης-Boυλγαράκης) Νο 1
προς επίρρωση της εικόνας του δημοφιλούς και επιτυχέστατου Μπομπ